ਪੇਰੀਆਰ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਗਿਆਨਕੋਸ਼ ਤੋਂ
ਪੇਰੀਆਰ
ਡਾਕ ਟਿਕਟ 'ਤੇ ਪੇਰੀਆਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ
ਦ੍ਰਾਵਿਦਰ ਕੜਗਮ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ
ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ
27 ਅਗਸਤ 1944 – 24 ਦਸੰਬਰ 1973
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂਅਹੁਦਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ
ਤੋਂ ਬਾਅਦਅੰਨੈ ਈ.ਵੀ.ਆਰ. ਮਨਿਅਮਈ
ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਹੈੱਡ
ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ
1939 – 27 ਅਗਸਤ 1944
ਪਹਿਲਾ ਧਾਰਕਸੀ. ਨਤੇਸਾ ਮੁਦਲੀਆਰ
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂਬੋਬਲੀ ਦੇ ਰਾਮਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਰੰਗਾ ਰਾਓ
ਤੋਂ ਬਾਅਦਪੀ. ਟੀ. ਰਾਜਨ
ਨਿੱਜੀ ਜਾਣਕਾਰੀ
ਜਨਮ(1879-09-17)17 ਸਤੰਬਰ 1879
ਈਰੋਡ, ਕੋਇੰਬਟੂਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ, ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ
ਮੌਤ24 ਦਸੰਬਰ 1973(1973-12-24) (ਉਮਰ 94)
ਵੇਲੋਰ, ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ, ਭਾਰਤ
ਕੌਮੀਅਤਭਾਰਤੀ
ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਦ੍ਰਵਿਦਰ ਕੜਗਮ (1944 ਤੋਂ)
ਹੋਰ ਰਾਜਨੀਤਕ
ਸੰਬੰਧ
ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ
  • ਅੰਨੈ ਈ.ਵੀ.ਆਰ. ਮਨਿਅਮਈ
    ​
    ​
    (ਵਿ. 1899; ਮੌਤ 1933)​
  • ਅੰਨੈ ਈ.ਵੀ.ਆਰ. ਮਾਨਿਅਮਈ
    ​
    ​
    (ਵਿ. 1948)​
ਕਿੱਤਾ
  • ਕਾਰਕੁਨ
  • ਰਾਜਨੇਤਾ
  • ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ
ਛੋਟਾ ਨਾਮ
  • ਈ.ਵੀ.ਆਰ.
  • ਵਾਇਕਾਮ ਵਿਰਾਰ
  • ਵੇਂਥਾਦੀ ਵੇਂਥਨ

ਈਰੋਡ ਵੈਂਕਟੱਪਾ ਰਾਮਾਸਾਮੀ (17 ਸਤੰਬਰ 1879) - 24 ਦਸੰਬਰ 1973), ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੇਰੀਆਰ [lower-alpha 1] ਜਾਂ ਥੰਥਾਈ [lower-alpha 2] ਪੇਰੀਆਰ ਵਜੋਂ ਸਤਿਕਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਕੁਨ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਸਵੈ-ਸਤਿਕਾਰ ਅੰਦੋਲਨ ਅਤੇ ਦ੍ਰਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਫਾਦਰ ਆਫ਼ ਦਾ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਅੰਦੋਲਨ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[1] ਉਸਨੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਪ੍ਰਧਾਨਤਾ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਅਸਮਾਨਤਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗਾਵਤ ਕੀਤੀ।[2][3][4] 2021 ਤੋਂ, ਭਾਰਤ ਦਾ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਰਾਜ ਉਸ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਨੂੰ 'ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਆਂ ਦਿਵਸ' ਵਜੋਂ ਮਨਾਉਂਦਾ ਹੈ।[5]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ 1919 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ। ਸੰਨ 1924 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਵੈਕੋਮ, ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਵਿੱਚ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਅਹਿੰਸਕ ਅੰਦੋਲਨ (ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ) ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ।[6] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 1925 ਵਿੱਚ ਕਾਂਗਰਸ ਤੋਂ ਉਦੋਂ ਅਸਤੀਫਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਪਾਰਟੀ ਸਿਰਫ਼ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਤੋਂ ਤੋਹਫ਼ੇ ਅਤੇ ਦਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਅਤੇ ਵਿਤਕਰਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।[7] ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੁਖ "ਕੋਈ ਰੱਬ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਧਰਮ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਗਾਂਧੀ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਕਾਂਗਰਸ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਕੋਈ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨਹੀਂ" ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ।[8]

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 1926 ਵਿੱਚ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ।[8] 1929 ਤੋਂ 1932 ਤੱਕ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਮਲਾਇਆ, ਯੂਰਪ ਅਤੇ ਸੋਵੀਅਤ ਯੂਨੀਅਨ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕੀਤਾ।[9] ਸੰਨ 1939 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮੁਖੀ ਬਣੇ ਅਤੇ ਸੰਨ 1944 ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਾਰਟੀ ਸੀ ਐਨ ਅੰਨਾਦੁਰਾਈ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨਾਲ ਵੰਡੀ ਗਈ ਅਤੇ 1949 ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ (ਡੀਐਮਕੇ) ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ।[10] ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸੁਤੰਤਰ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਨਾਡੂ (ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ) ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ।[11]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਤਰਕਵਾਦ, ਸਵੈ-ਮਾਣ, ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਹਾਸ਼ੀਏ 'ਤੇ ਜਾਣ ਅਤੇ ਇੰਡੋ-ਆਰੀਅਨ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਥੋਪਣ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ।

ਜੀਵਨ[ਸੋਧੋ]

ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸਾਲ[ਸੋਧੋ]

ਬੀ. ਆਰ. ਅੰਬੇਡਕਰ ਅਤੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਜਦੋਂ 1954 ਵਿੱਚ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੇ ਰੰਗੂਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੋਧੀ ਸੰਮੇਲਨ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਸਨ।

ਈਰੋਡ ਵੈਂਕਟ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਜਨਮ 17 ਸਤੰਬਰ 1879 ਨੂੰ ਇਰੋਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੰਨੜ ਬਾਲਿਜਾ ਵਪਾਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜੋ ਉਦੋਂ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੇ ਕੋਇੰਬਟੂਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਸੀ।[12][13][14][15][16] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਵੈਂਕਟੱਪਾ ਨਾਇਕਰ (ਜਾਂ ਵੈਂਕਟ) ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਚਿੰਨਾਥੀ ਮੁਥਾਮਲ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਸਵਾਮੀ ਅਤੇ ਦੋ ਭੈਣਾਂ ਕੰਨੰਮਾ ਅਤੇ ਪੋਨਥੋਏ ਸਨ।[17][5] ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹ "ਪੇਰੀਆਰ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਤਾਮਿਲ ਵਿੱਚ 'ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ' ਜਾਂ 'ਬਜ਼ੁਰਗ'।[6][18][19][20][21]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਵਿਆਹ 19 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਧੀ ਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ 5 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਰਹੀ। ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਨਾਗਾਮਈ ਦੀ 1933 ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।[22] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਜੁਲਾਈ 1948 ਵਿੱਚ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਦੂਜੀ ਪਤਨੀ, ਮਣੀਅੰਮਾਈ ਨੇ 1973 ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਕੰਮ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਨੇ ਕੀਤੀ।[23]

1929 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਚੇਂਗਲਪੱਟੂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਸੂਬਾਈ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਕਾਨਫਰੰਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਜਾਤੀ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ ਨਾਇਕਰ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ।[24] ਉਹ ਤਿੰਨ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਬੋਲ ਸਕਦਾ ਸੀਃ ਕੰਨੜ, ਤੇਲਗੂ ਅਤੇ ਤਮਿਲ।[25][26][27][28][29] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ 12 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਵਪਾਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਤਮਿਲ ਵੈਸ਼ਨਵ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ਸੁਣਦੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਹਿੰਦੂ ਮਿਥਿਹਾਸ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਪੱਸ਼ਟ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸਾਂ ਉੱਤੇ ਸਵਾਲ ਚੁੱਕਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।[30] ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਲਈ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਮਾਸਕ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇਣਾ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਰਤੱਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਜੋਂ ਲਿਆ।[31]

ਕਾਸ਼ੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਘਟਨਾ[ਸੋਧੋ]

1904 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਕਾਸ਼ੀ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਸ਼ੀ ਦੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਗਏ।[32] ਹਾਲਾਂਕਿ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਵਿੱਤਰ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਅਤੇ ਤੈਰਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਅਨੈਤਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵੇਖੀਆਂ।[1] ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਿਰਾਸ਼ਾਵਾਂ ਆਮ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਤੱਕ ਫੈਲ ਗਈਆਂ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ "ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸ਼ੋਸ਼ਣ" ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ।[33]

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕਾਸੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਥਿਤ ਘਟਨਾ ਨੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਕੰਮ ਉੱਤੇ ਡੂੰਘਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ। ਪੂਜਾ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਫਤ ਭੋਜਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਚੌਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭੋਜਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜੋ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੂੰ ਖੁਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਅਤਿ ਭੁੱਖ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨੰਗੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਧਾਗਾ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੇ ਭੇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭੋਜਨਾਲਾ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਮੰਦਰ ਦੇ ਦਰਬਾਨ ਨੇ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮੁੱਛਾਂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਬਲਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਸੜਕ 'ਤੇ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ।[34]

ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਭੁੱਖ ਅਸਹਿਣਸ਼ੀਲ ਹੋ ਗਈ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁਟੇ ਹੋਏ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ, ਉਸ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜਿਸ ਭੋਜਨਾਲਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[35] ਇਸ ਪੱਖਪਾਤੀ ਰਵੱਈਏ ਨੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਪ੍ਰਤੀ ਸਤਿਕਾਰ ਨੂੰ ਝਟਕਾ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਾਸ਼ੀ ਵਿਖੇ ਜੋ ਘਟਨਾਵਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੇਖੀਆਂ ਸਨ ਉਹ ਕਾਸੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਸਥਾਨ ਵਜੋਂ ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।[1] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਕਾਸੀ ਦੀ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਤੱਕ ਇੱਕ ਆਸਤਿਕ ਸੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਬਦਲ ਗਏ ਉਹ ਇੱਕ ਨਾਸਤਿਕ ਬਣ ਗਿਆ।[36]

ਕਾਂਗਰਸ ਮੈਂਬਰ (1919-1925)[ਸੋਧੋ]

ਕੇਰਲ ਦੇ ਕੋਟਾਯਮ ਦੇ ਵਾਇਕੋਮ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਮੂਰਤੀ

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਆਪਣਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਛੱਡਣ ਅਤੇ ਜਨਤਕ ਅਹੁਦਿਆਂ ਤੋਂ ਅਸਤੀਫਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 1919 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਈਰੋਡ ਮਿਊਂਸਪੈਲਿਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਖਾਦੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਫੈਲਾਉਣ, ਟਾਡੀ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ 'ਤੇ ਧਰਨਾ ਦੇਣ, ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕੱਪੜੇ ਵੇਚਣ ਵਾਲੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਦਾ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰਨ ਅਤੇ ਛੂਆਛੂਤ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਾਰੂ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਚਲਾਏ। ਸੰਨ 1921 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਈਰੋਡ ਵਿੱਚ ਟਾਡੀ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕੈਦ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਭੈਣ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ, ਤਾਂ ਇਸ ਨੇ ਗਤੀ ਫੜ ਲਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਨਾ-ਮਿਲਵਰਤਨ ਅੰਦੋਲਨ ਅਤੇ ਟੈਂਪਰੈਂਸ ਅੰਦੋਲਨ ਦੌਰਾਨ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[37] ਸੰਨ 1922 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਤਿਰੂਪੁਰ ਸੈਸ਼ਨ ਦੌਰਾਨ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਕਾਂਗਰਸ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀਆਂ ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿੱਚ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ। ਭੇਦਭਾਵ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਕਾਰਨ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੇ 1925 ਵਿੱਚ ਪਾਰਟੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।[7]

ਵਾਇਕੋਮ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ (1924-1925)[ਸੋਧੋ]

ਵੈਕੋਮ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੁਆਰਾ ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਵੈਕੋਮ ਮੰਦਰ ਦੇ ਵਰਜਿਤ ਜਨਤਕ ਵਾਤਾਵਰਣ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਲਈ ਇੱਕ ਅਹਿੰਸਕ ਅੰਦੋਲਨ ਸੀ। ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਰਾਜ ਆਪਣੀ ਸਖ਼ਤ ਅਤੇ ਦਮਨਕਾਰੀ ਜਾਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸਵਾਮੀ ਵਿਵੇਕਾਨੰਦ ਨੇ ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਨੂੰ "ਪਾਗਲ ਪਨਾਹ" ਕਿਹਾ।[38][39][40][41][42][43]

ਕੇਰਲ ਰਾਜ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਕਸਬੇ ਵਾਇਕੋਮ ਵਿੱਚ, ਫਿਰ ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਵਿੱਚ ਮੰਦਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਛੂਆਛੂਤ ਦੇ ਸਖ਼ਤ ਕਾਨੂੰਨ ਸਨ। ਦਲਿਤ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰਿਜਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੂੰ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਬੰਦ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਛੱਡੋ। ਜਾਤੀ-ਵਿਰੋਧੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਧ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ 1924 ਵਿੱਚ ਵਾਇਕੋਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੰਗਠਿਤ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ ਲਈ ਇੱਕ ਢੁਕਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇਣ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅੰਦੋਲਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਦੋਲਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ।

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸਨ।[44][45] 14 ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨਾਗੰਮਾ ਵਾਇਕੋਮ ਪਹੁੰਚੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸਮਰਥਨ ਦੇਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।[46][47][48][49]

ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਾਇਕੋਮ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਸਬੰਧਤ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਦੇ ਅਕਸ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਗਾਂਧੀ ਅਤੇ ਅੰਬੇਡਕਰ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਲੇਖ, 'ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਧਿਐਨ' ਵਿੱਚ, ਐਲਨੋਰ ਜ਼ੇਲੀਅਟ ਨੇ 'ਵਾਇਕੋਮ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ' ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਘਟਨਾ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਗੱਲਬਾਤ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੇ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਬਾਰੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਾਂਗਰਸ ਮੈਗਜ਼ੀਨ, ਯੰਗ ਇੰਡੀਆ, ਨੇ ਵਾਇਕੋਮ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀਆਂ ਵਿਆਪਕ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।[50]

ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦੇ ਦਖ਼ਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰੀਜੈਂਟ ਸੇਥੂ ਲਕਸ਼ਮੀ ਬਾਈ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉੱਤਰ, ਦੱਖਣ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਦੀਆਂ ਜਨਤਕ ਸੜਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਲਈ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਪੂਰਬੀ ਸੜਕ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਮਝੌਤੇ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਸਿਰਫ 1936 ਵਿੱਚ, ਮੰਦਰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਘੋਸ਼ਣਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੂਰਬੀ ਸੜਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸੀ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਹੇਠਲੇ ਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੀ ਆਗਿਆ ਸੀ।[51]1925 ਵਿੱਚ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਕਾਂਗਰਸ ਨੇ ਕਾਂਚੀਪੁਰਮ ਸੈਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਵਾਇਕੋਮ ਵੀਰਾਰ ਜਾਂ ਵਾਇਕੋਮ ਦੇ ਨਾਇਕ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਮਤਾ ਪਾਸ ਕੀਤਾ।[52][53]

ਸਵੈ-ਮਾਣ ਅੰਦੋਲਨ[ਸੋਧੋ]

ਆਤਮ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਰਾਮਾਸਾਮੀਸਵੈ-ਮਾਣ ਅੰਦੋਲਨ

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸਮਾਜਿਕ ਅਸਮਾਨਤਾ (ਅਛੂਤ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ, ਹੱਥੀਂ ਮੈਲਾ ਢੋਣ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਆਦਿ) ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਲਈ ਲਗਾਤਾਰ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਹੋਰ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਅਗਾਂਹਵਧੂਆਂ ਨੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ "ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਅਤੀਤ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਮਾਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੇਣ ਦੇ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ" ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[54]

ਸਾਲ 1952 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਨਾਲ ਰਜਿਸਟਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ

ਰਾਜਨੀਤਕ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਉਪਯੋਗੀ ਗਿਆਨ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ-ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਰਕ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਗੁਲਾਮੀ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੇਣ ਲਈ-ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਬੇਲੋੜੀਆਂ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ, ਅਰਥਹੀਣ ਰਸਮਾਂ ਅਤੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ-ਮੌਜੂਦਾ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਾਤੀ, ਧਰਮ, ਭਾਈਚਾਰੇ ਅਤੇ ਜਨਮ ਦੇ ਹਾਦਸੇ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਕਿੱਤਿਆਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਜ਼ੰਜੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ "ਉੱਤਮ" ਅਤੇ "ਘਟੀਆ" ਵਰਗ ਬਣਾਏ ਹਨ... ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਛੂਆਛੂਤ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇਣਾ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਭਾਈ/ਭੈਣ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਇਕਜੁੱਟ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਨਾ, ਬਾਲ ਵਿਆਹ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੰਥ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਅਧਾਰ' 'ਤੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ, ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਆਹ, ਵਿਧਵਾ ਵਿਆਹ, ਅੰਤਰ ਜਾਤੀ ਅਤੇ ਅੰਤਰ-ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸਿਵਲ ਕਾਨੂੰਨ ਅਧੀਨ ਵਿਆਹ ਰਜਿਸਟਰ ਕਰਵਾਉਣਾ ਅਤੇ ਅਨਾਥਾਂ ਅਤੇ ਵਿਧਵਾਵਾਂ ਲਈ ਘਰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੱਖ-ਰਖਾਅ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਵਿਦਿਅਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਚਲਾਉਣਾ।[1]

ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ 1925 ਤੋਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਪੂਰੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਬਣ ਗਈ। ਇੱਕ ਤਮਿਲ ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਕੁਡੀ ਅਰਾਸੂ 1925 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ 1928 ਵਿੱਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਰਸਾਲਾ ਵਿਦਰੋਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ।[55] ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਧਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਦੀ ਹਮਦਰਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਮਈ 1929 ਵਿੱਚ, ਐਸ. ਗੁਰੂਸਵਾਮੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਹੇਠ ਪੱਟੁਕੋਤਾਈ ਵਿਖੇ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਵਲੰਟੀਅਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕਾਨਫਰੰਸ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਕੇ. ਵੀ. ਅਲਗਿਰੀਸਵਾਮੀ ਨੇ ਵਲੰਟੀਅਰ ਬੈਂਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਵਜੋਂ ਕਾਰਜਭਾਰ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਸਾਬਕਾ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੇ ਤਮਿਲ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਕਾਨਫਰੰਸਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਗ੍ਰਹਿ ਸ਼ਹਿਰ ਈਰੋਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਸਿਖਲਾਈ ਸਕੂਲ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਸਿਰਫ਼ ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਸਮਾਜ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਲਈ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਲਿਆਉਣਾ ਸੀ।[56]

ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਯਾਤਰਾ (1929-1932)[ਸੋਧੋ]

1929 ਅਤੇ 1935 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਮਹਾਂ ਮੰਦੀ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ, ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸੋਚ ਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਮਿਊਨਿਜ਼ਮ ਦੇ ਫੈਲਣ ਨਾਲ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ।[57] ਭਾਰਤੀ ਰਾਜਨੀਤਕ ਪਾਰਟੀਆਂ, ਅੰਦੋਲਨ ਅਤੇ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਕਾਫ਼ੀ ਵਰਗ ਵੀ ਅੰਤਰ-ਮਹਾਂਦੀਪੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸਨ। ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਫ਼ਲਸਫ਼ਿਆਂ ਅਤੇ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਵੀ ਆਇਆ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਤੰਤਰ ਸੰਸਥਾ ਵਜੋਂ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਸ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਦਾ ਨਿਰੀਖਣ ਕੀਤਾ।[1][57]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਫਲਸਫੇ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਦਸੰਬਰ 1929 ਤੋਂ ਜਨਵਰੀ 1930 ਤੱਕ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਮਲਾਇਆ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨਾਗਮਮਲ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਨਾਗਪੱਟੀਨਮ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ 50,000 ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]</link> ਪੇਨਾਂਗ ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲ ਮਲੇਸ਼ੀਅਨ । ਉਸੇ ਮਹੀਨੇ, ਉਸਨੇ ਇਪੋਹ ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲ ਸੁਧਾਰ ਸੰਗਮ ਦੁਆਰਾ ਬੁਲਾਈ ਗਈ ਤਾਮਿਲ ਕਾਨਫਰੰਸ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਿੰਗਾਪੁਰ ਗਿਆ। ਦਸੰਬਰ 1931 ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਐਸ. ਰਾਮਨਾਥਨ ਅਤੇ ਇਰੋਡ ਰਾਮੂ ਦੇ ਨਾਲ ਯੂਰਪ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ, ਸਮਾਜਿਕ ਅੰਦੋਲਨਾਂ, ਜੀਵਨ ਢੰਗ, ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਜਨਤਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਤੋਂ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਮਿਸਰ, ਗ੍ਰੀਸ, ਤੁਰਕੀ, ਸੋਵੀਅਤ ਯੂਨੀਅਨ, ਜਰਮਨੀ, ਇੰਗਲੈਂਡ, ਸਪੇਨ, ਫਰਾਂਸ ਅਤੇ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ, ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਰੂਸ ਵਿਚ ਰਿਹਾ। ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਉਹ ਸੀਲੋਨ ਵਿਖੇ ਰੁਕਿਆ ਅਤੇ ਨਵੰਬਰ 1932 ਵਿਚ ਭਾਰਤ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ[58]

ਇਸ ਦੌਰੇ ਨੇ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਸੋਵੀਅਤ ਯੂਨੀਅਨ ਵਿੱਚ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਉਚਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸਮਾਜਿਕ-ਆਰਥਿਕ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਮਾਰਕਸਵਾਦੀ ਸਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਿੱਜੀ ਮਾਲਕੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ।[59] ਆਪਣੀ ਵਾਪਸੀ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਉਤਸ਼ਾਹੀ ਕਮਿਊਨਿਸਟ, ਐਮ. ਸਿੰਗਾਰਾਵੇਲਾਰ ਨਾਲ ਗੱਠਜੋੜ ਕਰਕੇ ਸਮਾਜਵਾਦੀ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਆਦਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ-ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਯੋਜਨਾ ਉਲੀਕੀ। ਇਹ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪੜਾਅ ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਰਾਜਨੀਤੀਕਰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦੀ ਅਨੁਕੂਲਤਾ ਪਾਈ ਗਈ।[60]

ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ[ਸੋਧੋ]

1937 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਚੱਕਰਵਰਤੀ ਰਾਜਗੋਪਾਲਾਚਾਰੀ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਬਣੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਿੰਦੀ ਨੂੰ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਹਿੰਦੀ ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਭੜਕ ਗਈ।[61] ਤਮਿਲ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀਆਂ, ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਸਰ ਏ. ਟੀ. ਪਨੀਰਸੇਲਵਮ ਅਤੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ 1938 ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੀ ਵਿਰੋਧੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਜੋ ਰਾਜਾਜੀ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਕਈ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋਏ।[62]

ਉਸੇ ਸਾਲ ਦੌਰਾਨ, "ਤਾਮਿਲ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ" ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੁਆਰਾ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[63] ਉਸ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਇੱਕ ਖਤਰਨਾਕ ਵਿਧੀ ਸੀ ਜੋ ਆਰੀਅਨ ਦੁਆਰਾ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਘੁਸਪੈਠ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।[1] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਰਕ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਹਿੰਦੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਨਾਲ ਤਾਮਿਲ ਹਿੰਦੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹਿੰਦੀ ਨਾ ਸਿਰਫ ਤਮਿਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਨੂੰ ਰੋਕੇਗੀ, ਬਲਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ ਜੋ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤਮਿਲ ਦੁਆਰਾ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ।[64]

ਪਾਰਟੀ ਲੀਹਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠ ਕੇ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਨੇ ਹਿੰਦੀ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਰੈਲੀ ਕੀਤੀ।[65] 1948, 1952 ਅਤੇ 1965 ਵਿੱਚ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਹਿੰਦੀ ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਦੋਲਨ ਹੋਏ ਸਨ।[66]

ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ (1938-1944)[ਸੋਧੋ]

ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਲਿਬਰਟੀਅਨ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ (ਆਮ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ) ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1916 ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਉੱਪਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਮੂਹਾਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ। ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਆਂ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਜਨਤਾ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਨੇ ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹ੍ਮਣ ਜਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਪੁਜਾਰੀ ਅਤੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਗ-ਮੁੱਲ ਲੜੀ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਜਾਤੀ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨਤਾ ਦੀ ਹੋਂਦ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[67]

ਸੰਨ 1937 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਕੂਲ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੀ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਰਾਹੀਂ ਇਸ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ। 1937 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਰਥਨ ਮਿਲਿਆ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਹਿੰਦੀ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਨੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ। ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਡਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਟਕਰਾਅ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ। ਤਾਮਿਲ ਲਈ ਸਕੂਲ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਬੰਧਨ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਜਨਤਕ ਸਮਰਥਨ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ 1939 ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਜੇਲ੍ਹ ਜਾਣ ਤੋਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਸੰਭਾਲੀ।[68] ਉਸ ਦੀ ਦੇਖ-ਰੇਖ ਹੇਠ ਪਾਰਟੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹੋਈ, ਪਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਮੈਂਬਰ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਸਨ, ਸਰਗਰਮ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਏ।[69]

ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ (1944-ਬਾਅਦ)[ਸੋਧੋ]

ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦਾ ਗਠਨ[ਸੋਧੋ]

1944 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੈਲੀ ਵਿੱਚ, ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨੇਤਾ ਵਜੋਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੋਂ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਜਾਂ "ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨਾਲ ਅਸਹਿਮਤ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਸਮੂਹ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਮੂਲ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਅਨੁਭਵੀ ਨੇਤਾ ਪੀ. ਟੀ. ਰਾਜਨ ਨੇ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ 1957 ਤੱਕ ਕਾਇਮ ਰਹੀ।

ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਸ਼ਹਿਰੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਪਿੰਡ ਇਸ ਦੇ ਸੰਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸਨ। ਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਪੁਜਾਰੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸਮਾਰੋਹਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਮਿਲ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਤੋਂ ਖਤਮ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਦੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਹਮਲੇ ਦੇ ਅਧੀਨ ਆ ਗਏ।[70] 1949 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਨਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਕੰਮ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖਿਆ ਕਿ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪਤਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਨ। ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਨੇ ਦਲਿਤ ਵਿੱਚ ਛੂਆਛੂਤ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਲਈ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਲੜਾਈ ਲੜੀ। ਇਸ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ, ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ, ਇੱਛੁਕ ਵਿਆਹ, ਵਿਧਵਾ ਵਿਆਹ, ਅਨਾਥ ਆਸ਼ਰਮ ਅਤੇ ਦਇਆ ਘਰਾਂ 'ਤੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕੀਤਾ।[71]

ਅੰਨਾਦੁਰਾਈ ਨਾਲੋਂ ਅਲਹਿਦਗੀ[ਸੋਧੋ]

1949 ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਮੁੱਖ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ, ਕੰਜੀਵਰਮ ਨਟਰਾਜਨ ਅੰਨਾਦੁਰਾਈ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ (ਡੀਐਮਕੇ) ਜਾਂ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[72] ਇਹ ਦੋਵਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਮਤਭੇਦਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਸੁਤੰਤਰ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਜਾਂ ਤਮਿਲ ਰਾਜ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ, ਅੰਨਾਦੁਰਾਈ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕੀਤਾ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਰਾਜ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ।[73] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਅਤੇ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਭਟਕਣ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਜੋਸ਼ ਦੇ ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਸਮਰਪਣ ਨਾਲ ਟੀਚੇ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜੇ ਉਹ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸੱਤਾ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਚੋਣਾਂ ਲੜਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਜੋਸ਼ ਅਤੇ ਉਦੇਸ਼ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਗੁਆ ਦੇਣਗੇ। ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਵਿਚਾਰ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਸਨ, ਜੋ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਚਲਾਉਣ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ 9 ਜੁਲਾਈ 1948 ਨੂੰ ਮਣੀਅੰਮਾਈ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਮਣੀਅੰਮਯਾਰ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਕਿ 70 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕੰਗਾਸਭਾਈ ਦੀ ਧੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ 32 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨਾਲ ਕੰਪਨੀ ਛੱਡਣ ਵਾਲੇ ਡੀ. ਐੱਮ. ਕੇ. ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਡੀ. ਐੱਮ. ਕੇ. ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਸੰਗਠਨ ਨੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਵਿਦਿਆਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਡੀਐਮਕੇ ਨੇ ਇਸ ਥੀਸਿਸ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਤਮਿਲ ਭਾਸ਼ਾ ਸਮੱਗਰੀ ਵਿੱਚ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਕੁੰਜੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ।[1] ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ, ਇੰਡੋ-ਆਰੀਅਨ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਣੇ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ।[74]

ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ[ਸੋਧੋ]

ਪੇਰਿਆਰ ਥਿਡਲ ਵੇਪਰੀ ਵਿਖੇ, ਜਿੱਥੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।

 ਸੰਨ 1956 ਵਿੱਚ, ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਕਾਂਗਰਸ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਪੀ. ਕੱਕਨ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਭਗਵਾਨ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਾੜਨ ਲਈ ਮਰੀਨਾ ਤੱਕ ਇੱਕ ਜਲੂਸ ਕੱਢਿਆ।[75] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।[1][75]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਉਦੋਂ ਵੀ ਜਾਰੀ ਰਹੀਆਂ ਜਦੋਂ ਉਹ 1958 ਵਿੱਚ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਸਰਕਾਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸੰਮੇਲਨ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਬੰਗਲੌਰ ਗਏ ਸਨ। ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨੂੰ ਕੇਂਦਰੀ ਸਰਕਾਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਜੋਂ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਜਾਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। 19 ਦਸੰਬਰ 1973 ਨੂੰ ਚੇਨਈ ਦੇ ਤਿਆਗਰਾਇਆ ਨਗਰ ਵਿਖੇ ਆਪਣੀ ਆਖਰੀ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬਰਾਬਰੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਨਮਾਨਜਨਕ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ। 24 ਦਸੰਬਰ 1973 ਨੂੰ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ 94 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਸਿਧਾਂਤ ਅਤੇ ਵਿਰਾਸਤ[ਸੋਧੋ]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਇਆ, ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ ਨਾਗਰਿਕ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਅਤੇ ਨਸਲ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਮਤਭੇਦ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣ ਅਨਪੜ੍ਹ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਲੋਕ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ ਸਨ।[76] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਤਰਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਸਾਧਨ ਦਾ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਮਿਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਦਿਲਚਸਪੀ ਦੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ।[1] ਤਾਮਿਲ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਫਿਰਕੂ ਮਤਭੇਦਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਡੂੰਘੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।[77]

ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ[ਸੋਧੋ]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਦਾ ਅਧਾਰ ਤਰਕਵਾਦ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਇੱਕ ਅਧੀਨ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਸ਼ੋਸ਼ਿਤ ਲੋਕ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਣ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਬਾਕੀਆਂ ਵਾਂਗ ਮਨੁੱਖ ਹਨ, ਕਿ ਜਨਮ ਨੇ ਦੂਜਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉੱਤਮਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਲਈ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।[78]

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਸਿਆਣਪ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਸੋਚ ਦਾ ਬਰਛਾ-ਸਿਰ ਤਰਕਵਾਦ ਹੈ। ਜਾਤੀ ਬਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਜੀਵ ਆਪਣੀ ਜਮਾਤ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਜਾਂ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਮਨੁੱਖ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਜੀਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਬੁਰਾਈਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਜੋ ਮਤਭੇਦ, ਨਫ਼ਰਤ, ਵੈਰ, ਪਤਨ, ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਬੁਰਾਈਆਂ ਪ੍ਰਚੱਲਿਤ ਹਨ, ਉਹ ਸਿਆਣਪ ਅਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਹਨ ਨਾ ਕਿ ਰੱਬ ਜਾਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਕਾਰਨ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਸਵੈ-ਸ਼ਾਸਨ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।[79]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਪੂੰਜੀਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ ਵੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਇਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈਆਂ। ਉਸ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਤਰਕਵਾਦ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਨ ਜੀਵਨ ਦਾ ਰਾਹ ਦਿਖਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਤਾਕਤਾਂ ਕਾਰਨ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਗਰੀਬੀ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਜਾਂ ਵਿਗਿਆਨਕ ਗਿਆਨ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਖ਼ਿਤਾਬ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਜਾਂ ਦੌਲਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਪੱਛਮ ਗ੍ਰਹਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਦੇਸ਼ ਭੇਜ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਤਮਿਲ ਸਮਾਜ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਮਰੇ ਹੋਏ ਪੁਰਖਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਵਲ ਅਤੇ ਅਨਾਜ ਭੇਜ ਰਿਹਾ ਸੀ।[80]

ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਸੰਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ, ਧਰਮ ਅਤੇ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਮ 'ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਲੋਕ ਸੀ। ਇਸ ਸਾਲ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਦੀ ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰੋ। ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾਵਾਦ ਨੂੰ ਜਗ੍ਹਾ ਦਿਓ।"[81] ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਰੋਧ ਜੋ ਤਰਕਵਾਦ, ਵਿਗਿਆਨ ਜਾਂ ਅਨੁਭਵ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਿਨ ਧੋਖਾਧੜੀ, ਸੁਆਰਥ, ਝੂਠ ਅਤੇ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰੇਗਾ।[1][81]

ਸਵੈ-ਮਾਣ[ਸੋਧੋ]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਇੱਕ ਆਦਰਸ਼ ਸੰਸਾਰ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਉਸ ਦੇ ਅਕਸ' ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਇਹ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖੀ ਕਾਰਜ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੋਚ ਉੱਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਕੁਦਰਤੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਵਸਤੂ ਅਤੇ ਹਰ ਕਾਰਜ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਜਾਂਚ ਪੜਤਾਲ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਕਰੇ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰਕਹੀਣ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ ਕਿ ਮਨੁੱਖੀ ਕਾਰਜਾਂ ਨੂੰ ਤਰਕ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸਹੀ ਅਤੇ ਗਲਤ ਨੂੰ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੋਚ ਤੋਂ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤਰਕ ਤੋਂ ਲਏ ਗਏ ਸਿੱਟਿਆਂ ਦਾ ਹਰ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਸਨਮਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ 'ਤਰਕ' ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ' ਸਹੀ 'ਮੰਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕਾਰਜਾਂ ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਕਰਨਾ। 'ਆਜ਼ਾਦੀ' ਅਤੇ 'ਸਵੈ-ਮਾਣ' ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।[82]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਅਪੀਲ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੱਕ ਦੂਜੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਅਤੇ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਰੱਖਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਇੰਚਾਰਜ ਅਤੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਨ ਦੇ ਰਾਖਵੇਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਵਾਲੇ "ਉੱਤਮ" ਭਾਈਚਾਰੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੂਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਜਾਂ ਪਵਿੱਤਰ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਉੱਚ ਜਾਤੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਧਰਮ ਉੱਤੇ ਆਪਣੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।[83]

ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ[ਸੋਧੋ]

ਇੱਕ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹੀ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਜਾਇਜ਼ ਸਥਿਤੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਇਦਾਦ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਉਮਰ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜ ਕੋਈ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਯੋਗ ਨਾਗਰਿਕ ਬਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।[84]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਦਮਨ ਵਜੋਂ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਾਈ ਲੜੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਰੇਂਜਡ ਵਿਆਹਾਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਇੱਕ ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਭਰ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਉਣਾ ਸੀ, ਇਸ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[85] ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਾਲ ਵਿਆਹ ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ ਬਹੁਤ ਮਾੜੀ ਸੀ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਵਾਨੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਪਾਪ ਹੋਵੇਗਾ।[86] ਇੱਕ ਹੋਰ ਪ੍ਰਥਾ, ਜੋ ਅੱਜ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਹੈ, ਦਾਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਲਾੜੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪਤੀ ਨੂੰ ਲਾੜੀ ਲਈ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਦੇਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਨਵੇਂ ਵਿਆਹੇ ਜੋੜੇ ਦੀ ਵਿੱਤੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲਾੜੇ ਦੁਆਰਾ ਦਾਜ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਲਾੜੀ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਦੇ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਵੱਲ ਬਦਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦਾਜ ਕਾਰਨ ਮੌਤਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ।[87] ਅਜਿਹੇ ਲੱਖਾਂ ਮਾਮਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਪਤਨੀਆਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਗਯਾ ਕਿਉਂਕਿ ਲਾੜੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਪਤੀ ਨੂੰ ਦਾਜ ਦੀ ਅਦਾਇਗੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਔਰਤਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਇਸ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ।[88]

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਜਾਂ ਪਤੀ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਇਸ ਲਈ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਲੜਾਈ ਲੜੀ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵਾਜਬ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਨ ਜਾਂ ਤਲਾਕ ਦੇਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇਣ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ।[89] ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਜਨਮ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵਰਜਿਤ ਰਿਹਾ, ਉਸਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਸਿਹਤ ਅਤੇ ਆਬਾਦੀ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲਈ, ਬਲਕਿ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਵੀ ਇਸ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ।[90]

ਉਸਨੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦੇ ਪਖੰਡ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਮਰਦਾਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਲਾਗੂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਿੰਗਾਂ ਲਈ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ।[91] ਇਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਦੇ ਹੋਏ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਦੇਵਦਾਸੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਅਪਮਾਨ ਦੀ ਸੂਚੀ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਮੰਦਰਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੀਆਂ ਵੇਸਵਾਵਾਂ ਵਜੋਂ।[92] ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਬਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ।[1][93]

ਜੀਵਨੀਕਾਰ ਐੱਮ. ਡੀ. ਗੋਪਾਲਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦੋਲਨ ਨੇ ਤਮਿਲ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਰੁਤਬਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਗੋਪਾਲਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰਾਜ ਦੇ ਵਿਭਾਗ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਪੁਲਿਸ ਵਿਭਾਗਾਂ ਅਤੇ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਸੰਭਵ ਬਣਾਇਆ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਬਾਲ ਵਿਆਹ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।[94]

ਸਮਾਜਿਕ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਦੇ ਖਾਤਮੇ[ਸੋਧੋ]

ਭਾਰਤ ਦੀ ਡਾਕ ਟਿਕਟ ਉੱਤੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ, 2009 ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਅਤੇ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਤੁਰੰਤ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਣ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਸਰਕਾਰ, ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਾਰਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਕਰ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਬੁਰਾਈਆਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਉਪਾਅ ਕਰਨ।[95] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਨੇ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।[96] ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਫਰਜ਼ ਸਮਾਜਿਕ ਸੰਗਠਨ ਨੂੰ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਨਾਲ ਚਲਾਉਣਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਈਸਾਈ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮੀ ਧਰਮ ਇਸ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਸਮਾਜਿਕ ਤਰੱਕੀ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਣਉਚਿਤ ਰਿਹਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ "ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ" ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਲੋਕ ਸਰਕਾਰ ਲਈ ਹਨ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਇਆ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਲਾਭ ਲਈ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[2][96]

ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਨਾਡੂ ਦਾ ਸਵੈ-ਨਿਰਣੇ[ਸੋਧੋ]

ਮੁਹੰਮਦ ਅਲੀ ਜਿੰਨਾ ਅਤੇ ਬੀ. ਆਰ. ਅੰਬੇਡਕਰ ਨਾਲ ਰਾਮਾਸਾਮੀ

ਦ੍ਰਾਵਿੜ-ਆਰੀਅਨ ਟਕਰਾਅ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵਰਤਾਰਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਉਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਆਰੀਅਨ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ। ਅਲੱਗ ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ, "ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਆਰੀਅਨ ਧਰਮ, ਇੰਡੋ-ਆਰੀਅਨ ਦਬਦਬਾ, ਆਰੀਅਨ ਵੇਦ ਅਤੇ ਆਰੀਅਨ" ਵਰਨਾਸ਼ਰਮ "ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਮੌਜੂਦ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇੱਕ" ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਅੰਦੋਲਨ "ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ।[97] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੱਖਣ ਉੱਤੇ ਵਧ ਰਹੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਦਬਦਬੇ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਗਿਆ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦਬਦਬੇ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਫਲ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ ਕਿ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੇ ਲਾਭ ਲਈ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਆਰਥਿਕ, ਉਦਯੋਗਿਕ, ਸਮਾਜਿਕ, ਕਲਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਕ ਵਰਗੇ ਖੇਤਰਾਂ ਉੱਤੇ ਉੱਤਰ ਦਾ ਦਬਦਬਾ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਹ ਡਰ ਕਿ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਲਈ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਲੈ ਲਵੇਗਾ, ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤੀਬਰ ਹੋ ਗਿਆ।[98]

ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਬਨਾਮ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਵਿਰੋਧੀ[ਸੋਧੋ]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਨ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਵਿਰੋਧੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਜਾਤੀ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਅਸਮਾਨਤਾ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੂੰ ਵੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਦੇ ਸਮਰਥਕ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਅਤੇ ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਛੱਡਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ।

1920 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਆਈ, ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 70 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਅਹੁਦਿਆਂ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ।[23][99] ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਦੁਆਰਾ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਨੇ ਇਸ ਰੁਝਾਨ ਨੂੰ ਉਲਟਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਗੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਮਿਲੀ।[2] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਜਸਟਿਸ ਪਾਰਟੀ ਰਾਹੀਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀਆਂ, ਨਿਆਂਪਾਲਿਕਾ ਅਤੇ ਮਦਰਾਸ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਉੱਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੇ ਦਬਦਬੇ ਦੇ ਅਸੰਤੁਲਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਜੋ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਸਿਰਫ 3 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਨ।[1][100] ਉਸ ਦੇ ਸਵੈ-ਸਤਿਕਾਰ ਅੰਦੋਲਨ ਨੇ ਤਰਕਵਾਦ ਅਤੇ ਨਾਸਤਿਕਤਾ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਧਾਰਾਵਾਂ ਸਨ।[101] ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿਃ

"ਸਾਡਾ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਅੰਦੋਲਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਜਾਂ ਬਨੀਆ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਤਰਸ ਕਰਾਂਗਾ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਅਤੇ ਬਨੀਵਾਦ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਨਾਡੂ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਸਮਰਥਨ ਮਿਲੇਗਾ, ਨਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰਾ ਅੰਦੋਲਨ ਕਾਇਰਤਾ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ।"[102][103]

ਸਾਮਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ[ਸੋਧੋ]

ਪੇਰੀਆਰ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਤਾਮਿਲ, ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਨਸਲ ਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਤੋਂ ਆਏ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਘੁਸਪੈਠਿਯੇ ਅਤੇ ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਯਹੂਦੀ ਸਨ।[104]

ਗਾਂਧੀ ਨਾਲ ਤੁਲਨਾ[ਸੋਧੋ]

1924 ਦੇ ਵਾਇਕੋਮ ਸੱਤਿਆਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਗਾਂਧੀ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਸਮਾਜਿਕ-ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਹਿਯੋਗ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮੁੱਦਿਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਛੂਆਛੂਤ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਬਾਰੇ ਗਾਂਧੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ।

ਧਰਮ ਅਤੇ ਨਾਸਤਿਕਤਾ[ਸੋਧੋ]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ  ਇੱਕ ਵਿਵਹਾਰਕ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਵਜੋਂ ਜਿਸਨੇ ਸਮਾਜ ਉੱਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦਬਦਬਾ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਅਬ੍ਰਾਹਮਿਕ ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ।

ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਲਈ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਮਾਸਕ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇਣ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਿਸ਼ਨ ਮੰਨਿਆ।[105] ਅਨੀਤਾ ਡੀਹਲ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਨਾਸਤਿਕ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਹਾਲਾਂਕਿ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਸੰਬੋਧਨ ਵਿੱਚ "ਨਾਸਤਿਕ" ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਅਸਲ ਅਰਥ ਦੇ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾਃ "... ਨਾਸਤਿਕ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰਹੀਣ ਅਤੇ ਗਲਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਮੈਂ ਰੱਬ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ... ਜੋ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਰੱਬ ਜੋ ਸੁਤੰਤਰ ਸੋਚ ਅਤੇ ਖੋਜ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਰੋਕਦਾ, ਉਹ ਰੰਗ ਜੋ ਪੈਸੇ, ਚਾਪਲੂਸੀ ਅਤੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੂਜਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੰਨਾ ਕਹਿਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਨਾਸਤਿਕ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਬਦ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਅਰਥ ਨਹੀਂ ਹੈ।"

ਅਨੀਤਾ ਡੀਹਲ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਮੰਨਿਆ ਅਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।[106] 1961 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾਃ "ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰੋ. ਧੋਖੇਬਾਜ਼ੀ ਜਾਂ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾ ਕਰੋ. ਸੱਚ ਬੋਲੋ ਅਤੇ ਧੋਖਾ ਨਾ ਕਰੋ। ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਰੱਬ ਦੀ ਸੇਵਾ ਹੈ।"[107]

ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਉੱਤੇ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਧਰਮ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪਵਿੱਤਰ ਗ੍ਰੰਥ (ਭਗਵਦ ਗੀਤਾ) ਜਾਂ ਮੂਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਇੱਕ ਕਾਲਪਨਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੀ "ਉੱਤਮਤਾ", ਸ਼ੁਦਰਾਂ ਦੀ ਘਟੀਆਤਾ ਅਤੇ ਦਲਿਤਾਂ ਦੀ ਅਛੂਤਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦਾ ਸੀ।[108] ਆਕਸਫੋਰਡ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੀ ਲੈਕਚਰਾਰ ਮਾਰੀਆ ਮਿਸ਼ਰਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਨਾਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾਃ "ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਘਟੀਆ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸ ਦਾ ਨਿੰਦਣਯੋਗ ਰਵੱਈਆ ਗਿਆਨਵਾਨ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਦੇ ਕੈਥੋਲਿਕ ਵਿਰੋਧੀ ਡਾਇਟ੍ਰਾਈਬਾਂ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ।[109] ਰਾਮਾਇਣ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, 1955 ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੂੰ ਇੰਡੋ-ਆਰੀਅਨ ਦਬਦਬੇ ਅਤੇ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਪਤਨ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਵਜੋਂ ਜਨਤਕ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਾੜਨ ਦੀ ਜਨਤਕ ਕਾਰਵਾਈ ਲਈ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[110] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਤੇ ਰਾਮ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਦਿਖਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਆਰੀਅਨ ਦੇਵਤੇ ਸਨ ਜੋ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਸ਼ੁਦਰ ਨੂੰ "ਵੇਸਵਾਵਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ" ਮੰਨਦੇ ਸਨ।[111]

ਪੇਰੀਆਰ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਵੀ ਆਲੋਚਕ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਤੋਂ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨਾ ਵਧੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਵੇਗਾ" ਅਤੇ "ਜੋ 2000 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਅੱਜ ਪ੍ਰਾਸੰਗਿਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ"। ਉਸ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਸਾਰੇ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਸਵਰਗ ਪੈਸਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਤਰਕ ਅਨੁਸਾਰ ਮਸੀਹ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?"[112]

ਤਿਰੂਚੀ ਵਿੱਚ ਰੈਲੀ ਵਿੱਚ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾਃ

"ਮੁਸਲਮਾਨ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਫ਼ਲਸਫ਼ਿਆਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਧਰਮ ਲਈ ਅਰਬੀ ਸ਼ਬਦ ਇਸਲਾਮ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਮੁਹੰਮਦ ਨਬੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਵਜੋਂ ਪੈਦਾ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ"[113]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਇੱਕਦੇਵਵਾਦੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਸਮਾਨ ਮੰਨਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਹੀ ਰੱਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਜਾਂ ਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਮਾਰਟਿਨ ਲੂਥਰ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲਈ-ਉਹ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਦੋਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਯੂਰਪੀਅਨ ਸੁਧਾਰਕ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਈਸਾਈ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਰਾਮ ਮੋਹਨ ਰਾਏ ਦੁਆਰਾ ਦਿ ਪ੍ਰੀਸੈਪਟਸ ਆਫ਼ ਜੀਸਸ (1820) ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਦਾ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਉੱਤੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਅਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੀ।[114]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦਾ ਅਧਾਰ ਪਾਇਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਫਿਰ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਦਲ ਸੀ ਅਤੇ ਉਦੇਸ਼ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਵਿਤਕਰੇ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਸੀ।[115] ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਬੁੱਧ ਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ, "ਦੇਵਤਾ" ਅਤੇ ਆਤਮਾ ਦੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਹਿੰਦੂ ਸੰਕਲਪਾਂ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ, ਨੇ ਪੇਰੀਆਰ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿ ਬੁੱਧੀ-ਬੋਧੀ ਨੂੰ ਸਿਆਣਪ, ਭਾਵਨਾ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਢਲੇ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਨੇ ਤਰਕ ਜਾਂ ਗਿਆਨ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ। ਪੇਰੀਆਰ ਨੇ ਇਸ ਵਿਆਖਿਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੰਕਲਪਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ।[116] ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਅਧਾਰ ਦੀ ਭਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਇਸ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੀ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਯੋਗ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਸ਼ੁੱਧ ਧਰਮ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਪੇਰੀਆਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਜੋ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਹ 2000 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਬੁੱਧ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਤੰਤਰ ਅੰਦੋਲਨ ਵਜੋਂ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸ਼੍ਰੀਰੰਗਮ, ਕਾਂਚੀ, ਪਲਾਨੀ ਅਤੇ ਤਿਰੂਪਤੀ ਵਿਖੇ ਬੁੱਧ ਵਿਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[115]

ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਅੰਦੋਲਨ ਰਾਹੀਂ 1924,1931 ਅਤੇ 1950 ਤੱਕ ਦੇ ਮੰਦਰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਾਨੂੰਨ ਗ਼ੈਰ-ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਲਈ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਪਤੀ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ ਹੋਈ ਜਦੋਂ ਤਮਿਲ ਨੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਮੰਦਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਜੋਂ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦਲਿਤ ਆਖਰਕਾਰ ਪੁਜਾਰੀ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਗਏ।[117]

ਵਿਰਾਸਤ[ਸੋਧੋ]

ਭਾਰਤ ਦੀ ਡਾਕ ਟਿਕਟ ਉੱਤੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ, 1978 ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ ਗਈ

1973 ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਨਵਰੀ 1974 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਲਈ ਪੂਰੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਕਾਨਫਰੰਸਾਂ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਸੇ ਸਾਲ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਪਤਨੀ, ਮਨੀਆਮਈ, ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੀ ਨਵੀਂ ਮੁਖੀ, ਨੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਥਿਡਲ, ਮਦਰਾਸ ਵਿਖੇ 'ਰਾਮ', 'ਸੀਤਾ' ਅਤੇ 'ਲਕਸ਼ਮਣ' ਦੇ ਪੁਤਲਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਰਾਮਲੀਲਾ ਦੇ ਜਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ 'ਰਾਵਣ', 'ਕੁੰਕੁੰਬਕਰਨ' ਅਤੇ 'ਇੰਦਰਜੀਤ' ਦੇ ਪੁਤਲੇ ਸਾੜੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਕੰਮ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1974 ਵਿੱਚ ਤਾਮਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਆਯੋਜਿਤ ਮਈ ਦਿਵਸ ਦੀਆਂ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਦੌਰਾਨ, ਇੱਕ ਮਤਾ ਪਾਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਤਾਮਿਲਾਂ ਲਈ 80 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਨੌਕਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[23] ਇਸ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੇ ਆਦਰਸ਼ਾਂ ਨੂਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਰੂਚਿਰਾਪੱਲੀ ਦੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਹਵੇਲੀ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਕੈਂਪ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[1][23]

17 ਸਤੰਬਰ 1974 ਨੂੰ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ 'ਤੇ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਅਤੇ ਖੋਜ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਅਤੇ ਖੋਜ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਤਤਕਾਲੀ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਐਮ ਕਰੁਣਾਨਿਧੀ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀਆਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਹੱਥ-ਲਿਖਤਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤੇ ਭਾਸ਼ਣ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।[118] ਉਸੇ ਸਾਲ ਦੌਰਾਨ ਈਰੋਡ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਯਾਦਗਾਰੀ ਇਮਾਰਤ ਵਜੋਂ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 20 ਫਰਵਰੀ 1977 ਨੂੰ ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਸਮਾਰੋਹ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੀ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਹੋਈ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ, ਆਮ ਚੋਣਾਂ ਦੌਰਾਨ ਜਨਤਾ ਪਾਰਟੀ, ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ (ਡੀਐਮਕੇ) ਅਤੇ ਮਾਰਕਸਵਾਦੀ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[23]

16 ਮਾਰਚ 1978 ਨੂੰ ਮਨੀਆਮਈ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। 'ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੀ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਨੇ 17 ਮਾਰਚ 1978 ਨੂੰ ਕੇ. ਵੀਰਮਣੀ ਨੂੰ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਘਮ ਦਾ ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ ਚੁਣਿਆ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ, ਪੇਰੀਆਰ-ਮਨੀਆਮਈ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨਲ ਐਂਡ ਚੈਰੀਟੇਬਲ ਸੁਸਾਇਟੀ ਨੇ 21 ਸਤੰਬਰ 1980 ਨੂੰ ਤੰਜਾਵੁਰ ਵਿਖੇ ਪੇਰੀਆਰ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਮਹਿਲਾ ਪੌਲੀਟੈਕਨਿਕ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। 8 ਮਈ 1982 ਨੂੰ, ਕਾਲਜ ਫਾਰ ਕੌਰਸਪੌਂਡੈਂਸ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਪੇਰਿਆਰ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸੰਗਠਨ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਹੇਠ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[23]

ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਦਲ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੀ. ਐਨ. ਅੰਨਾਦੁਰਾਈ ਅਤੇ ਐਮ ਕਰੁਣਾਨਿਧੀ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ (ਡੀਐਮਕੇ) ਵੀ. ਗੋਪਾਲਸਵਾਮੀ ਮਾਰੁਮਲਾਰਚੀ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਮੁਨੇਤ੍ਰ ਕੜਗਮ (ਐਮਡੀਐਮਕੇ) ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਐਸ.[119][120][121][122] ਥੋਲ. ਤਿਰੂਮਾਵਲਵਨ, ਦਲਿਤ ਪੈਂਥਰਜ਼ ਆਫ਼ ਇੰਡੀਆ (ਡੀ. ਪੀ. ਆਈ.) ਅਤੇ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਕੜਗਮ ਦੇ ਕੇ. ਵੀਰਾਮਨੀ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ।[123] ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ, ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਭਾਰਤ ਦੀ ਤੀਜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਵੋਟ ਪ੍ਰਾਪਤ ਪਾਰਟੀ, ਬਹੁਜਨ ਸਮਾਜ ਪਾਰਟੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਕਾਂਸ਼ੀ ਰਾਮ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ।[124][125][126] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਹਸਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੀ ਸਾਬਕਾ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਮਾਇਆਵਤੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।[127] ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੇ ਕਵੀਗਨਾਰ ਇੰਕੁਲਾਬ, ਅਤੇ ਭਾਰਤੀਦਾਸਨ ਵਰਗੇ ਲੇਖਕਾਂ ਅਤੇ ਕਵੀਆਂ ਅਤੇ ਕਮਲ ਹਾਸਨ ਅਤੇ ਸੱਤਿਆਰਾਜ ਵਰਗੇ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕੀਤਾ ਹੈ।[128][129][130] ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤਮਿਲ ਕਾਮੇਡੀਅਨ ਐਨ. ਐਸ. ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਸਨ।[131][132] ਡਬਲਯੂ. ਪੀ. ਏ. ਸੌਂਡਰਪਾਂਡੀਅਨ ਨਾਦਰ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦਾ ਕਰੀਬੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸਪਾਤਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਨਾਦਰਾਂ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਸਨਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ।[133][134] ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਲੇਖਕ, ਲਲਾਈ ਸਿੰਘ ਯਾਦਵ ਨੇ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀਆਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦਾ ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ।[135][136][137]

ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ[ਸੋਧੋ]

ਸੱਤਿਆਰਾਜ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੁੰਦਰ ਨੇ 2007 ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਸਪਾਂਸਰਡ ਫਿਲਮ ਪੇਰੀਆਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਗਿਆਨ ਰਾਜਸੇਕਰਨ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ 1 ਮਈ 2007 ਨੂੰ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਾਲ ਨਵੰਬਰ ਵਿੱਚ ਗੋਆ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਫੈਸਟੀਵਲ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਸੀ।[138][139] ਸੱਤਿਆਰਾਜ ਨੇ ਥੰਗਰ ਬਚਨ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਫਿਲਮ ਕਲਾਵਾਡੀਆ ਪੋਜ਼ੁਡੂਗਲ ਵਿੱਚ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਇਆ ਜੋ 2017 ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ਸੀ।[140]

ਨੋਟਸ[ਸੋਧੋ]

  1. ↑ 'Respected one' or 'elder' in Tamil.
  2. ↑ 'Father' or 'father figure' in Tamil.

ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]

  1. ↑ "Statue wars: Who was Periyar and why does he trigger sentiment in Tamil Nadu?". The Economic Times. 7 March 2018. Archived from the original on 28 March 2019. Retrieved 28 March 2019.
  2. ↑ Mehta, Vrajendra Raj; Thomas Pantham (2006). Political Ideas in Modern India: thematic explorations. Sage Publications: Thousand Oaks. p. 48. ISBN 978-0-7619-3420-2. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 23 March 2016.
  3. ↑ Arora, N.D.; S.S. Awasthy (2007). Political Theory and Political Thought. Har-Anand Publications: New Delhi. p. 425. ISBN 978-81-241-1164-2. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 23 March 2016.
  4. ↑ Thakurta, Paranjoy Guha; Shankar Raghuraman (2004). A Time of Coalitions: Divided We Stand. Sage Publications. New Delhi. p. 230. ISBN 0-7619-3237-2.
  5. ↑ "TN govt will celebrate Periyar's birth anniversary as social justice day, says CM Stalin". The Indian Express (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 6 September 2021. Archived from the original on 8 September 2021. Retrieved 8 September 2021.
  6. ↑ Athiyaman, Pazha (24 December 2019). "Periyar, the hero of Vaikom". The Hindu (in Indian English). ISSN 0971-751X. Archived from the original on 9 August 2021. Retrieved 9 August 2021.
  7. ↑ 7.0 7.1 Kandasamy, W.B. Vansantha; Florentin Smarandache; K. Kandasamy (2005). Fuzzy and Neutrosophic Analysis of E.V. Ramasamy's Views on Untouchability. HEXIS: Phoenix. p. 106. ISBN 978-1-931233-00-2. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗਲਤੀ:Invalid <ref> tag; name "Kandasamy" defined multiple times with different content
  8. ↑ 8.0 8.1 Deshpande, A. (2011). The Grammar of Caste: Economic Discrimination in Contemporary India. OUP India. p. 44. ISBN 978-0-19-908846-1. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 27 July 2023. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗਲਤੀ:Invalid <ref> tag; name "Deshpande 2011" defined multiple times with different content
  9. ↑ "As Tamil Nadu celebrated Periyar's birthday on September 17, we recall the impact of his foreign trips". G Olivannan. The Times of India. 20 September 2016. Archived from the original on 29 October 2020. Retrieved 4 September 2020.
  10. ↑ Pandian, J., (1987). Caste, Nationalism, and Ethnicity. Popular Prakashan Private Ltd.: Bombay. pp. 62, 64. ISBN 0861321367.
  11. ↑ Chatterjee, Debi [1981] (2004) Up Against Caste: Comparative study of Ambedkar and Periyar. Rawat Publications: Chennai. pp. 40-42. ISBN 978-81-7033-860-4
  12. ↑ "Ramasamy Periyar | Tamil Nadu: Statue wars - Who was Periyar and why does he trigger sentiment in Tamil Nadu?". The Economic Times. 7 March 2018. Archived from the original on 28 March 2019. Retrieved 28 March 2019.
  13. ↑ Sarkar, Sumit; Sarkar, Tanika (2008). Women and Social Reform in Modern India: A Reader (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Indiana University Press. p. 401. ISBN 9780253352699. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 31 October 2019.
  14. ↑ Subramanian, Ajantha (2019). The Caste of Merit: Engineering Education in India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Harvard University Press. p. 100. ISBN 9780674987883. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 31 October 2019.
  15. ↑ Mahapatra, Subhasini (2001). Women and Politics (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Rajat Publications. p. 211. ISBN 9788178800233. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 31 October 2019.
  16. ↑ Journal of Indian history, Volume 54, University of Allahabad, p. 175
  17. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch from 1879 to 1909". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 10 July 2005. Retrieved 4 January 2015.
  18. ↑ Muthukumar, R. (2008). Periyar. Tamilnadu: Kizhaku Pathipakam. p. 15. ISBN 9788184930337.
  19. ↑ Arooran, K. Nambi (1980). Tamil renaissance and Dravidian nationalism, 1905–1944. p. 152.
  20. ↑ Vicuvanātan, Ī. Ca (1983). The political career of E.V. Ramasami: a study in the politics of Tamil Nadu, 1920–1949. p. 23.
  21. ↑ Merchant Caste of Telugu Ancestry who descended from the migrant commanders of Vijayanagar Empire
  22. ↑ Gopalakrishnan, p. 3.
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 23.3 23.4 23.5 Gopalakrishnan, pp. 50, 52.
  24. ↑ Saraswathi, p. 6.
  25. ↑ "E V Ramasamy Naickarin Marupakkam - M Venkatesan". tamilnation.co. Archived from the original on 6 March 2016. Retrieved 4 January 2015.
  26. ↑ "Periyar.org". periyar.org. Archived from the original on 20 December 2014. Retrieved 4 January 2015.
  27. ↑ Jeyaraman, B. (2013). Periyar: A Political Biography of E.V. Ramaswamy. Rupa Publications India Pvt. Ltd. ISBN 9788129132260. Retrieved 4 January 2015.
  28. ↑ "Tamil pride: What?s that? - Hindustan Times". hindustantimes.com. Archived from the original on 29 September 2014. Retrieved 4 January 2015.
  29. ↑ "About Periyar: Revolutionary Sayings". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 26 December 2008. Retrieved 30 November 2008.
  30. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch from 1879 to 1909". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 10 July 2005. Retrieved 4 January 2015.
  31. ↑ Veeramani 1992, Introduction – xi.
  32. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch from 1879 to 1909". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 10 July 2005. Retrieved 4 January 2015.
  33. ↑ Diehl
  34. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch from 1879 to 1909". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 10 July 2005. Retrieved 4 January 2015.
  35. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch from 1879 to 1909". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 10 July 2005. Retrieved 4 January 2015.
  36. ↑ Gopalakrishnan, pp. 14–17.
  37. ↑ "Biography of Periyar E.V. Ramasami (1879–1973)". Barathidasan University. Archived from the original on 14 June 2007. Retrieved 6 September 2008.
  38. ↑ "God's own challenge". The Indian Express. 24 December 2018. Archived from the original on 27 July 2021. Retrieved 27 July 2021.
  39. ↑ N. Vanamamalai; Nā Vān̲amāmalai (1981). Interpretation of Tamil Folk Creations. Dravidian Linguistics Association. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 25 May 2023.
  40. ↑ P. Radhakrishnan (2002). India, the Perfidies of Power: A Social Critique. Vedam ebooks. p. 245. ISBN 978-81-7936-003-3. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 27 July 2021.
  41. ↑ Sarkar, Sumit (1989). Modern India: 1885–1947. Palgrave Macmillan. pp. 229 and 244. ISBN 9781349197125. Archived from the original on 5 April 2023. Retrieved 25 May 2023.
  42. ↑ Jeffrey, Robin (1992). Politics, Women and Well-Being: How Kerala became 'a Model'. Palgrave Macmillan. pp. 108 and 118–19. ISBN 978-1-349-12252-3. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 25 May 2023.
  43. ↑ Jeffrey, Robin (1976). "Temple-Entry Movement in Travancore, 1860-1940". Social Scientist. 4 (8): 13–16. doi:10.2307/3516377. JSTOR 3516377. Archived from the original on 14 February 2023. Retrieved 25 May 2023.
  44. ↑ Chandran, Abhilash (14 March 2023). "Periyar, the unsung hero who breathed life back into Vaikom Satyagraha". The New Indian Express. Archived from the original on 25 May 2023. Retrieved 25 May 2023.
  45. ↑ Athiyaman, Pazha. (23 December 2019). "Periyar, the hero of Vaikom". The Hindu. Archived from the original on 25 May 2023. Retrieved 25 May 2023.
  46. ↑ Muralidharan, Siddarth (30 March 2023). "Vaikom Satyagraha, Periyar, and Tamil Nadu". Frontline. Archived from the original on 24 May 2023. Retrieved 25 May 2023.
  47. ↑ Diehl, pp. 22–24
  48. ↑ Kent, David. "Periyar". ACA. Archived from the original on 15 June 2010. Retrieved 21 June 2007.
  49. ↑ Ravikumar (2 March 2006). "Re-reading Periyar". Countercurrents. Archived from the original on 1 February 2009.
  50. ↑ Diehl
  51. ↑ Anita Diehl (1977). E. V. Ramaswami Naicker-Periyar: A Study of the Influence of a Personality in Contemporary South India. Esselte studium. p. 24. ISBN 978-91-24-27645-4. Archived from the original on 27 July 2021. Retrieved 27 July 2021.
  52. ↑ Singh, M.K. (2022). The Humanistic Philosophy of Gandhi. K.K. Publications. p. 121. Archived from the original on 20 June 2023. Retrieved 25 May 2023.
  53. ↑ Shri, S. Demystifying Brahminism and Re-Inventing Hinduism: Volume 2 - Re-Inventing Hinduism. Notion Press. p. 147. ISBN 978-1-946515-56-8. Archived from the original on 20 June 2023. Retrieved 25 May 2023.
  54. ↑ Diehl, pp. 77-78
  55. ↑ Saraswathi, p. 4.
  56. ↑ Saraswathi, p. 19.
  57. ↑ 57.0 57.1 Saraswathi, p. 54.
  58. ↑ Saraswathi, p. 54.
  59. ↑ Diehl, p. 69.
  60. ↑ Saraswathi, p. 54.
  61. ↑ Chatterjee, Debi [1981] (2004) Up Against Caste: Comparative study of Ambedkar and Periyar. Rawat Publications: Chennai. pp. 40-42. ISBN 978-81-7033-860-4
  62. ↑ Nalankilli, Thanjai (1 January 2003). "History: A Chronology of Anti-Hindi Agitations in Tamil Nadu and What the Future Holds". Tamil Tribune. Archived from the original on 30 July 2010. Retrieved 13 January 2003.
  63. ↑ Saraswathi, pp. 118-119.
  64. ↑ Saraswathi, pp. 88-89.
  65. ↑ Saraswathi, pp. 88-89.
  66. ↑ Diehl, p. 79.
  67. ↑ Pandian, J., (1987). Caste, Nationalism, and Ethnicity. Popular Prakashan Private Ltd.: Bombay. pp. 62, 64. ISBN 0861321367.
  68. ↑ Kandasamy (2005). NFuzzy and Neutrosophic Analysis of E.V. Ramasamy's Views on Untouchability. American Research Press. p. 109. ISBN 978-1-931233-00-2.
  69. ↑ Pandian, J., (1987). Caste, Nationalism, and Ethnicity. Popular Prakashan Private Ltd.: Bombay. pp. 62, 64. ISBN 0861321367.
  70. ↑ Pandian, J., (1987). Caste, Nationalism, and Ethnicity. Popular Prakashan Private Ltd.: Bombay. pp. 62, 64. ISBN 0861321367.
  71. ↑ International Tamil Language Foundation, (2000).Tirukkural/ The Handbok of Tamil Culture and Heritage. ITLF: Chicago, p. 1346. ISBN 978-0-9676212-0-3.
  72. ↑ Pandian, J., (1987). Caste, Nationalism, and Ethnicity. Popular Prakashan Private Ltd.: Bombay. pp. 62, 64. ISBN 0861321367.
  73. ↑ Diehl, p. 29.
  74. ↑ Geetha, V.; S.V. Rajadurai, (1987). Towards a Non-Brahmin Millennium: From Iyothee Thass to Periyar. M. Sen for SAMYA: Calcutta, p. 481. ISBN 978-81-85604-37-4.
  75. ↑ 75.0 75.1 Richman, Paula (1991). The Diversity of a Narrative Tradition in South Asia, Chapter 9: E. V. Ramasami's Reading of the Ramayana. University of California. Archived from the original on 18 September 2023. Retrieved 3 March 2009.
  76. ↑ Gopalakrishnan, pp. 59-60.
  77. ↑ Gopalakrishnan, pp. 45–49.
  78. ↑ Gopalakrishnan, pp. 59-60.
  79. ↑ Veeramani 2005, p. 511.
  80. ↑ Veeramani 2005, p. 511.
  81. ↑ 81.0 81.1 Veeramani 2005, p. 504.
  82. ↑ Saraswathi, p. 2.
  83. ↑ Gopalakrishnan, pp. 45–49.
  84. ↑ Gopalakrishnan, p. 70.
  85. ↑ Veeramani 1992, p. 22.
  86. ↑ Veeramani 1992, p. 37.
  87. ↑ Veeramani 1992, p. 65.
  88. ↑ Veeramani 1992, p. 50.
  89. ↑ Veeramani 1992, p. 50.
  90. ↑ Veeramani 2005, p. 570.
  91. ↑ Veeramani 1992, p. 41
  92. ↑ Gopalakrishnan, p. 32.
  93. ↑ Veeramani 1992, p. 45.
  94. ↑ Gopalakrishnan, pp. 45–49.
  95. ↑ Gopalakrishnan, p. 66.
  96. ↑ 96.0 96.1 Saraswathi, pp. 164-165.
  97. ↑ Saraswathi, pp. 89-90.
  98. ↑ Saraswathi, p. 95.
  99. ↑ "Superiority in Numbers". Tehelka – The People's Paper. 2006. Archived from the original on 18 September 2012. Retrieved 6 August 2008.
  100. ↑ "India and the Tamils" (PDF). Columbia University. 2006. Archived from the original (PDF) on 18 December 2008. Retrieved 6 September 2008.
  101. ↑ Omvedt, Gail (2006). Dalit Visions: The Anti-caste Movement and the Construction on an Indian Identity. Orient Longman. p. 95. ISBN 978-81-250-2895-6.
  102. ↑ Veeramani 2005, p. 495.
  103. ↑ Rajasekharan, Gnana (30 April 2007). "Periyar was against Brahminism, not Brahmins". Rediff News. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 16 December 2008.
  104. ↑ Krishnan, P. A. (27 September 2019). "Periyar EV Ramasamy -- The Man Who Opposed Mahatma Gandhi's Idea Of India". Outlook. Archived from the original on 6 September 2023. Retrieved 6 September 2023.
  105. ↑ Veeramani 1992, Introduction – xi.
  106. ↑ Diehl, p. 16
  107. ↑ Diehl, p. 58
  108. ↑ Saraswathi, pp. 118-119.
  109. ↑ Misra, Maria (2008). Vishnu's Crowded Temple: India since the great rebellion. New Haven: Yale University Press. p. 181. ISBN 978-0-300-13721-7.
  110. ↑ "About Periyar: A Biographical Sketch From 1950 to 1972". Dravidar Kazhagam. Archived from the original on 26 December 2008. Retrieved 30 November 2008.
  111. ↑ Veeramani 2005, pp. 218-219.
  112. ↑ Diehl, p. 54
  113. ↑ More, J. B. Prashant (2004). Muslim Identity, Print Culture, and the Dravidian Factor in Tamil Nadu. Orient Blackswan. p. 164. ISBN 978-81-250-2632-7.
  114. ↑ Diehl, p. 92.
  115. ↑ 115.0 115.1 Saraswathi, p. 125.
  116. ↑ Diehl, E.V. Ramasamy Naiker-Periyar, p. 53.
  117. ↑ Diehl
  118. ↑ Gopalakrishnan, pp. 60-61.
  119. ↑ "Periyar's philosophy relevant even today: Karunanidhi". The Hindu. 9 August 2007. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 17 December 2008.
  120. ↑ "Marumalarchi Dravida Munnetra Kazhagam". Marumalarchi Dravida Munnetra Kazhagam. Archived from the original on 24 May 2004. Retrieved 16 December 2008.
  121. ↑ "POTA misuse will be main poll issue: Vaiko". The Hindu. 8 February 2004. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 17 December 2008.
  122. ↑ "Busts of Marx, Periyar, Ambedkar opened". The Hindu. 19 September 2007. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 17 December 2008.
  123. ↑ Veeramani, K. (1997). "International Convention for Solidarity with Eelam Tamils of Sri Lanka, 1997 – Nothing but, Genocide". TamilNation.org. Retrieved 17 December 2008. [ਮੁਰਦਾ ਕੜੀ]
  124. ↑ "No law stops me from installing statues: Mayawati". Rediff. 16 March 2010. Archived from the original on 11 July 2018. Retrieved 11 July 2018.
  125. ↑ "Ties between Mayawati and BJP hit new low as Kalyan Singh attacks her government". India Today (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Archived from the original on 11 July 2018. Retrieved 11 July 2018.
  126. ↑ "Kanshi Ram retains his fire despite 'Periyar' Mela's failure". India Today (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Archived from the original on 6 July 2018. Retrieved 11 July 2018.
  127. ↑ IANS (28 July 2007). "Mayawati pursuing another dream – Periyar statue in Lucknow". DNA India. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 16 December 2008.
  128. ↑ Diehl, p. 81.
  129. ↑ "'Periyar' Audio Launch". indiaglitz. 25 December 2006. Archived from the original on 4 January 2009. Retrieved 16 December 2008.
  130. ↑ "Sathyaraj gets Periyar Award". Cine South. 30 December 2006. Archived from the original on 27 February 2009. Retrieved 17 December 2008.
  131. ↑ "Kalaivanar and his Contemporaries". www.kalaivanar.com. 2009. Archived from the original on 23 August 2010. Retrieved 6 July 2010.
  132. ↑ Ravindran, Gopalan. "Remembering Theena Muna Kana, N.S.Krishnan and the Camouflaged Narrative Devices of Tamil Political Cinema". Wide Screen Journal. Archived from the original on 5 July 2010. Retrieved 6 July 2010.
  133. ↑ The Modernity of Tradition: Political Development in India. University of Chicago. 1984. p. 48. ISBN 978-0-226-73137-7.
  134. ↑ Jaffrelot, Christophe (1984). India's Silent Revolution: The Rise of the Lower Castes in North India. Hurst & Co. p. 167. ISBN 978-1-85065-670-8.
  135. ↑ Ghosh, Avijit (31 October 2016). "These unsung Dalit writers fuelled BSP's culture politics". The Economic Times. Archived from the original on 29 June 2018. Retrieved 11 July 2018.
  136. ↑ "Lalai Singh Yadav: Fiery hero of rebel consciousness". Forward Press (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). 24 September 2016. Archived from the original on 29 June 2018. Retrieved 11 July 2018.
  137. ↑ "PERIYAR REMEMBERED IN PATNA". www.modernrationalist.com. Retrieved 11 July 2018.
  138. ↑ "Periyar premiere in Malaysia". IndiaGlitz.com. 30 April 2007. Archived from the original on 28 February 2009. Retrieved 28 November 2008.
  139. ↑ "Periyar and Ammuvagiya Naan at the International Film Festival". Chennai365.com. 19 October 2007. Archived from the original on 5 January 2008. Retrieved 28 November 2008.
  140. ↑ "Kalavadiya Pozhudugal". Sify. Archived from the original on 22 July 2009. Retrieved 4 January 2015.

ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ[ਸੋਧੋ]

ਵਿਕੀਮੀਡੀਆ ਕਾਮਨਜ਼ ਉੱਤੇ ਈ. ਵੀ. ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਮੀਡੀਆ ਹੈ।
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਪੇਰੀਆਰ&oldid=751900" ਤੋਂ ਲਿਆ