ਇਚਿਓ ਹਿਗੁਚੀ
 | ਇਸ ਲੇਖ ਦੇ ਇੰਫੋਬਾਕਸ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। |
ਇਚਿਓ ਹਿਗੁਚੀ | |
|---|---|
| ਤਸਵੀਰ:ਹਿਗੁਚੀ ਇਚਿਓ.png | |
| ਮੂਲ ਨਾਮ | ਹਿਗੁਚੀ ਇਚਿਓ |
| ਜਨਮ | ਨਾਟਸੁਕੋ ਹਿਗੁਚੀ ਫਰਮਾ:ਜਨਮ ਮਿਤੀ ਉਚੀਸਾਈਵਾਈਚੋ, ਚਿਯੋਦਾ-ਕੂ, ਟੋਕੀਓ, ਜਾਪਾਨ ਦਾ ਸਾਮਰਾਜ |
| ਮੌਤ | 23 ਨਵੰਬਰ 1896 (ਉਮਰ 24) ਟੋਕੀਓ, ਜਪਾਨ ਸਾਮਰਾਜ |
| ਦਫ਼ਨ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ | ਯਾਨਾਕਾ ਕਬਰਸਤਾਨ, ਟੋਕੀਓ |
| ਕਲਮ ਨਾਮ | ਹਿਗੁਚੀ ਇਚਿਓ |
| ਕਿੱਤਾ | ਲੇਖਕ |
| ਕਾਲ | ਮੀਜੀ |
ਨਾਤ੍ਸੁਕੋ ਹਿਗੁਚੀ (2 ਮਈ 1872-23 ਨਵੰਬਰ 1896), ਜੋ ਹਿਗੁਚੀ ਇਚਿਓ (ਜਪਾਨੀਃ ਹਿਗੁਚੀ ਹਿਗੁਚੀ) ਦੇ ਕਲਮੀ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮੀਜੀ ਯੁੱਗ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਜਪਾਨੀ ਲੇਖਕ ਸੀ। ਉਹ ਆਧੁਨਿਕ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਮਹਿਲਾ ਲੇਖਕ ਸੀ, ਜੋ ਛੋਟੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਮੁਹਾਰਤ ਰੱਖਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਿਆਪਕ ਡਾਇਰੀ ਲੇਖਕ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ 5000 ਯੇਨ ਦੇ ਬੈਂਕ ਨੋਟ ਉੱਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮੁਢਲਾ ਜੀਵਨ
[ਸੋਧੋ]ਹਿਗੂਚੀ ਦਾ ਜਨਮ 2 ਮਈ 1872 ਨੂੰ ਟੋਕੀਓ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮੁਰਾਈ ਨੋਰੀਯੋਸ਼ੀ ਹਿਗੂਚੀ ਅਤੇ ਅਯਾਮੇ "ਤਾਕੀ" ਫੁਰੂਆ ਦੀ ਚੌਥੀ ਬੱਚੀ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਧੀ ਵਜੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ।[1][1] ਸਰਕਾਰੀ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਨਾਤਸੁਕੋ ਹਿਗੁਚੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾਤਸੂ ਹਿਗੁਚੀ (ਹਿਗੁਚੀ ਨਟਸੂ) ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਸੀ।[1] ਉਸ ਦੇ ਮਾਪੇ ਨੇਡ਼ਲੇ ਯਮਨਸ਼ੀ ਪ੍ਰੀਫੈਕਚਰ ਦੇ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੋਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ 1867 ਵਿੱਚ ਸਮੁਰਾਈ ਦਾ ਦਰਜਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੇ ਸਨ।[1] ਮੀਜੀ ਬਹਾਲੀ ਨਾਲ ਸਮੁਰਾਈ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਰਫ ਥੋਡ਼ੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਇੱਕ ਸਮੁਰਾਈ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੋਣਾ ਉਸ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਤਜਰਬਾ ਸੀ।[2]
1886 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਉਤਾਕੋ ਨਾਕਾਜੀਮਾ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਗਏ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ, ਹਾਗੀਨੋਆ ਵਿਖੇ ਵਾਕਾ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।[1] ਉੱਥੇ, ਉਸ ਨੇ ਜਪਾਨੀ ਸਾਹਿਤ ਉੱਤੇ ਹਫਤਾਵਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਸਬਕ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। ਮਾਸਿਕ ਕਵਿਤਾ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ, ਨੂੰ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪਡ਼ਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਹੇਅਨ ਪੀਰੀਅਡ ਦੇ ਰੂਡ਼੍ਹੀਵਾਦੀ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੀ।[1] ਉਹ ਹੋਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਟੀਆ ਅਤੇ ਅਸਮਰੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਉੱਚ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਤੋਂ ਸਨ।[1]
1886 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਉਤਾਕੋ ਨਾਕਾਜੀਮਾ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਗਏ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ, ਹਾਗੀਨੋਆ ਵਿਖੇ ਵਾਕਾ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।[1] ਉੱਥੇ, ਉਸ ਨੇ ਜਪਾਨੀ ਸਾਹਿਤ ਉੱਤੇ ਹਫਤਾਵਾਰੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਸਬਕ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। ਮਾਸਿਕ ਕਵਿਤਾ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ, ਨੂੰ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪਡ਼ਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਹੇਅਨ ਪੀਰੀਅਡ ਦੇ ਰੂਡ਼੍ਹੀਵਾਦੀ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੀ।[1] ਉਹ ਹੋਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਟੀਆ ਅਤੇ ਅਸਮਰੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਉੱਚ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਤੋਂ ਸਨ।[1]
ਲਿਖਣ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ 1891 ਤੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਡਾਇਰੀ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਰੱਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਕਵਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸੈਂਕਡ਼ੇ ਪੰਨੇ ਲੰਬਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਸ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਘਟੀਆ ਭਾਵਨਾ, ਉਸ ਦੀ ਡਰਪੋਕਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਵਧਦੀ ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਸ ਦੀ ਡਾਇਰੀ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਡਾਇਰੀਆਂ ਉਸ ਲਈ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਵੀ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤਕ ਕਲਾ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।[3]
ਲੇਖਕ ਬਣਨ ਦਾ ਸੰਘਰਸ਼
[ਸੋਧੋ]1889 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।[1][1] ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਅਸਫਲ ਵਪਾਰਕ ਨਿਵੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਵਿੱਤ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਸੀ।[1] ਉਸ ਦੀ ਮੰਗੇਤਰ ਸਾਬੁਰੋ ਸ਼ਿਬੂਆ (ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਕੀਲ, ਇੱਕ ਜੱਜ ਅਤੇ ਅਕੀਤਾ ਪ੍ਰੀਫੈਕਚਰ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਬਣੇ) ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮੰਗਣੀ ਤੋਡ਼ ਦਿੱਤੀ।[ja][1] ਆਪਣੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ 'ਤੇ, ਉਹ ਇੱਕ ਅਪ੍ਰੈਂਟਿਸ ਵਜੋਂ ਹਾਗਿਨੋਆ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ, ਪਰ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਤੋਂ ਨਾਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਘਰੇਲੂ ਕਰਤੱਵਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਾਤਰਾ ਵਜੋਂ ਵੇਖਿਆ।[1] ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਕੁਨੀਕੋ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ, ਉਹ ਹੋਂਗੋ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਚਲੀ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਔਰਤਾਂ ਸਿਲਾਈ ਅਤੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਧੋਣ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਆਮਦਨ ਕਮਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ।[1][2] ਇੱਕ ਸਹਿਪਾਠੀ, ਕਾਹੋ ਮੀਆਕੇ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਨਾਵਲ, ਯਾਬੂ ਨੋ ਯੂਗੁਇਸੂ (1888) ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਰਾਇਲਟੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ, ਹਿਗੂਚੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਉਪਨ੍ਯਾਸਕਾਰ ਬਣਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।[1][3]