ਜੋਸਫੀਨ ਬੇਕਰ

ਜੋਸਫੀਨ ਬੇਕਰ
ਤਸਵੀਰ:ਫਾਈਲ:ਬੇਕਰ ਹਾਰਕੋਰਟ 1940 2.jpg 1940 ਵਿੱਚ ਬੇਕਰ
ਜਨਮ	ਫਰੈਡਾ ਜੋਸਫਾਈਨ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਫਰਮਾ:ਜਨਮ ਮਿਤੀ ਸੇਂਟ ਲੂਈਸ, ਮਿਸੌਰੀ, ਅਮਰੀਕਾ
ਮੌਤ	ਫਰਮਾ:ਮੌਤ ਦੀ ਮਿਤੀ ਅਤੇ ਉਮਰ ਪੈਰਿਸ, ਫਰਾਂਸ
ਕਬਰ	ਮੋਨਾਕੋ ਕਬਰਸਤਾਨ
ਰਾਸ਼ਟਰੀਅਤਾ	ਅਮਰੀਕੀ (ਤਿਆਗਿਆ) ਫਰਾਂਸੀਸੀ (1937–1975)
ਪੇਸ਼ਾ	ਵੇਡੇਟ, ਗਾਇਕਾ, ਡਾਂਸਰ, ਅਦਾਕਾਰਾ, ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰ ਕਾਰਕੁਨ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਵਿਰੋਧ ਏਜੰਟ
ਸਰਗਰਮੀ ਦੇ ਸਾਲ	1921–1975
ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ	ਫਰਮਾ:ਸਾਦੀ ਸੂਚੀ
ਸਾਥੀ	ਰੌਬਰਟ ਬ੍ਰੈਡੀ (1973–1975)
ਦਸਤਖ਼ਤ
ਤਸਵੀਰ:ਹਸਤਾਖਰ ਡੀ ਜੋਸੇਫੀਨ ਬੇਕਰ - ਪੁਰਾਲੇਖ ਨਾਗਰਿਕ (ਫਰਾਂਸ)।png

ਫਰੈਡਾ ਜੋਸਫੀਨ ਬੇਕਰ (3 ਜੂਨ, 1906-12 ਅਪ੍ਰੈਲ, 1975) ਜੋਸੇਫਿਨ ਬੇਕਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨੈਚੁਰਲਾਈਜ਼ਡ, ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਜੰਮਪਲ ਫ੍ਰੈਂਚ ਡਾਂਸਰ, ਗਾਇਕਾ ਅਤੇ ਅਭਿਨੇਤਰੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਕੈਰੀਅਰ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੀ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ। ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੋਸ਼ਨ ਪਿਕਚਰ ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਕਾਲੀ ਔਰਤ ਸੀ, 1927 ਦੀ ਫ੍ਰੈਂਚ ਮੂਕ ਫਿਲਮ ਸਾਇਰਨ ਆਫ਼ ਦ ਟ੍ਰੌਪਿਕਸ, ਮਾਰੀਓ ਨਲਪਾਸ ਅਤੇ ਹੈਨਰੀ ਐਟੀਵੈਂਟ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ।

ਆਪਣੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਕਰੀਅਰ ਦੌਰਾਨ, ਬੇਕਰ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਫੋਲੀਜ਼ ਬਰਗੇਰ ਦੇ ਰਿਵਿਊਜ਼ ਨੂੰ ਸੁਰਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। 1927 ਦੇ ਰਿਵਿਊ ਅਨ ਵੈਂਟ ਡੀ ਫੋਲੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਸਨਸਨੀ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦੀ ਪੁਸ਼ਾਕ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਨਕਲੀ ਕੇਲਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਸਕਰਟ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਣਕੇ ਵਾਲਾ ਹਾਰ ਸੀ, ਜੈਜ਼ ਯੁੱਗ ਅਤੇ ਰੋਅਰਿੰਗ ਟਵੰਟੀਜ਼ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਕ ਤਸਵੀਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਗਈ। ਬੇਕਰ ਨੂੰ ਉਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ "ਬਲੈਕ ਵੀਨਸ", "ਬਲੈਕ ਪਰਲ", "ਕਾਂਸੀ ਵੀਨਸ", ਅਤੇ "ਕ੍ਰੀਓਲ ਦੇਵੀ" ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ।[1] ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ, ਮਿਸੂਰੀ ਵਿੱਚ ਜਨਮੀ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਅਮਰੀਕੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ 1937 ਵਿੱਚ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਉਦਯੋਗਪਤੀ ਜੀਨ ਲਾਇਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਨਾਗਰਿਕ ਬਣ ਗਈ।[2] ਉਸਨੇ ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਕੀਤੀ।

ਬੇਕਰ ਨੇ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ।[1] ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੂੰ ਫ੍ਰੈਂਚ ਕਮੇਟੀ ਆਫ਼ ਨੈਸ਼ਨਲ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਰੇਸਿਸਟੈਂਸ ਮੈਡਲ, ਫ੍ਰੈਂਚ ਫੌਜ ਦੁਆਰਾ ਕ੍ਰੋਇਕਸ ਡੀ ਗੁਆਰੇ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਜਨਰਲ ਚਾਰਲਸ ਡੀ ਗੌਲ ਦੁਆਰਾ ਉਸਨੂੰ ਲੀਜਨ ਆਫ਼ ਆਨਰ ਦਾ ਸ਼ੈਵਲੀਅਰ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।[2] ਬੇਕਰ ਨੇ ਗਾਇਆ: "ਮੇਰੇ ਦੋ ਪਿਆਰ ਹਨ: ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਪੈਰਿਸ।"[3] ਉਸਨੇ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਵੱਖਰੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। 1968 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਟਿਨ ਲੂਥਰ ਕਿੰਗ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਅਣਅਧਿਕਾਰਤ ਅਗਵਾਈ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਕਾਰਨ ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[4][5][6] 30 ਨਵੰਬਰ, 2021 ਨੂੰ, ਬੇਕਰ ਨੂੰ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਪੈਂਥਿਓਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਿ ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਸਨਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਕਾਲੀ ਔਰਤ ਸੀ।[7] ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਆਰਾਮ ਸਥਾਨ ਮੋਨਾਕੋ ਕਬਰਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪੈਂਥਿਓਨ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਪਟ ਦੇ ਵਾਲਟ 13 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੀਨੋਟਾਫ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[8]

ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਜੀਵਨ

ਜੋਸਫਾਈਨ ਬੇਕਰ ਦਾ ਜਨਮ ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ, ਮਿਸੂਰੀ ਵਿੱਚ ਫਰੈਡਾ ਜੋਸਫਾਈਨ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ ਸੀ।[1][2][3] ਬੇਕਰ ਦਾ ਵੰਸ਼ ਅਣਜਾਣ ਹੈ—ਉਸਦੀ ਮਾਂ, ਕੈਰੀ, ਨੂੰ 1886 ਵਿੱਚ ਲਿਟਲ ਰੌਕ, ਅਰਕਾਨਸਾਸ ਵਿੱਚ ਰਿਚਰਡ ਅਤੇ ਐਲਵੀਰਾ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੁਆਰਾ ਗੋਦ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਦੋਵੇਂ ਅਫਰੀਕੀ ਅਤੇ ਮੂਲ ਅਮਰੀਕੀ ਮੂਲ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਗੁਲਾਮ ਸਨ।[1] ਬੇਕਰ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਵੌਡੇਵਿਲ ਡਰੱਮਰ ਐਡੀ ਕਾਰਸਨ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਪਿਤਾ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣਦੀ ਹੈ, ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਸਬੂਤ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ।[4] 1993 ਵਿੱਚ, ਜੋਸਫਾਈਨ ਬੇਕਰ ਦੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਪੁੱਤਰ ਜੀਨ-ਕਲਾਉਡ ਬੇਕਰ ਨੇ ਜੋਸਫਾਈਨ: ਦ ਹੰਗਰੀ ਹਾਰਟ ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਜੀਵਨੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕਿ ਬੇਕਰ ਦੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਕਰੀਅਰ ਵਿੱਚ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਖੋਜ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਸੀ। ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਬੇਕਰ ਦੇ ਜਨਮ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਵਿਸਥਾਰ ਵਿੱਚ ਚਰਚਾ ਕਰਦਾ ਹੈ:

ਜੋਸਫਾਈਨ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਜੀਵਨ ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ ਦੇ ਚੈਸਟਨਟ ਵੈਲੀ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ 212 ਟਾਰਗੀ ਸਟਰੀਟ (ਕੁਝ ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਜੌਨਸਨ ਸਟਰੀਟ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਇਆ, ਜੋ ਕਿ ਯੂਨੀਅਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਨਸਲੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਿਸ਼ਰਤ ਘੱਟ ਆਮਦਨੀ ਵਾਲਾ ਖੇਤਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਮਰੇ ਵਾਲੇ ਘਰ, ਵੇਸ਼ਵਾਘਰ ਅਤੇ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰੂਨੀ ਪਲੰਬਿੰਗ ਨਹੀਂ ਸੀ।[1] ਉਹ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਮਾੜੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ, ਭੁੱਖੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਯੂਨੀਅਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਰੇਲਵੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੀ।[2]

ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਰਥਰ ਮਾਰਟਿਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, "ਇੱਕ ਦਿਆਲੂ ਪਰ ਸਦਾ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਆਦਮੀ", ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਧੀਆਂ ਸਨ।[1] ਉਸਨੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ; ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉੱਥੇ ਰੱਖਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਗਰੀਬ ਸੀ;[2] ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਆਮਦਨ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਉੱਥੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ, ਅੱਠ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਜੋਸਫਾਈਨ ਨੇ ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ ਵਿੱਚ ਗੋਰੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਘਰੇਲੂ ਔਰਤ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[3] ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਾਬਣ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਜੋਸਫਾਈਨ ਦੇ ਹੱਥ ਸਾੜ ਦਿੱਤੇ।[4]

1917 ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਉਹ 11 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਡਰੀ ਹੋਈ ਜੋਸਫਾਈਨ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਨੇ ਪੂਰਬੀ ਸੇਂਟ ਲੁਈਸ ਵਿੱਚ ਨਸਲੀ ਹਿੰਸਾ ਦੇਖੀ।[1] ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਣ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ਸੀ:

ਕੈਰੀਅਰ

ਬੇਕਰ 1925 ਵਿੱਚ ਪੈਰਿਸ ਗਈ ਅਤੇ 2 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਥੀਏਟਰ ਡੇਸ ਚੈਂਪਸ-ਏਲੀਸੀਸ ਵਿਖੇ "ਲਾ ਰੇਵਿਊ ਨੇਗਰੇ [fr]" ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹੀ।[1][2] ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ 19 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ। 1974 ਵਿੱਚ ਦ ਗਾਰਡੀਅਨ ਨਾਲ ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਵੱਡਾ ਬ੍ਰੇਕ ਇਸ ਭੀੜ-ਭੜੱਕੇ ਵਾਲੇ ਯੂਰਪੀਅਨ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ:

1929 ਵਿੱਚ, ਬੇਕਰ ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਅਫਰੀਕੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਸਟਾਰ ਬਣ ਗਈ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਓਰੀਐਂਟ ਐਕਸਪ੍ਰੈਸ ਰਾਹੀਂ ਮੱਧ ਯੂਰਪ ਦੇ ਦੌਰੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ। ਬੇਲਗ੍ਰੇਡ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਲਕਸਰ ਬਾਲਕਨਸਕਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਸਥਾਨ ਸੀ। ਸਥਾਨਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਰੁਟੀਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਿਰੋਟ ਕਿਲਿਮ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਸ਼ੋਅ ਦੀ ਕੁਝ ਕਮਾਈ ਸਰਬੀਆ ਦੇ ਗਰੀਬ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦਾਨ ਕੀਤੀ। ਜ਼ਾਗਰੇਬ ਵਿੱਚ, ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਭੀੜ ਨੇ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਸਥਾਨਕ ਪਾਦਰੀਆਂ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਕਾਰਨ ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ੋਅ ਰੱਦ ਹੋ ਗਏ।[1]

ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦੌਰਾਨ, ਬੇਕਰ ਦੇ ਨਾਲ "ਕਾਊਂਟ" ਜੂਸੇਪੇ ਪੇਪਿਟੋ ਅਬਾਟਿਨੋ ਵੀ ਸੀ।[1] ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ, ਅਬਾਟਿਨੋ, ਇੱਕ ਸਿਸੀਲੀਅਨ ਸਾਬਕਾ ਪੱਥਰਬਾਜ਼, ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਾਊਂਟ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮਨਾ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਦੇਵੇ।[2] ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਬੇਕਰ ਦਾ ਮੈਨੇਜਰ ਬਣ ਗਿਆ, ਸਗੋਂ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਅਜੇ ਆਪਣੇ ਦੂਜੇ ਪਤੀ, ਵਿਲੀ ਬੇਕਰ ਤੋਂ ਤਲਾਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ।[40]

ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਸਫਲ ਗੀਤ, "ਜੈ ਡਿਊਕਸ ਅਮੋਰਸ" (1931) ਰਿਲੀਜ਼ ਕੀਤਾ।[1] ਇਹ ਗੀਤ ਇਸ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ "ਮੇਰੇ ਦੋ ਪਿਆਰ ਹਨ, ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਪੈਰਿਸ।" 2007 ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ, ਟਿਮ ਬਰਗਫੈਲਡਰ, ਸੂ ਹੈਰਿਸ ਅਤੇ ਸਾਰਾਹ ਸਟ੍ਰੀਟ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ "1930 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ, ਬੇਕਰ ਦਾ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਸਮਾਈ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।