ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਗਿਆਨਕੋਸ਼ ਤੋਂ
ਞੰਞਾ (ਞ) ਗੁਰਮੁਖੀ ਵਰਣ ਮਾਲਾ ਦਾ 15ਵਾਂ ਅੱਖਰ ਹੈ। ਹੁਣ ਗੁਰਮੁਖੀ ਲਿਖਤ ਵਿੱਚ ਇਹਦੀ ਵਰਤੋਂ ਮਾਮੂਲੀ ਹੈ। ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਪੁਰਾਣਿਆਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਞੰਞਾ ਹੀ ਵੇਖਿਆ। ਲਹਿੰਦਿਆਂ ਲਹਿਜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਮ ਕਿਰਿਆ “ਵੰਞਣਾ” ਞੰਞਾ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦਾ, ਕੇਂਦਰੀ ਪੰਜਾਬੀ “ਜਾਣਾ” ਕਿਰਿਆ ਨਾਲ ਸਮਾਨ ਮਤਲਬ ਹੈ। ਪਰ ਉਥੇ ਲੋਕਾਂ ਸ਼ਾਹਮੁਖੀ ਵਰਤਦੀ; ਞੰਞੇ ਲਈ ਉਹ ਵੱਖਰਾ ਅੱਖਰ ਨਹੀਂ ਲਿਖਦਾ।[1][2]
ਅੱਖਰ
|
ਅੱਖਰ
|
ਅੱਖਰ
|
ਅੱਖਰ
|
ਅੱਖਰ
|
ੳ |
ਊੜਾ
|
ਅ |
ਐੜਾ
|
ੲ |
ਈੜੀ
|
ਸ |
ਸੱਸਾ
|
ਹ |
ਹਾਹਾ
|
ਕ |
ਕੱਕਾ
|
ਖ |
ਖੱਖਾ
|
ਗ |
ਗੱਗਾ
|
ਘ |
ਘੱਗਾ
|
ਙ |
ਙੰਙਾ
|
ਚ |
ਚੱਚਾ
|
ਛ |
ਛੱਛਾ
|
ਜ |
ਜੱਜਾ
|
ਝ |
ਝੱਜਾ
|
ਞ |
ਞੰਞਾ
|
ਟ |
ਟੈਂਕਾ
|
ਠ |
ਠੱਠਾ
|
ਡ |
ਡੱਡਾ
|
ਢ |
ਢੱਡਾ
|
ਣ |
ਣਾਣਾ
|
ਤ |
ਤੱਤਾ
|
ਥ |
ਥੱਥਾ
|
ਦ |
ਦੱਦਾ
|
ਧ |
ਧੱਦਾ
|
ਨ |
ਨੱਨਾ
|
ਪ |
ਪੱਪਾ
|
ਫ |
ਫੱਫਾ
|
ਬ |
ਬੱਬਾ
|
ਭ |
ਭੱਬਾ
|
ਮ |
ਮੱਮਾ
|
ਯ |
ਯੱਯਾ
|
ਰ |
ਰਾਰਾ
|
ਲ |
ਲੱਲਾ
|
ਵ |
ਵੱਵਾ
|
ੜ |
ੜਾੜਾ
|