ਡਗਲਸ ਡੀ-558-1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ
| ਡੀ-558-1ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ | |
|---|---|
| |
| Role | ਖੋਜੀ ਏਅਰਕਰਾਫਟ |
| National origin | ਅਮਰੀਕਾ |
| Manufacturer | ਡਗਲਸ ਏਅਰਕਰਾਫਟ ਕੰਪਨੀ |
| First flight | 14 ਅਪ੍ਰੈਲ 1947 |
| Status | Retired |
| Primary user | ਅਮਰੀਕਨ ਨੇਵੀ ਏਅਰੋਨਾਟਿਕਸ ਵਾਸਤੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਐਡਵਾਇਜਰੀ ਕਮੇਟੀ |
| Number built | 3 |
| Developed into | ਡਗਲਸ ਡੀ-558-2 ਸਕਾਈਰਾਕਟ |
ਡਗਲਸ ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ (D-558-1 ਜਾਂ D-558-I) 1940 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦਾ ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਸਿੰਗਲ-ਇੰਜਣ ਜੈੱਟ ਖੋਜੀ ਜਹਾਜ਼ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਸੰਨ 1945 ਵਿੱਚ ਡਗਲਸ ਏਅਰਕ੍ਰਾਫਟ ਕੰਪਨੀ ਦੁਆਰਾ ਯੂਐਸ ਨੇਵੀ ਬਿਊਰੋ ਆਫ਼ ਐਰੋਨੌਟਿਕਸ ਲਈ, ਨੈਸ਼ਨਲ ਐਡਵਾਈਜ਼ਰੀ ਕਮੇਟੀ ਫਾਰ ਐਰੋਨੌਟਿਕਸ (ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ.) ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਇੱਕ ਟਰਬੋਜੈੱਟ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਵਾਲਾ ਜਹਾਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਤਹਿਤ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਉੱਡਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਉੱਡਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਤਹਾਂ ਬੇਜੋੜ ਸਨ।
ਵਿਕਾਸ[ਸੋਧੋ]
ਡੀ558 ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਇੱਕ ਸੰਯੁਕਤ ਐੱਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ./ਯੂ.ਟ੍ਰਾਂਜ਼ੋਨਿਕ ਅਤੇ ਸੁਪਰਸੋਨਿਕ ਉਡਾਣ ਲਈ ਅਮਰੀਕੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਖੋਜ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, D558 ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪਡ਼ਾਅ ਹੋਣਗੇਃ ਇੱਕ ਜੈੱਟ-ਸੰਚਾਲਿਤ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼, ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਰਤ ਰਾਕੇਟ/ਜੈੱਟ ਸੰਚਾਲਿਤ ਸੰਰਚਨਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ ਦਾ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਅਤੇ ਮੋਕਅਪ। ਪਹਿਲੇ ਪੜਾਅ ਲਈ ਛੇ ਡੀ <ਆਈਡੀ1] ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਅਤੇ ਨਿਰਮਾਣ ਲਈ ਇਕਰਾਰਨਾਮਾ 22 ਜੂਨ 1945 ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੂਲ ਯੋਜਨਾ ਛੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਲਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨੱਕ ਅਤੇ ਸਾਈਡ ਏਅਰ ਇਨਲੈਟਸ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿੰਗ ਏਅਰਫੋਇਲ ਭਾਗਾਂ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ। ਉਸ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਇੱਕ ਸਿੰਗਲ ਸੰਰਚਨਾ ਦੇ ਤਿੰਨ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨੱਕ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਸੀ। ਮਿਸ਼ਰਤ ਰਾਕੇਟ/ਜੈੱਟ ਪ੍ਰੋਪਲਸ਼ਨ ਦੇ ਨਾਲ ਦੂਜੇ ਪਡ਼ਾਅ ਦੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਵੀ ਛੱਡੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਜਹਾਜ਼, ਡੀ 558-2-2, ਸੁਪਰਸੋਨਿਕ ਉਡਾਣ ਲਈ ਮਿਸ਼ਰਤ ਰਾਕੇਟ ਅਤੇ ਜੈੱਟ ਪ੍ਰੋਪਲਸ਼ਨ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪਹਿਲੇ 558-1 ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ 1946 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਜਨਵਰੀ 1947 ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਫਿਊਜ਼ਲੇਜ ਵਿੱਚ ਹਲਕੇ ਭਾਰ ਵਾਲੇ, ਉੱਚ ਤਾਕਤ ਵਾਲੇ HK31 ਮੈਗਨੀਸ਼ੀਅਮ ਅਲਾਏ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਅਲਮੀਨੀਅਮ ਮਿਸ਼ਰਤ ਮਿਸ਼ਰਣਾਂ ਤੋਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਏਅਰਫ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਟਰਾਂਸੋਨਿਕ ਫਲਾਈਟ ਦੀਆਂ ਅਨਿਸ਼ਚਿਤਤਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ 18 ਗੁਣਾ ਗੰਭੀਰਤਾ ਦੇ ਅਸਧਾਰਨ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉੱਚੇ ਭਾਰ ਦਾ ਸਾਮ੍ਹਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਾਕਪਿਟ ਸਮੇਤ ਫਾਰਵਰਡ ਫਿਊਜ਼ਲੇਜ ਨੂੰ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਵਿੱਚ ਜਹਾਜ਼ ਤੋਂ ਉਤਾਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਏਅਰਕ੍ਰਾਫਟ ਨੂੰ 500 ਪਾਊਂਡ (230 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ) ਤੋਂ ਵੱਧ ਟੈਸਟ ਉਪਕਰਣਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਣ ਲਈ ਸੰਰਚਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੰਵੇਦਕ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤਣਾਅ ਗੇਜ ਅਤੇ ਐਕਸੀਲੇਰੋਮੀਟਰ) ਪੂਰੇ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ 400 ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਏਅਰਲੋਡ ਦੀ ਗਣਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ ਦਬਾਅ ਦੇ ਮਾਪ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿੰਗ ਨੂੰ 400 ਛੋਟੇ ਛੇਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੀਕਜ਼ ਨੂੰ ਇੱਕ ਐਲੀਸਨ ਜੇ-35-ਏ-11 ਇੰਜਣ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ (ਜਨਰਲ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਦੁਆਰਾ ਟੀਜੀ-180 ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਮੂਲ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਐਕਸੀਅਲ-ਫਲੋ ਟਰਬੋਜੈੱਟ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ-ਅਤੇ 230 ਯੂਐਸ ਗੈਲਨ (ਜੈੱਟ ਬਾਲਣ ਦਾ 871 ਐਲ) ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਾਰਜ ਇਤਿਹਾਸ[ਸੋਧੋ]
ਸਾਰੇ ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੀਕਸ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਰੰਗ ਨਾਲ ਪੇਂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਇਹ ਉਪਨਾਮ ਲਾਲ ਰੰਗਤ ਦੀ ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਬਣ ਗਿਆ। ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਆਪਟੀਕਲ ਟਰੈਕਿੰਗ ਅਤੇ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫੀ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਕਾਈਸਟਰੇਕਸ ਦਾ ਰੰਗ ਚਿੱਟੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। ਤਿੰਨ ਡੀ-558-1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੀਕਜ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਪਹਿਲਾ, ਬੁਨੋ 37970 ਨੇ 14 ਅਪ੍ਰੈਲ 1947 ਨੂੰ ਮੁਰੋਕ ਆਰਮੀ ਏਅਰ ਫੀਲਡ (ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਐਡਵਰਡਜ਼ ਏਐਫਬੀ) ਵਿਖੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਉਡਾਣ ਭਰੀ। 4 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, 20 ਅਗਸਤ ਨੂੰ, ਕਮਾਂਡਰ ਟਰਨਰ ਕੈਲਡਵੈਲ, ਯੂਐਸਐਨ ਦੇ ਨਾਲ ਇਹ ਜਹਾਜ਼ 640.744 mph (1,031.178 km/h; 556.791 kn) ਕਿਲੋਮੀਟਰ/ਘੰਟਾ 556.791 ਉਡਾਣ ਡੀ-558-1 #1 ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਧਿਕਾਰਤ ਵਿਸ਼ਵ ਹਵਾਈ ਗਤੀ ਰਿਕਾਰਡ ਵਜੋਂ ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੇ ਜਰਮਨ ਮੀ 163 ਬੀ ਵੀ 18 ਕੋਮੇਟ ਰਾਕੇਟ ਲੜਾਕੂ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ, ਜਿਸਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜੁਲਾਈ 1,130 km/h (702 mph; 610 kn) ਵਿੱਚ 1,702 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪ੍ਰਤੀ ਘੰਟਾ (ਜੁਲਾਈ 1944) ਨੇ ਗੁਪਤਤਾ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਖਤ ਸ਼ਰਤਾਂ ਅਧੀਨ ਨਹੀਂ ਜੋ ਅਧਿਕਾਰਤ ਰਿਕਾਰਡ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤ੍ਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ (ਨਿਰੀਖਕਾਂ ਵਜੋਂ ਐਫਆਈਏ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ, ਹਵਾ ਦੀ ਗਤੀ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਲਈ ਦੋ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਚੱਲਦਾ ਹੈ, ਆਦਿ) ।[1][2] ਡੀ-558-1 #1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ 5 ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਕਰਨਲ ਮੈਰੀਅਨ ਕਾਰਲ, ਯੂਐਸਐਮਸੀ ਦੁਆਰਾ ਤੋਡ਼ਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਡੀ-558-1 #2, ਬੁਨੋ 37971 ਵਿੱਚ 10 mph (16 km/h; 8.7 kn) ਮੀਲ ਪ੍ਰਤੀ ਘੰਟਾ (16 ਕਿਲੋਮੀਟਰ/ਘੰਟਾ 8.7 ਮੀਲ) ਤੇਜ਼ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਜਹਾਜ਼ ਜਲ ਸੈਨਾ, ਹਵਾਈ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਡਗਲਸ ਦੁਆਰਾ 101 ਉਡਾਣਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਪ੍ਰੈਲ 1949 ਵਿੱਚ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਮੁਰੋਕ ਫਲਾਈਟ ਟੈਸਟ ਯੂਨਿਟ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਜਹਾਜ਼ ਕਦੇ ਵੀ ਐੱਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਦੁਆਰਾ ਨਹੀਂ ਉਡਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਡੀ-<ਆਈਡੀ1] <ਆਈਡੀ2 ਫਲੋਰਿਡਾ ਦੇ ਨੇਵਲ ਏਅਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਪੈਨਸਾਕੋਲਾ ਵਿਖੇ ਨੈਸ਼ਨਲ ਨੇਵਲ ਏਵੀਏਸ਼ਨ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ ਵਿਖੇ ਸਥਿਤ ਹੈ।
ਜਲ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਡਗਲਸ ਦੁਆਰਾ 27 ਉਡਾਣਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੂਜਾ ਡੀ-<ਆਈਡੀ1] ਜਹਾਜ਼ ਨਵੰਬਰ 1947 ਵਿੱਚ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਡੀ-<ਆਈਡੀ1] <ਆਈਡੀ2] ਨੂੰ ਐੱਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਮੁਰੋਕ ਇੰਸਟਰੂਮੈਂਟੇਸ਼ਨ ਸੈਕਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਵਿਆਪਕ ਇੰਸਟਰੂਮੈਂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਨੰਬਰ 2 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਨੇ 3 ਮਈ, 1948 ਨੂੰ ਕੰਪ੍ਰੈਸਰ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਕਾਰਨ ਟੇਕਆਫ 'ਤੇ ਕਰੈਸ਼ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਨਾਲ ਕੁੱਲ 19 ਉਡਾਣਾਂ ਕੀਤੀਆਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਐਨ. ਏ ਤੀਜਾ ਡੀ-558-I, ਬੁਨੋ 37972, ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ 1949 ਵਿੱਚ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਮੁਰੋਕ ਫਲਾਈਟ ਟੈਸਟ ਯੂਨਿਟ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤਿੰਨ ਡਗਲਸ ਟੈਸਟ ਪਾਇਲਟਾਂ ਅਤੇ ਹਾਵਰਡ ਲਿਲੀ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਉਡਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਨੰਬਰ ਤਿੰਨ ਜਹਾਜ਼ ਨੇ ਡੀ-558-1 <ਆਈਡੀ 2 ਦੇ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਉਡਾਣ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ। 1949 ਤੋਂ 1953 ਤੱਕ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਉਡਾਣ ਤੋਂ ਤੀਜੀ ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਨੂੰ ਸੱਤ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਟੈਸਟ ਪਾਇਲਟਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਤੀਬਰ ਉਡਾਣ-ਖੋਜ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਵਿੱਚ ਉਡਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉੱਚ-ਸਬਸੋਨਿਕ ਹੈਂਡਲਿੰਗ 'ਤੇ ਇਕੱਤਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਅੰਕਡ਼ੇ ਸਨ। ਡੀ-<ਆਈਡੀ1] <ਆਈਡੀ2 ਨੇ 10 ਜੂਨ, 1953 ਨੂੰ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਐਨ. ਏ. ਸੀ. ਏ. ਨਾਲ ਕੁੱਲ 78 ਖੋਜ ਉਡਾਣਾਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਤੀਜਾ ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਉੱਤਰੀ ਕੈਰੋਲੀਨਾ ਦੇ ਸ਼ਾਰਲੋਟ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਰਲੋਟ-ਡਗਲਸ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ (ਸੀ. ਐਲ. ਟੀ.) ਵਿਖੇ ਸਥਿਤ ਕੈਰੋਲੀਨਾ ਹਵਾਬਾਜ਼ੀ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਪੱਧਰ ਦੀ ਉਡਾਣ ਵਿੱਚ ਮੈਕ 0.99 ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਪਰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਗੋਤਾਖੋਰੀ ਵਿੱਚ ਸੁਪਰਸੋਨਿਕ ਉੱਡਿਆ।[3] ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ, ਡੀ-558-1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੀਕਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਖੋਜ ਨੂੰ ਚੱਕ ਯੇਜਰ ਅਤੇ ਸੁਪਰਸੋਨਿਕ ਬੈੱਲ ਐਕਸ-1 ਰਾਕੇਟ ਜਹਾਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਛਾਇਆ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ ਨੇ ਟ੍ਰਾਂਸਨੋਨਿਕ ਸਪੀਡ 'ਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਡਾਣ ਭਰ ਕੇ ਐਰੋਨੌਟੀਕਲ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਐਕਸ-1 ਨੂੰ ਸੁਪਰਸੋਨਿਕ ਸਪੀਡ ਤੇ ਸੀਮਤ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਡਾਣ ਭਰਨ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਏਅਰਕ੍ਰਾਫਟ ਬਿਊਰੋ ਨੰਬਰ (ਬੂਨੂ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀ)[ਸੋਧੋ]
- D-558-1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ
- ਡੀ-558-1 #1-ਬੁਨੋ 37970 NACA-140,101 ਉਡਾਣਾਂ (ਨੈਸ਼ਨਲ ਨੇਵਲ ਏਵੀਏਸ਼ਨ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ, ਐਨਏਐਸ ਪੈਨਸਾਕੋਲਾ, ਫਲੋਰਿਡਾ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰਡ)
- ਡੀ-558-1 #2-ਬੁਨੋ 37971 NACA-141,46 ਉਡਾਣਾਂ (ਕਰੈਸ਼ ਵਿੱਚ ਤਬਾਹ, 3 ਮਈ 1948)
- ਡੀ-558-1 #3-ਬੁਨੋ 37972 NACA-142,81 ਉਡਾਣਾਂ (ਕੈਰੋਲੀਨਾ ਦੇ ਹਵਾਬਾਜ਼ੀ ਅਜਾਇਬ ਘਰ, ਸ਼ਾਰਲੋਟ-ਡਗਲਸ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ, ਸ਼ਾਰਲਟ, ਉੱਤਰੀ ਕੈਰੋਲੀਨਾ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰਡ)
- ਡੀ-558-1 #4, #5, <ਆਈਡੀ2] ਐਡੀਸ਼ਨਲ ਏਅਰਕ੍ਰਾਫਟ ਦਾ ਆਰਡਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ (D-558-1 ਸਕਾਈਸਟ੍ਰੇਕ[ਸੋਧੋ]
Data from McDonnell Douglas aircraft since 1920 : Volume I,[4] Jane's all the World's Aircraft 1949-50[5]
General characteristics
- Crew: 1
- Capacity: 500 lb (230 kg) of instrumentation
- Length: 35 ft 8.5 in (10.884 m)
- Wingspan: 25 ft 0 in (7.62 m)
- Height: 12 ft 11.6875 in (3.954 m)
- Wing area: 150.7 sq ft (14.00 m2)
- Airfoil: NACA 65-110[6]
- Gross weight: 9,750 lb (4,423 kg)
- Max takeoff weight: 10,105 lb (4,584 kg)
- Fuel capacity: 230 US gal (190 imp gal; 870 l) + optional 50 US gal (42 imp gal; 190 l) jettisonable tip-tanks
- Powerplant: 1 × Allison J35-A-11 turbojet engine, 5,000 lbf (22 kN) thrust
Performance
- Maximum speed: 651 mph (1,048 km/h, 566 kn) at sea level
- g limits: +11 (ultimate)
- Wing loading: 64.7 lb/sq ft (316 kg/m2)
- Thrust/weight: 0.51
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ Käsemann, Ferdinand C.W. (1999). Die schnellsten Jets der Welt [The Fastest Jets In the World] (in ਜਰਮਨ). Berlin: Aviatic-Verlag GmbH. pp. 17, 122. ISBN 3-925505-26-1.
- ↑ Stüwe, Botho (1999). Peenemünde West (in ਜਰਮਨ). Augsburg: Bechtermünz Verlag. pp. 207, 211–213. ISBN 3-8289-0294-4.
- ↑ Heinemann, Edward H.; Rosario Rausa (1980). Ed Heinemann: Combat Aircraft Designer. Annapolis, MD: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-797-6.
- ↑ Francillon, René J. (1988). McDonnell Douglas aircraft since 1920 : Volume I. London: Naval Institute Press. pp. 412–416. ISBN 0870214284.
- ↑ Bridgman, Leonard, ed. (1949). Jane's all the World's Aircraft 1949-50. London: Sampson Low, Marston & Co. pp. 214c–215c.
- ↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.
ਹੋਰ ਪੜ੍ਹੋ[ਸੋਧੋ]
- Hunley, J.D., ed. (1999). NASA SP-4222 : Towards Mach 2 : The Douglas D-588 Program : Appendix - The Aircraft (PDF) (1st ed.). Washington D.C.: National Aeronautics and Space Administration. p. 61. Retrieved 17 May 2019.
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ[ਸੋਧੋ]
