ਅਮਰੀ, ਸਿੰਧ
ਅਮਾਰੀ 3600 ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਸਿੰਧ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਦਾਦਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਜਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ. ਇਹ ਢੇਰ ਹੈਦਰਾਬਾਦ-ਦਾਦੂ ਰੋਡ ਤੇ ਮੋਹੂੰਜੋਦਰੋਰੋ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਿਚ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਜੋ ਹੈਦਰਾਬਾਦ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ 100 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ. ਪੇਂਡੂ ਲੋਕ ਮੋਹਨ ਜੋਦਾਰੋ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਮਾਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ.
ਪੁਰਾਤੱਤਵ ਵਿਗਿਆਨ
[ਸੋਧੋ]ਇਸ ਸਾਈਟ ਵਿਚ ਬਹੁ-ਪੱਧਰੀ ਢਾਂਚੇ ਸਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਕਦੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਸਾਡੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਸਾਈਟ ਦੇ ਬਾਅਦ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ.
ਪ੍ਰੀ-ਹਦਪਨ ਸਟੇਜ
[ਸੋਧੋ]ਕੀਰਿਹਰ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਤਲਹਟੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਇਹ ਲੋਅਰ ਸਿੰਧ ਵਿਚ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸ਼ਹਿਰੀ ਕੇਂਦਰ ਸੀ. ਅਮਾਰੀ ਬਲੋਚਿਸਤਾਨ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਹੈ,[1]ਜਿੱਥੇ 6000 ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 4000 ਬੀ.ਸੀ. ਤੱਕ ਪਹਿਲੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਸ਼ਹਿਰੀਕਰਨ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਸਿੰਧ ਦਰਿਆ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਕੰਢੇ ਤੇ 8 ਹੈਕਟੇਅਰ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਟਿੱਬੇ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਵਿਆਪਕ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ. ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੜਾਅ ਇਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਹਿਰ ਸੀ ਜੋ 3600 ਤੋਂ 3300 ਬੀ.ਸੀ. ਤੱਕ ਵਿਕਸਤ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਿੰਧ ਘਾਟੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰੀ-ਹਦੱਪਨ ਪੜਾਅ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ. ਖੇਰਿ ਦੇ ਬਾਅਦ ਰਹਿਮਾਨ ਅਮੀਰੀ ਦੀ ਤਾਰੀਖ਼ ਹੈ. ਇੱਥੇ ਲੱਭੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਮੱਟਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਅਮੇਰੀ ਵੇਅਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਸੋਹਰ ਡੂੰਬ (ਨਾਲ) ਅਮਰੀ ਦੇ ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਬਲੋਚਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਇਕ ਸਬੰਧਤ ਥਾਂ ਹੈ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਸਮੂਹਿਕ ਰੂਪ ਵਿਚ 'ਅਮਰੀ-ਟੈਪ ਵੇਅਰ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਹੋਰ ਪ੍ਰੀ-ਹੜੱਪਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਂਗ, ਇਸ ਸਾਈਟ 'ਤੇ ਕੋਈ ਲੇਖ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ.
ਬਾਅਦ ਦੇ ਕਦਮ
[ਸੋਧੋ]ਮਿਆਦ II (ਈ. 2750-2450 ਬੀ.ਸੀ.) ਵਿੱਚ, ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤੱਤ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣਗੇ.
ਮਿਆਦ III (ca. 2450-19 00 ਬੀ.ਸੀ.) ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ. [1]
ਮਿਆਦ 4 (ਸੀਏ 1900-1300 ਬੀ.ਸੀ.) ਨੂੰ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰੰਪਰਾ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬੋਸਿੰਗ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਤੱਤ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਿੰਧ ਦਰਿਆ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪੜਾਅ ਨਾਲ ਮੌਜੂਦ ਹਨ. ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਸ਼ਾਂਗਸ਼ੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਤੱਤ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਮਿਆਦ V ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਹੁਤ ਤਾਰੀਖ ਹੈ. ਇਸ ਸਾਈਟ ਦੇ ਸਬੂਤ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਸਿੰਧ ਸਿੰਧਿਕਤਾ ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਮਰੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਤੋਂ ਸਿੱਧੇ ਵਿਕਸਤ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਇਸ ਥਾਂ 'ਤੇ, ਅਮੇਰੀ ਤੌਰ' ਤੇ ਅਮਾਰੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੁਆਰਾ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਦੋ ਸਭਿਆਚਾਰ ਸਹਿ-ਮੌਜੂਦ ਸਨ.
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ de Laet, Sigfried J.; Dani, Ahmad Hasan (1994). History of Humanity: From the third millennium to the seventh century B.C. UNESCO. pp. 674–. ISBN 978-92-3-102811-3.