ਡ੍ਰੈਡਨੋਟ
ਡ੍ਰੈਡਨੋਟ (ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ: Dreadnought) 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਸਮੁੰਦਰੀ ਲੜਾਈ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਿਸਮ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਪਹਿਲਾ, ਰਾਇਲ ਨੇਵੀ ਦਾ HMS ਡਰੈਡਨੋਟ, ਦੇ 1906 ਵਿਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ' ਤੇ ਇੰਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਏ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਬਣੀਆਂ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਪਾਂ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ "ਡਰੈੱਡਨੌਟਸ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਸ਼ਿਪਾਂ ਨੂੰ " ਪ੍ਰੀ-ਡਰੈੱਡਨੌਟਸ " ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਡਰੇਡਨੌਟ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ ਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲਈ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਇਨਕਲਾਬੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਸਨ: ਇੱਕ "ਆਲ-ਬਿਗ-ਗਨ" ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਯੋਜਨਾ, ਪਿਛਲੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਭਾਰੀ-ਕੈਲੀਬਰ ਗਨਜ ਦੇ ਨਾਲ; ਅਤੇ ਭਾਫ ਟਰਬਾਈਨ ਪ੍ਰੋਪਲੇਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡ੍ਰਾੱਨਨੋਟਸ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਗਿਆ, ਇਹਨਾਂ ਨਵੇਂ ਜੰਗੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਆਮਦ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ ਅਤੇ ਜਰਮਨੀ ਦਰਮਿਆਨ ਹੋ ਰਹੀ ਭਾਰੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਉਤਪ੍ਰੇਰਕ ਸੀ। ਇਕ ਇਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼, ਡਰਾਡਨੋਟੂਟ ਦੇ ਉਦਘਾਟਨ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਲ ਸੈਨਾ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ ਰਾਤੋ ਰਾਤ ਸੁਝਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਿਆਂ ਦੱਖਣੀ ਅਮਰੀਕਾ ਸਮੇਤ ਵਿਸ਼ਵ ਭਰ ਵਿਚ ਡਰਾਉਣੀ ਦੌੜ ਪੈਦਾ ਹੋਈ। ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਆਕਾਰ ਵਿਚ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਧੀਆਂ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਯੁੱਗ ਵਿਚ ਹਥਿਆਰ, ਕਵਚ ਅਤੇ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ। ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਨਵੀਂ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੇ ਡਰਾਡਨੌਟ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ "ਸੁਪਰ-ਡ੍ਰੈਡਨੋਟਸ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਸਲ ਡ੍ਰਾੱਨਨੋਟਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੇ ਅੰਤ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਸਮੁੰਦਰੀ ਸੰਧੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਅਧੀਨ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਵੇਂ ਸੁਪਰ-ਡ੍ਰਾੱਡਨੋਟਸ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ। ਇਕੋ ਇਕ ਬਚੀ ਡਰਾਉਣੀ ਸੋਚ ਯੂਐਸਐਸ ਟੈਕਸਸ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਸੈਨ ਜੈਕਿੰਟੋ ਬੈਟਲਗ੍ਰਾਉਂਡ ਸਟੇਟ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਾਈਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਹੈ।
20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਰੰਭ ਵਿਚ ਡਰਾਡਨੇਟ-ਬਿਲਡਿੰਗ ਨੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀ ਖਪਤ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਵੱਡੇ ਡਰਾਉਣੇ ਫਲੀਟਾਂ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਇਕ ਲੜਾਈ ਸੀ। ਜੱਟਲੈਂਡ ਦੀ 1916 ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਕੋਈ ਫੈਸਲਾਕੁੰਨ ਨਤੀਜਾ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਸ਼ਬਦ "ਡਰੈਡਨੋਟ" ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਨੇਵਲ ਸੰਧੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਵਰਤੋਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਦੇ ਡਰਾਉਣੇ ਗੁਣਾਂ ਵਾਂਗ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵਰਤਣ ਤੋਂ ਹਟ ਗਏ; ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਬੈਟਲ ਕਰੂਜ਼ਰਜ਼, ਦੂਸਰੀ ਕਿਸਮ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ, ਜੋ ਖੌਫ਼ਨਾਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।[1]
ਡਿਜ਼ਾਇਨ
[ਸੋਧੋ]ਡ੍ਰਾਡਨੋਟਸ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਆਕਾਰ ਅਤੇ ਲਾਗਤ ਵਾਲੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੁਰੱਖਿਆ, ਗਤੀ ਅਤੇ ਫਾਇਰਪਾਵਰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਡਰਾਉਣੀ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਇਕ "ਆਲ-ਬਿਗ-ਗੰਨ" ਹਥਿਆਰ ਸੀ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਭਾਰੀ ਕਵਚ ਵੀ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਾਟਰਲਾਈਨ ਦੇ ਇਕ ਮੋਟੀ ਪੱਟੀ ਵਿਚ ਅਤੇ ਇਕ ਜਾਂ ਵਧੇਰੇ ਬਖਤਰਬੰਦ ਡੈਕਾਂ ਵਿਚ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਸੀ। ਸੈਕੰਡਰੀ ਹਥਿਆਰ, ਅੱਗ ਨਿਯੰਤਰਣ, ਕਮਾਂਡ ਉਪਕਰਣ, ਅਤੇ ਟਾਰਪੀਡੋਜ਼ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਲਈ ਹੌਲ ਵਿਚ ਘੁੰਮਣਾ ਪਿਆ।[2]
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਫਤਾਰ, ਹੜਤਾਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀ ਮੰਗ ਦਾ ਅਟੁੱਟ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਡਰਾਉਣਿਆਂ ਦੇ ਉਜਾੜੇ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਲਾਗਤ, ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ। 1922 ਦੀ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਨੇਵਲ ਸੰਧੀ ਨੇ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਉਜਾੜੇ ਉੱਤੇ 35,000 ਟਨ ਦੀ ਸੀਮਾ ਲਗਾਈ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਇਸ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਸੰਧੀ ਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ. ਜਾਪਾਨ ਦੇ 1930 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਸੰਧੀ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੀ ਆਮਦ ਨੇ ਆਖਰਕਾਰ ਇਸ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਢੁਕਵਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[3]