ਰਹੱਸਵਾਦ
ਰਹੱਸਵਾਦ (ਯੂਨਾਨੀ: μυστικός, ਮਿਸਟੀਕੋਸ) ਯਥਾਰਥ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਆਮ ਇਨਸਾਨੀ ਬੌਧਿਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਹ ਅਜਿਹੇ ਵਰਤਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਸਰਬਉਚ ਹਸਤੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਵੀ ਇਸੇ ਖੰਡ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਯੂਨਾਨੀ, ਯਹੂਦੀ, ਇਸਾਈ, ਇਸਲਾਮੀ, ਸੂਫ਼ੀ, ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਹਰੇਕ ਧਰਮ ਧਾਰਾ ਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਦਾ ਰਹੱਸਵਾਦ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਇਸ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾ ਬਹੁਤ ਵਿਆਪਕ ਹੈ।
ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ
[ਸੋਧੋ]ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਉਸ ਪ੍ਰਭਾਵਿਕ ਭਾਵ ਅਭਿਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਰਹੱਸਵਾਦ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਾਵੁਕ ਕਵੀ ਅਗਿਆਤ, ਅਗੋਚਰ ਅਤੇ ਅਗਿਆਤ ਸੱਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਉਦਗਾਰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਆਚਾਰੀਆ ਰਾਮਚੰਦਰ ਸ਼ੁਕਲ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ - ਜਿੱਥੇ ਕਵੀ ਉਸ ਅਨੰਤ ਅਤੇ ਅਗਿਆਤ ਪਤੀ ਨੂੰ ਆਲੰਬਨ ਬਣਾਕੇ ਅਤਿਅੰਤ ਚਿਤਰਾਮਈ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਲ ਵਿਅੰਜਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਰਹੱਸਵਾਦ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।[1] ਡਾ. ਸ਼ਿਆਮ ਸੁੰਦਰ ਦਾਸ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ - ਚਿੰਤਨ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦਾ ਬ੍ਰਹਮਵਾਦ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਕਲਪਨਾ ਅਤੇ ਭਾਵੁਕਤਾ ਦਾ ਆਧਾਰ ਪਾਕੇ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦਾ ਰੂਪ ਫੜਦਾ ਹੈ।[2] ਮਹਾਕਵੀ ਜੈਸ਼ੰਕਰ ਪ੍ਰਸਾਦ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ - ਰਹੱਸਵਾਦ ਵਿੱਚ ਅਪ੍ਰੋਖ ਅਨੁਭਵ, ਇੱਕਰੂਪਤਾ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸੁਹੱਪਣ ਦੁਆਰਾ ਅਹਂ ਦਾ ਇਦਂ ਨਾਲ ਸੰਜੋਗ ਕਰਨ ਦਾ ਸੁੰਦਰ ਜਤਨ ਹੈ। [3] ਮਹਾਦੇਵੀ ਵਰਮਾ ਨੇ - ਆਪਣੀ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਅਸੀਮ ਤੱਤ ਵਿੱਚ ਖੋਹ ਦੇਣ ਨੂੰ ਰਹੱਸਵਾਦ ਕਿਹਾ ਹੈ।[4] ਡਾ. ਰਾਮਕੁਮਾਰ ਵਰਮਾ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਹੈ ਕਿ - ਰਹੱਸਵਾਦ ਜੀਵ ਆਤਮਾ ਦੀ ਉਸ ਅੰਤਰਨਹਿਤ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਨਿਰਾਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਨਿਰਛਲ ਸੰਬੰਧ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸੰਬੰਧ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਵੀ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ।[5] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇੱਕ ਕਵੀ ਉਸ ਅਗਿਆਤ ਅਤੇ ਅਸੀਮ ਸੱਤਾ ਨਾਲ ਅਤਿਅੰਤ ਘਨਿਸ਼ਠ ਸੰਬੰਧ ਸਥਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੇ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰੇਮ ਉਦਗਾਰ ਵਿਅਕਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੁਖ - ਦੁੱਖ, ਖੁਸ਼ੀ - ਦੁੱਖ, ਸੰਜੋਗ - ਜੁਦਾਈ, ਰੁਦਨ - ਹਸ ਆਦਿ ਘੁਲੇ ਮਿਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਅਖੀਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੱਤਾ ਨੂੰ ਅਨੰਤ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਵਿਲੀਨ ਕਰ ਕੇ ਇੱਕ ਵਿਆਪਕ ਅਤੇ ਅਖੰਡ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ] | ਇਹ ਲੇਖ ਅਧਾਰ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਵਧਾਕੇ ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। |