ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੋਕਧਾਰਾ
ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਇੱਕ ਨਸਲੀ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪੱਖੋਂ ਵਿਭਿੰਨ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਇਕਾਈ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕਧਾਰਾ ਬਾਰੇ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਧਾਰਨ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ ਭਾਰਤ ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ-ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਦੇਸ਼ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ-ਚੌਥਾਈ ਆਬਾਦੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਮੰਨਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੀ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ, ਇਕਮੁੱਠ ਅਤੇ ਸਰਵ ਵਿਆਪਕ ਸੰਕਲਪ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਲਚਕਦਾਰ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ ਜੋ ਵੱਖ ਵੱਖ ਵਿਭਿੰਨ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ, ਕਈ ਖੇਤਰੀ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਵੱਖ ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਨੂੰ ਵੱਧਣ ਅਤੇ ਫੁੱਲਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਧਰਮ ਸਥਾਨਕ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਥਾਨਕ ਕਥਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਸਥਾਨਕ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਜਾਂ ਰਸਮਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀਆਂ ਹਨ। ਈਸਾਈ ਧਰਮ ਜਾਂ ਇਸਲਾਮ ਵਰਗੇ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਥਾਨਕ ਪਰਿਵਰਤਨ ਦੀ ਉੱਚਤਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਸਮਝੀਆਂ ਗਈਆਂ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਜਾਂ ਅਲੌਕਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਘੇਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਵਾਹਨ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਜਾਂ ਸੰਸਥਾਗਤ ਚੈਨਲਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ।[1]
ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੋਕ ਕਲਾ[ਸੋਧੋ]
ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਲੋਕ ਅਤੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਲਾਵਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅਮੀਰ ਵਿਰਾਸਤ ਬਾਰੇ ਖੰਡਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਸਪਸ਼ਟ ਹਨ। ਲੋਕ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਕਲਾ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਕੂਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਮੁਗਲ ਸਕੂਲ, ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਸਕੂਲ, ਨਕਾਸ਼ੀ ਆਰਟ ਸਕੂਲ ਆਦਿ। ਹਰੇਕ ਸਕੂਲ ਦੇ ਵੱਖਰੇ ਵੱਖਰੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਦੇ ਰੰਗ ਸੰਜੋਗਾਂ ਜਾਂ ਅੰਕੜੇ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਹਨ। ਹੋਰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਕਲਾ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਹਾਰ ਤੋਂ ਮਧੂਬਨੀ ਪੇਂਟਿੰਗ, ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੀ ਕਾਂਗੜਾ ਪੇਂਟਿੰਗ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀਆਂ ਵਾਰਲੀ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਤਨਜੋਰ ਪੇਂਟਿੰਗਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਸੋਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਥਾਨਕ ਮੇਲੇ, ਤਿਉਹਾਰ, ਦੇਵੀ ਦੇਵਤੇ ਅਤੇ ਨਾਇਕ (ਯੋਧੇ) ਇਸ ਕਲਾ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਭੂਮਿਕਾ ਅਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।[2]
ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਅਤੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਲਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ:
- ਤਨਜੋਰ ਕਲਾ
- ਮਧੂਬਨੀ ਪੇਂਟਿੰਗ
- ਨਿਰਮਲ ਪੇਂਟਿੰਗਜ਼
- ਵਾਰਲੀ ਲੋਕ ਪੇਂਟਿੰਗ
- ਪੱਤਚਿੱਤਰ ਪੇਂਟਿੰਗ
- ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਮਾਇਨੇਚਰ ਪੇਂਟਿੰਗ
ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੋਕ ਕਥਾ[ਸੋਧੋ]
.JPG)
ਭਾਰਤ ਕੋਲ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੋਵਾਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਖਿਕ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ ਸੰਭਾਲਿਆ ਗਿਆ ਮਹਾਨ ਸੂਰ ਅਤੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਕਵਿਤਾ ਹੈ। ਪਾਬੂਜੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਅਜਿਹਾ ਇੱਕ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ, ਰਾਜਸਥਾਨ ਤੋਂ ਡਾ. ਜੋਨ ਸਮਿੱਥ ਨੇ ਇਕੱਤਰ ਕੀਤਾ ਹੈ; ਇਹ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਇੱਕ ਲੰਬੀ ਕਵਿਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਕਹਾਣੀਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਤੌਰ ਤੇ ਕਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਭੋਪਸ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਇਸ ਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਇੱਕ ਟੇਪਰੀ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੋਰਟੇਬਲ ਮੰਦਿਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਵਣਤਥੋ ਫਰਿੱਡ ਹੈ. ਸਿਰਲੇਖ ਦਾ ਪਾਤਰ ਇੱਕ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤ, ਇੱਕ ਰਾਜਪੂਤ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਗੁਨਾਹ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਗਰਬਾ ਅਤੇ ਡੰਡਿਆ ਰਾਸ, ਓਡੀਸ਼ਾ ਦਾ ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਨਾਚ, ਛਾਉ, ਅਲਕਪ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਦਾ ਗੰਭੀਰ, ਆਸਾਮ ਦਾ ਬਿਹੂ, ਰਾਜਸਥਾਨ ਅਤੇ ਹਰਿਆਣਾ ਦਾ ਘੁਮਾਰ, ਗੋਆ ਦਾ ਧੰਗਰ, ਛੱਤੀਸਗੜ੍ਹ ਦਾ ਪੰਥੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵੱਖ ਵੱਖ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰੀ ਕਲਾਵਾਂ. ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦਾ ਕੋਲਾੱਟਮ, ਕਰਨਾਟਕ ਦਾ ਯਕਸ਼ਾਗਣਾ, ਕੇਰਲਾ ਦਾ ਥਿਰਯੱਟਮ ਅਤੇ ਨਾਗਾਲੈਂਡ ਦਾ ਚਾਂਗ ਲੋਅ ਮਿਥਿਹਾਸਕ, ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮੌਸਮੀ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਦੇ ਅਣਗਿਣਤ ਤੱਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਰਾਮਾਇਣ ਅਤੇ ਮਹਾਭਾਰਤ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ ਤੇ ਪੜ੍ਹੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਹਨ। ਭਾਰਤੀ ਰਵਾਇਤੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸੰਗ੍ਰਹਿਾਂ ਵਿੱਚ ਪੰਚਤੰਤਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਦੂਜੀ ਸਦੀ ਬੀ.ਸੀ. ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸ਼ਰਮਾ ਦੁਆਰਾ ਰਵਾਇਤੀ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ। ਨਾਰਾਇਣ ਦਾ ਹਿੱਤੋਪਦੇਸ਼ਾ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ ਐਨਥਰੋਪੋਮੋਰਫਿਕ ਫੈਬਲੀਅਕਸ, ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਹੈ ਜੋ ਨੌਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਸੰਕਲਿਤ ਹੈ।
ਪਿਛਲੇ ਤੀਹ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਚਕਾਂ ਨੇ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਦੇਵੇਂਦਰ ਸਤਿਆਰਥੀ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇਵ ਉਪਾਧਿਆਇਆ, ਪ੍ਰਫੁੱਲ ਦੱਤਾ ਗੋਸਵਾਮੀ, ਕੁੰਜਾ ਬਿਹਾਰੀ ਦਾਸ਼, ਆਸ਼ੂਤੋਸ਼ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੀਨੀਅਰ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਵਾਚਕਾਂ ਨੇ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਲਈ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਲੋਕਧਾਰਕਾਂ ਨੇ ਯੂਐਸ ਦੀਆਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਧੁਨਿਕ ਸਿਧਾਂਤ ਅਤੇ ਲੋਕਧਾਰਾ ਖੋਜ ਦੇ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਸਿਖਿਅਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਕਥਾ ਅਧਿਐਨ ਦਾ ਨਵਾਂ ਰੁਝਾਨ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਖ਼ਾਸਕਰ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਨੇ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਅਨੁਸ਼ਾਸ਼ਨ ਵਜੋਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸੈਂਕੜੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਏ.ਕੇ. ਰਮਨਜੁਆਨ ਭਾਰਤੀ ਪ੍ਰਸੰਗ ਤੋਂ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ-ਕਥਾਕਾਰ ਸਨ।
ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਨੂੰ ਦੋ ਸਟ੍ਰੀਮਾਂ (ਸਿਕਸਿਕ) ਦੁਆਰਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ; ਇੱਕ ਹੈ ਫਿਨਲੈਂਡ ਦੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਵਾਚਕ ਲੌਰੀ ਹੋਨਕੋ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਹੈ ਅਮੈਰੀਕਨ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਪੀਟਰ ਜੇ ਕਲੋਜ਼। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਲੋਕਧਾਰਕਾਂ ਨੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਸਿਰੀ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਫੀਲਡ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਧਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਲੋਕ ਕਥਾ ਅਧਿਐਨ ਵੱਲ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਕੇਂਦਰੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਸਲੀਅਤ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਲੋਕਧਾਰਾ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ।
ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਚਿਤ੍ਰਸੇਨ ਪਸਾਯਤ, ਐਮਡੀ ਮੁਥੁਕੁਮਰਸਵਾਮੀ, ਵਿਵੇਕ ਰਾਏ, ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਹੰਦੂ, ਬੀਰੇਂਦਰਨਾਥ ਦੱਤਾ, ਪੀਸੀ ਪੱਟਨਾਇਕ, ਬੀ. ਰੈਡੀ, ਸਾਧਨਾ ਨਾਇਥਾਨੀ, ਪੀ. ਸੁਆਬਰੀ, ਮੌਲੀ ਕੌਸ਼ਲ, ਸ਼ਿਆਮ ਸੁੰਦਰ ਮਹਾਪਾਤਰਾ, ਭਾਬਗਰਾਹੀ ਮਿਸ਼ਰਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਵੇਂ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਲੋਕਧਾਰਾ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਅਨੁਸ਼ਾਸ਼ਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰੂਪ ਦੇਣ ਲਈ ਸੰਬੰਧਿਤ ਖੇਤਰ ਹਨ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਚੇਨਈ ਵਿੱਚ ਨੈਸ਼ਨਲ ਲੋਕਧਾਰਾ ਸਮਰਥਨ ਕੇਂਦਰ ਨੇ ਲੋਕ ਕਥਾ ਵਿੱਚ ਲੋਕਧਾਰਾ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਡੋਮੇਨ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਡੋਮੇਨ ਦੇ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਪਹਿਲ ਕੀਤੀ ਹੈ।
ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਨਾਇਕ, ਖਲਨਾਇਕ ਅਤੇ ਚਾਲਬਾਜ਼[ਸੋਧੋ]
ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਰਾਮ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਨਾਇਕ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖਤੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਪਰ ਭਾਰਤੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਉਪ-ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਚ, ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਨਾਇਕ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਅਤੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਧਰਮ ਅਤੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਨਾਇਕਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਖੇਤਰੀ ਨਾਇਕਾਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਲੋਕ ਅਤੇ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਨਾਇਕ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਮੂਹਕ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦਾ ਹਨ। ਆਓ ਸੰਤਾਂ ਜਾਂ ਗੋਂਡਾਂ ਦੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਲਈਏ। ਸੰਥਾਲਿਆਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਹੀਰੋ ਬੀਅਰ ਖੇਰਵਾਲ ਅਤੇ ਬੀਦੂ ਚੰਦਨ ਹਨ। ਗੋਂਡਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕ ਨਾਇਕ ਚਿਤਲ ਸਿੰਘ ਛੱਤੀ ਹਨ। ਬਾਂਜਾਰਾ ਲੋਕ ਨਾਇਕ ਲੱਖਾ ਬਨਜਾਰਾ ਜਾਂ ਰਾਜਾ ਇਸਾਲੂ ਹਨ।
ਪਰ ਸਿਰਫ ਨਾਇਕਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਨਾਇਕਾਂ ਦਾ ਵੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਯੋਗਦਾਨ ਹੈ। ਬਾਂਜਰਾ ਦੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਨਾਇਕਾ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹਨ। ਇਹ ਮਹਾਂਕਾਵਿ "ਸਤੀ" ਪੰਥ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਨਾਇਕਾਂ ਅਤੇ ਨਾਇਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀਆਂ ਕ੍ਰਿਆਵਾਂ ਨਾਲ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਇੱਕ "ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਠ" ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲਿਖਤ ਟੈਕਸਟ ਦੇ ਉਲਟ। ਇਸ ਲਈ, ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਨਾਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਵਿੱਚ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਲਾਸੀਕਲ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਵਿੱਚ ਮਨਾਹੀ ਹੈ। ਲੋਕ-ਨਾਇਕਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਨਿੰਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਨਾਇਕ ਅਤੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਨਾਇਕ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਅੰਤਰ ਹੈ। ਕਲਾਹੰਡੀ ਵਿਚ, ਨਸਲੀ ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਉਪਲਬਧ ਹਨ, ਜੋ ਰਸਮ ਪ੍ਰਸੰਗ ਅਤੇ ਸਮਾਜਕ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਮਾਹਰ ਡਾਕਟਰ ਮਹਿੰਦਰ ਮਿਸ਼ਰਾ ਨੇ ਸੱਤ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਕਾਲਹੰਡੀ ਵਿੱਚ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਉੱਤੇ ਖੋਜ ਕੀਤੀ। ਡਾ. ਚਿਤਰਸੇਨ ਪਸਾਯਾਤ ਨੇ ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਲੋਕ ਅਤੇ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਰੂਪਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਧਨੁ ਯਾਤਰਾ, ਕੰਧੇਨ-ਬੁਧੀ ਯਾਤਰਾ, ਚੁੱਡਾ-ਖਾਈ ਯਾਤਰਾ, ਸੁਲੀਆ ਯਾਤਰਾ, ਪਠਖੰਡ ਯਾਤਰਾ, ਡਾਂਗਰ ਯਾਤਰਾ, ਖੰਡਾਬਾਸ ਯਾਤਰਾ, ਛਤਰ ਯਾਤਰਾ, ਸੀਤਲ ਦਾ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਸਥੀ ਯਾਤਰਾ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ 'ਨਾਇਕਾਂ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ।
ਭਾਰਤੀ ਮੌਖਿਕ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਹਰ ਥਾਂ ਜਾਤੀ ਅਧਾਰਿਤ ਸਭਿਆਚਾਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਨਲੈਂਡ ਦੇ ਤੁਰਕੁ ਤੋਂ ਆਏ ਪ੍ਰੋ. ਵਿਵੇਕ ਰਾਏ ਅਤੇ ਡਾ. ਕੇ. ਚਿੰਨਾਪਾ ਗੌੜਾ ਨੇ ਪ੍ਰੋ. ਵਿਵੇਕ ਰਾਏ ਅਤੇ ਡਾ ਕੇ ਚਿੰਨਾਪਾ ਗੌੜਾ ਨਾਲ ਸਿਰੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਬਾਰੇ ਵਿਆਪਕ ਫੀਲਡ ਵਰਕ ਅਤੇ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਖੰਡਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰੋ: ਪੀਟਰ ਜੇ ਕਲਾਜ਼ ਨੇ ਤੁਲੂ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਉੱਤੇ ਗਹਿਰਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਦੇਵਨਾਰਾਇਣ ਮਹਾਂਕਾਵਿ 'ਤੇ ਆਦਿੱਤਯ ਮਲਿਕ, ਜਮਬੂਪੁਰਾਣਾ' ਤੇ ਪੁਲੀਕੌਂਡਾ ਸਬਬੈਕਰੀ, ਪਬੂਜੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿ 'ਤੇ ਡਾ ਜੇਡੀ ਸਮਿੱਥ ਕੁਝ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਯੋਗ ਕਾਰਜ ਹਨ ਜੋ ਵਿਆਪਕ ਪਾਠਕਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।[3]
ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਧਾਰਕ[ਸੋਧੋ]
ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਅਧਿਐਨ ਹੌਲੀ ਸੀ। ਮੁੱਢਲੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸਰੋਤ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਪੁਨਰ-ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵਧੇਰੇ ਸੁਤੰਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਚਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਇਕੱਤਰ ਕੀਤਾ।
ਏ. ਕੇ. ਰਾਮਾਨੁਜਨ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤਕ ਅਤੇ ਸੁਹਜ ਯੋਗਦਾਨ ਕਈ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਪ੍ਰਸੰਗ-ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਇੱਕ ਥੀਮ ਹੈ ਜੋ ਨਾ ਸਿਰਫ ਰਾਮਾਨੁਜਨ ਦੇ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਧਾਰਾ ਅਤੇ ਕਲਾਤਮਕ ਕਵਿਤਾ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦੀ ਲਿਖਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। "ਜਿਥੇ ਮਿਰਰਜ਼ ਵਿੰਡੋਜ਼ ਹਨ," (1989) ਅਤੇ "ਤਿੰਨ ਸੌ ਰਮਾਇਣ" (1991) ਵਿਚ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਉਹ ਭਾਰਤੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ "ਅੰਤਰ-ਭਾਸ਼ਾਈ", ਲਿਖਤ ਅਤੇ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ... ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਸਿਰਫ਼ ਕੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ 'ਦੁਹਰਾਓ' ਜਾਂ ਇਸ ਦੀ ਇੱਕ ਨਕਲ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਲੇਖ "ਜਿਥੇ ਮਿਰਰ ਹਨ ਵਿੰਡੋਜ਼: ਟੂਵਰਡ ਐਂਥੋਲੋਜੀ ਆਫ਼ ਰਿਫਲਿਕਸ਼ਨ" (1989), ਅਤੇ ਦਿ ਇੰਟੀਰਿਅਰ ਲੈਂਡਸਕੇਪ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ: ਇੱਕ ਕਲਾਸੀਕਲ ਤੋਂ ਲਵ ਕਵਿਤਾਵਾਂ. ਤਾਮਿਲ ਐਂਥੋਲੋਜੀ (1967) ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਫੋਕਟੇਲਜ਼, ਟਵੰਟੀ ਇੰਡੀਅਨ ਲੈਂਗੂਏਜਜ਼ (1991) ਦੇ ਓਰਲ ਟੇਲਜ਼, ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ।
ਰੁਡਯਾਰਡ ਕਿਪਲਿੰਗ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਪੱਕ ਆਫ਼ ਪੁੱਕਜ਼ ਹਿੱਲ ਐਂਡ ਰਿਵਾਰਡਜ਼ ਐਂਡ ਪ੍ਰੀਅਰਜ਼ ਜਿਹੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਪੇਸ਼; ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਵਿਸ਼ੇ ਨਾਲ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ। ਕਿਪਲਿੰਗ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੋ ਜੰਗਲ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜੋ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੇ ਢੰਗਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਲਿਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਸ ਦੇ ਜਸਟ ਸੋ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਥੀਮ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਿਰਦਾਰ ਭਾਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਾਮ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਹੈਲਨ ਬੈਨਰਮੈਨ ਨੇ ਹੁਣ ਦੀ ਬਦਨਾਮ ਭਾਰਤੀ-ਸਰੂਪਿਤ ਲਿਟਲ ਬਲੈਕ ਸੈਂਬੋ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ।
ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਾਨਵ-ਵਿਗਿਆਨ ਤੋਂ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਅਤੇ ਢੰਗਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਧਾਰਾ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਰਵੇਖਣਾਂ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਣ ਲੱਗੀ।
ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕਧਾਰਕਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਪਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਪੜਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪੜਾਅ ਪਹਿਲੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਥਾਨਕ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਤਰ ਕੀਤਾ ਉਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਜੋ ਉਹ ਰਾਜ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਸਨ ਜੋ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਤੀਜਾ ਪੜਾਅ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਦੌਰ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ, ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੇ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਸਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਕਥਾਵਾਂ, ਕਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿਾਂ ਰਾਹੀਂ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪਛਾਣ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ, ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਅਕਾਦਮਿਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਭਾਗ ਖੋਲ੍ਹਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।
ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਡਾ: ਸਤੇਂਦਰ, ਦਵਿੰਦਰ ਸਤਿਆਰਥੀ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਦੇਵ ਉਪਾਧਿਆਏ, ਝੱਬਰਚੰਦ ਮੇਘਾਨੀ, ਪ੍ਰਫੁੱਲ ਦੱਤਾ ਗੋਸਵਾਮੀ, ਆਸ਼ੂਤੋਸ਼ ਭੱਟਾਚਾਰੀਆ, ਕੁੰਜਾ ਬਿਹਾਰੀ ਦਾਸ਼, ਚਿੱਤਰਸੇਨ ਪਸਾਯਤ, ਸੋਮਨਾਥ ਧਾਰ, ਰਾਮਗਰੀਬ ਚੱਬੇ, ਜਗਦੀਸ਼ ਚੰਦਰ ਤ੍ਰਿਗੁਣਾਯਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਪ੍ਰੇਰਕ ਸਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਰੁਝਾਨ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਕ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਾਹਿਤਕ ਸੀ। ਇਹ 1980 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਭਾਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕਨ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ਼ ਇੰਡੀਅਨ ਸਟੱਡੀਜ਼ ਨੇ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਅਧਿਐਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੱਛਮੀ, ਪੂਰਬੀ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਲੋਕ ਕਥਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ।
ਸਮਕਾਲੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਲੋਕਧਾਰੀਆਂ ਦੇ ਮੋਢੀ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਹੰਦੂ, ਸਾਧਨਾ ਨੈਥਾਨੀ, ਕਿਸ਼ੋਰ ਭੱਟਾਚਾਰਜੀ, ਕੈਲਾਸ਼ ਪਟਨਾਇਕ, ਵੀਏ ਵਿਵੇਕ ਰਾਏ, ਮਰਹੂਮ ਕੋਮਲ ਕੋਠਾਰੀ, ਰਾਘਵਨ ਪਯਾਨਦ, ਐਮ ਰਾਮਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ, ਨੰਦਿਨੀ ਸਾਹੂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਨ। ਨਵੇਂ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਦੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਉੱਭਰਦਾ ਰੁਝਾਨ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਹੈ ਜੋ ਲੋਕਧਾਰਾ ਨੂੰ ਪੱਛਮੀ ਮਾਡਲ ਤੋਂ ਪੂਰੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਸਮਝਣ ਲਈ ਵਚਨਬੱਧ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਪ੍ਰਦਾਤਾ ਅਤੇ ਸਲਾਹਕਾਰ ਜੋ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਦੇ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਅਤੇ ਖਪਤਕਾਰ ਹਨ, ਤੋਂ ਲੋਕਧਾਰਾ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦਾ ਉਪਯੋਗਕਰਤਾ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕਧਾਰਾ ਕੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਹੈ। ਪਰ ਸਿਧਾਂਤਕ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਸਿਧਾਂਤਕ ਕੋਣ ਤੋਂ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਵੇਖਦੇ ਹਨ। ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ, ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਦੀ ਨੂੰ ਲੋਕ ਤੋਂ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕਧਾਰਾ ਨੂੰ ਲੋਕਧਾਰਾ ਦੇ ਲੁਕਵੇਂ ਅਰਥ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਦੋਵਾਂ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਦੀ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਅਰਥ ਦੇਣ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਡਾ: ਮਿਸ਼ਰਾ ਨੇ ਪੱਛਮੀ ਓਡੀਸ਼ਾ ਅਤੇ ਛੱਤੀਸਗੜ੍ਹ ਦੇ ਲੋਕਧਾਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਸਿਧਾਂਤ ਅਤੇ ਖੋਜ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਬਾਰੇ 5 ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ। ਡਾ. ਮਿਸ਼ਰਾ ਦੇ ਟੀ.ਈ.ਆਈ. ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਾਰਜ ਦਾ ਪੱਛਮੀ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਅਨ ਲੋਕਧਾਰਾ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਵਿਆਪਕ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਹੁਣ ਪਿਛਲੇ ਦਸ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨੈਸ਼ਨਲ ਲੋਕਧਾਰਾ ਸਮਰਥਨ ਕੇਂਦਰ, ਚੇਨੱਈ ਨੇ ਨਵੇਂ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਨਾਲ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਲੋਕ-ਕਥਾ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਸਫਲਤਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅਕਾਦਮਿਕ ਡੋਮੇਨ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਦੀਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਤਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਇਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ ਅਰਥ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਫਿਰ ਲੋਕ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਪਾ ਲਈ ਹੈ।
ਡਾ. ਰਾਘਵਨਵਪੇਯਨਾਦ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਕਥਾ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਤੇ ਮਲਿਆਲਮ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ-ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਚਿਹਰਾ ਵੀ ਹੈ।[4]
ਲੋਕ ਗੀਤ ਅਤੇ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ[ਸੋਧੋ]
ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੀ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਗੀਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਨੂੰ ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੁਆਰਾ ਸੂਚੀਬੱਧ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਰਾਸਤ ਵਜੋਂ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸੰਗੀਤਕ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪੁਸਤਕ ਬਾਉਲ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਵਿਸ਼ਵ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਬਾਉਲ ਪਰੰਪਰਾ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸਤਿਕਾਰਤ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ ਵਿਚੋਂ, ਲਾਲੋਨ ਫਕੀਰ ਅਤੇ ਭਾਬਾ ਪਾਗਲਾ ਦਾ ਅਕਸਰ ਜ਼ਿਕਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।[5]
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ Thirayattam" (Folklore Text -malayalam), Bhasha Institute, Keralam - ISBN 978-81-200-4294-0
- ↑ "Know India. Culture and Heritage. Visual Arts and Literature. National Informatics Centre, Government of India. 2005. Retrieved 2011-11-27".
- ↑ Postcolonial Studies at Emory University. Emory University, Department of English. Retrieved 2011-11-27.
- ↑ 1987-, Lorea, Carola Erika (2016). Folklore, religion and the songs of a Bengali madman: a journey between performance and the politics of cultural representation. Leiden. ISBN 9789004324701.
- ↑ Vijayanagar, Velachery, Chennai, India: National Folklore Support Center. p. 132. ISBN 81-901481-1-7.