ਮਲੌਂਗ
ਮਲੌਂਗ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਫਿਲੀਪੀਨੋ-ਬੰਗਸਾਮੋਰੋ ਆਇਤਾਕਾਰ ਜਾਂ ਟਿਊਬ ਵਰਗੀ ਲਪੇਟਣ ਵਾਲੀ ਸਕਰਟ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਿਓਮੈਟ੍ਰਿਕ ਜਾਂ ਓਕੀਰ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਲੌਂਗ ਨੂੰ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੇਨਲੈਂਡ ਮਿੰਡਾਨਾਓ ਅਤੇ ਸੁਲੂ ਟਾਪੂ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਕਈ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹਾਂ ਦੇ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਕੱਪੜੇ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰ ਜਾਂ ਛਾਤੀ ਦੀ ਉਚਾਈ 'ਤੇ ਲਪੇਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਿਰਿਆਂ ਦੁਆਰਾ, ਬਰੇਡਡ ਸਮੱਗਰੀ ਜਾਂ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਹੋਰ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨਾਲ, ਜਾਂ ਇੱਕ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਗੰਢਾਂ ਨਾਲ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹ ਲਈ ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਧੁਨਿਕ ਮਲੌਂਗ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਸ਼ੀਨ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਆਯਾਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪੈਟਰਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਰਵਾਇਤੀ ਸਥਾਨਕ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਵਰਣਨ[ਸੋਧੋ]
ਹੱਥੀਂ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਮਲੌਂਗ ਮਾਰਾਨਾਓ, ਮੈਗੁਇਡਾਨੌਨ, ਅਤੇ ਤਬੋਲੀ ਬੁਣਕਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੈਕਸਟ੍ਰੈਪ ਲੂਮ 'ਤੇ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਲੌਂਗ ਦਾ ਪੈਟਰਨ ਜਾਂ ਸ਼ੈਲੀ ਜੁਲਾਹੇ ਦੇ ਕਬਾਇਲੀ ਮੂਲ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਾਰਾਨਾਓ ਮਲੌਂਗ ਲੈਂਡਪ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਰਲੱਭ ਮਲੌਂਗ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਅਤੇ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਉਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਲੌਂਗ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਲਾਨਾਓ ਡੇਲ ਸੁਰ, ਮਿੰਡਾਨਾਓ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਮਾਰਾਨਾਓ ਬੁਣਕਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਮਲੌਂਗ ਰਾਵਤਨ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਣੇ ਫੈਬਰਿਕ ਇਨੌਲ ਦੁਆਰਾ ਰੰਗੀਨ ਡਿਜ਼ਾਈਨਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਗੁਇੰਦਨਾਓ ਪ੍ਰਾਂਤ, ਮਿੰਡਾਨਾਓ ਵਿੱਚ ਮਗੁਇੰਦਨਾਓ ਬੁਣਕਰ। ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਮਲੌਂਗ, ਜੋ ਕਿ ਮਹਿੰਗੇ ਹਨ, ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਿਰਫ ਸਮਾਜਿਕ ਸਮਾਗਮਾਂ 'ਤੇ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ, ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਆਧੁਨਿਕ ਮਲੌਂਗ ਕਪਾਹ ਅਤੇ ਲੂਰੇਕਸ ਧਾਗੇ ਦੇ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਸਮਕਾਲੀ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਮਲੌਂਗ ਸਸਤੇ ਰੇਅਨ ਧਾਗੇ ਦੇ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਬੁਣਕਰ ਲਈ ਨਿਰਮਾਣ ਲਾਗਤ ਅਤੇ ਖਪਤਕਾਰਾਂ ਲਈ ਅੰਤਮ ਲਾਗਤ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸੂਤੀ ਧਾਗੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗ੍ਰੇਡ ਹਨ, ਅਤੇ ਸੂਤੀ ਧਾਗੇ ਦੇ ਘੱਟ ਗ੍ਰੇਡਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ, ਜਾਂ ਢਿੱਲੀ ਜਾਂ ਮੋਟੇ ਬੁਣਾਈ ਬਣਾ ਕੇ ਮਲੌਂਗ ਦੀ ਕੀਮਤ ਵੀ ਘਟਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ੀਨ ਦੁਆਰਾ ਬਣੇ ਪ੍ਰਿੰਟ ਕੀਤੇ ਸੂਤੀ ਮਲੌਂਗ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਨੂੰ ਨਿਰਯਾਤ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ "ਬਟਿਕ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਵਸਤੂ ਆਯਾਤ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ; ਉਹ ਸਸਤੇ ਮਸ਼ੀਨ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਮਲੌਂਗ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਥਾਈਲੈਂਡ ਤੋਂ ਆਯਾਤ ਕਪਾਹ ਵਿੱਚ ਰਵਾਇਤੀ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਖਰੀਦਦਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਪਾਹ ਮਸ਼ੀਨ-ਪ੍ਰਿੰਟ ਕੀਤਾ ਮਲੌਂਗ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਦੂਰੋਂ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹਿੰਗੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਮਲੌਂਗ ਦੀ ਦਿੱਖ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਵਰਤੋਂ[ਸੋਧੋ]
ਮਲੌਂਗ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਸਕਰਟ, ਪੱਗ, ਨਕਾਬ, ਹਿਜਾਬ, ਇੱਕ ਪਹਿਰਾਵਾ, ਇੱਕ ਕੰਬਲ, ਇੱਕ ਸਨਸ਼ੇਡ, ਇੱਕ ਬੈੱਡਸ਼ੀਟ, ਇੱਕ "ਡਰੈਸਿੰਗ ਰੂਮ", ਇੱਕ ਝੋਲਾ, ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਮੈਟ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮਲੌਂਗ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਵਧਦਾ ਹੈ, ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਇਹ ਟੁਕੜਾ ਉਸਦੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਮਲੰਗ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਵਾਇਤੀ ਕਬਾਇਲੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ, ਮਲੌਂਗ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਲੋਕ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਪੱਛਮੀ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਮਲੌਂਗ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੌਣ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਲੰਗ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਸਤਿਕਾਰ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ। ਅਯਾਲਾ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚ ਦੋ ਨੂੰ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ: ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ "ਮਲੌਂਗ ਏ ਐਂਡੋਨ" ਅਤੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ "ਮਲੌਂਗ ਏ ਲੈਂਡਪ"।
ਸਮਾਨ ਕੱਪੜੇ[ਸੋਧੋ]
ਪੂਰਵ-ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਫਿਲੀਪੀਨੋ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਪੇਟੀਆਂ ਸਕਰਟਾਂ ਪਹਿਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਵਿਸਾਯਾਨ ਅਤੇ ਤੌਸੁਗ ਪਟਾਡਯੋਂਗ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਤਾਗਾਲੋਗ ਟੈਪਿਸ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਕਾਰਨ ਲੰਬੇ ਸਕਰਟ (ਸਾਯਾ ਜਾਂ ਫਾਲਦਾ) ਉੱਤੇ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਬਾਰੋਟ ਸਾਯਾ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਏ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਵਧੇਰੇ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਪਹਾੜੀ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਫੁਗਾਓ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ।[1][2]
ਮਲੌਂਗ ਅਤੇ ਹੋਰ ਫਿਲੀਪੀਨ ਰੈਪਰਾਉਂਡ ਸਕਰਟ ਸਮੁੰਦਰੀ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ (ਮਲੇਸ਼ੀਆ, ਬਰੂਨੇਈ, ਪੂਰਬੀ ਤਿਮੋਰ, ਅਤੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ) ਦੇ ਹੋਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੋਂਗ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਿੱਧੇ ਪੋਲੀਨੇਸ਼ੀਅਨ ਕੌਗਨੇਟ ਮਾਲੋ ਜਾਂ ਲਵਲਵਾ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਆਸਟ੍ਰੋਨੇਸ਼ੀਅਨ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ[ਸੋਧੋ]
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ "The Filipiniana Dress: The Rebirth of the Terno". Vinta Gallery. Retrieved 19 February 2020.
- ↑ Coo, Stéphanie Marie R. (2014). Clothing and the colonial culture of appearances in nineteenth century Spanish Philippines (1820-1896) (PhD). Université Nice Sophia Antipolis.
- From the Rainbow's Varied Hue: Textiles of the Southern Philippines. (1998). Edited by Roy W. Hamilton. Fowler Museum of Cultural History, University of California at Los Angeles.