ਮੈਰੀ ਲਿਓਡ
ਮੈਤਾਇਲਡਾ ਆਲਿਸ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਵੁਡ, (12 ਫਰਵਰੀ 1870 – 7 ਅਕਤੂਬਰ 1922), ਕਿੱਤੇ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੈਰੀ ਲੋਇਡ /ˈਐਮɑːri//ˈmɑːri/;[1] ਦੇਰ ਉਂਨੀਵੀਂ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦੀ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਗਾਇਕ, ਹਾਸ ਐਕਟਰ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਥਿਏਟਰ ਅਦਾਕਾਰਾ ਸੀ। ਉਹ "ਦ ਬੁਆਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਨ ਦ ਗੈਲਰੀ", "ਮਾਏ ਓਲਡ ਮੈਨ" (ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੇਨ) ਅਤੇ "ਓਹ ਮਿਸਟਰ ਪੋਰਟਰ ਵਹਾਟ ਸ਼ੈਲ ਆਈ ਡੂ" ਵਰਗੇ ਆਪਣੇ ਗਾਣਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀਆਂ ਲਈ ਬਿਹਤਰ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਭਿਨੈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਨੁਇੰਡੋ ਅਤੇ ਡਬਲ ਇੰਟੇਂਡਰ ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਲਈ ਆਲੋਚਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਦੋਵੇਂ ਮਿਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਅਤੇ ਬਖ਼ਤਾਵਰ ਕੈਰੀਅਰ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਦੀ ਰਾਣੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦਾ ਜਨਮ ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ, ਮੈਰੀ ਲਾਇਡ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ ਹੋਕਸਟਨ ਵਿੱਚ ਈਗਲ ਟਾਵਰਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1884 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਬੇਲਾ ਡੇਲਮੇਅਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਕੀਤੀ; ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਟੇਜੀ ਨਾਮ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਮੈਰੀ ਲਾਇਡ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਲਿਆ। 1885 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੇ ਗੀਤ ਦ ਬੁਆਏ ਆਈ ਲਵ ਇਜ ਅਪ ਇਨ ਦ ਗੈਲਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਲੰਦਨ ਦੇ ਵੇਸਟ ਐਂਡ ਵਿੱਚ ਵੱਕਾਰੀ ਥਿਏਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਬਿਲ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। 1891 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਥਿਏਟਰ ਰਾਇਲ, ਡਰਿਊਰੀ ਲੇਨ ਕਰਿਸਮਸ ਪੈਂਟੋਮਾਈਮ ਹੰਪਟੀ ਡੰਪਟੀ ਵਿੱਚ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਪ੍ਰੇਸਾਰੀਓ ਆਗਸਟਸ ਹੈਰਿਸ ਦੁਆਰਾ ਭਰਤੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਥਿਏਟਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀ ਆਂਲਿਟਿਲ ਬੋ ਪੀਪੀ (1892 ਅਤੇ ਰਾਬਿੰਸਨ ਕਰੂਸੋ (1893) ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਕੀਤਾ। 1890 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤੱਕ, ਲਾਇਡ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇਤਰਾਜ਼ਯੋਗ ਸਾਮਗਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਦੇ ਥਿਏਟਰ ਸੇਂਸਰ ਦੇ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਵਿਵਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
1894 ਅਤੇ 1900 ਦੇ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਫਲਤਾ ਬੰਨ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਫ਼ਰਾਂਸ, ਅਮਰੀਕਾ, ਆਸਟਰੇਲਿਆ ਅਤੇ ਬੇਲਜੀਅਮ ਦਾ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਸੰਗੀਤ ਹਾਲ ਏਕਟ ਦੇ ਨਾਲ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1907 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਜੰਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹੋਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਬਿਹਤਰ ਤਨਖਾਹ ਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਲਈ ਥਿਏਟਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਗ ਲਿਆ। ਪਹਿਲੀ ਸੰਸਾਰ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਹੋਰ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਸ ਨੇ ਜੰਗ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਸ਼ਸਤਰਬੰਦ ਸੇਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ, ਮਨੋਬਲ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਅਤੇ ਉਦਯੋਗਕ ਸੰਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕੀਤਾ। 1915 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਏਕਲ ਯੁੱਧਕਾਲੀਨ ਗੀਤ ਨਾਓ ਯੂ ਹੈਵ ਗਾਟ ਯੂਅਰ ਖ਼ਾਕੀ ਆਨ ਪਰਫਾਰਮ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਫਰੰਟ ਲਾਈਨ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਸੰਦੀਦਾ ਬਣ ਗਿਆ।
ਲਾਇਡ ਦਾ ਨਿੱਜੀ ਜੀਵਨ ਬੜਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਜੋ ਅਕਸਰ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਧਿਆਨ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਵਾਰ ਤਲਾਕ ਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇ ਪਤੀਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਅਦਾਲਤ 'ਚ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮਿਊਜਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਮੰਗ ਵਿੱਚ ਸੀ। 1919 ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮਾਈ ਓਲਡ ਮੈਨ (ਸੈਡ ਫਾਲੋ ਦ ਵੈਨ) ਦੀ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦੇ ਨਾਲ ਦੇਰ ਨਾਲ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਲੋਕਪ੍ਰਿਯ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ, ਉਹ ਰੋਗਾਂ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਆਸ਼ਰੇ ਦਿਨ ਕੱਟਣ ਲੱਗੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਕੈਰਿਅਰ ਉੱਤੇ ਰੋਕ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। 1922 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਅਲਹੰਬਰਾ ਥਿਏਟਰ, ਲੰਦਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅੰਤਮ ਪਰਫਾਰਮੈਂਸ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਸਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਰੰਗ ਮੰਚ ਉੱਤੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ 52 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ Gillies, p. 19