ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਵਿਸ਼ਵਕੋਸ਼ ਤੋਂ
ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦਾ ਇੱਕ ਚਿੱਤਰ, ਉਸਦੇ "ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਯੋਜਨਾ" (1935) 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ, ਡਰਾਮੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਾਤਰ ਦੇ ਸਮੁੱਚੇ "ਸੁਪਰਟਾਸਕ" ( ਉੱਪਰ ) ਦੀ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭੂਮਿਕਾ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ( ਖੱਬੇ ) ਅਤੇ ਬਾਹਰੀ ( ਸੱਜੇ ) ਪਹਿਲੂਆਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। [1]

ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਵਸਥਿਤ ਪਹੁੰਚ ਹੈ ਜੋ ਰੂਸੀ ਥੀਏਟਰ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਕੋਨਸਟੈਂਟਿਨ ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਨੇ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ "ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਦੀ ਕਲਾ" (ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ " ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਦੀ ਕਲਾ " ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ) ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।[2] ਇਹ ਹੋਰ, ਘੱਟ-ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਅਵਚੇਤਨ ਵਿਵਹਾਰ - ਹਮਦਰਦੀ ਅਤੇ ਅਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਰਗਰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦੇ ਚੇਤੰਨ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਗਤੀਸ਼ੀਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।[3] ਰਿਹਰਸਲ ਵਿੱਚ, ਅਭਿਨੇਤਾ ਕਾਰਵਾਈ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ ਅੰਦਰੂਨੀ ਪ੍ਰੇਰਕਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ (ਇੱਕ "ਟਾਸਕ") ਵਿੱਚ ਪਾਤਰ ਕੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਦੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦਾ ਹੈ।[4]

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਨੇ ਇੱਕਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਧੇਰੇ ਜਮੀ ਹੋਈ ਰਿਹਰਸਲ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਜੋ "ਸਰੀਰਕ ਕਾਰਵਾਈ ਦੀ ਵਿਧੀ" ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।[5] ਮੇਜ਼ ਦੁਆਲ਼ੇ ਚਰਚਾਵਾਂ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਇੱਕ "ਸਰਗਰਮ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀ" ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨਾਟਕੀ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[6] "ਕਿਸੇ ਨਾਟਕ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ", ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ, " ਦੱਸੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨਾ ਹੈ।"[7]

ਐਕਟਿੰਗ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵੱਲੋਂ, ਜੋ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਨ, ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਦੀਆਂ ਸਿਧਾਂਤਕ ਲਿਖਤਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਨੁਵਾਦਾਂ ਸਦਕਾ, ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਯੋਗਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਅਦਾਕਾਰੀ ਬਾਰੇ ਬਹਿਸਾਂ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋ ਕੇ ਇੱਕ ਪਹੁੰਚ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤੀ।[8] ਸਤਾਨਿਸਲਾਵਸਕੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਮ ਸਮਝ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਅਦਾਕਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣੇ ਬਿਨਾਂ ਵਰਤ ਸਕਣ ਕਿ ਉਹ ਕਰਦੇ ਹਨ।[9]

ਨੋਟਸ

[ਸੋਧੋ]
  1. Whyman (2008, 38–42) and Carnicke (1998, 99).
  2. Benedetti (1999a, 201), Carnicke (2000, 17), and Stanislavski (1938, 16—36 "art of representation" corresponds to Mikhail Shchepkin's "actor of reason" and his "art of experiencing" corresponds to Shchepkin's "actor of feeling"; see Benedetti (1999a, 202).
  3. Benedetti (1999a, 170).
  4. Benedetti (1999a, 182—183).
  5. Benedetti (1999a, 325, 360) and (2005, 121) and Roach (1985, 197—198, 205, 211—215).
  6. Benedetti (1999a, 355—256), Carnicke (2000, 32—33), Leach (2004, 29), Magarshack (1950, 373—375), and Whyman (2008, 242).
  7. Quoted by Carnicke (1998, 156).
  8. Carnicke (1998, 1, 167), Counsell (1996, 24), and Milling and Ley (2001, 1).
  9. Counsell (1996, 25).