ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ

Italian
italiano, lingua italiana
ਉਚਾਰਨ	[itaˈljaːno]
ਜੱਦੀ ਬੁਲਾਰੇ	Italy, Switzerland, San Marino and Vatican City
ਇਲਾਕਾ	Slovene Istria (Slovenia) and Istria County (Croatia)
Native speakers	64 million, native and native bilingual (ca.2012) (note: figure for France dates to ca. 1970)
ਭਾਸ਼ਾਈ ਪਰਿਵਾਰ	ਹਿੰਦ-ਯੂਰਪੀ Italic Romance Italo-Dalmatian Tuscan Italian
ਲਿਖਤੀ ਪ੍ਰਬੰਧ	Latin (Italian alphabet) Italian Braille
Signed forms	Italiano segnato "Signed Italian" italiano segnato esatto "Signed Exact Italian"
ਅਧਿਕਾਰਤ ਸਥਿਤੀ
ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਭਾਸ਼ਾ	4 Countries Italy San Marino Switzerland Vatican City 2 dependencies Istria County (Croatia) Slovene Istria (Slovenia) 3 organisations European Union Organization for Security and Co-operation in Europe Sovereign Military Order of Malta
ਮਾਨਤਾ-ਪ੍ਰਾਪਤ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀ ਵਾਲੀ ਬੋਲੀ	Croatia Slovenia
ਰੈਗੂਲੇਟਰ	Accademia della Crusca (de facto)
ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਕੋਡ
ਆਈ.ਐਸ.ਓ 639-1	it
ਆਈ.ਐਸ.ਓ 639-2	ita
ਆਈ.ਐਸ.ਓ 639-3	ita
Glottolog	ital1282
ਭਾਸ਼ਾਈਗੋਲਾ	51-AAA-q
The geographic distribution of the Italian language in the world: large Italian-speaking communities are shown in green; light blue indicates areas where the Italian language was used officially during the Italian colonial period.

ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ (italiano ਜਾਂ lingua italiana) ਇਟਲੀ ਦੀ ਮੁੱਖ ਅਤੇ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਹੈ। ਇਹ ਹਿੰਦ-ਯੂਰਪੀ ਭਾਸ਼ਾ-ਪਰਵਾਰ ਦੀ ਰੁਮਾਂਸ ਸ਼ਾਖਾ ਦੀ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਮਾਤਾ ਲਾਤੀਨੀ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਲਿਪੀ ਰੋਮਨ ਲਿਪੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਦੇ ਦੋ ਕੈਂਟਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਰਾਜਭਾਸ਼ਾ ਹੈ। ਕੋਰਸਿਕਾ (ਫ਼ਰਾਂਸੀਸੀ), ਤਰਿਏਸਤੇ (ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ) ਦੇ ਕੁੱਝ ਭਾਗ ਅਤੇ ਸਾਨਮਾਰੀਨੋ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਰਜਾਤੰਤਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਤਾਲਵੀ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਾਲਟਾ, ਮੋਨਾਕੋ, ਕਰੋਏਸ਼ੀਆ, ਸਲੋਵੇਨੀਆ, ਫ਼ਰਾਂਸ, ਲਿਬੀਆ, ਇਰੀਟਰੀਆ, ਅਤੇ ਸੋਮਾਲੀਆ ਵਿੱਚ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਹਨ।,

ਇਟਲੀ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ

ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਾਲਵੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਭਿੰਨ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਭੇਦ ਹੈ ਕਿ ਉੱਤਰੀ ਇਟਲੀ ਦੇ ਲੋਂਬਾਰਦ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦਾ ਨਿਵਾਸੀ ਦੱਖਣ ਇਟਲੀ ਦੇ ਕਾਲਾਬਰੀਆ ਦੀ ਬੋਲੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਸਮਝ ਸਕੇਗਾ ਜਾਂ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਕੇਵਲ ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਾਲਵੀ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਰੋਮਾਨੋ ਬੋਲੀ (ਰੋਮ ਦੇ ਤਰਾਏਤੇਵੇਰੇ ਮੁਹੱਲੇ ਦੀ ਬੋਲੀ) ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਸਮਝ ਸਕੇਗਾ। ਇਤਾਲਵੀ ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਨਾਮ ਇਤਾਲਵੀ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹੇ ਬਹੁਤ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਉੱਤਰੀ ਇਟਲੀ ਦੇ ਕੁੱਝ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਤੀਨੀ ਵਰਗ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ-ਜੋ ਰੁਮਾਂਸ ਬੋਲੀਆਂ ਹਨ ; ਸਵਿਟਜਰਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਾਤੀਨੀ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਵੇਨਤਸਿਅਨ ਬੋਲੀਆਂ ਇਟਲੀ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਪੱਛਮੀ ਭਾਗ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਵੇਨਿਸ ਨਗਰ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਤਿਨਿਧੀ ਕੇਂਦਰ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪੀਮੌਤੇ, ਲਿਗੂਰੀਆ, ਲੋਂਬਾਰਦੀਆ ਅਤੇ ਏਮੀਲੀਆ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਮਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਕੁੱਝ-ਕੁੱਝ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਬੋਲੀਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਲਾਤੀਨੀ ਦੀ ਆਖ਼ਰੀ ਧੁਨੀ ਦਾ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ-ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਫਾੱਤੋਂ (ਤੋਸਕਾਨੋ), ਫੇੱਤ (ਪੀਮੋਤੇਸੇ) ਓੱਤੋ, ਓਤ (ਅੱਠ)।. ਤੋਸਕਾਨਾ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚ ਤੋਸਕਾਨਾ ਵਰਗ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਾਲਵੀ ਦਾ ਆਧਾਰ ਤੋਸਕਾਨਾ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੀ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫਲੋਰੇਂਸ ਦੀ ਬੋਲੀ (ਫਯੋਰੇਂਤੀਬੋ) ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਲਾਤੀਨੀ ਦੇ ਅਧਿਕ ਨੇੜੇ ਕਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕੰਠੀ ਦਾ ਮਹਾਂਪ੍ਰਾਣ ਉਚਾਰਣ ਇਸਦੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ-ਜਿਹਾ ਕਾਸਾ, ਕਹਾਸਾ (ਘਰ)।. ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਦੋਨਾਂ ਵਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਕੁੱਝ-ਕੁੱਝ ਕ੍ਰਮਬੱਧ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਉੱਤਰੀ ਕੋਰਸਿਕਾ ਦੀ ਬੋਲੀ ਤੋਸਕਾਨੋ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਲਾਂਸਯੋ (ਰੋਮ ਕੇਂਦਰ), ਊਨਬੀਆ (ਪੇਰੂਜਾ ਕੇਂਦਰ) ਅਤੇ ਮਾਰਕੇ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਬਰੂੱਜੀ, ਕਾਂਪਾਨੀਆ (ਨੇਪਲਸ ਪ੍ਰਧਾਨ ਕੇਂਦਰ), ਕਾਲਾਬਰੀਆ, ਪੂਲੀਆ ਅਤੇ ਸਿਸਿਲੀ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਹਨ-ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਲਾਤੀਨੀ ਦੇ ਸੰਯੁਕਤ ਵਿਅੰਜਨ ਨਡ ਦੇ ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ਅੰਨ, ਮਬ ਦੇ ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ੰਮ, ੱਲ ਦੇ ਸਥਾਨ ੱਡ ਦਾ ਹੋਵੇ ਜਾਣਾ ਸਾਰਦੇਨੀਆ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਇਤਾਲਵੀ ਨਾਲੋਂ ਭਿੰਨ ਹਨ। ਇੱਕ ਹੀ ਮੂਲ ਸਰੋਤ ਤੋਂ ਵਿਕਸਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਭਿੰਨਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਦਾਚਿਤ ਲਾਤੀਨੀ ਦੇ ਭਿੰਨ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨਾਲ ਉਚਾਰਣ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਬਾਹਰੀ ਆਕਰਮਣਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਟਲੀ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁੰਦਰ ਗਰਾਮ ਗੀਤ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਹੁਣ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਧਿਐਨ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਜੀਵਤਾ ਅਤੇ ਵਿਅੰਜਨਾਸ਼ਕਤੀ ਸਮਰੱਥਾ ਹੈ। ਨੋਪੋਲੀਤਾਨੋ ਦੇ ਲੋਕ ਗੀਤ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ।

ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ

ਨਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਦੀ ਇੱਕ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਦੋਵੀਨੇੱਲੋ ਵੇਰੋਨੇਸੇ (ਵੇਰੋਨਾ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ) ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਧੁਨਿਕ ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਪੂਰਵ ਦੇ ਵੀ ਲਾਤੀਨੀ ਅਪਭਰੰਸ਼ (ਲਾਤੀਨੋ ਬੋਲਗਾਰੇ) ਦੇ ਪ੍ਰਯੋਗ ਲਾਤੀਨੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖੇ ਗਏ ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਕਾਗਜਪਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਜੋ ਆਧੁਨਿਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਅਰੰਭ ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸੱਤਵੀਂ ਅਤੇ ਅਠਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਤੀ ਪੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਥਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਜੋ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਲਖਾਇਕ ਹਨ। ਸਾਹਿਤਕ ਲਾਤੀਨੀ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੰਤਰ ਵਧਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲੀ ਦੀ ਲਾਤੀਨੀ ਤੋਂ ਹੀ ਆਧੁਨਿਕ ਇਤਾਲਵੀ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਬੋਲੀ ਦੇ ਅਨੇਕ ਨਮੂਨੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਸੰਨ 960 ਵਿੱਚ ਮੋਂਤੇਕਾੱਸੀਨੋ ਦੇ ਮੱਠ ਦੀ ਸੀਮਾ ਦੇ ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਵਾਹੀ ਦਾ ਬਿਆਨ ਤਤਕਾਲੀਨ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ; ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਬੋਲੀ ਅਤੇ ਲਾਤੀਨੀ ਅਪਭਰੰਸ਼ ਵਿੱਚ ਲਿਖਤੀ ਲੇਖ ਰੋਮ ਦੇ ਸੰਤ ਕਲੇਮੇਂਤੇ ਦੇ ਗਿਰਜੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਊਂਬਰੀਆ ਅਤੇ ਮਾਰਕੇ ਵਿੱਚ ਵੀ 11ਵੀਂ 12ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸਵੀਕਾਰ ਉਕਤੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀਆਂ ਪੱਦਬੱਧ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੇ ਉਦਾਹਰਣ ਸਿਸਿਲੀ ਦੇ ਸਮਰਾਟ ਫਰੇਡਰਿਕ ਦੂਸਰਾ (13ਵੀਂ ਸਦੀ) ਦੇ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸਿਸਿਲੀ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਰਚੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਹੀ ਇਸ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ। ਪਿਏਰ ਦੇੱਲਾ ਵਿੰਨਿਆ, ਯਾਕੋਪੋ ਦ ਅਕਵੀਨੋ ਆਦਿ ਅਨੇਕ ਪੱਦਰਚਾਇਤਾ ਫਰੇਡਰਿਕ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਉਹ ਆਪ ਕਵੀ ਸੀ। ਵੇਨੇਵੇੱਤੋ ਦੇ ਲੜਾਈ ਦੇ ਬਾਅਦ ਸਾਹਿਤਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕੇਂਦਰ ਸਿਸਿਲੀ ਦੇ ਬਜਾਏ ਤੋਸਕਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਵਿਸ਼ਯਕ ਗੀਤੀਕਾਵਿ ਦੀ ਰਚਨਾ ਹੋਈ, ਗੂਇੱਤੋਨੇ ਦੇਲ ਵੀਵਾ ਦ ਆਰੇੱਜੋ (ਮੌਤ 1294 ਈ . ) ਇਸ ਧਾਰਾ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਕਵੀ ਸੀ। ਫਲੋਰੇਂਸ, ਪੀਸਿਆ, ਲੂੱਕਾ ਅਤੇ ਆਰੇੱਜੋ ਵਿੱਚ ਇਸ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਤਤਕਾਲੀਨ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖੀਆਂ। ਬੋਲੋਨ (ਇਤਾ . ਬੋਲੋੰਨਿਆ) ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਰੂਪ ਸਥਿਰ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸਿਸਿਲੀ ਅਤੇ ਤੋਸਕਾਨਾ ਕਾਵਿਧਾਰਾਵਾਂ ਨੇ ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਾਲਵੀ ਦਾ ਜੋ ਰੂਪ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਉਸਨੂੰ ਅੰਤਮ ਅਤੇ ਸਥਿਰ ਰੂਪ ਦਿੱਤਾ ਦੋਲਚੇ ਸਤੀਲ ਨੋਵੋ (ਮਿੱਠੀ ਨਵੀਂ ਸ਼ੈਲੀ) ਦੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਕਲਾਤਮਕ ਸੰਜਮ, ਪਰਿਸ਼ਕ੍ਰਿਤ ਰੁਚੀ ਅਤੇ ਨਿੱਖਰੀ ਨਵੀਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਰੂਪ ਰੱਖਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਦੀਆਂ ਕਈ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਇਤਾਲਵੀ ਲੇਖਕ ਉਹਨੂੰ ਆਦਰਸ਼ ਮੰਨ ਕੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦੇ ਰਹੇ। ਦਾਂਤੇ ਅਲੀਮਿਏਰੀ (1265-1321) ਨੇ ਇਸ ਨਵੀਂ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ, ਤੋਸਕਾਨਾ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੀ ਮਹਾਨ ਰਚਨਾ ਦਿਵੀਨਾ ਕੋਮੇਦਿਆ ਲਿਖੀ। ਦਾਂਤੇ ਨੇ ਕੋਂਵੀਵਿਓ ਵਿੱਚ ਗੱਦ ਦਾ ਵੀ ਪਰਿਸ਼ਕ੍ਰਿਤ ਰੂਪ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਗੂਇਦੋ ਫਾਬਾ ਅਤੇ ਗੂਇੱਤੋਨੇ ਦ ਆਰੇੱਜੋ ਦੀ ਬਣਾਵਟੀ ਅਤੇ ਸਧਾਰਨ ਬੋਲ-ਚਾਲ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨਾਲੋਂ ਭਿੰਨ ਸੁਭਾਵਕ ਗੱਦ ਦਾ ਰੂਪ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਦਾਂਤੇ ਅਤੇ ਦੋਚੇ ਸਤੀਲ ਨੋਵੋ ਦੇ ਹੋਰ ਅਨੁਯਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਮੋਹਰੀ ਹਨ : ਫਰੋਂਚੇਸਕੋ, ਪੇਤਰਾਰਕਾ ਅਤੇ ਜਵੋਵਾਨੀ ਬੋੱਕਾਚਯੋ। ਪੇਤਰਾਰਕਾ ਨੇ ਫਲੋਰੇਂਸ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਨਿੱਖਰਿਆ ਰੂਪ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵਿਵਸਥਿਤ ਕੀਤਾ। ਪੇਤਰਾਰਕਾ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਬੋੱਕਾੱਚੋ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਨੇ ਇਤਾਲਵੀ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅਤਿਅੰਤ ਸੁਵਿਵਸਿਥਤ ਰੂਪ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖਿਆ। ਪਿੱਛੇ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਦਾਂਤੇ, ਪੇਤਰਾਰਕਾ ਅਤੇ ਬੋੱਕਾਚਯੋ ਦੀਆਂ ਕ੍ਰਿਤੀਆਂ ਤੋਂ ਸਦੀਆਂ ਤੱਕ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਕਬੂਲ ਕੀਤੀ। 15ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਲਾਤੀਨੀ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਨੇ ਲਾਤੀਨੀ ਨੂੰ ਚਲਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਅਧਿਐਨਵਾਦੀਆਂ (ਮਾਨਵਤਾਵਾਦੀ-ਮੈਨਿਸਟ) ਨੇ ਨਵੀਂ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਇਹੀ ਲਾਤੀਨੀ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਲਾਤੀਨੀ ਤੋਂ ਭਿੰਨ ਸੀ। ਇਸ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦੇ ਫਲਸਰੂਪ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਰੂਪ ਕੀ ਹੋਵੇ, ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ। ਇੱਕ ਦਲ ਵੱਖ ਵੱਖ ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਕੁੱਝ ਤੱਤ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਘੜਨ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਇੱਕ ਦਲ ਤੋਸਕਾਨਾ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫਲੋਰੇਂਸ ਦੀ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਇਹ ਸਥਾਨ ਦੇਣ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਲ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਿਏਤਰੋ ਬੇਂਬੋ (1470-1587) ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੀ, ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਦਾਂਤੇ, ਪੇਤਰਾਰਕਾ ਅਤੇ ਬੋੱਕਾਚੀਉ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਹੀ ਆਦਰਸ਼ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇ। ਮੈਕਿਆਵੇਲੀ ਨੇ ਵੀ ਫਲੋਰੇਂਤੀਨੋ ਦਾ ਹੀ ਪੱਖ ਲਿਆ। ਤੋਸਕਾਨਾ ਦੀ ਹੀ ਬੋਲੀ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਪਦ ਉੱਤੇ ਸੁਸ਼ੋਭਿਤ ਹੋ ਗਈ। ਅੱਗੇ ਸੰਨ 1612 ਵਿੱਚ ਕਰੂਸਕਾ ਅਕਾਦਮੀ ਨੇ ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹੇ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਸਥਿਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ। 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਹਾਲਤ ਆਈ। ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਉੱਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ, ਸ਼ੈਲੀ, ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਅਤੇ ਵਾਕ ਅੰਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਅਤੇ ਮੁਹਾਵਰਿਆਂ ਦੇ ਅਨੁਵਾਦਾਂ ਨਾਲ ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਰੁਕ ਗਈ। ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਬੁੱਧੀਵਾਦੀ ਅੰਦੋਲਨ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਕਾਰਨ ਸੀ। ਇਤਾਲਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਅਨੇਕ ਲੇਖਕਾਂ-ਆਲਗਾਰੋੱਤੀ, ਵੇੱਰੀ, ਬੇੱਕਾਰਿਆ-ਨੇ ਨਿਰ ਸੰਕੋਚ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਦੀ ਨਕਲ ਕੀਤੀ। ਸ਼ੁੱਧ ਇਤਾਲਵੀ ਦੇ ਪੱਖਪਾਤੀ ਇਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੋਏ। ਮਿਲਾਨ ਦੇ ਨਿਵਾਸੀ ਅਲੇੱਸਾਂਦਰੋ ਮਾਂਜੋਨੀ (1775-1873) ਨੇ ਇਸ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਸੁਲਝਾਇਆ। ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਏਕਤਾ ਲਈ ਉਹ ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਮੰਨਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਫਲੋਰੇਂਸ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਉਹ ਉਸ ਸਥਾਨ ਦੇ ਉਪਯੁਕਤ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਨਾਵਲ ਈ ਪ੍ਰੋਮੇੱਸੀ ਸਪੋਸੀ (ਕੁੜਮਾਈ ਹੋਈ) ਵਿੱਚ ਫਲੋਰੇਂਸ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਸਾਹਿਤਕ ਆਦਰਸ਼ ਰੂਪ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਤੋਸਕਾਨਾ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੀ ਅੰਤਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਭਾਸ਼ਾ ਬਣ ਗਈ। ਇਟਲੀ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਏਕਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹੱਲ ਹੋ ਗਈ।

ਹੋਰ ਪੜ੍ਹੋ

• Berloco, Fabrizio (2018). The Big Book of Italian Verbs: 900 Fully Conjugated Verbs in All Tenses. With IPA Transcription, 2nd Edition. Lengu. ISBN 9788894034813.
• Palermo, Massimo (2015). Linguistica italiana. Il Mulino. ISBN 9788815258847.
• Simone, Raffaele (2010). Enciclopedia dell'italiano. Treccani.