ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ
ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਜਾਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਉਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਗਿਆਨ ਜਾਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਬੋਧਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਦੇ ਤਹਿਤ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਅਰਥ, ਪ੍ਰੇਰਕਤਾ, ਸੰਦਰਭ, ਵਾਕਾਂ ਦਾ ਰਚਨਾ-ਵਿਧਾਨ, ਸੰਕਲਪ, ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।[1]
ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਧਿਆਨ ਮੱਲਣ ਵਾਲਾ ਵਿਸ਼ਾ ਅਰਥ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ "ਅਰਥ" ਕੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਸਾਡਾ ਕੀ ਭਾਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅਰਥ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਖੇਤਰ ਅੰਦਰਲੇ ਵਿੱਚ ਮੁੱਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ: ਸਿਨੋਨੀਮੀ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ, ਅਰਥ ਦੇ ਮੂਲ, ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਅਰਥ ਦੀ ਸਮਝ। ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦਿਲਚਸਪੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ, ਰਚਨਾ ਦੀ, ਜਾਂ ਕਿਵੇਂ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀਆਂ ਅਰਥਪੂਰਨ ਇਕਾਈਆਂ ਨੂੰ ਛੋਟੀਆਂ ਅਰਥਪੂਰਨ ਇਕਾਈਆਂ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਮੁੱਚੇ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਤੋਂ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦੂਜਾ, ਉਹ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੰਚਾਰ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਣਕਾਰ ਅਤੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਖਾਸ ਦਿਲਚਸਪੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ ਸਿੱਖਣਾ, ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਚਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਕਾਰਜ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਤੀਜਾ, ਉਹ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ, ਸਪੀਕਰ ਅਤੇ ਇੰਟਰਪ੍ਰੈਟਰ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਸੰਬੰਧਤ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਸਫਲ ਅਨੁਵਾਦ ਦੇ ਆਧਾਰ ਖਾਸ ਦਿਲਚਸਪੀ ਵਾਲੇ ਹਨ।