ਅਰੁਣਾਸਵਾ
ਅਰੁਣਾਸਵਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਚੀਨੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਅਲੁਓਨਾਸ਼ੁਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਹਰਸ਼ਵਰਧਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਤੀਰਹੁਤ, ਕਨੌਜ,[1] ਅਤੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਖੇਤਰ 'ਤੇ ਸ਼ਾਸਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਰਹਿਤ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪੁਸ਼ਯਭੂਤੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ।[2] ਉਹ ਰਸ਼ੀਦੁਨ ਖਲੀਫਾਤ ਦੇ ਅਰਬ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਮਲੇ ਨੂੰ ਭਜਾਉਣ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਾਜ ਕਰੋ
[ਸੋਧੋ]ਸਮਰਾਟ ਹਰਸ਼ਵਰਧਨ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਗੱਦੀ ਹਥਿਆ ਲਈ ਅਤੇ ਕਨੌਜ ਦਾ ਨਵਾਂ ਰਾਜਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਮੰਤਰੀ ਸਨ। 648 ਵਿੱਚ, ਤਾਂਗ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਸਮਰਾਟ ਟੈਂਗ ਤਾਈਜ਼ੋਂਗ ਨੇ ਸਮਰਾਟ ਹਰਸ਼ਾ ਦੇ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਰਾਜਦੂਤ ਭੇਜਣ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਵੈਂਗ ਜ਼ੁਆਨਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਭੇਜਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹਰਸ਼ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਰਾਜੇ ਅਲੁਓਨਾਸ਼ੁਨ (ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਰੁਣਾਸਵ) ਨੇ ਵੈਂਗ ਅਤੇ ਉਸਦੇ 30 ਮਾਊਂਟਿਡ ਮਾਤਹਿਤਾਂ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।[3] ਇਸ ਕਾਰਨ ਵੈਂਗ ਜ਼ੁਆਨ ਤਿੱਬਤ ਵੱਲ ਭੱਜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ 7,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੇਪਾਲੀ ਮਾਊਂਟਡ ਇਨਫੈਂਟਰੀ ਅਤੇ 1,200 ਤਿੱਬਤੀ ਪੈਦਲ ਫੌਜ ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਯੁਕਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ 16 ਜੂਨ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਹਮਲੇ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਨੇ ਜ਼ੁਆਂਸ ਨੂੰ "ਕਲੋਜ਼ਿੰਗ ਕੋਰਟ ਲਈ ਗ੍ਰੈਂਡ ਮਾਸਟਰ" ਦਾ ਵੱਕਾਰੀ ਖਿਤਾਬ ਜਿੱਤਿਆ।[4] ਉਸਨੇ ਚੀਨ ਲਈ ਇੱਕ ਕਥਿਤ ਬੋਧੀ ਅਵਸ਼ੇਸ਼ ਵੀ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕੀਤਾ।[5] ਵੈਂਗ ਦੇ ਅਧੀਨ ਨੇਪਾਲੀ ਅਤੇ ਤਿੱਬਤੀ ਫੌਜਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮਗਧ ਤੋਂ 2,000 ਕੈਦੀ ਲਏ ਗਏ ਸਨ।[6] ਤਿੱਬਤੀ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਲਿਖਤਾਂ ਦੇ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਤਿੱਬਤੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨਾਲ ਭਾਰਤ 'ਤੇ ਵੈਂਗ ਜ਼ੁਆਨਸ ਦੇ ਛਾਪੇ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਨ।[7] ਨੇਪਾਲ ਨੂੰ ਤਿੱਬਤੀ ਰਾਜਾ ਸੋਂਗਟਸੇਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।[8] ਬੰਧਕਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਢੌਂਗੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ।[9][2] ਯੁੱਧ[10] ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ। ਤਾਈਜ਼ੋਂਗ ਦੀ ਕਬਰ 'ਤੇ ਭਾਰਤੀ ਦਿਖਾਵੇ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਸੀ।[11] ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦਾ ਨਾਮ ਚੀਨੀ ਰਿਕਾਰਡਾਂ ਵਿੱਚ "ਨਾ-ਫੂ-ਤੀ ਓ-ਲੋ-ਨਾ-ਸ਼ੁਏਨ" (ਦੀਨਾਫੂਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਤਿਰਭੁਕਤੀ[12] ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਹੈ) ਵਜੋਂ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[13][14]
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ Bennett, Matthew (1998). The Hutchinson Dictionary of Ancient & Medieval Warfare. Chicago: Fitzroy Dearborn Publishers. p. 336. ISBN 978-1-57958-116-9.
- ↑ 2.0 2.1 Odorico (da Pordenone); Rashīd al-Dīn Ṭabīb; Francesco Balducci Pegolotti; Joannes de Marignolis; Ibn Batuta (1998). Cathay and the Way Thither: Preliminary essay on the intercourse between China and the western nations previous to the discovery of the Cape route. Munshiram Manoharlal Publishers Pvt. Ltd. p. 69. ISBN 9788121508391.
- ↑ Bennett, Matthew (1998). The Hutchinson Dictionary of Ancient & Medieval Warfare. Chicago: Fitzroy Dearborn Publishers. p. 336. ISBN 978-1-57958-116-9.
- ↑ Buddhism, Diplomacy, and Trade: The Realignment of Sino-Indian Relations ... By Tansen Sen, pg 23
- ↑ The Journal of the International Association of Buddhist Studies By International Association of Buddhist Studies
- ↑ Charles D. Benn (2002). Daily Life in Traditional China: The Tang Dynasty. Greenwood Publishing Group. pp. 38–. ISBN 978-0-313-30955-7.
- ↑ Tansen Sen (January 2003). Buddhism, Diplomacy, and Trade: The Realignment of Sino-Indian Relations, 600-1400. University of Hawaii Press. pp. 253–. ISBN 978-0-8248-2593-5.
- ↑ Tansen Sen (January 2003). Buddhism, Diplomacy, and Trade: The Realignment of Sino-Indian Relations, 600-1400. University of Hawaii Press. pp. 22–. ISBN 978-0-8248-2593-5.
- ↑ Henry Yule (1915). Cathay and the Way Thither, Being a Collection of Medieval Notices of China. Asian Educational Services. pp. 69–. ISBN 978-81-206-1966-1.
- ↑ "649 – the year China first invaded India – the Acorn".
- ↑ Prabodh Chandra Bagchi (2011). India and China : interactions through Buddhism and diplomacy ; a collection of essays. Anthem Press. pp. 158–. ISBN 978-93-80601-17-5.
- ↑ See
- ↑ D.C. Sircar (1990). Studies in the Geography of Ancient and Medieval India. Motilal Banarsidass. pp. 326–. ISBN 978-81-208-0690-0.
- ↑ Sam Van Schaik (2011). Tibet: A History. Yale University Press. pp. 48–. ISBN 978-0-300-17217-1.