ਕਾਵਿ ਦੇ ਹੇਤੂ ਸੋਧ

ਕਾਵਿ ਦੇੇ ਹੇਤੂ

ਆਚਾਰੀਆ ਕੇਸ਼ਵ ਮਿਸ਼ਰਾ ਨੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੰਨਿਆ ਹੈ।  ਕਵਿਤਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਉਸ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ।  ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੇਵਲ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਮੂਲ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  

ਜੈਦੇਵ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਕਾਵਿ ਰਚਨਾ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਮੰਨਦਾ ਹੈ |ਇਸਦੀ ਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਲਈ ਸਹਾਇਕ ਹੈ।  

ਆਚਾਰੀਆ ਹੇਮਚੰਦਰ ਨੇ ਵੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਕਾਵਿ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ, ਮੋਰ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦਾ ਸੰਸਕਾਰ ਮੰਨਿਆ ਹੈ।  ਜਿਸ ਕੋਲ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਉਪਜ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਵਿਅਰਥ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।  ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੇ ਦੋ ਭੇਦ ਵੀ ਬਣਾਏ ਹਨ - ਸਹਜ ਅਤੇ ਔਸ਼ਧਿਕੀ।

ਪੰਡਿਤ ਰਾਜ  ਨੇ ਕਾਵਿ-ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿਚ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਹੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੈ।

1  ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਕਵੀ ਆਪਣੀ ਰਚਨਾ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਵੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਆਲੋਚਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।   2  ਪੰਡਿਤਰਾਜ ਨੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ -

ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟਤਾ ਅਤੇ ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਭਿਆਸ।  

ਕਈ ਵਾਰ ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।  ਉੱਥੇ ਕਾਰਣ ਅਦਿੱਖ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ.  ਅਜੀਬ ਸ਼ਬਦ.  ਉਥੇ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਬਲਿਦਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਵਰਗ ਦੀ ਉਤਪੱਤੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਕਾਰਨ ਕੰਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਥੇ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਯੱਗ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀਹ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਸਵਰਗ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

      ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮੀਮਾਂਸਾਕਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਦਿਸ਼ਤਾ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਹੈ।  ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਬਲਿਦਾਨ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਤੋਂ ਸਵਰਗ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।  ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਦਿੱਖ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸੰਸਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।  

1 ਪੂਰਬਲੇ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਮ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਾਵਿ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ।  ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ, ਮਹਾਂਪੁਰਖਾਂ ਆਦਿ ਦੀਆਂ ਭੇਟਾਂ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ

ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਨ ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਹੈ।ਪੰਡਿਤ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਕਸਰ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਕਵੀ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਪਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਵਿਉਤਪੱਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਦੁਆਰਾ, ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਹੈ।  ਪਰ ਇੱਥੇ ਇਹ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।  ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਹੈ ਜੋ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ.  ,  ਇੱਕ ਨਵੀਨਤਾ ਹੈ.  ਉਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਤੋਂ ਜੋ ਕਾਵਿ ਰਚਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਈ ਵਾਰ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ.  ਇਸ ਲਈ, ਵਿਭਚਾਰ ਦੇ ਨਿਯਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।  ਪੰਡਿਤਰਾਜ ਨੇ ਇਸ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੋ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ - ਇੱਕ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਮਾਤਰਾ ਅਤੇ ਕਿਸਮ ਦੇ ਧਿਆਨ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।  ਇਰਾਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਉਤਪੰਨ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਉੱਥੇ ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ ਅਭਿਆਸ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ।  ਜਾਂ ਇਹ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਨਮ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪਾਪ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਪਾਬੰਦੀ ਬਣ ਕੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦਾ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ।  ਇਹ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਕਾਵਿ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਏ ਗਏ ਕਾਵਿਕ ਮਨੋਰਥਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਹੈ ।

ਕਾਵਿ ਦੇ ਹੇਤੂਆਂ ਦਾ ਸਿੱਟਾ

ਉਪਰੋਕਤ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੰਖੇਪ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਤੋਂ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਕਾਵਿ ਦਾ ਲਗਭਗ ਹਰ ਉਸਤਾਦ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮਨੋਰਥਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਪ੍ਰਤਿਭਾ, ਵਿਉਤਪੱਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ।  ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।  ਤਿੰਨਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।  ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਤਾਲਮੇਲ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਬਾਰੇ ਮਤਭੇਦ ਹਨ.  ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿਚ ਕਈ ਪੱਖ ਬਣਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ-

(1) ਪ੍ਰਤਿਭਾ, ਵਿਉਤਪਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ, ਤਿੰਨੋਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਕਾਰਨ ਹਨ।

(2) ਕਾਵਿ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਤਿੰਨੇ ਇਕੱਠੇ ਹਨ, ਭਾਵ, ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਰਚਨਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ।  

(3) ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕਾਰਕ ਹੈ।  ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।  ਬਾਕੀ ਦੋ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਆਦਾਨ-ਪ੍ਰਦਾਨ ਬਾਰੇ ਹਨ।  ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਬਣੇਗਾ।  

(4) ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ;  ਬਾਕੀ ਦੋ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹਨ।

(5) ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਰਚਨਾ ਸੰਭਵ ਹੈ।ਇਹ ਹੋਰ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਓਨੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।

(6) ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦੋਵੇਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤਿਭਾਵਾਂ ਦੀ ਆਸ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

(7) ਕਾਢੀ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਰਚਨਾਤਮਕ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਆਸ ਹੈ, ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੀ ਨਹੀਂ।