ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ
ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਵਿੱਚ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਇੱਕ ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਹੈ ਜੋ "ਤਰਕ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਦੇ ਮੁੱਖ ਸਰੋਤ ਅਤੇ ਪਰੀਖਿਆ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੰਨਦਾ ਹੈ" ਜਾਂ "ਗਿਆਨ ਜਾਂ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵਜੋਂ ਤਰਕ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਵੀ ਨਜ਼ਰੀਆ", ਅਕਸਰ ਗਿਆਨ ਦੇ ਹੋਰ ਸੰਭਾਵੀ ਸਰੋਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਪਰੰਪਰਾ, ਜਾਂ ਸੰਵੇਦੀ ਅਨੁਭਵ। ਵਧੇਰੇ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਧੀ ਜਾਂ ਸਿਧਾਂਤ ਵਜੋਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ "ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੱਚ ਦੀ ਮਾਪਦੰਡ ਸੰਵੇਦੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਬੌਧਿਕ ਅਤੇ ਨਿਰਣਾਇਕ ਹੈ"।
ਗਿਆਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਬਹਿਸ ਵਿੱਚ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ (ਕਈ ਵਾਰ ਇੱਥੇ ਜਨਮਵਾਦ ਦੇ ਬਰਾਬਰ) ਅਨੁਭਵਵਾਦ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਕ ਪਾਸੇ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗਿਆਨ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਨਮਤ ਹੈ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀ, ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਫੈਕਲਟੀ, ਇਸ ਲਈ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਰਕਪੂਰਨ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ; ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਅਨੁਭਵਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗਿਆਨ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੈਦਾਇਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਭੌਤਿਕ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਨਿਰੀਖਣ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਸੰਵੇਦੀ ਅਨੁਭਵਾਂ ਦੁਆਰਾ। ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤਰਕ, ਗਣਿਤ, ਨੈਤਿਕਤਾ, ਅਤੇ ਅਲੰਕਾਰ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਿਧਾਂਤ ਮੌਜੂਦ ਹਨ ਜੋ ਇੰਨੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੱਚ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਰੋਧਤਾਈ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਕਾਰਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਰੋਸਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਸੱਚਾਈਆਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਅਨੁਭਵੀ ਸਬੂਤ ਅਤੇ ਭੌਤਿਕ ਸਬੂਤ ਨੂੰ ਬੇਲੋੜਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ – ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, "ਇੱਥੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਤਰੀਕੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਸੰਕਲਪਾਂ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਭਾਵਨਾ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ"।
ਇਸ ਵਿਧੀ ਜਾਂ ਸਿਧਾਂਤ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੀਆਂ ਡਿਗਰੀਆਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸੀਮਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਮੱਧਮ ਸਥਿਤੀ "ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੇ ਹੋਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਪਹਿਲ ਹੈ" ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਵਧੇਰੇ ਅਤਿ ਸਥਿਤੀ ਤੱਕ ਕਿ ਕਾਰਨ "ਗਿਆਨ ਦਾ ਵਿਲੱਖਣ ਮਾਰਗ" ਹੈ। ਤਰਕ ਦੀ ਪੂਰਵ-ਆਧੁਨਿਕ ਸਮਝ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ, ਸੁਕਰੈਟਿਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪੁੱਛਗਿੱਛ, ਜਾਂ ਅਧਿਕਾਰ ਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਵਿਆਖਿਆ (ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰੀਵ ਜਾਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕਾਰਨ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਾਡੀ ਨਿਸ਼ਚਤਤਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੇ ਹਨ) ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ। . ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਲੀਓ ਸਟ੍ਰਾਸ ਨੇ "ਕਲਾਸੀਕਲ ਸਿਆਸੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ" ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਵਜੋਂ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜੋ ਤਰਕ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਬੁਨਿਆਦ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਮਾਏਯੂਟਿਕ ਵਜੋਂ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।.
ਪਿਛੋਕੜ[ਸੋਧੋ]
ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ – ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਇੱਕ ਢੰਗ ਵਜੋਂ ਮਨੁੱਖੀ ਤਰਕ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਵਜੋਂ – ਦਾ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਤੋਂ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਪੁੱਛਗਿੱਛਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣਾਤਮਕ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ, ਗਣਿਤ ਵਰਗੇ ਗਿਆਨ ਦੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਤਰਜੀਹੀ ਡੋਮੇਨ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ, ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਫੈਕਲਟੀਜ਼ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਿੱਧਾ ਖੁਲਾਸਾ) ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਨਾਲ,ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਿਤ, ਨੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ।
ਗਿਆਨਵਾਦ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਗਣਿਤਿਕ ਵਿਧੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡੇਕਾਰਟਸ, ਲੀਬਨੀਜ਼ ਅਤੇ ਸਪਿਨੋਜ਼ਾ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਹਾਂਦੀਪੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਯੂਰਪ ਦੇ ਮਹਾਂਦੀਪੀ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਵਿੱਚ ਅਨੁਭਵਵਾਦ ਦਾ ਦਬਦਬਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵਵਾਦੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਤਰ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਨਾਲ ਹੀ, ਦੋ ਫ਼ਲਸਫ਼ਿਆਂ ਵਿਚਲਾ ਫ਼ਰਕ ਇੰਨਾ ਸਪਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਕਿ ਕਈ ਵਾਰ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਮਨੁੱਖੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਬਾਰੇ ਡੇਕਾਰਟਸ ਅਤੇ ਲੌਕ ਦੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰ ਹਨ।
ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਕ ਇਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ, ਬੁਨਿਆਦੀ ਮੂਲ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਜਿਓਮੈਟਰੀ ਦੇ ਧੁਰੇ ਵਾਂਗ, ਕੋਈ ਵੀ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਸੰਭਵ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਘਟਾ ਕੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਜੋ ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੰਨਦੇ ਸਨ, ਉਹ ਸਨ ਬਾਰਚ ਸਪਿਨੋਜ਼ਾ ਅਤੇ ਗੌਟਫ੍ਰਾਈਡ ਲੀਬਨਿਜ਼, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਡੈਕਾਰਟੇਸ ਦੁਆਰਾ ਉਠਾਏ ਗਏ ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਪਹੁੰਚ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ। ਸਪਿਨੋਜ਼ਾ ਅਤੇ ਲੀਬਨਿਜ਼ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ, ਸਿਧਾਂਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਵਿਗਿਆਨਕ ਗਿਆਨ ਸਮੇਤ, ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ, ਕੇਵਲ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਗਣਿਤ ਵਰਗੇ ਖਾਸ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਮਨੁੱਖਾਂ ਲਈ ਅਭਿਆਸ ਵਿੱਚ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਲੀਬਨਿਜ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਮੋਨਾਡੌਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਮੰਨਿਆ ਕਿ "ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਤਿੰਨ ਚੌਥਾਈ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਅਨੁਭਵੀ ਹਾਂ।"
ਸਿਆਸੀ ਵਰਤੋਂ[ਸੋਧੋ]
ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ, ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ, ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਕਲਪ, ਡੀਓਨਟੋਲੋਜੀ, ਉਪਯੋਗਤਾਵਾਦ, ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਅਤੇ ਅਧਰਮ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ "ਤਰਕ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ" 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ – ਬਾਅਦ ਦੇ ਪਹਿਲੂ ਦੇ ਵਿਰੋਧੀਵਾਦ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਧਾਰਮਿਕ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਹੋਣ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਬਹੁਲਵਾਦੀ ਤਰਕ ਵਿਧੀਆਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਦੁਆਰਾ ਨਰਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਧਰਮੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਇਸ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਜੌਹਨ ਕੌਟਿੰਘਮ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ, ਇੱਕ ਕਾਰਜਪ੍ਰਣਾਲੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾਸਤਿਕਤਾ, ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਵ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨਾਲ ਰਲ ਗਈ ਹੈ:In
ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ 17ਵੀਂ ਅਤੇ 18ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, 'ਤਰਕਸ਼ੀਲ' ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਕਸਰ ਪਾਦਰੀ-ਵਿਰੋਧੀ ਅਤੇ ਧਰਮ-ਵਿਰੋਧੀ ਨਜ਼ਰੀਏ ਦੇ ਸੁਤੰਤਰ ਚਿੰਤਕਾਂ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੇ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ) 1670 ਸੈਂਡਰਸਨ ਨੇ 'ਸਿਰਫ਼ ਤਰਕਸ਼ੀਲ, ਯਾਨੀ ਕਿ ਸਾਦੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਰਣ ਦਾ ਇੱਕ ਨਾਸਤਿਕ...') ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਿਆ। ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਵ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ 'ਤਰਕਸ਼ੀਲ' ਲੇਬਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਲੌਕਿਕ ਲਈ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅੱਜ ਘੱਟ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ; 'ਮਨੁੱਖਤਾਵਾਦੀ' ਜਾਂ 'ਪਦਾਰਥਵਾਦੀ' ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਇਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਪਰ ਪੁਰਾਣੀ ਵਰਤੋਂ ਅਜੇ ਵੀ ਕਾਇਮ ਹੈ।
ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਵਰਤੋਂ[ਸੋਧੋ]
ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਅਕਸਰ ਅਨੁਭਵਵਾਦ ਦੇ ਨਾਲ ਉਲਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ, ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਆਪਸੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵਵਾਦੀ ਦੋਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਲੈ ਕੇ, ਅਨੁਭਵਵਾਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਇਹ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਪੋਸਟਰੀਓਰੀ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਭਾਵ ਅਨੁਭਵ ਦੁਆਰਾ; ਜਾਂ ਤਾਂ ਬਾਹਰੀ ਇੰਦਰੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਜਾਂ ਦਰਦ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਵਰਗੀਆਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੰਵੇਦਨਾਵਾਂ ਰਾਹੀਂ। ਅਨੁਭਵਵਾਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗਿਆਨ ਸਿੱਧੇ ਤਜਰਬੇ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਰਾਹੀਂ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ – ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਵੇਦੀ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਹਾਂ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੈਲੇਨ ਸਟ੍ਰਾਸਨ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਲਿਖਿਆ ਸੀ, "ਤੁਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਸੋਫੇ 'ਤੇ ਲੇਟਣਾ ਸੱਚ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੋਫੇ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਭੌਤਿਕ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੋਈ ਵਿਗਿਆਨ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।"
ਦੋਵਾਂ ਫ਼ਲਸਫ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਇਹ ਮੁੱਦਾ ਮਨੁੱਖੀ ਗਿਆਨ ਦਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸਰੋਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹੀ ਤਕਨੀਕਾਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਛਤਰੀ ਹੇਠ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦਲੀਲ ਵਾਰੰਟ ਦੀ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜਾਇਜ਼ਤਾ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨ ਛਤਰੀ ਹੇਠ ਹੈ। ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ, ਇਹ ਸਿਧਾਂਤ ਪ੍ਰਸਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਦੇ ਉਚਿਤਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਗਿਆਨ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਾਇਜ਼ਤਾ, ਵਾਰੰਟ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ, ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਚਾਰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, 21ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਰਤਿਆ ਅਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸ਼ਬਦ "ਵਾਰੰਟ" ਹੈ। ਢਿੱਲੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਜਾਇਜ਼ਤਾ ਇਹ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ (ਸ਼ਾਇਦ) ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਜੇਕਰ A ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ B ਇਸ 'ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ A ਦਾ ਅਗਲਾ ਕਦਮ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਾਅਵੇ ਲਈ ਉਚਿਤਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵਵਾਦ (ਹੋਰ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ) ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੇਖਾਵਾਂ ਖਿੱਚੀਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸਹੀ ਢੰਗ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੀ ਬਹਿਸ ਗਿਆਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਜੁੜੀਆਂ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੱਚਾਈ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਉਚਿਤਤਾ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ।
ਇਸਦੇ ਮੂਲ ਵਿੱਚ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਬੁਨਿਆਦੀ ਦਾਅਵੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਮੰਨਣ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਇੱਕ ਦਾਅਵਿਆਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ: ਅਨੁਭਵ/ਕਟੌਤੀ ਥੀਸਿਸ, ਜਨਮਤ ਗਿਆਨ ਥੀਸਿਸ, ਜਾਂ ਜਨਮਤ ਧਾਰਨਾ ਥੀਸਿਸ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਅਤੇ ਜਾਂ ਤਰਕ ਦੀ ਉੱਤਮਤਾ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਥੀਸਿਸ ਨੂੰ ਅਪਣਾਏ ਬਿਨਾਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। [ਹਵਾਲੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ]
ਤਰਕ ਥੀਸਿਸ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀਤਾ: "ਵਿਸ਼ੇ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਜੋ ਗਿਆਨ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, S, ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਕਟੌਤੀ ਦੁਆਰਾ, ਨਾਲ ਹੀ S ਵਿੱਚ ਗਿਆਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਜੋ ਸਾਡੇ ਲਈ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹਨ, ਸਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਗਿਆਨ ਅਨੁਭਵ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। " ਸੰਖੇਪ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਥੀਸਿਸ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਨੁਭਵ ਉਹ ਪ੍ਰਦਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਤਰਕ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
Tਤਰਕ ਥੀਸਿਸ ਦੀ ਉੱਤਮਤਾ: ''ਉਹ ਗਿਆਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਕਟੌਤੀ ਦੁਆਰਾ ਵਿਸ਼ਾ ਖੇਤਰ S ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਸੁਭਾਵਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਿਆਨ ਅਨੁਭਵ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗਿਆਨ ਨਾਲੋਂ ਉੱਤਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਇਹ ਥੀਸਿਸ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਾਰਨ ਗਿਆਨ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵਜੋਂ ਅਨੁਭਵ ਨਾਲੋਂ ਉੱਤਮ ਹੈ
ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਕਸਰ ਫ਼ਲਸਫ਼ੇ ਦੇ ਹੋਰ ਪਹਿਲੂਆਂ 'ਤੇ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੁਖ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਲੋਕ ਗਿਆਨ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਲਈ ਸੰਦੇਹਵਾਦ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣਨਯੋਗ ਤਰਜੀਹ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕੁਝ ਸੱਚਾਈਆਂ ਸਾਨੂੰ ਜਨਮ ਤੋਂ ਜਾਣੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੱਚਾਈਆਂ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਸੰਦੇਹਵਾਦ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਲਈ ਜੋ ਅਨੁਭਵ/ਕਟੌਤੀ ਥੀਸਿਸ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਗਿਆਨ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਬੁਨਿਆਦਵਾਦ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਵਿਚਾਰ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇਸ ਬੁਨਿਆਦੀ ਗਿਆਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਹੋਰ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਲਈ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਅਨੁਭਵ/ਕਟੌਤੀ ਥੀਸਿਸ[ਸੋਧੋ]
"Some propositions in a particular subject area, S, are knowable by us by intuition alone; still others are knowable by being deduced from intuited propositions."[1]
ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਅਨੁਭਵ <i id="mwpw">ਇੱਕ ਤਰਜੀਹ</i> ਗਿਆਨ ਜਾਂ ਅਨੁਭਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਜੋ ਇਸਦੀ ਤਤਕਾਲਤਾ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ; ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸਮਝ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ. ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ "ਦੇਖਦੇ" ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇਣ ਲਈ. ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ 'ਤੇ ਗਰਮ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ. ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਕਟੌਤੀ ਇੱਕ ਤਰਕਪੂਰਨ ਨਿਸ਼ਚਤ ਸਿੱਟੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਜਾਂ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਮ ਅਹਾਤੇ ਤੋਂ ਤਰਕ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ। ਵੈਧ ਦਲੀਲਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਅਨੁਭਵੀ ਪਰਿਸਰ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਨੰਬਰ ਤਿੰਨ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਦੋ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇਸ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੋ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੰਖਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਕਟੌਤੀ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਤਰਜੀਹੀ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋੜਦੇ ਹਨ - ਅਸੀਂ ਇਹ ਗਿਆਨ ਗਿਆਨ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਇੰਦਰੀਆਂ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਅਸਲ ਗਿਆਨ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਨ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਦੇਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੰਦਰੀਆਂ ਕਦੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀਆਂ ਪਰ ਉਦਾਹਰਣਾਂ, ਭਾਵ ਖਾਸ ਜਾਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਸੱਚ ਕਹਿਣ ਲਈ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਜੋ ਇੱਕ ਆਮ ਸੱਚ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਕਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਹੋਣ, ਇਸ ਸੱਚ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਲੋੜ ਨੂੰ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਵਾਪਰੇਗਾ। … ਜਿਸ ਤੋਂ ਇਹ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਸੱਚਾਈਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸ਼ੁੱਧ ਗਣਿਤ ਵਿੱਚ ਲੱਭਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਣਿਤ ਅਤੇ ਰੇਖਾਗਣਿਤ ਵਿੱਚ, ਅਜਿਹੇ ਸਿਧਾਂਤ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਬੂਤ ਉਦਾਹਰਣਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਨਾ ਹੀ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੀ ਗਵਾਹੀ 'ਤੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ…[2]
.ਡੇਵਿਡ ਹਿਊਮ ਵਰਗੇ ਅਨੁਭਵਵਾਦੀ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਸੰਕਲਪਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਥੀਸਿਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਨ। ਇਸ ਅਰਥ ਵਿੱਚ, ਅਨੁਭਵਵਾਦੀ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ <i id="mwuQ">ਇੱਕ ਪਿਛਲਾ</i> ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਅਤੇ ਕੱਢਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਹੈ। Intuition/Deduction ਥੀਸਿਸ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਇੰਜੈਕਟ ਕਰਕੇ, ਅਸੀਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਆਰਗੂਮੈਂਟਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਬਹੁਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਗਣਿਤ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਕਟੌਤੀ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਕੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਨੈਤਿਕ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਕਟੌਤੀ ਦੁਆਰਾ ਜਾਣੀਆਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਗੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਕੁਝ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਇਹ ਵੀ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਥੀਸਿਸ ਵਿਚ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਵਿਗਿਆਨ ਜਾਣਨਯੋਗ ਹੈ। ਸੁਭਾਵਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੰਟਿਊਸ਼ਨ/ਡਿਡਕਸ਼ਨ ਥੀਸਿਸ ਦੁਆਰਾ ਜਾਣਨਯੋਗ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜਿੰਨੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਸ਼ਿਆਂ 'ਤੇ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਿੰਨੀ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਉਹ ਅੰਤਰ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਅਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੱਚਾਈਆਂ ਜਾਂ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦਾ ਵਿਵਾਦ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਆਪਣੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ. ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਕਈ ਵਾਰ ਵਾਰੰਟ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਬਦਲਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਲੋਕ ਵਾਜਬ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਮਾਮੂਲੀ ਸ਼ੱਕ ਤੋਂ ਵੀ ਪਰੇ ਸਮਝਦੇ ਹਨ; ਦੂਸਰੇ ਵਧੇਰੇ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਹਨ ਅਤੇ ਵਾਜਬ ਸ਼ੱਕ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋਣ ਦੀ ਵਾਰੰਟ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਦੀ ਵੀ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀ ਸਮਝ ਹੈ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਸੱਚ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦਾਅਵੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਹੈ ਕਿ ਅਨੁਭਵ ਅਚਨਚੇਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਅਸੀਂ ਸੱਚ ਹੋਣ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਧੇਰੇ ਸਮਕਾਲੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਨੁਭਵ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੁਝ ਖਾਸ ਗਿਆਨ ਦਾ ਸਰੋਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ – ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਝੂਠੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਤੀਜੀ ਧਿਰ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਮੌਜੂਦ ਵਸਤੂਆਂ ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। .
ਇਤਿਹਾਸ[ਸੋਧੋ]
ਪੱਛਮੀ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਵਿੱਚ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦਰਸ਼ਨ[ਸੋਧੋ]
ਹਾਲਾਂਕਿ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਪੁਰਾਤਨਤਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਆਧੁਨਿਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਨੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ। ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਇਹ ਸਮਝ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਉਪਲਬਧ ਗਿਆਨ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ.[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਪਾਇਥਾਗੋਰਸ (570–495 BCE)[ਸੋਧੋ]
ਪਾਇਥਾਗੋਰਸ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੂਝ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਪਹਿਲੇ ਪੱਛਮੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਗਣਿਤ-ਸ਼ਾਸਤਰੀ, ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨੀ ਵਜੋਂ ਸਤਿਕਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਪਾਇਥਾਗੋਰੀਅਨ ਥਿਊਰਮ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਲੂਟ ਉੱਤੇ ਤਾਰਾਂ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਨੋਟਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿੱਚਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਗਣਿਤਿਕ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਨ ਲਈ। ਪਾਇਥਾਗੋਰਸ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਇਕਸੁਰਤਾ ਅਸਲੀਅਤ ਦੀ ਅੰਤਮ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ 'ਸਭ ਹੈ ਨੰਬਰ' ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਅਪ੍ਰਤੱਖ ਪਰਾਭੌਤਿਕ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਦਾ ਸਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗੈਲੀਲੀਓ (1564-1642) ਦੁਆਰਾ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਸੰਸਾਰ ਜੋ ਗਣਿਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ, ਜਾਂ ਬੁੱਧੀ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਕਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਆਦਮੀ ਸੀ।
ਪਲੈਟੋ(427–347 BCE)[ਸੋਧੋ]
ਪਲੈਟੋ ਨੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸਮਝ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੇਨੋ ਅਤੇ ਦ ਰਿਪਬਲਿਕ ਵਰਗੀਆਂ ਉਸਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਫਾਰਮਾਂ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ (ਜਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਥਿਊਰੀ) 'ਤੇ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਜੋ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਸੰਵੇਦਨਾ ਦੁਆਰਾ ਸਾਨੂੰ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਭੌਤਿਕ ਸੰਸਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਅਮੂਰਤ, ਗੈਰ-ਪਦਾਰਥਿਕ (ਪਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ) ਹੈ। ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ (ਜਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ)। ਪਲੈਟੋ ਲਈ, ਇਹ ਰੂਪ ਕੇਵਲ ਤਰਕ ਲਈ ਪਹੁੰਚਯੋਗ ਸਨ ਨਾ ਕਿ ਸਮਝ ਲਈ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਲੈਟੋ ਨੇ ਤਰਕ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਿਓਮੈਟਰੀ ਵਿੱਚ, ਇੰਨੀ ਉੱਚੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਅਕੈਡਮੀ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਉੱਤੇ "ਰੇਖਾਗਣਿਤ ਦੇ ਅਣਜਾਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਦਾਖਲ ਨਾ ਹੋਣ ਦਿਓ" ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਅਰਸਤੂ (384–322 BCE)[ਸੋਧੋ]
ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਅਰਸਤੂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਯੋਗਦਾਨ ਸਿਲੋਗਿਸਟਿਕ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਤੇ ਦਲੀਲ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸੀ। ਅਰਸਤੂ ਨੇ ਸਿਲੋਜੀਜ਼ਮ ਨੂੰ "ਇੱਕ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ (ਖਾਸ) ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੰਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਲੋੜ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਮੰਨੀਆਂ ਗਈਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਵੱਖਰੀਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਨ।" ਇਸ ਬਹੁਤ ਹੀ ਆਮ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਅਰਸਤੂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਸਿਲੋਜੀਜ਼ਮ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਪ੍ਰਾਇਰ ਐਨਾਲਿਟਿਕਸ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਸਪੱਸ਼ਟ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਮਾਡਲ ਸਿਲੋਜੀਜ਼ਮ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।
ਮੱਧ ਯੁੱਗ[ਸੋਧੋ]
_Mausoleum_-_Hamadan_-_Western_Iran_(7423560860).jpg)
ਸਿਲਵਰ ਵੇਜ਼ 'ਤੇ ਇਬਨ ਸਿਨਾ ਪੋਰਟਰੇਟ ਹਾਲਾਂਕਿ ਤਿੰਨ ਮਹਾਨ ਯੂਨਾਨੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਖਾਸ ਨੁਕਤਿਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਅਸਹਿਮਤ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਸਾਰੇ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਸਨ ਕਿ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਗਿਆਨ ਲਿਆ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਵੈ-ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ – ਅਜਿਹੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਤਰਕ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਅਰਸਤੂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੱਛਮੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰ ਲਈ ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਗਸਤੀਨ, ਇਸਲਾਮੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਅਵੀਸੇਨਾ (ਇਬਨ ਸਿਨਾ), ਐਵੇਰੋਜ਼ (ਇਬਨ ਰੁਸ਼ਦ), ਅਤੇ ਯਹੂਦੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਅਤੇ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਮੈਮੋਨਾਈਡਸ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ। ਵਾਲਡੈਂਸੀਅਨ ਸੰਪਰਦਾ ਨੇ ਵੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ। ਪੱਛਮੀ ਸਮਾਂ-ਰੇਖਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਘਟਨਾ ਥਾਮਸ ਐਕੁਇਨਾਸ ਦਾ ਫਲਸਫਾ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਯੂਨਾਨੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਈਸਾਈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਨੂੰ ਮਿਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਰੋਮਨ ਕੈਥੋਲਿਕ ਚਰਚ ਤਰਕਸ਼ੀਲਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਖਤਰੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦਾ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਜੋਂ ਲੇਬਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੋ "ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ, ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਬਚਨ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਨਿਰਣੇ ਵਿੱਚ, ਮਨੁੱਖੀ ਤਰਕ ਨਾਲ ਅਸੰਗਤ ਹੈ।
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ Stanford Encyclopedia of Philosophy, The Intuition/Deduction Thesis Archived 2018-09-29 at the Wayback Machine First published August 19, 2004; substantive revision March 31, 2013 cited on May 20, 2013.
- ↑ Gottfried Wilhelm Leibniz, 1704, New Esses on Human Understanding, Preface, pp. 150-151।