ਤਿੰਨ ਚੁੜੈਲਾਂ
ਤਿੰਨ ਚੁੜੈਲਾਂ ਜਾਂ ਡਰਾਉਣੀ ਭੈਣਾਂ ਜਾਂ ਬੁਰੀਆਂ ਭੈਣਾਂ, ਵਿਲੀਅਮ ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੇ ਨਾਟਕ ਮੈਕਬਥ ਦੀਆਂ ਪਾਤਰ ਹਨ (c. 1603-1607)। ਉਹ ਤਿੰਨ "ਫੇਟ" ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਆਕਰਸ਼ਕ ਲੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ (ਯੂਨਾਨੀ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ) ਅਤੇ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ, ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਸਫੇਦ-ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਅਵਤਾਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਜਾਦੂਗਰਨੀਆਂ ਆਖਿਰਕਾਰ ਮੈਕਬਥ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਧੱਕ ਦਿੰਦਿਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੂਲ ਹੈਲੋਨਸ਼ੇਡ ਦੇ ਇਤਹਾਸ (1587), ਇੰਗਲੈਂਡ, ਸਕਾਟਲੈਂਡ ਅਤੇ ਆਇਰਲੈਂਡ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ। ਦੂਸਰੇ ਸੰਭਵ ਸਰੋਤ, ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਲੋਕਧਾਰਾ, ਸਕੌਟਲਡ ਦੇ ਡੈਮੋਨੋਲਿਅਕ ਦੇ ਕਿੰਗ ਜੇਮਜ਼ VI, ਨੋਰਸ ਮਿਊਥਲੌਜੀ ਦੇ ਨੋਰਨ ਅਤੇ ਫੈਟਾਂ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕਲਪਤ ਕਹਾਣੀਆਂ: ਯੂਨਾਨੀ ਮਿਓਰਾਈ ਅਤੇ ਰੋਮੀ ਪਾਰਸੀ ਵੀ ਹਨ। ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਮੈਕਬਥ ਦੇ ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨਜ਼ ਨੇ ਥਾਮਸ ਮਿਡਲਟਨ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀਨ ਨਾਟਕ, ਦ ਵਿੱਚ, 1618 ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।
ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੇ ਜਾਦੂਗਰ ਅਜਿਹੇ ਨਬੀਆਂ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਮੈਕਬਥ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ, ਨਾਟਕ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਲਈ ਇਹ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਾਜਾ ਬਣੇਗਾ। ਰਾਜੇ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਅਤੇ ਸਕਾਟਲੈਂਡ ਦੀ ਗੱਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਮੈਕਬਥ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅਚਿੰਤਾਜਨਕ ਤੌਰ ਤੇ ਆਖਰੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣਦਾ ਹੈ। ਜਾਦੂਗਰਨੀਆਂ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ "ਗੰਦੇ" ਸ਼ੌਂਕ ਅਤੇ ਅਲੌਕਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ, ਸਭ ਲਈ ਨਾਟਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਸ਼ੁੱਭ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।
ਆਰੰਭ[ਸੋਧੋ]
_-_geograph.org.uk_-_246182.jpg)
ਇਹ ਨਾਂ "ਵੀਅਰਡ ਸਿਸਟਰਸ" ਸਭ ਤੋਂ ਆਧੁਨਿਕ ਐਡੀਸ਼ਨ ਦੇ ਮੈਕਬੈਥ. ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪੰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਏ ਪਿਛਲੇ ਸੀਨਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੜੈਲਾਂ ਨੂੰ "ਬੁਰੀ" ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਕਦੀ "ਬੁਰੀਆਂ" ਨਹੀਂ ਸਨ।ਆਧੁਨਿਕ ਉਪਨਾਮ "ਬੁਰੀਆਂ ਭੈਣਾਂ" ਨੂੰ ਹਿਲਿਨਸ਼ੇਦ ਦੇ ਮੂਲ ਇਤਹਾਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਏ ਹਨ।[1] ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਧੁਨਿਕ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਸਪੈੱਲਿੰਗ ਸਿਰਫ ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੋਣ ਲਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ 'ਵੀਅਰਡ' (ਪੁਰਾਣੀ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ, ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ) ਦੇ ਅਰਥ ਆਮ ਆਧੁਨਿਕ ਅਰਥਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਸਨ।
ਰੈਕੀਲ ਹੋਲਿਨਸ਼ੇਦ ਦੇ ਬ੍ਰਿਟਨ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ, ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਕ੍ਰੈਨਿਕਸ, ਸਕੌਟਲੈਂਡ ਅਤੇ ਆਇਰਲੈਂਡ (1587) ਵਿੱਚ ਕਿੰਗ ਡੰਕਨ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚੋਂ ਤਿੰਨ ਚੁੜੈਲਾਂ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੇ ਨਾਟਕ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਰੋਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੋਲੀਨਸ਼ਾਡ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਆਮ ਰਾਏ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਤਿੰਨ ਔਰਤਾਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਬੁਰੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ ... ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਦੇਵੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਕੁ ਨਿੰਫ ਜਾਂ ਨਿਰੋਧਨਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੈਰੋਮੈਂਟੇਨਟਲ ਵਿਗਿਆਨ ਦੁਆਰਾ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੇ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਸਹਿਣ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।"[2]
ਨਾਟਕੀ ਭੂਮਿਕਾ[ਸੋਧੋ]
ਤਿੰਨ ਚੁੜੈਲਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ 1.1 ਐਕਟ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਕਬਥ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਿੱਚ ਸਹਿਮਤੀ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। 1.3 ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮੈਕਬੈਥ ਨੂੰ ਇੱਕ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਜਿਸ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਬਣੇਗਾ,ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸਾਥੀ ਬੈਂਕੋ ਜਿਸ ਲਈ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਇੱਕ ਲਾਈਨ ਪੈਦਾ ਕਰੇਗੀ, ਦੀ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਿਆਂ ਹਨ। ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰੀਨ ਤੋਂ ਸਿੱਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਸਕੌਟਲੈਂਡ ਦੀ ਗੱਦੀ ਨੂੰ ਹੜੱਪਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਅਗਲੀਆਂ ਸਿਖਿਆਵਾਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੈਰ-ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ, 3.5, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੈਕਟੇਟ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮੈਕਬਥ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਝਿੜਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। "ਸ਼ੋਅ" ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਬੈਂਕੋ ਅਤੇ ਮੈਕਬਥ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਉੱਤਰਧਿਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਅੰਤਿਮ ਮੁਲਾਕਤ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਤਿੰਨੋ ਚੁੜੈਲਾਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। [ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ[ਸੋਧੋ]
ਤਿੰਨ ਚੁੜੈਲਾਂ ਬਦੀ, ਹਨੇਰੇ, ਵਿਰੋਧ ਅਤੇ ਗੜਬੜ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਜਦਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਏਜੈਂਟ ਅਤੇ ਗਵਾਹਾਂ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੇਸ਼ ਧ੍ਰੋਹ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਤਬਾਹੀ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ, ਜਾਦੂਗਰਨੀਆਂ ਬਾਗ਼ੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਭੈੜੀਆਂ ਸਮਝੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ, "ਸਭ ਤੋਂ ਬਦਨਾਮ ਗੱਦਾਰ ਅਤੇ ਬਾਗੀ ਜਿੰਨੀਆਂ ਉਹ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ"। ਉਹ ਸਿਰਫ ਰਾਜਨੀਤਕ ਗੱਦਾਰ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਸਗੋਂ ਆਤਮਕ ਗੱਦਾਰ ਵੀ ਸਨ। ਉਹ ਤਰਕ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਸਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।[3]
ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ[ਸੋਧੋ]
ਵਿਕੀਅਮ ਡੇਵੈਨਟ (1606-1668) ਦੁਆਰਾ ਮੈਕਬਥ ਦੇ ਇੱਕ ਵਰਜ਼ਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਾਦੂਗਰਨੀਆਂ ਮੈਕਡਫ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਐਕਟ 4 ਵਿੱਚ ਮੈਕਬਥ ਦੇ ਦਾਖਲੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਕਈ ਲਾਈਨਾਂ ਚੱਲਦੀਆਂ ਦਿਸਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲਾਈਨਾਂ ਨੂੰ ਥਾਮਸ ਮਿਡਲਟਨ ਦੇ 'ਦਿ ਵਿਚ' ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਡੇਵਿਡ ਗੈਰਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਠਾਰਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸੰਸਕਰਣ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ।[4] ਉਹ ਸਾਰਾ ਨਾਟਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਪਾਗਲਪਣ ਦੀ ਟਿੱਪਣੀ ਹੈ।[5]
ਡਾਇਰੈਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਜਾਦੂ-ਟੂਣਿਆਂ ਨੂੰ ਅਸਾਧਾਰਣ ਅਤੇ ਅਤਿ-ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।[6]
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ[ਸੋਧੋ]
- ਤਿਕੜੀ ਦੇਵੀ
- ਲੇਸ ਲਾਵਨਦਿਏਰੇਸ, ਸੇਲੇਟਿਕ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਦੀ ਵਾਸ਼ਰ ਵੁਮੈਨ
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ Urmson, J. O. "Tate's 'Wayward Sisters'." Music & Letters 62.2 (1981): 245.
- ↑ Nicoll, Allardyce; Muir, Kenneth. "Shakespeare survey". Cambridge University Press, 2002. 4. ISBN 0-5215-2355-9
- ↑ Coddon, Karin S. "'Unreal Mockery': Unreason and the Problem of Spectacle in Macbeth." ELH. (Oct 1989) 56.3 pp. 485–501.
- ↑ Fiske, Roger. "The 'Macbeth' Music." Music & Letters. (Apr 1964) 45.2 pp. 114–125
- ↑ M. S. Alexander, Catherine. "The Dear Witches: Horace Walpole's Macbeth." The Review of English Studies. (May 1998) 49.194 pp. 131–144
- ↑ McCloskey, Susan. "Shakespeare, Orson Welles, And the 'Voodoo' Macbeth." Shakespeare Quarterly. (Jan 1985) 36.4 pp. 406–416
ਸਰੋਤ[ਸੋਧੋ]
- Bloom, Harold. William Shakespeare's Macbeth. Yale University: Chelsea House, 1987.
- Bernice W, Kliman. Macbeth. Manchester: Manchester University Press, 2Rev Ed edition, 200. ISBN 0-7190-6229-20-7190-6229-2
- Hamlyn, Robin. "An Irish Shakespeare Gallery". The Burlington Magazine. Vol 120, Issue 905. 515–529.
- Shakespeare, William; Cross, Wilbur Lucius (Ed). Macbeth. Forgotten Books.
- Simek, Rudolf (2007) translated by Angela Hall. Dictionary of Northern Mythology. D.S. Brewer ISBN 08599151310859915131
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ[ਸੋਧੋ]
- Macbeth: Full-text online Archived 2011-04-26 at the Wayback Machine.