ਮਕਰਸਕ੍ਰਾਂਤੀ
ਮਕਰਸੰਕ੍ਰਾਂਤੀ, ਜਾਂ ਮਕਰਵਿਲਕੂ, ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਹੈ ਜੋ ਲਗਭਗ 13-14 ਜਨਵਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਅਯੱਪਨ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸੀਜ਼ਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ (ਨਵੰਬਰ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੋਂ ਜਨਵਰੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ), ਅਯੱਪਨ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਬਰੀਮਾਲਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਮਿਆਦ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਮਕਰਵਿਲੱਕੂ ਦਿਨ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 13 ਜਾਂ 14 ਜਨਵਰੀ), ਕਈ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਪਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਾਜ਼ ਮੰਦਰ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ਹੈ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਅਤੇ ਤਿਰੂਵਬਰਨਮ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗਹਿਣਿਆਂ) ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਚੱਕਰ ਲਗਾ ਕੇ, ਭੀੜ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵੀ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਤਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]ਇੱਕ ਤਾਰੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮਕਰਨਾਕਸ਼ਤਰਮ, ਜਿਸਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਬਰੀਮਾਲਾ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਅੰਤਿਮ ਰਸਮ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਨਿਵਾਸ ਹੈ। ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਮੂਰਤੀ 'ਤੇ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਜ਼ ਉੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਇਕ ਤਾਰਾ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਸਬਰੀਮਾਲਾ ਦੀ ਪਹਾੜੀ 'ਤੇ ਇਕ ਤੀਬਰ ਚਿੱਟੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ( ਮਕਰਜੋਤਿ ) ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ,[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਹਰ ਸਾਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕ ਸਬਰੀਮਾਲਾ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕੋਈ ਵਿਗਿਆਨਕ ਅਧਿਐਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]