ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ, ਬੜੌਦਾ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਗਿਆਨਕੋਸ਼ ਤੋਂ

ਪੀਥਾਪੁਰਮ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ (ਪਹਿਲਾਂ ਬੜੌਦਾ ਦੀ ਰਾਣੀ) (ਜਨਮ 12 ਮਈ 1917, ਮਦਰਾਸ, ਭਾਰਤ - ਮੌਤ 15 ਫਰਵਰੀ 1989, ਪੈਰਿਸ, ਫਰਾਂਸ)[1] ਨੂੰ "ਇੰਡੀਅਨ ਵਾਲਿਸ ਸਿੰਪਸਨ " ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[2] ਉਹ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਜੈੱਟ ਸੈੱਟ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਸੀ।

ਜੀਵਨੀ[ਸੋਧੋ]

ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਪੀਥਾਪੁਰਮ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ - ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਜਾ ਰਾਓ ਵੈਂਕਟ ਕੁਮਾਰ ਮਹੀਪਤੀ ਸੂਰਿਆ ਰਾਉ ਬਹਾਦੁਰ ਗਰੂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਣੀ ਚਿੰਨਮੰਬਾ ਦੇਵੀ (ਕਪਿਲੇਸ਼ਵਰਪੁਰਮ, ਨੁਜ਼ਵਿਦ ਜ਼ਮੀਨਦਾਰੀ) ਦੀ ਧੀ ਸੀ।

ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ ਮੇਕਾ ਰੰਗਈਆ ਅੱਪਾ ਰਾਓ ਬਹਾਦੁਰ, ਵੁਯੂਰੂ ਦੇ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਨਾਲ ਕੀਤਾ।[2] ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਸੀ, ਰਾਜਾ ਐਮ. ਵਿਦੁਥ ਕੁਮਾਰ ਅਪਾਰਾਓ। ਉਹ ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਦੇ 7ਵੇਂ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਨੂੰਹ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੀਲੋਫਰ ਦੀ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਦੋਸਤ ਸੀ।[3]

ਉਹ 1943 ਵਿੱਚ ਮਦਰਾਸ ਘੋੜ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੂਜੇ ਪਤੀ, ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਗਾਇਕਵਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲੀ[2] ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੂੰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਅੱਠਵਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੂਜੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸਨ। ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਕਾਨੂੰਨੀ ਟੀਮ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ। ਵਕੀਲਾਂ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕੀਤੀ।[2] ਇਸ ਨਾਲ ਭਾਰਤੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਤਹਿਤ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਭੰਗ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਸਨੇ ਇਸਲਾਮ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਿਆ।

ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ 1943 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਦੂਜੀ ਪਤਨੀ ਵਜੋਂ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਘਬਰਾਹਟ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਨੇ ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਗਾਇਕਵਾੜ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਐਂਟੀ-ਬਿਗਾਮੀ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਵਾਇਸਰਾਏ ਨੇ ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੂੰ ਇਸ ਵਿਆਹ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ। ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਨੇ ਦਲੀਲ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਕਾਨੂੰਨ ਬੜੌਦਾ ਦੀ ਪਰਜਾ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਕਾਨੂੰਨ ਤੋਂ ਛੋਟ ਸੀ। ਇਸ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਵਾਇਸਰਾਏ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਸਲਾਹਕਾਰਾਂ ਨੇ ਕੀਤੀ। ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ, ਪਰ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਲਈ ਪ੍ਰੋਟੋਕੋਲ ਵਾਂਗ ਮਹਾਰਾਣੀ ਨੂੰ "ਉਸ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ" ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ।[2]

1946 ਵਿੱਚ, ਗਾਇਕਵਾੜ ਆਪਣੀ ਦੂਜੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਯੂਰਪ ਦੇ ਦੌਰੇ 'ਤੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੌਰੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਦੂਰ ਇੱਕ ਢੁਕਵੀਂ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਲੱਭਣਾ ਸੀ।[2] ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਾਇਆ ਕਿ ਮੋਨਾਕੋ ਦੀ ਸੁਤੰਤਰ ਰਿਆਸਤ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੂਜਾ ਘਰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਢੁਕਵੀਂ ਥਾਂ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੋਂਟੇ ਕਾਰਲੋ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹਿਲ ਖਰੀਦੀ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਣੀ ਨੇ ਉੱਥੇ ਸਥਾਈ ਨਿਵਾਸ ਕਰ ਲਿਆ।[2]

ਗਾਇਕਵਾੜ ਅਕਸਰ ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਕੁਝ ਮਹਾਨ ਖਜ਼ਾਨਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਨਾਕੋ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਮਹਾਰਾਣੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖਜ਼ਾਨਿਆਂ ਦੀ ਰਖਵਾਲਾ ਬਣ ਗਈ।[4]

ਜੋੜੇ ਨੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀਆਂ ਦੋ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ। ਉਹ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਵਸਤੂਆਂ ਖਰੀਦਦੇ ਹੋਏ ਖਰਚ ਕਰਨ ਲਈ ਚਲੇ ਗਏ। ਇਹ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ $10 ਮਿਲੀਅਨ ਖਰਚ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰਿਆਸਤ ਦੇ ਵਿੱਤ ਦਾ ਲੇਖਾ-ਜੋਖਾ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕਿ ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੇ ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਤੋਂ ਕਈ ਵੱਡੇ ਵਿਆਜ ਰਹਿਤ ਕਰਜ਼ੇ ਲਏ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਆਪਣੀ 8 ਮਿਲੀਅਨ ਡਾਲਰ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਲ ਦੀ ਆਮਦਨ ਤੋਂ ਕਈ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਕੇ ਪਾਲਣਾ ਕੀਤੀ।[2]

ਸ਼ਾਹੀ ਜੋੜੇ ਨੇ ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਟਰਾਂਸਫਰ ਕੀਤੀ, ਇਸ ਦੇ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਗਹਿਣਿਆਂ ਸਮੇਤ, ਚਾਰ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੋਤੀਆਂ ਦੇ ਗਲੀਚੇ,[4] ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੱਤ-ਧਾਰੀ ਮੋਤੀਆਂ ਦਾ ਹਾਰ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਬੜੌਦਾ ਮੋਤੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ), ਇੱਕ ਤਿੰਨ-ਸਟੈਂਡ ਹੀਰਾ। ਦੱਖਣੀ 128.80-carat (25.760 g) ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਗੁਲਾਬੀ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲੀਅਨ ਸਟਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਰ ਹੀਰਾ ਅਤੇ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਡਰੈਸਡਨ 78.53-carat (15.706 g) ਹੀਰਾ। ਸ਼ਾਹੀ ਜੋੜੇ ਕੋਲ ਮਹਾਰਾਣੀ ਯੂਜੀਨੀ ਹੀਰਾ ਵੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬੜੌਦਾ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਆਜ਼ਾਦ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਭਾਰਤੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਆਖਰਕਾਰ ਕੁਝ ਵਸਤੂਆਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਪਰ ਕੁਝ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]

1965 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਡੇਨੀਅਲ ਵਾਈਲਡਨਸਟਾਈਨ ਤੋਂ ਇੱਕ ਪੇਂਟਿੰਗ ਖਰੀਦੀ, ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਇਹ ਫ੍ਰੈਂਕੋਇਸ ਬਾਊਚਰ ਦੁਆਰਾ ਲਾ ਪੋਏਸੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਜਾਅਲੀ ਹੋਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵਾਈਲਡਨਸਟਾਈਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਮੁਕੱਦਮਾ ਕੀਤਾ। ਕੇਸ, ਬੜੌਦਾ ਬਨਾਮ ਵਾਈਲਡਨਸਟਾਈਨ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਨੇ ਕਨੂੰਨਾਂ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਚਾਓ ਪੱਖ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਿਯਮ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ।

ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਕੁਝ ਕੀਮਤੀ ਵਸਤੂਆਂ ਲੱਭੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। 1994 ਵਿੱਚ ਜੇਨੇਵਾ ਵਾਲਟ ਵਿੱਚ ਮੋਤੀ ਦਾ ਕਾਰਪੇਟ ਮਿਲਿਆ ਸੀ।[4] ਇਹ ਇੱਕ ਅਰਬ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ 31 ਮਿਲੀਅਨ ਡਾਲਰ ਵਿੱਚ ਵੇਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।[2] ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਾਰਪੇਟ ਕਤਰ ਵਿੱਚ ਇਸਲਾਮਿਕ ਆਰਟ ਦੇ ਅਜਾਇਬ ਘਰ, ਦੋਹਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਹਿੰਦੂ ਮਹਾਰਾਜਾ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਇੱਕ ਇਸਲਾਮੀ ਸ਼ਾਸਕ ਦੁਆਰਾ। ਦੱਖਣ ਦਾ ਸਟਾਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਰਤਨ ਐਮਸਟਰਡਮ ਵਿੱਚ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਥਿਤ ਸਨ।[2]

ਮਹਾਰਾਣੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਉਸਦੀ ਭਤੀਜੀ (ਸਿਦਲੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਰਾਣੀ ਮੰਜੁਲਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਧੀ) ਅੰਨਾਗਰੇਖਾ ਦੇਵੀ ਨੂੰ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਆਸਾਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]

ਆਖਰਕਾਰ, ਭਾਰਤ ਨੇ, ਮਤਭੇਦਾਂ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਿਤ ਧੋਖਾਧੜੀ ਦੇ ਕਾਰਨ, 1951 ਵਿੱਚ ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੂੰ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਲੈ ਲਈ। ਤਕਨੀਕੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਇਹ ਜੋੜਾ ਹੁਣ ਰਾਜ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਿਰਲੇਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ।[5]

ਉਸਨੇ ਗਾਇਕਵਾੜ ਦੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ, ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ, ਸਯਾਜੀ ਰਾਓ ਗਾਇਕਵਾੜ (8 ਮਾਰਚ 1945 – 8 ਮਈ 1985) ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਉਪਨਾਮ "ਪ੍ਰਿੰਸੀ", ਉਹ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਦਾ ਸੇਬ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕੀਤੀ [6] ਅਤੇ ਅਰਸਤੂ ਓਨਾਸਿਸ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਦਿੱਗਜਾਂ ਨਾਲ ਭਾਗ ਲਿਆ।[7]

1953 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਹੈਰੀ ਵਿੰਸਟਨ ਨੂੰ ਬੇਜਵੇਲ ਵਾਲੇ ਗਿੱਟਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਜੋੜਾ ਵੇਚਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਕਈ ਵੱਡੇ ਪੰਨੇ ਅਤੇ ਹੀਰੇ ਸਨ। ਜੌਹਰੀ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸੈੱਟ ਕੀਤਾ ਜੋ ਵਾਲਿਸ, ਡਚੇਸ ਆਫ ਵਿੰਡਸਰ ਦੁਆਰਾ ਖਰੀਦਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਡਚੇਸ ਨੇ ਇਸਨੂੰ 1957 ਦੀ ਨਿਊਯਾਰਕ ਦੀ ਗੇਂਦ 'ਤੇ ਪਹਿਨਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਹੋਰ ਮਹਿਮਾਨ ਹਾਰ ਪਾ ਕੇ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਹਾਰਾਣੀ ਨੂੰ ਇਹ ਚੀਕਦਿਆਂ ਸੁਣਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਗਹਿਣੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਏ ਡਚੇਸ ਨੇ ਹਾਰ ਵਿੰਸਟਨ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[8]

ਮਹਾਰਾਣੀ ਇੱਕ ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ ਅਤੇ ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦੀ ਮਰਸੀਡੀਜ਼ ਡਬਲਯੂ 126 ਦੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਮਰਸੀਡੀਜ਼-ਬੈਂਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਉਸ ਲਈ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ। 1969 ਦੇ ਐਸਕੋਟ ਗੋਲਡ ਕੱਪ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ 30-carat (6.0 g) ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ। ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਲਈ ਉਸਦੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ 'ਤੇ ਨੀਲਮ[5] ਐਸਕਵਾਇਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਨੇ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀ ਨੂੰ 1969 ਲਈ "ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਜੋੜਿਆਂ" ਦੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ[5] ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਨੇ 1956 ਵਿੱਚ ਗਾਇਕਵਾੜ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਲੰਡਨ ਚਲਾ ਗਿਆ।[9]

ਉਸਦੇ ਦੂਜੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਭੰਗ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਉੱਚੇ ਸਿਰਲੇਖ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜਿਆ. ਉਸ ਦੀ ਰੋਲਸ-ਰਾਇਸ ਨੇ ਅਜੇ ਵੀ ਬੜੌਦਾ ਦਾ ਸ਼ਸਤਰ ਚਿੰਨ੍ਹ ਖੇਡਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰੇਗੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਹਾਰਾਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ 101 ਤੋਪਾਂ ਦੀ ਸਲਾਮੀ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਰੇਨੀਅਰ ਨੇ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਮੋਨਾਕੋ ਦੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ।[10]

ਉਸਨੇ ਪੈਰਿਸ ਦੇ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ, ਬੈਰਨ ਡੀ ਰੋਥਸਚਾਈਲਡ ਦਾ ਬਾਰਡੋ ਪੀਣਾ, ਆਪਣੇ ਲੂਈ XVI ਫਰਨੀਚਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਵਿਵਸਥਿਤ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ। ਸਫ਼ਰ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਅਲਮਾਰੀ ਲੈ ਕੇ ਆਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾੜੀਆਂ, ਸੈਂਕੜੇ ਜੋੜੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਸਦੇ ਗਹਿਣੇ ਸਨ।[5] ਪਰ ਆਖਰਕਾਰ ਉਸਦੇ ਵਿੱਤ ਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ 1974 ਵਿੱਚ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਪਿਆਰੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਨਿਲਾਮੀ ਕੀਤੀ[10]

ਮਹਾਰਾਣੀ ਨੂੰ 1985 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੁਖਾਂਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀ ਨੇ 40 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ। ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਨਸ਼ਾਖੋਰੀ ਸੀ।[8] ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਮੌਤ ਚਾਰ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਕੁਦਰਤੀ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਹੋਈ ਸੀ।

ਸਿਰਲੇਖ[ਸੋਧੋ]

  • 1917-1935 : ਪੀਥਾਪੁਰਮ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤ ਮਹਾਰਾਣੀ ਮਹਾਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ
  • 1935-1943 : ਉਸਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ ਰਾਣੀ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ, ਵਿਯੂਰ ਦੀ ਰਾਣੀ
  • 1943-1955 : ਮਹਾਰਾਣੀ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ, ਬੜੌਦਾ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ
  • 1955-1989 : ਪੀਥਾਪੁਰਮ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤ ਮਹਾਰਾਣੀ ਮਹਾਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਸੀਤਾ ਦੇਵੀ

ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]

  1. ↑ Acte de décès, Mairie de Paris, Registre 531, Numéro d'acte: 423
  2. ↑ 2.00 2.01 2.02 2.03 2.04 2.05 2.06 2.07 2.08 2.09 Tribune India 13 August 2006,
  3. ↑ "A short biography of Princess Niloufer".
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 Tribune India 18 August 2002
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 The Maharajahs; by John Lord (1971) Random House; ISBN 0-394-46145-2
  6. ↑ Time Magazine Sept 13, 1968
  7. ↑ Profile, Time Magazine, 21 March 1969.
  8. ↑ 8.0 8.1 Internetstones.com
  9. ↑ Divorce of Sita Devi and the Gaekwad, Time Magazine, 26 March 1956.
  10. ↑ 10.0 10.1 Monaco, Time Magazine, 20 January 1975.
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਸੀਤਾ_ਦੇਵੀ,_ਬੜੌਦਾ_ਦੀ_ਮਹਾਰਾਣੀ&oldid=743207" ਤੋਂ ਲਿਆ