ਅਰੁਣਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦਾ ਸੰਗੀਤ

ਅਰੁਣਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਭਾਰਤ ਦਾ ਇੱਕ ਰਾਜ ਹੈ। ਇਹ ਡਾਂਸ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਖੇਤਰ ਦੇ ਨਾਚ ਅਕਸਰ ਕੁਦਰਤ ਵਿੱਚ ਰਸਮੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਜਿਆਦਾਤਰ ਸਮੂਹ ਨਾਚ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਹੋਰ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹਨ। ਨਾਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੋਪੀਰ, ਪੋਨੰਗ ਅਤੇ ਪਾਸੀ ਕੋਂਗਕੀ (ਆਦੀ ਦਾ), ਰੇਖਮ ਪਾਡਾ (ਨਿਸ਼ਿੰਗ ਦਾ), ਅਜੀ ਲਹਾਮੂ (ਮੋਨਪਾ ਦਾ) ਅਤੇ ਹੀਰੀ ਖਾਨਿੰਗ (ਅਪਾਟਾਨੀ ਦਾ) ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।

ਇਦੁ ਮਿਸ਼ਮੀ ਰਸਮੀ ਨਾਚ

ਇਦੂ ਮਿਸ਼ਮੀ ਦਾ ਇੱਕ ਰਸਮੀ ਨਾਚ ਅਤੇ ਇੱਕ ਉਪਜਾਊ ਨਾਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਸਮੀ ਨਾਚ ਪੁਜਾਰੀ ਜਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਆਈ-ਆਹ, ਆਈ-ਹੀਮ, ਮੇਸਾਲਾਹ ਅਤੇ ਰੇਨ ਦੇ ਸਮਾਰੋਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰੇਨ ਸਮਾਰੋਹ ਦੇ ਆਖਰੀ ਦਿਨ ਉਪਜਾਊ ਨਾਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਰਸਮੀ ਨਾਚ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਮਿੱਥ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਥਾਨਕ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪਹਿਲਾ ਪੁਜਾਰੀ ਜਿਸਨੇ ਅੰਤਮ ਸੰਸਕਾਰ ਦੀ ਰਸਮ ਵਿੱਚ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ, ਚਿਨੇਉਹੂ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਅਹੀਹੀਉਹ, ਪਹਿਲਾ ਪਾਦਰੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਹੋਰ ਤਿੰਨ ਰਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਰਜ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਨਾਚ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਚ ਪੁਜਾਰੀ ਦਫ਼ਤਰ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਪੁਜਾਰੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਤਿੰਨ ਜਾਂ ਚਾਰ ਹੋਰ ਡਾਂਸਰ ਹਨ ਜੋ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਚੁਣੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਇੱਕ ਆਮ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਮਰ-ਕੱਪੜਾ, ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਬਾਹਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਟ, ਅਤੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਤਲਵਾਰ, ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਚਮੜੇ ਦਾ ਬੈਗ ਅਤੇ ਕੁਝ ਮਣਕਿਆਂ ਦੇ ਹਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪੁਜਾਰੀ ਇੱਕ ਪਹਿਨਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੇਖ। ਇਹ ਆਰਟੀਕਲ ਖਾਸ ਡਿਜ਼ਾਈਨਾਂ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਏਪਰਨ, ਦੋ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਕਤਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਜਿਆ ਇੱਕ ਸਿਰ-ਬੈਂਡ, ਸ਼ੇਰ ਅਤੇ ਰਿੱਛ ਦੇ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਜੜ੍ਹਿਆ ਇੱਕ ਹਾਰ ਅਤੇ ਕੁਝ ਧਾਤ ਦੀਆਂ ਘੰਟੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਪੁਜਾਰੀ ਇੱਕ ਸਕਰਟ ਦੇ ਆਮ ਮਿਸ਼ਮੀ ਔਰਤ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਬਾਹਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਟ ਅਤੇ ਮਣਕੇ ਦੇ ਹਾਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਨਦੀ ਹੈ। ਪੁਜਾਰੀ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਹਿਲਾ ਡਾਂਸਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਾਲ ਆਏ ਡਾਂਸਰਾਂ ਨੇ ਆਮ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਿਆ।

ਨੱਚਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਹਨ, ਪੁਜਾਰੀ ਸੱਜੇ ਜਾਂ ਖੱਬੇ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਨੰਬਰ 'ਤੇ ਹੈ। ਡਾਂਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਲਾਈਨ ਦੇ ਇੱਕ ਸਿਰੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਇੱਕ ਡਾਂਸਰ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਝੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਢੋਲ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪੁਜਾਰੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦੋ ਨੱਚਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਛੋਟਾ ਅਰਧ-ਗੋਲਾਕਾਰ ਸਿੰਗਲ-ਮੇਮਬ੍ਰੇਨ ਡਰੱਮ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਂਸ ਦੀ ਸੋਟੀ ਨਾਲ ਮਾਰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਤਰ ਨਾਲ ਢੋਲ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਵਾਂ ਡਾਂਸਰ, ਜੇ ਕੋਈ ਹੈ, ਇੱਕ ਸਿੰਗ ਬਗਲ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਪੰਜ ਡਾਂਸਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਲਾਈਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਨਵੋਕੇਟਰੀ ਗੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਲਾਈਨ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਸੰਗੀਤਕ ਸਾਜ਼ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਿਕਲਪਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੱਜੀ ਅਤੇ ਖੱਬੀ ਅੱਡੀ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਢੋਲ ਦੀ ਧੜਕਣ 'ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਮੋਹਰ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਪੁਜਾਰੀ ਲਾਈਨ ਨੂੰ ਗਾਉਣਾ ਖਤਮ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਦੂਸਰੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਰਸ ਵਿੱਚ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪੁਜਾਰੀ ਦੁਬਾਰਾ ਗਾਣੇ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਾਈਨ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਦੂਸਰੇ ਕੋਰਸ ਵਿੱਚ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਗੋਡਿਆਂ ਦੇ ਝੁਕਣ ਅਤੇ ਅੱਡੀ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਇੱਕ ਪੈਰ ਅੱਗੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਇਸਦੇ ਕੋਲ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਪਹਿਲੇ ਕਦਮ ਵਿੱਚ, ਸੱਜਾ ਪੈਰ ਅੱਗੇ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ ਇਹ ਖੱਬਾ ਪੈਰ ਹੈ। ਹਰ ਕਦਮ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫਲੈਕਸ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹ ਢੋਲਕੀਆਂ ਅਤੇ ਬੁਲੰਦ ਗੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਲਈ ਅੱਗੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸੇ ਲਹਿਰ ਨਾਲ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਅੱਗੇ-ਪਿੱਛੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ।

ਕਦੇ-ਕਦੇ ਉਹ ਲਾਈਨ ਬਣਾਉਣ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਚਾਰ ਕੋਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਚਾਰ ਨੱਚਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਆਯੋਜਨ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਸੱਜੇ ਅਤੇ ਖੱਬੀ ਅੱਡੀ ਨੂੰ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਮੋਹਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਹਰ ਸਮੇਂ ਨੱਚਦੇ ਹੋਏ ਸਥਾਨ ਬਦਲਦੇ ਹਨ ਪਰ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਉਹ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮਗਰ ਤੁਰਦੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਨੱਚਦੇ ਹਨ।

ਇੱਕ ਹੋਰ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਘੜੀ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਘੜੀ ਦੇ ਉਲਟ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇੱਕ ਅਰਧ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਘੜੀ ਵਿਰੋਧੀ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਸੱਜੇ ਪੈਰ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਦਮ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਖੱਬੇ ਪੈਰ ਨੂੰ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦੇ ਹਨ, ਹਰ ਇੱਕ ਕਦਮ ਦੇ ਬਾਅਦ ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਝੁਕਾਉਂਦੇ ਹਨ।

ਪੁਜਾਰੀ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਲਈ ਕਿਸੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਕਰਤਾ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦੀ ਯੋਗਤਾ ਅਨੁਸਾਰ ਉਸਨੂੰ ਮਿਹਨਤਾਨਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਿਹਨਤਾਨੇ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਵੀ ਕਿਸਮ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੈਂਡਲੂਮ ਕੋਟ, ਪਿੱਤਲ ਦੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਜਾਂ ਸੂਰਾਂ ਨਾਲ।

ਸੰਗੀਤ (ਹਿੰਦੀ: संगीत) ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵਿਭਿੰਨ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਭਗਤੀ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ, ਦਰਸ਼ਨ, ਸਰੀਰ ਵਿਗਿਆਨ (ਦੇਹ-ਤੱਤ), ਸਮਾਜਿਕ-ਆਰਥਿਕ ਸਥਿਤੀ, ਪਿਆਰ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਆਦਿ ਸਮੇਤ ਸਮਕਾਲੀ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰੇਕ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੀ ਸਮਝ ਮਿਲੇਗੀ। ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਉੱਘੇ ਸਾਧ/ਸੰਤ ਜਾਂ ਫਕੀਰ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਕਬੀਰ, ਮੋਇਨੂਦੀਨ ਚਿਸ਼ਤੀ, ਲਾਲਨ ਫਕੀਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਨ। ਖੇਤਰੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗੀਕਰਨ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਭੰਗੜ, ਲਾਵਣੀ, ਡਾਂਡੀਆ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਸਮੇਤ ਇਸ ਦੇ ਕਈ ਰੂਪ ਹਨ। ਫਿਲਮਾਂ ਅਤੇ ਪੌਪ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਆਮਦ ਨੇ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਸੰਤਾਂ ਅਤੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਲਈ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੰਗੀਤਕ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਅਕਸਰ ਠੁਮਰੀ ਅਰਧ ਵਿੱਚ ਗਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ-ਭਾਰਤ ਦਾ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਨਾਚ-ਮੁਖੀ ਹੈ।

ਗੀਤਾ ਗੋਵਿੰਦਾ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਬਾਰੇ ਡਾਂਸ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ

ਨਾਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਰਾਸਤ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪਹਿਲੂ ਹੈ। ਉਹ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਰਸਮਾਂ 'ਤੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ। ਅਰੁਣਾਚਲ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਚ ਸਮੂਹ ਹਨ- ਜਿੱਥੇ ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਨਾਚ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਿਸ਼ਮੀ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਦਾ ਆਈਗੋ ਡਾਂਸ, ਆਦਿਸ ਦਾ ਯੁੱਧ ਨਾਚ, ਨੋਕਟਸ ਅਤੇ ਵਾਂਚੋਸ, ਬੋਧੀ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦਾ ਰਸਮੀ ਨਾਚ, ਜੋ ਕਿ ਮਰਦ ਨਾਚ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਚਾਂ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਭਾਗ ਲੈਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਨਾਚ ਹਨ ਅਜੀ ਲਾਮੂ (ਮੋਂਪਾ), ਰੋਪੀ (ਨਿਸ਼ਿੰਗ), ਬੁਈਆ (ਨਿਸ਼ਿੰਗ), ਹੁਰਕਾਨੀ (ਆਪਟਾਨੀ), ਪੋਪੀਰ (ਆਦੀ), ਪਾਸੀ ਕੋਂਗਕੀ (ਆਦੀ), ਚਲੋ (ਨੋਕਤੇ), ਪੋਨੰਗ (ਆਦੀ)। ), ਰੇਖਮ ਪੱਡਾ (ਨਿਸ਼ਿੰਗ), ਸ਼ੇਰ ਅਤੇ ਮੋਰ ਦਾ ਨਾਚ (ਮੋਨਪਾ) ਆਦਿ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਡਾਂਸ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਰਸ ਵਿੱਚ ਗਾਏ ਗਏ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਢੋਲ ਅਤੇ ਝਾਂਜਰ ਵਰਗੇ ਸੰਗੀਤਕ ਸਾਜ਼ ਵਜਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਪਾਈਲੀਬੋਸ ਦੇ ਲੋਕ ਗੀਤ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਇਤਿਹਾਸ, ਮਿਥਿਹਾਸ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਅਤੀਤ ਦੇ ਵਰਣਨ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਸਬੰਧਤ ਹਨ। ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਥੀਮ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਜਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਕਟੌਤੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਵਾਲੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸ਼ਬਦ ਹਨ।

ਵੱਖ-ਵੱਖ ਮੌਕਿਆਂ 'ਤੇ ਗਾਏ ਗਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਲੋਕ ਗੀਤ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਹਨ:

• ਜਾ-ਜਿਨ-ਜਾ: ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕੇ, ਵਿਆਹਾਂ ਜਾਂ ਹੋਰ ਸਮਾਜਿਕ ਮਿਲਣੀਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਇਹ ਗੀਤ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਰਸ ਜਾਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਗੀਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸਾਰੇ ਹਾਜ਼ਰ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
• ਬੇਰੀ: ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਗੀਤ ਹੈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਧਾਰਮਿਕ ਕਥਾ ਅਤੇ ਮਿਥਿਹਾਸ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਚੱਕਰ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਘੰਟੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਮਾਜਿਕ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਇਕੱਠਾਂ ਦੇ ਮੌਕੇ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਵੀ ਹੈ।

ਜਾ-ਜਿਨ-ਜਾ ਅਤੇ ਬੈਰੀ ਦੋਵੇਂ ਪਾਈਲੀਬੋਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਦਾਸੀਨ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਿਛਲੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀਆਂ ਮਹਿਮਾਵਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

• ਨਿਯੋਗਾ: ਇਹ ਉਦੋਂ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਸਮ ਸਮਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾੜੀ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਾ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਦੁਲਹਨ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਭਵਿੱਖੀ ਜੀਵਨ ਲਈ ਸਲਾਹ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।

ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ

• ਭਾਰਤ ਦਾ ਸੰਗੀਤ