ਕੈਪੀਟਲ ਸ਼ਿਪ

ਸਮੁੰਦਰੀ ਫੌਜ ਦੇ ਕੈਪੀਟਲ ਸ਼ਿਪ (ਅਰਥ: ਰਾਜਧਾਨੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼), ਉਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਜੰਗੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਉਹ ਆਪਣੇ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਹੋਰ ਬੇੜੇ ਵਿੱਚ ਦੂਜੇ ਜੰਗੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਵੱਡੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਕੈਪੀਟਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੇ ਬੇੜੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਵਿਲੀਅਮ ਐਸ ਲਿੰਡ, ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ "ਅਮੇਰਿਕਾ ਕੈਨ ਵਿਨ", ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੈਪੀਟਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹੈ: "ਇਹ ਗੁਣ ਇੱਕ ਕੈਪੀਟਲ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕਰਦੇ ਹਨ: ਜੇ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਨੇਵੀ ਹਾਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਜੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਅਜੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ. ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਜੋ ਕੈਪੀਟਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮੁੱਖ ਵਿਰੋਧੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।”

ਵਰਗੀਕਰਣ ਲਈ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਈ ਰਸਮੀ ਮਾਪਦੰਡ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਇਹ ਨੇਵੀ ਰਣਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲਾਭਦਾਇਕ ਸੰਕਲਪ ਹੈ; ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਲਈ, ਇਹ ਟਨਜ ਜਾਂ ਬੰਦੂਕ ਦੇ ਵਿਆਸ ਦੇ ਖਾਸ ਵੇਰਵਿਆਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਕਾਰਜ ਦੇ ਇੱਕ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤੁਲਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਇਸਦੀ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਉਦਾਹਰਣ ਮਹਾਂਨੀਅਨ ਸਿਧਾਂਤ ਹੈ, ਜੋ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਸਿੰਗਾਪੁਰ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਦੀ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਰਾਇਲ ਨੇਵੀ ਨੂੰ ਅਟਲਾਂਟਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਦੇ ਥੀਏਟਰਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਅਤੇ ਬੈਟਲ ਕਰੂਸਰਾਂ ਦੀ ਵੰਡ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਮਾਹੀਨੀਅਨ ਸਿਧਾਂਤ ਨੂੰ ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਜਾਪਾਨੀ ਨੇਵੀ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਦੇ ਕਾਰਨ ਪਰਲ ਹਾਰਬਰ ਅਤੇ ਯੂਐਸ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਫਲੀਟ ਦੀ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਰੋਕਥਾਮ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਪੈਸੀਫਿਕ ਥੀਏਟਰ ਆਫ਼ ਓਪਰੇਸ਼ਨਜ਼ ਦੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦਾ ਸੁਭਾਅ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਯੁੱਧ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੇ ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਸਟੇਟ ਨੈਵੀ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਲੜਾਕੂ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਤਾਇਨਾਤੀ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ। ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਲੜਾਈ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਜ਼ਮੀਨੀ ਯੁੱਧ ਸੀ; ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਜਰਮਨੀ ਦਾ ਸਤਹ ਫਲੀਟ ਛੋਟਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਐਟਲਾਂਟਿਕ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਗਏ ਐਸਕਾਰਟ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਅਤੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਯੂ-ਕਿਸ਼ਤੀ ਦੇ ਖਤਰੇ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਨ।

ਏਜ ਆਫ਼ ਸੇਲ

19 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਆਲ-ਸਟੀਲ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਏਜ ਆਫ਼ ਸੇਲ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਪੂੰਜੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਵਜੋਂ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਲਾਈਨ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਦੀ ਰਾਇਲ ਨੇਵੀ ਦੀ ਰੇਟਿੰਗ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪਹਿਲੇ, ਦੂਜੇ, ਤੀਜੇ ਜਾਂ ਚੌਥੇ ਦਰਾਂ ਦੀ ਸੀ:

ਪਹਿਲੀ ਦਰ: 100 ਜਾਂ ਵਧੇਰੇ ਤੋਪਾਂ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਿੰਨ ਜਾਂ ਚਾਰ ਡੈੱਕ ' ਤੇ ਰੱਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਚਾਰ-ਸਜਾਵਟ ਮੋਟੇ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਝੱਲਣੀ ਪਈ, ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਡੈੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਦੇ ਅੱਗ ਲੱਗ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਦੂਜਾ ਦਰ: 90-98 ਤੋਪਾਂ।

ਤੀਜੀ ਦਰ: 64 ਤੋਂ 80 ਤੋਪਾਂ (ਹਾਲਾਂਕਿ 64-ਬੰਦੂਕ ਦੇ ਤੀਜੇ-ਰਾਟਰ ਛੋਟੇ ਸਨ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ)। ਚੌਥਾ ਦਰ: 46 ਤੋਂ 60 ਤੋਪਾਂ। 1756 ਤਕ, ਇਹ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਲੜਾਈ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣ ਲਈ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਏ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਹਾਇਕ ਫਰਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉੱਤਰੀ ਸਾਗਰ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਹਿਤਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਿਥੇ ਵੱਡੇ ਜਹਾਜ਼ ਸਫ਼ਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ।

ਫ੍ਰੀਗੇਟ ਪੰਜਵੇਂ ਦਰ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਸਨ; ਛੇਵੇਂ ਰੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਫਰਿੱਗੇਟਸ ਅਤੇ ਕੋਰਵੇਟ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨੈਪੋਲੀਓਨਿਕ ਯੁੱਧਾਂ ਦੇ ਅੰਤ ਅਤੇ 19 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ, ਕੁਝ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਫ੍ਰੀਗੇਟਾਂ ਨੂੰ ਚੌਥੇ ਦਰਾਂ ਵਜੋਂ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।