ਸ਼ਿਕਾਰਾ

ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਹੈ ਜੋ ਜੰਮੂ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਦੇ ਡਲ ਝੀਲ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਲ-ਸਰਾਵਾਂ 'ਤੇ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਿਕਾਰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਆਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਸਮੇਤ ਕਈ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਆਮ ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਵਿੱਚ ਛੇ ਲੋਕ ਬੈਠਦੇ ਹਨ, ਡਰਾਈਵਰ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਪੈਡਲ ਮਾਰਦਾ ਹੈ। ਵੇਨੇਸ਼ੀਅਨ ਗੋਂਡੋਲਾ ਵਾਂਗ, ਉਹ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹਨ। ਕੁਝ ਸ਼ਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਜੇ ਵੀ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਨ, ਜਲ-ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਕਟਾਈ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚਾਰੇ ਲਈ), ਅਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਤਰਪਾਲਾਂ ਨਾਲ ਢੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਨੂੰ ਫਲੋਟਿੰਗ ਘਰਾਂ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[1]^[2]

ਉਸਾਰੀ

ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ ਦੇਵਦਾਰ ਦੀ ਲੱਕੜ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ (ਜੋ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਗਲਦੀ) ਦੀ ਲੰਬਾਈ 25 ਤੋਂ 41 ਫੁੱਟ ਤੱਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨੁਕੀਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੱਕੜ ਦੇ 8 ਤਖ਼ਤੀਆਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਕੇਂਦਰੀ ਭਾਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਮਤਲ ਪਿਛਲੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਲੱਕੜ ਦੇ ਦੋ ਤਖ਼ਤੇ 1.5 ਫੁੱਟ ਦੀ ਲੰਬਕਾਰੀ ਉਚਾਈ ਦੇ ਹਰੇਕ ਪਾਸੇ ਦੀ ਉਚਾਈ ਨੂੰ ਉਧਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਪਸ਼ਟ ਸਪੇਡ ਆਕਾਰ ਦਾ ਅਧਾਰ ਹੈ।^[2]

ਜੋੜਨ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਮੇਖਾਂ ਅਤੇ ਲੋਹੇ ਦੇ ਕਲੈਂਪਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਲਾਲ ਗਰਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਲੱਕੜ ਵਿੱਚ ਤਿਰਛੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਫਿਕਸ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਿਸ਼ਤੀ ਦੇ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਸੁਹਜ ਸ਼ਾਸਤਰ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਣ ਲਈ ਧਿਆਨ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੌਲਕਿੰਗ ਪੌਪਲਰ ਬੀਜ ਵਾਲੇ ਪੇਸਟ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਿਸ਼ਤੀ 10 ਤੋਂ 12 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।^[2]

ਕਿਸ਼ਤੀ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਹੇਠਾਂ ਬਿਲਟ-ਇਨ ਸਟੋਰੇਜ ਸਪੇਸ ਉੱਤੇ ਪੋਜੀਸ਼ਨਿੰਗ ਕੁਸ਼ਨ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਅਪਹੋਲਸਟ੍ਰੀ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਛੱਤਰੀ ਚਾਰ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਸਹਾਰਾ ਹੈ। ਕੇਂਦਰ ਅਤੇ ਸਿਰੇ ਲੋਹੇ ਦੇ ਐਂਕਰ ਰਿੰਗਾਂ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਖੰਭਿਆਂ ਨਾਲ ਲੈਸ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਝੀਲ ਦੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਿਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਚਮਕਦਾਰ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਪੇਂਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਪਾਲਿਸ਼, ਉੱਕਰੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿੰਗਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।^[2]

ਵਰਤੋਂ

ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਫਿਰਨ ਵਿੱਚ ਦੋ ਕਿਸ਼ਤੀ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨੈਵੀਗੇਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਕਾਂਗਰੀ (ਪੋਰਟੇਬਲ ਹੀਟਰ) ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗੱਦੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਅਤੇ ਪਿੱਛੇ ਆਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।^[2]

ਲੰਬੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਦੀਆਂ ਝੀਲਾਂ 'ਤੇ ਭੀੜ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਹਾਊਸਬੋਟ ਤੋਂ ਅੱਗੇ-ਪਿੱਛੇ ਜਾਣ ਜਾਂ ਡੱਲ ਝੀਲ ਦੇ ਲੰਬੇ ਸੈਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਦਾਲ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਦੇ ਲੈਂਡਸਕੇਪ ਦਾ ਕੇਂਦਰੀ ਸਥਾਨ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਸੈਰ-ਸਪਾਟੇ ਦੇ ਕਈ ਸਥਾਨ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਨਿਸ਼ਾਤ ਅਤੇ ਸ਼ਾਲੀਮਾਰ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਹਜ਼ਰਤਬਲ ਅਸਥਾਨ ਸ਼ਿਕਾਰਾ ਦੁਆਰਾ ਸਿੱਧੇ ਪਹੁੰਚਯੋਗ ਹਨ।^[3] ਚਿੱਟੇ-ਗਲੇ ਵਾਲੇ ਕਿੰਗਫਿਸ਼ਰ, ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਿੱਲਾਂ ਵਾਲੇ ਵੱਡੇ ਪੰਛੀ ਵਿਲੋ ਦਰਖਤਾਂ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਦੇਖੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਫਲੋਟਿੰਗ ਗਾਰਡਨ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਰੀਡਜ਼, ਵਿਲੋ ਰਾਡਾਂ ਅਤੇ ਜਲ-ਬਨਸਪਤੀ ਦੇ ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਟਾਪੂ ਝੀਲ ਦੇ ਤਲ ਤੋਂ ਹੁੰਮਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇਕੱਠੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਹਨ ਜੋ ਡੱਡੂ, ਕਿਰਲੀ, ਚੂਹੇ, ਟਿੱਡੇ ਅਤੇ ਜੰਗਲੀ ਜੀਵਾਂ ਲਈ ਹੋਰ ਕੀੜਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਭੋਜਨ ਦਾ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਸਰੋਤ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ।^[3] ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ਘਾਟੀ ਦੇ ਮੂਲ ਨਿਵਾਸੀ ਹਨ, ਪਰ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਈ ਵਾਰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਝੀਲਾਂ 'ਤੇ ਵੀ ਪਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।