ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ
ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ (ਨੀ ਬੋਸ) (ਬੰਗਾਲੀ: যমুনা সেন ) (7 ਅਕਤੂਬਰ 1912- 10 ਫਰਵਰੀ 2001) ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਕਲਾਕਾਰ ਸੀ, ਜੋ ਬਾਟਿਕ ਅਤੇ ਅਲਪੋਨਾ ਸਮੇਤ ਕਈ ਮਾਧਿਅਮਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ, ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਤੋਂ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ਿਲਪਕਾਰੀ। ਉਹ ਆਧੁਨਿਕ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਾਟਿਕ (ਮੋਮ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧੀ ਮਰਨ) ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ ਨੂੰ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮੋਹਰੀ ਸੀ। ਨੰਦਲਾਲ ਬੋਸ ਦੀ ਧੀ, ਆਧੁਨਿਕ ਭਾਰਤੀ ਕਲਾ ਦੀ ਇੱਕ ਕੇਂਦਰੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ, ਉਸਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਦੇ ਕਲਾਤਮਕ ਅਤੇ ਬੌਧਿਕ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਸੀ।
ਅਰੰਭ ਦਾ ਜੀਵਨ
[ਸੋਧੋ]ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ ਦਾ ਜਨਮ 1912 ਵਿੱਚ ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਮੁੰਗੇਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਹਵੇਲੀ ਖੜਗਪੁਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਨੰਦਲਾਲ ਬੋਸ ਅਤੇ ਸੁਧੀਰਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਤੀਜੀ ਸੰਤਾਨ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੰਦਲਾਲ ਬੋਸ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਧੁਨਿਕ ਕਲਾ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਸਨ। ਦਰਅਸਲ, ਉਹ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਹੋਈ: ਉਸਦੇ ਵੱਡੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਗੌਰੀ ਭਾਨਜਾ (ਨੀ ਬੋਸ) ਅਤੇ ਬਿਸਵਰੂਪ ਬੋਸ ਦੋਵੇਂ ਕਲਾਕਾਰ ਸਨ। ਸਾਬਕਾ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਦੇ ਅਲਪੋਨਾ ਕਲਾ ਰੂਪ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਅਤੇ ਸੰਪੂਰਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਗੋਰਾਚੰਦ ਬੋਸ ਵੀ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਪੇਸ਼ੇ ਤੋਂ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸੀ। indian women artists
ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਸੱਦੇ 'ਤੇ, ਨੰਦਲਾਲ ਬੋਸ ਨੇ 1921 ਵਿੱਚ ਨਵੀਨਤਮ ਕਲਾ ਸਕੂਲ ਕਲਾ ਭਵਨ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਵਜੋਂ ਚਾਰਜ ਸੰਭਾਲਿਆ[1] ਉਸ ਦੇ ਅਧੀਨ, ਅਤੇ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਦੇ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਨਾਲ, ਕਲਾ ਭਵਨ ਜਲਦੀ ਹੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਲਾ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਆਪਣੀਆਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁਹਜ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕਰੇਗਾ ਜੋ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕਲਾ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਆਦਰਸ਼. ਇਹ ਉਹ ਮਾਹੌਲ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਮਨਾ ਪਲਿਆ ਸੀ।
ਪਰਿਵਾਰ
[ਸੋਧੋ]ਜਮੁਨਾ ਨੇ 1936 ਵਿੱਚ ਕੇਸ਼ਬ ਚੰਦਰ ਸੇਨ (ਸੇਬਕ ਸੇਨ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ) ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਿਤਿਮੋਹਨ ਸੇਨ ਦੇ ਜੀਜਾ ਸਨ। ਕੇਸ਼ਬ ਚੰਦਰ ਸੇਨ ਪੇਸ਼ੇ ਤੋਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸੁਪ੍ਰਬੁੱਧ ਸੇਨ ਦਾ ਜਨਮ 1938 ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਨਾਚ
[ਸੋਧੋ]ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਨਿਪੁੰਨ ਡਾਂਸਰ ਸੀ। ਉਹ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਲਾਸੀਕਲ ਡਾਂਸ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਹੋਈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਟੈਗੋਰ ਨੇ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੰਗੀਤ 'ਤੇ ਨੱਚਣ ਲਈ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ। ਰਬਿੰਦਰ-ਨ੍ਰਿਤਿਆ ਦੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ, ਨ੍ਰਿਤ ਸ਼ੈਲੀ ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਵਿੱਚ ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਅਧੀਨ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋਈ, ਜਮੁਨਾ ਨੇ ਉੱਤਮਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਦਿਆਲੀ ਲਹਿਰੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਬਿਰਤਾਂਤ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ:[2]
“ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭਾਗਸ਼ਾਲੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਕਵੀ ਤੋਂ ਦੇਖਭਾਲ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਮਿਲਿਆ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਨੱਚਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ, ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਕੁਦਰਤੀ ਕਲਾਕਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਨੱਚਣਾ ਉਸਦਾ ਦੂਜਾ ਸੁਭਾਅ ਸੀ। ਉਹ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨ੍ਰਿਤ ਨਾਟਕਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੇ ਡਾਂਸ ਗਰੁੱਪ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਈਮਾ ਬੈਲੇਰੀਨਾ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੈਂਬਰ ਸੀ। …ਉਹ, ਹੋਰ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਕਲਕੱਤੇ ਦੀਆਂ ਸਟੇਜਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ।
ਜਮਨਾ ਬੋਸ (ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸੇਨ) ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਨ੍ਰਿਤ ਨਾਟਕ ਚਿਤਰਾਂਗਦਾ ਵਿੱਚ ਨਾਮਵਰ ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ: ਫੋਟੋ ਸ਼ਿਸ਼ਟਤਾ: ਈਸ਼ਾ ਦੱਤਾ ਉਹ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਸੀਲੋਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਟੈਗੋਰ ਦੇ ਨਾਲ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਦੇ ਕਈ ਦੌਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਨ। ਇਸ ਨੇ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਜਿਤ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ ਜੋ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਜਨਤਕ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ... ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਮੁਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਟਰੇਲਬਲੇਜ਼ਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਨੱਚਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ... ਇਹ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੋਲਡ ਚਿੱਤਰਣ ਸਨ। 1930 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸਟੇਜ 'ਤੇ। ਚਿਤਰਾਂਗਦਾ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਆਤਮ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ, ਚੰਡਾਲਿਕਾ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਵਿਚ ਅਜਿਹੀ ਸਿੱਧੀ ਅਤੇ ਭਾਵਪੂਰਤ ਜਾਂਚ ਅਤੇ ਸ਼ਪਮੋਚਨ ਵਿਚ ਕਮਲਿਕਾ ਵਿਚ ਸਰੀਰਕ ਖਿੱਚ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪਿਆਰ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਨੂੰ ਜਨਤਕ ਮੰਚ 'ਤੇ ਕਰਨ ਲਈ, ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਹੁਨਰ ਅਤੇ ਯੋਗਤਾ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਵੀ. ਹਿੰਮਤ ਨਾਰੀ ਦੇ ਇਸ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਪੁਨਰ-ਨਿਰਮਾਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਜਮਨਾ ਇੱਕ ਸੰਪੂਰਨ ਸਾਧਨ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨੱਚਣ ਦੀ ਸ਼ੈਲੀ, ਸੁਭਾਵਿਕ ਭਾਵਪੂਰਤ ਅੰਦੋਲਨ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਈ ਗਈ ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ, ਉਸਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਹਨ। "ਟੈਗੋਰ ਡਾਂਸ ਸਟਾਈਲ" ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ, ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਰਾਜ ਅਕਾਦਮੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਾਲ 1997-98 ਲਈ ਇੱਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ।
ਜਿਉ ਜਿਤਸੁ
[ਸੋਧੋ]_(centre_first_row)_with_Shinzo_Takagaki_(centre_second_row).jpg)
1929 ਵਿੱਚ ਟੈਗੋਰ ਨੇ ਜਾਪਾਨ ਤੋਂ ਜੀਊ ਜਿਤਸੂ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਸ਼ਿੰਜੋ ਤਾਕਾਗਾਕੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਆਉਣ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ।[3] ਸਮਾਜਿਕ ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਨਾਲ, ਟੈਗੋਰ ਨੇ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮਾਰਸ਼ਲ ਆਰਟ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਜਮਨਾ, ਉਸਦੇ ਹਮਵਤਨ ਅਮਿਤਾ ਸੇਨ, ਨਿਵੇਦਿਤਾ ਬੋਸ (ਨੀ ਘੋਸ਼) ਦੇ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਟੈਗੋਰ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਦੇ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੋਲਕਾਤਾ ਵਿੱਚ ਨਿਊ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿੱਚ ਜਿਉ ਜਿਤਸੂ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵੀ ਕੀਤਾ।[4]
ਕਲਾਤਮਕ ਕੈਰੀਅਰ
[ਸੋਧੋ]ਕਲਾ ਭਾਵਨਾ
[ਸੋਧੋ]
ਜਮਨਾ 1931 ਵਿੱਚ ਕਲਾ ਭਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ। ਉਸ ਸਮੇਂ, ਹਦਾਇਤਾਂ ਨੂੰ ਰਸਮੀ ਰੂਪ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਗ੍ਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਮਿਤੀ ਸੀ। 1936 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜਮਨਾ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਕਲਾ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਰਹੀ, 1943 ਵਿੱਚ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫੈਕਲਟੀ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਦਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਉਸ ਦੇ ਕੰਮ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਦੀ ਇੱਕ ਸਮਝ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੰਧ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ, ਸਜਾਵਟੀ ਅਤੇ ਸਜਾਵਟੀ ਕੰਮ, ਬਾਟਿਕ, ਸੂਈ-ਵਰਕ, ਮਨੀਪੁਰੀ ਹੈਂਡਲੂਮ ਵਿੱਚ ਬੁਣਾਈ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਟੇਜ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਸਜਾਵਟ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ।
1951 ਵਿੱਚ, ਕਲਾ ਭਾਵਨਾ ਨੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਕੋਰਸ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਨਾਨੀਗੋਪਾਲ ਘੋਸ਼ ਨਾਲ ਇਸ ਕੋਰਸ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਜਮਨਾ ਸੇਨ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਬਾਟਿਕ, ਟਾਈ-ਡਾਈ, ਕਢਾਈ, ਚਮੜੇ ਦੇ ਕੰਮ, ਅਲਪੋਨਾ ਅਤੇ ਬੁਣਾਈ ਸਮੇਤ ਕਈ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਇਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਰੁਸਾਂਘਾ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ।[5] ਉਹ 1975 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾਮੁਕਤੀ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਰਹੀ। 1951 ਵਿੱਚ ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ ਨੇ ਕਢਾਈ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ।[6] ਇਹ 1984 ਵਿੱਚ ਆਨੰਦ ਪਬਲਿਸ਼ਰਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਵਧੇ ਹੋਏ ਸੰਸਕਰਣ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਆਪਣੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਿੱਚ, ਨੰਦਲਾਲ ਬੋਸ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਫਿਲਟਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕਲਾਕਾਰ ਦੀ ਵਿਲੱਖਣ ਧਾਰਨਾ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਬਾਟਿਕ
[ਸੋਧੋ]ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦੀ ਨੂੰਹ, ਪ੍ਰਤਿਮਾ ਦੇਵੀ ਨੇ ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਕਲਾਕਾਰ ਤੋਂ ਬਾਟਿਕ ਦੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਸਿੱਖੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ 1923 ਵਿੱਚ, ਇਸ ਗਿਆਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਕੁਝ ਬਾਟਿਕ ਯੰਤਰ ਵੀ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਕਲਾਕਾਰ ਆਂਡਰੇ ਕਾਰਪੇਲਸ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਉਸਨੇ ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਹੋਰ ਖੋਜਣ ਲਈ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। [7] ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਿਲਪਾ ਭਾਵਨਾ (ਮੌਜੂਦਾ ਸਿਲਪਾ ਸਦਨਾ ਦਾ ਪੂਰਵਗਾਮੀ) ਇਸ ਅਭਿਆਸ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਪੈਮਾਨੇ 'ਤੇ ਵਿਕਸਤ ਕਰੇਗੀ। ਇਹ ਇਸ ਉੱਦਮ ਵਿੱਚ ਹੈ ਕਿ ਜਮੁਨਾ, ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਗੌਰੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਣ ਲਈ ਆਵੇਗੀ। ਨੰਦਲਾਲ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਲਾ ਭਾਵਨਾ ਫੈਕਲਟੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੇਨੋਦੇ ਬਿਹਾਰੀ ਮੁਖਰਜੀ, ਰਾਮਕਿੰਕਰ ਬੈਜ ਅਤੇ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਦੇਵੀ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਜਮੁਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਹੋਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੀ ਆਪਣੀ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਗੌਰੀ ਦੁਆਰਾ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਲਪੋਨਾ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੀ ਇੱਕ ਖਾਸ ਤਰਲ ਬਣਤਰ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਜਮੁਨਾ ਦੀ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਸ਼ੈਲੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬਣਤਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਈ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅਲਪੋਨਾਸ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਬਾਟਿਕ ਕੰਮ ਉਸ ਦੀ ਕਲਾਤਮਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਉੱਤਮ ਹੁਨਰ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਵਿੱਚ ਜਮੁਨਾ ਸੇਨ ਅਤੇ ਗੌਰੀ ਭਾਨਜਾ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਨੇ ਬਾਟਿਕ ਨੂੰ ਆਧੁਨਿਕ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉੱਥੋਂ ਇਹ ਅਭਿਆਸ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕੋਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਦਰਅਸਲ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਬਾਟਿਕ ਨਮੂਨੇ ਅਤੇ ਤਕਨੀਕਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀਨਿਕੇਤਨ ਵਿੱਚ ਅਭਿਆਸੀਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਨਮੂਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਫੈਲ ਜਾਣਗੇ।
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ Mandal, Panchanan (1968). Bharatshilpi Nandalal (in Bengali). Vol. 1 (1st ed.). Santiniketan: Rarh Gobeshona Parshad.
- ↑ Lahiri, Diyali (January 1, 2016). "Jamuna Sen - Living For Beauty". In Mukhopadhyay, Tapati; Sen, Amrit (eds.). Sharing the Dream: The Remarkable Women of Santiniketan. Visva Bharati. pp. 123–134. ISBN 978-81-7522-644-9.
- ↑ "The Nippon-shio of Rabindranath Tagore". The Indian Express (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 2016-07-03. Retrieved 2022-10-12.
- ↑ Deepa Sen, “Shatabarshe Jamuna Sen,” (in Bengali), Shreyashi, Published by Alapini Mahila Samiti, Santiniketan 2011/12
- ↑ Dutta, Pulak (2001). Karusangha (in Bengali). Santiniketan: Visva-Bharati.
- ↑ Sen, Jamuna (1984). Selai-er Noksha (in Bengali) (3rd ed.). Kolkata (First Published in 1951, Santiniketan): Ananda Publishers.
{{cite book}}: CS1 maint: location (link) - ↑ Haimanti Chakravarty, ''Batik: Decoration on Fabric As Practised In Java and South India,'' Silpa Bhavana Technical Series No. 1, Visva-Bharati, publication date not printed