ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ (ਗਾਇਕਾ)
ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ | |
|---|---|
| ਜਨਮ | 27 ਸਤੰਬਰ 1917 ਕੋਲਕਾਤਾ, ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਰਤ |
| ਮੌਤ | 1 ਨਵੰਬਰ 1993 (ਉਮਰ 76) |
ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ (27 ਸਤੰਬਰ 1917 - 1 ਨਵੰਬਰ 1993) ਨੈਣਾ ਰਿਪਜੀਤ ਸਿੰਘ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਭਾਰਤੀ ਗਾਇਕਾ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਆਪਣੇ ਥੁਮਰੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੇ ਦਾਦਰਾ ਅਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵੀ ਗਾਈਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਰੇਡੀਓ ਵਿਚ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੂਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤ ਨਿਰਮਾਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਗਿਰਜਾ ਸ਼ੰਕਰ ਚੱਕਰਵਰਤੀ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸੰਗੀਤਕ ਸਿਖਲਾਈ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ 1915 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ, ਰਾਮਪੁਰ-ਸਹਿਸਵਾਨ ਘਰਾਨਾ ਦੇ ਉਸਤਾਦ ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਹੁਸੈਨ ਖ਼ਾਨ ਅਤੇ ਬਨਾਰਸ ਘਰਾਨਾ ਦੀ ਰਸੂਲਣ ਬਾਈ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਕੋਲਕਾਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਕੁਲੀਨ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਜੰਮੀ, ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਦੀ 16 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕਪੂਰਥਲਾ ਰਾਜ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਅਤੇ 1949 ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨਾ ਪਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ।
1974 ਵਿਚ, ਉਸਨੂੰ ਪਦਮ ਸ਼੍ਰੀ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਇਹ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਚੌਥਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਾਗਰਿਕ ਸਨਮਾਨ ਹੈ।[1]
ਮੁੱਢਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਸਿਖਲਾਈ
[ਸੋਧੋ]ਕੋਲਕਾਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਕੁਲੀਨ ਬੰਗਾਲੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਨਿਲਿਨਾ ਸੇਨ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ, ਜਿਥੇ ਉਸ ਦੇ ਦਾਦਾ ਕੇਸ਼ੂਬ ਚੰਦਰ ਸੇਨ, ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਨੇਤਾ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮ ਸਮਾਜ ਲਹਿਰ ਦੇ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ ਸਨ। ਉਹ ਪੰਜ ਭੈਣਾਂ-ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਸਨ: (ਸੁਨੀਤ, ਬਿਨੀਤਾ, ਸਾਧੋਨਾ, ਨੀਲੀਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦੀਪ), ਨੀਲੀਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਸਰਲ ਚੰਦਰ ਸੇਨ, ਇੱਕ ਬੈਰੀਸਟਰ ਅਤੇ ਨਿਰਮਲਾ (ਨੇਲੀ) ਤੋਂ ਇੱਕ ਉਦਾਰ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੱਗੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਚਾਚੇ, ਪੰਚੂ ਇੱਕ ਸਥਾਨਕ ਥੀਏਟਰ ਵਿਚ, ਜਵਾਨ ਨੀਲੀਨਾ ਨੂੰ ਅੰਗੁਰਬਾਲਾ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਮਸਜਿਦ ਬੇਰੀ ਸਟ੍ਰੀਟ ਵਿਖੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਅਗਰਬਲਾ ਸੁਣਨ ਲਈ ਗਈ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਗਿਰਜਾ ਸ਼ੰਕਰ ਚਕਰਵਰਤੀ (1885–1948) ਦੇ ਅਧੀਨ ਨੌਂ ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਸਿਖਲਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ, ਜੋਕਿ ਇੱਕ ਨਾਮਵਰ ਗਾਇਕਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ, ਜੋ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਖਿਆਲ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।[2]
1934 ਵਿਚ, 16 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਰਪਜੀਤ ਸਿੰਘ (ਬ: 1906) ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਾਹੀ ਕਪੂਰਥਲਾ ਰਾਜ ਦੇ ਰਾਜਾ ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਤੀਜੇ ਪੁੱਤਰ ਸਨ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਪੂਰਥਲਾ ਚਲੀ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਗਾਉਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਦੀ 1949 ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ 32 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ।[3]
ਕਰੀਅਰ
[ਸੋਧੋ]1949 ਵਿੱਚ ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਚਲੀ ਗਈ, ਜਿਥੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਕੀਤੀ। ਇੱਥੇ ਉਹ ਆਰਸੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਅਤੇ ਡੀ.ਸੀ.ਐਮ. ਸ਼੍ਰੀਰਾਮ ਗਰੁੱਪ ਦੇ ਲਾਲਾ ਚਰਤ ਰਾਮ ਦੀ ਪਤਨੀ ਸੁਮਿੱਤਰਾ ਚਰਿਤ ਰਾਮ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਆਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਫਿਰ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਕਲਾ ਸੰਗਠਨ ਝੰਕਰ ਕਮੇਟੀ ਚਲਾਇਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀਰਾਮ ਭਾਰਤੀ ਕਲਾ ਕੇਂਦਰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਰਾਹ ਪੱਧਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। 1952 ਵਿੱਚ ਦੇਵੀ ਇਸਦੇ ਕਲਾਤਮਕ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਵਜੋਂ,[4] ਅਗਲੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਰੇਡੀਓ, ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤ ਨਿਰਮਾਤਾ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦੂਰਦਰਸ਼ਨ ਟੀਵੀ ਚੈਨਲ ਨਾਲ ਨਿਰਮਾਤਾ ਵੀ ਰਹੀ।[2][5] ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਦਿੱਲੀ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸੰਗੀਤਕ ਸਿਖਲਾਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਤਾਦ ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਹੁਸੈਨ ਖ਼ਾਨ (ਅ.ਚ. 1964) ਦੇ ਅਧੀਨ, ਰਾਮਪੁਰ-ਸਹਿਸਵਾਨ ਘਰਾਨਾ ਦੇ ਦੋਨੇ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਭਾਰਤੀ ਕਲਾ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ, ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਰਸੂਲਨ ਬਾਈ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸਨ। ਬਨਾਰਸ ਘਰਾਨਾ ਦੀ, ਜਿਥੇ ਉਸਨੇ ਠੁਮਰੀ ਦੀ ਪੁਰਾਣ ਸ਼ੈਲੀ ਸਿੱਖੀ, ਅਤੇ ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਪਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[6]
ਆਪਣੀ ਥੁਮਰੀ ਗਾਇਨ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਥੁਮਰੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਨੱਤਿਆ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਅੱਠ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੀਆਂ ਨਾਇਕਾ ਭੇਦਾ (ਅਸ਼ਟ ਨਾਇਕਾ) ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ।[7] ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੇ ਦੂਜੀਆਂ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੱਵਾਲੀ ਅਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਾਇਆ।[8]
ਬਾਅਦ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ, ਉਸ ਨੇ ਕੀਰਤਨ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈ ਲਈ, ਉਹ ਵਰਿੰਦਾਵਨ ਗਈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤਿੰਨ ਸੀਨੀਅਰ ਚੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ।[9]
ਉਸਨੇ ਸ਼ੁਭਾ ਮੁਦਗਲ, ਮਧੁਮਿਤਾ ਰੇ ਅਤੇ ਵਿਦਿਆ ਰਾਓ ਵਰਗੇ ਨਾਮਵਰ ਚੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਿਖਾਇਆ।[10] ਸਾਲ 2011 ਵਿਚ, ਉਸ ਦੀ ਇੱਕ ਚੇਲੀ, ਵਿਦਿਆ ਰਾਓ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ, ਦਿਲ ਤੋਂ ਦਿਲ: ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਿਆਂ ਸਿਰਲੇਖਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਯਾਦ ਪੱਤਰ ਲਿਖਿਆ।[11]
ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
[ਸੋਧੋ]ਉਸ ਦੇ ਚਾਰ ਬੱਚੇ, ਦੋ ਬੇਟੇ, (ਰਤਨਜੀਤ ਸਿੰਘ (ਅ .1940), ਕਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ (ਅ. 1945)), ਅਤੇ ਦੋ ਬੇਟੀਆਂ (ਨੀਲਿਕਾ ਕੌਰ (ਅ. 1935) ਅਤੇ ਰੇਨਾ ਕੌਰ (ਬੀ. 1938)) ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ ਫਾਊਡੇਸ਼ਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1994 ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ।[12] ਉਸਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ, ਸਾਧਨਾ ਬੋਸ (1914–1973) 1930 ਅਤੇ 40 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਡਾਂਸਰ ਅਤੇ ਫਿਲਮ ਅਦਾਕਾਰਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਦੂਜੀ ਭੈਣ ਰਾਣੀ ਬਿਨੀਤਾ ਰਾਏ ਦਾ ਵਿਆਹ ਚੱਕਮਾ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ Archived 2021-12-31 at the Wayback Machine.। ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਜਵਾਈ - ਮਾਸੀਆਂ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਦੋ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੀਆਂ ਮਹਾਰਾਣੀਆਂ ਸਨ। ਸੁਨੀਤੀ ਦੇਵੀ, ਕੁਚ ਬਿਹਾਰ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਕ੍ਰਿਚ ਨਹਿਰਨ ਭੂਪ ਬਹਾਦਰ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਕੁਛ ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ। ਮਹਾਰਾਣੀ ਸੁਨੀਤੀ ਦੇਵੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਜਤਿੰਦਰ ਨਾਰਾਇਣ ਭੂਪ ਬਹਾਦੁਰ, ਕੂਚ ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਨੇ ਬੜੌਦਾ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ, ਸਿਆਜੀਰਾਓ ਗਾਏਕਵਾੜ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਧੀ, ਬਰੋਦਾ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਇੰਦਰਾ ਰਾਜੇ ਗਾਏਕਵਾੜ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਜੈਤੇਂਦਰ ਨਰਾਇਣ ਅਤੇ ਇੰਦਰਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਦੂਜੀ ਧੀ ਗਾਇਤਰੀ ਦੇਵੀ, ਜੈਪੁਰ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ-ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਹੀ ਚਿਹਰਾ ਸੀ। ਨੈਣਾ ਦੇਵੀ ਦੀ ਦੂਜੀ ਮਾਸੀ ਸੁੱਚਰੌ ਦੇਵੀ, ਮਯੂਰਭੰਜ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਭਾਂਜ ਦਿਓ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ, ਮਯੂਰਭੰਜ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਸਨ।[13]
ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੰਮ
[ਸੋਧੋ]- ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਹੁਸੈਨ ਖਾਨ (ਜੀਵਨੀ), ਨੈਣਾ ਰਿਪਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ। ਸੰਗੀਤ ਨਾਟਕ ਅਕਾਦਮੀ, 1964.
- ਥੁਮਰੀ, ਇਸ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਗਾਇਕੀ, ਜਰਨਲ, ਭਾਗ 6, ਅੰਕ 1. ਆਈ ਟੀ ਸੀ ਸੰਗੀਤ ਰਿਸਰਚ ਅਕੈਡਮੀ. ਪੰਨਾ 13-17 .
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ "Padma Awards Directory (1954–2009)" (PDF). Ministry of Home Affairs. Archived from the original (PDF) on 10 May 2013.
Nina Ripjit Singh, Naina Devi
- ↑ 2.0 2.1 "A Tale of Two Women: In search of their own songs". The Telegraph. 11 March 2012. Retrieved 6 June 2013.
- ↑ Subhra Mazumdar (25 September 2010). "Naina Devi and the nautch girl". The Times of India, Crest Edition. Archived from the original on 24 October 2013. Retrieved 6 June 2013.
- ↑ Ashish Khokar (1 January 1998). Shriram Bharatiya Kala Kendra: a history: Sumitra Charat Ram reminisces. Lustre Press. p. 52. ISBN 978-81-7436-043-4. Retrieved 11 June 2013.
- ↑ "Strains of a Bias". 1 October 2000. Retrieved 10 June 2013.
- ↑ Mukherji, p. 134
- ↑ Manuel, p. 10
- ↑ Shubha Mudgal (19 October 2009). "Shubha: Every child wants to be chota ustad". Archived from the original on 20 ਜੂਨ 2013. Retrieved 10 June 2013.
{{cite web}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ "In service of the arts". 27 January 2011. Retrieved 10 June 2013.
- ↑ "Simply herself". The Hindu. 14 July 2006. Archived from the original on 13 ਮਾਰਚ 2007. Retrieved 10 June 2013.
{{cite web}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Chitra Padmanabhan (17 December 2011). "Intimate universe". Frontline. Retrieved 6 June 2013.
- ↑ "Kapurthala Genealogy". royalark.net. Retrieved 6 June 2013.
- ↑ "Flaneuring around Calcutta". 3 January 2009. Archived from the original on 2 ਫ਼ਰਵਰੀ 2014. Retrieved 10 June 2013.
ਕਿਤਾਬਚਾ
[ਸੋਧੋ]- Peter Lamarche Manuel (1989). Ṭhumri: In Historical and Stylistic Perspectives. Motilal Banarsidass. ISBN 8120806735.
- Vidya Rao (2011). Heart to Heart: Remembering Naina Devi. HarperCollins. ISBN 9350291479.
- Kumar Pradas Mukherji (2006). The Lost World of Hindustani Music. Penguin Books India. ISBN 0143061992.