ਰੂਬੀ ਮਾਇਰਸ

ਰੂਬੀ ਮਾਇਰਸ (1907–10 ਅਕਤੂਬਰ 1983), ਜੋ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਟੇਜ ਨਾਮ ਸੁਲੋਚਨਾ ਨਾਲ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਗਦਾਦੀ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚੋਂ, ਯਹੂਦੀ ਵੰਸ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਮੂਕ ਫਿਲਮ ਅਦਾਕਾਰਾ ਸੀ।

ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਅਭਿਨੇਤਰੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਸਟੂਡੀਓਜ਼ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਨਸ਼ਾਅ ਬਿਲੀਮੋਰੀਆ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1930 ਦੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਪਿਕਸ, ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ ਹਾਊਸ ਖੋਲ੍ਹਿਆ।^[1]

ਮਾਇਰਸ ਨੂੰ 1973 ਦਾਦਾ ਸਾਹਿਬ ਫਾਲਕੇ ਅਵਾਰਡ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜੋ ਜੀਵਨ ਭਰ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਸਿਨੇਮਾ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਹੈ। ^[2] ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਗੋਦ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸਾਰਾਹ ਮਾਇਰਸ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸਨੂੰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਜੇਲਕਸ਼ਮੀ ਸ੍ਰੇਸ਼ਠ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਮਾਇਰਸ ਦੀ ਮੌਤ 1983 ਵਿੱਚ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਹੋਈ।^[3]

ਫਿਲਮ ਕੈਰੀਅਰ[ਸੋਧੋ]

Sulochana Indira M.A. (cropped).jpg — ਸੁਲੋਚਨਾ ਇੰਦਰਾ ਐਮ.ਏ

ਰੂਬੀ ਮਾਇਰਸ ਦਾ ਜਨਮ 1907 ਵਿੱਚ ਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ।^[4] ਸਵੈ-ਨਾਮ ਸੁਲੋਚਨਾ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਯੂਰੇਸ਼ੀਅਨ ਮਹਿਲਾ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੋਹਿਨੂਰ ਫਿਲਮ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਮੋਹਨ ਭਵਨਾਨੀ ਨੇ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਟੈਲੀਫੋਨ ਆਪਰੇਟਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਅਭਿਨੈ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ੱਕੀ ਪੇਸ਼ਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਭਵਨਾਨੀ ਨੇ ਅੜੀ ਰਹੀ ਅਤੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦਾ ਕੋਈ ਗਿਆਨ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਆਖਰਕਾਰ ਮੰਨ ਗਈ। ਉਹ ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਫਿਲਮ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਹਿਨੂਰ ਵਿਖੇ ਭਵਨਾਨੀ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਹੇਠ ਇੱਕ ਸਟਾਰ ਬਣ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਨਖਾਹ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਫਿਲਮ ਸਟਾਰ ਬਣ ਗਈ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

ਉਸਦੀਆਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਟਾਈਪਿਸਟ ਗਰਲ (1926), ਬਲਿਦਾਨ (1927) ਅਤੇ ਵਾਈਲਡਕੈਟ ਆਫ ਬੰਬੇ (1927) ਸਨ।^[5]

ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਆਰ ਐਸ ਚੌਧਰੀ ਨਾਲ 1928-29 ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਫਿਲਮਾਂ - ਮਾਧੁਰੀ (1928), ਅਨਾਰਕਲੀ (1928) ਅਤੇ ਇੰਦਰਾ ਬੀਏ (1929) ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੂਕ ਫਿਲਮ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਦੇਖਿਆ। ਜਦੋਂ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ 'ਤੇ ਇੱਕ ਖਾਦੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਫਿਲਮ ਦਿਖਾਈ ਗਈ, ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਮਾਧੁਰੀ ਤੋਂ ਸੁਲੋਚਨਾ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਡਾਂਸ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਧੁਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸਮਕਾਲੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾਲ, ਸੁਲੋਚਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੈਰੀਅਰ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਪਾਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਭਿਨੇਤਾ ਨੂੰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਵਿੱਚ ਨਿਪੁੰਨ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਭਾਸ਼ਾ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਲੈ ਕੇ, ਉਸਨੇ ਮਾਧੁਰੀ (1932) ਦੇ ਟਾਕੀ ਸੰਸਕਰਣ ਨਾਲ ਵਾਪਸੀ ਕੀਤੀ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

ਇੰਦਰਾ (ਹੁਣ ਇੱਕ) ਐੱਮ.ਏ. (1934), ਅਨਾਰਕਲੀ (1935) ਅਤੇ ਬੰਬਈ ਕੀ ਬਿੱਲੀ (1936) ਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੂਕ ਹਿੱਟ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਹੋਰ ਟਾਕੀ ਸੰਸਕਰਣ ਆਏ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]} ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਉਹ 5000 ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਤਨਖਾਹ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਕੋਲ ਸਭ ਤੋਂ ਸਲੀਕ ਕਾਰਾਂ (ਸ਼ੇਵਰਲੇ 1935) ਸੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਯੁੱਗ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਨਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਡੀ. ਬਿਲੀਮੋਰੀਆ, ਉਸਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵਜੋਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਨੇ 1933 ਅਤੇ 1939 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਜੋੜੀ ਸੀ - ਉਸਦੀ ਜੌਨ ਬੈਰੀਮੋਰ-ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਓਰੀਐਂਟਲ 'ਕੁਈਨ ਆਫ ਰੋਮਾਂਸ' ਦੇ ਉਲਟ ਪਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਰੀਅਰ ਵੀ ਬਦਲ ਗਏ। ਸੁਲੋਚਨਾ ਨੇ ਕੁਝ ਆਗਾਮੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ਾਂ ਲੱਭਣ ਲਈ ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਚਰਿੱਤਰ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਨਾਲ ਵਾਪਸੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਨ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸ ਕੋਲ ਅਜੇ ਵੀ ਵਿਵਾਦ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ। 1947 ਵਿੱਚ, ਮੋਰਾਰਜੀ ਦੇਸਾਈ ਨੇ ਜੁਗਨੂੰ ' ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸੁਲੋਚਨਾ ਦੇ ਵਿੰਟੇਜ ਸੁਹਜ ਲਈ ਇੱਕ ਬੁੱਢੇ ਸਾਥੀ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਦੇ "ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਿੰਦਣਯੋਗ" ਕੰਮ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

1953 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਤੀਜੀ ਅਨਾਰਕਲੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਸਲੀਮ ਦੀ ਮਾਂ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ। ਉਸਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਨੇਮਾ ਕੁਈਨ (1926), ਟਾਈਪਿਸਟ ਗਰਲ (1926), ਬਲਿਦਾਨ (1927), ਵਾਈਲਡ ਕੈਟ ਆਫ਼ ਬੰਬੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਅੱਠ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਰਦਾਰ ਨਿਭਾਏ, ਜਿਸਨੂੰ ਬੰਬਈ ਕੀ ਬਿੱਲੀ (1936) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰੀਮੇਕ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ; ਮਾਧੁਰੀ (1928), ਜੋ 1932 ਵਿੱਚ ਧੁਨੀ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ਸੀ; ਅਨਾਰਕਲੀ (1928), 1945 ਵਿੱਚ ਰੀਮੇਕ; ਇੰਦਰਾ ਬੀ.ਏ. (1929); ਹੀਰ ਰਾਂਝਾ (1929), ਅਤੇ ਕਈ ਹੋਰ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਾਜ਼ (1953)।

ਸੁਲੋਚਨਾ ਨੇ 1930 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਫ਼ਿਲਮ ਸਟੂਡੀਓ, ਰੂਬੀ ਪਿਕਸ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਭਰ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ 1973 ਵਿੱਚ ਦਾਦਾ ਸਾਹਿਬ ਫਾਲਕੇ ਅਵਾਰਡ ਮਿਲਿਆ।^[6] ਇਸਮਾਈਲ ਮਰਚੈਂਟ ਨੇ ਮਹਾਤਮਾ ਐਂਡ ਬੈਡ ਬੁਆਏ (1974) ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਦਿੱਤੀ।

1983 ਵਿੱਚ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਫਲੈਟ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।^{[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]}

ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਨਾ[ਸੋਧੋ]

ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਮਹਾਨ ਮਾਸਟਰ: ਦਾਦਾ ਸਾਹਿਬ ਫਾਲਕੇ ਅਵਾਰਡ ਜੇਤੂ, ਡੀ ਪੀ ਮਿਸ਼ਰਾ, ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਵਿਭਾਗ, ਸੂਚਨਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਮੰਤਰਾਲੇ, ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ। ਭਾਰਤ ਦਾ, 2006.ISBN 81-230-1361-2 . ਸਫ਼ਾ 16.
ਅਭਿਨੇਤਰੀ ਸੁਲੋਚਨਾ ਸਿਨੇਮਾ ਐਟ ਦ ਐਂਡ ਆਫ ਐਂਪਾਇਰ: ਏ ਪਾਲੀਟਿਕਸ ਆਫ ਟਰਾਂਜਿਸ਼ਨ ਇਨ ਬ੍ਰਿਟੇਨ ਐਂਡ ਇੰਡੀਆ, ਪ੍ਰਿਆ ਜੈਕੁਮਾਰ ਦੁਆਰਾ, ਡਿਊਕ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਪ੍ਰੈਸ, 2006।ISBN 0-8223-3793-2 ISBN 0-8223-3793-2 . ਪੰਨਾ 73।
ਦਿਨੇਸ਼ ਰਹੇਜਾ, ਜਤਿੰਦਰ ਕੋਠਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਹਿੰਦੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਸੌ ਲੂਮਿਨਰੀਜ਼ । ਇੰਡੀਆ ਬੁੱਕ ਹਾਊਸ ਪਬਲਿਸ਼ਰਜ਼, 1996।ISBN 81-7508-007-8 ISBN 81-7508-007-8 . ਪੰਨਾ 1871

ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]

↑ Silent Screen Stars' India Heritage:Performing Arts:Cinema In India:Personalities:Silent Screen Stars.
↑ "Dada Saheb Phalke Award Overview". Directorate of Film Festivals. Archived from the original on 18 July 2020. Retrieved 8 September 2020.
↑ Chowdhury, Anindita (2020-02-13). "Ruby Myers: The Jewish-Indian Mega Film Star We Don't Remember | #IndianWomenInHistory". Feminism in India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਬਰਤਾਨਵੀ)). Retrieved 2022-10-31.
↑ Queens of hearts The Tribune, 9 December 2007.
↑ Hansen, Kathryn (1998). "Stri Bhumika: Female Impersonators and Actresses on the Parsi Stage". Economic and Political Weekly. 33 (35): 2299. JSTOR 4407133.
↑ Madurainetwork.com - Dada Saheb Phalke Award

[1] Silent Screen Stars' India Heritage:Performing Arts:Cinema In India:Personalities:Silent Screen Stars.

[2] "Dada Saheb Phalke Award Overview". Directorate of Film Festivals. Archived from the original on 18 July 2020. Retrieved 8 September 2020.

[3] Chowdhury, Anindita (2020-02-13). "Ruby Myers: The Jewish-Indian Mega Film Star We Don't Remember | #IndianWomenInHistory". Feminism in India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਬਰਤਾਨਵੀ)). Retrieved 2022-10-31.

[4] Queens of hearts The Tribune, 9 December 2007.

[5] Hansen, Kathryn (1998). "Stri Bhumika: Female Impersonators and Actresses on the Parsi Stage". Economic and Political Weekly. 33 (35): 2299. JSTOR 4407133.

[6] Madurainetwork.com - Dada Saheb Phalke Award

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]