ਇਸਈ ਵੇਲਾਲਰ
ਇਸਈ ਵੇਲਾਲਰ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਭਾਈਚਾਰਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਹਿੰਦੂ ਮੰਦਰਾਂ ਅਤੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤਾਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਨਾਚ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।[1] ਸ਼ਬਦ "ਇਸਈ ਵੇਲਾਲਰ" ਹਾਲ ਹੀ 'ਚ ਜਾਣੀ ਗਈ ਕਮਿਊਨਟੀ ਪਛਾਣ ਹੈ ਅਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਜਾਤਾਂ ਅਤੇ ਕਿੱਤਿਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਲੋਕ ਜਿਵੇਂ ਅਗਮੁਦਾਇਰ, ਮੈਲਕਰਾਰ, ਨਨਾਇਕਕਾਰਰ, ਨੱਟੂਵਾਨਰ, ਸੇਨਗੁਨਥਰ ਤੇ ਵੇਲਾਲਰ ਆਦਿ ਇਸੇ ਪਛਾਣ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।[2][3]
ਇਸ ਕਮਿਉਨਟੀ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇਵਦਾਸੀ (ਰਸਮੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਡਾਂਸਰ) ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰੜੀਆਂ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮਰਦ ਨਾਦਾਸਵਰਮ (ਵਿੰਡਪਾਈਪ ਯੰਤਰ) ਅਤੇ ਮੇਲਮ (ਡਰੱਮ) ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਵਜੋਂ ਕਾਰਜ ਕਰਦੇ ਸਨ।[1]
ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ
[ਸੋਧੋ]ਸ਼ਬਦ ਇਸਈ ਵੇਲਾਰਲ ਤਾਮਿਲ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਇਸਈ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਸੰਗੀਤ" ਅਤੇ ਵੇਲਾਲਰ ਦਾ ਆਮ ਅਰਥ "ਕਾਸ਼ਤਕਾਰ" ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ "ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਕਾਸ਼ਤਕਾਰ" ਵਜੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[3] ਇਹ ਸ਼ਬਦ 1947 ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਨਾਚ ਵਿਰੋਧੀ ਲਹਿਰ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਦੇਵਦਾਸੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[1] ਸ਼ਬਦ "ਦੇਵਦਾਸੀ" ਤਮਿਲ ਸ਼ਬਦ ਤੇਵਰਤੀਇਲ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਰੂਪ ਹੈ (ਬਹੁਵਚਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੇਵਰਾਤੀਅਰ) ਜਿਸ ਦੇ ਅਰਥ "ਦੇਵਤਾ" ਅਤੇ ਅਟਿਆਲ ਅਰਥ "ਔਰਤ ਭਗਤ" ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੈ।[4]
ਇਤਿਹਾਸ
[ਸੋਧੋ]ਇਸਈ ਵੇਲਲਾਰ ਕਮਿਉਨਟੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਖਾਨਾਬਦੋਸ਼ ਸੀ।[5] ਬਾਰਦਿਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸੰਗਮ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਮੁੱਢਲੇ ਪੱਲਵ ਅਤੇ ਪਾਂਡਿਆ ਦੌਰ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਵਾਦੀ ਅਤੇ ਬਚਾਅ ਪੱਖ ਦੇ ਸਨ। ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਨ੍ਰਿਤ ਦਾ ਕਲਾਤਮਕ ਪੱਖ ਚੋਲਾ ਅਤੇ ਵਿਜਯਨਗਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਇਆ, ਜਿੱਥੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਦਰਬਾਰਾਂ ਅਤੇ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[6]
ਮੁੱਢਲੇ ਚੋਲਾ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇਵਰਤੀਅਰ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਭੇਟਾਂ ਅਤੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਰਸਮ ਅਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਨ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਸਨਮਾਨ ਅਤੇ ਉੱਚ ਭਾਵ ਸੀ।[4] ਲਿਖਤੀ ਸਬੂਤ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੇਵਰਤੀਅਰ ਸੁਤੰਤਰ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਔਰਤਾਂ ਸਨ ਜੋ ਸੰਪੱਤੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੀਆਂ ਸਨ (ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ) ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਸਥਾਨ ਸੀ। ਰਾਜਾਰਾਜਾ ਪਹਿਲੇ ਦਾ 11 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਵਰਤੀਅਰ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਹਦੀਸ਼ਵਰ ਮੰਦਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਕੋਲ ਜ਼ਮੀਨ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ।[7]
ਤੰਜਾਵਰ ਅਤੇ ਤੰਜਾਵਰ ਮਰਾਠਾ ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਨਾਇਕਾਂ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਹੇਠ, ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਤੇਲਗੂ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਤੰਜਾਵਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਤੰਜਾਵਰ ਦੇ ਮੇਲਕਰਕਾਰ ਇਸ ਲਈ ਦੋ ਵੱਖਰੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਸਮੂਹਾਂ- ਤਾਮਿਲ ਅਤੇ ਤੇਲਗੂ ਮੇਲਕਾਰਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡੇ ਹੋਏ ਹਨ।[1]
ਮਸ਼ਹੂਰ ਇਸਈ ਵੇਲਾਰਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ
[ਸੋਧੋ]ਇਤਿਹਾਸਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ
[ਸੋਧੋ]- ਅਰੁਣਾਗਿਰੀਨਾਥਰ
- ਮੁਥੂ ਠੰਡਵਰ
ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਜਕਰਤਾ
[ਸੋਧੋ]- ਮੂਵਲੂਰ ਰਮਮਿਰਥਮ
ਰਾਜਨੇਤਾ
[ਸੋਧੋ]- ਐਮ ਕਰੁਣਾਨਿਧੀ
- ਮੁਰਸੋਲੀ ਮਾਰਨ
- ਐਸ ਐਸ ਥਨੇਰਸੂ
- ਐਮ ਕੇ ਅਜ਼ਗਿਰੀ
- ਐਮ ਕੇ ਸਟਾਲਿਨ
- ਕਨੀਮੋਝੀ
- ਦਯਾਨਿਧੀ ਮਾਰਨ
ਵਪਾਰਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ
[ਸੋਧੋ]- ਕਲਾਨਿਥੀ ਮਾਰਨ
ਕਲਾ
[ਸੋਧੋ]- ਟੀ ਐਨ ਰਾਜਾਰਥਨਮ ਪਿਲਾਈ
- ਕੁੰਬਕੋਨਮ ਰਾਜਾਮਾਨਿਕਮ ਪਿਲਾਈ
- ਵੀਨੈ ਧਨਮਲ
- ਪੀ ਆਰ ਥਿਲਾਗਮ
- ਟੀ ਕੇ ਸਵਾਮੀਨਾਥਾ ਪਿਲਾਈ
- ਨਾਮਾਗਿਰੀਪੇਟੈ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਨ
- ਤਿਰੁਵਰੂਰ ਬਕਥਾਵਤਸਲਮ
- ਐਸ ਸੋਮਸੁੰਦਰਮ
ਸਿਨਮਾ
[ਸੋਧੋ]- ਟੀ ਆਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ
- ਟੀ ਐਸ ਬਲੈਈਆ
- ਟੀ.ਏ. ਮਧੁਰਮ
- ਏਵੀਐਮ ਰਾਜਨ
- ਜੂਨੀਅਰ ਬਲਿਆਇਆ
- ਮਨੋਚਿਥਰਾ
- ਤਿਆਗੁ
- ਸਿਵਕਾਰਥਿਕੇਣ
- ਅਰੂਲਨੀਥੀ
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 University, Vijaya Ramaswamy, Jawaharlal Nehru (2017-08-25). Historical Dictionary of the Tamils (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Rowman & Littlefield. pp. 114–115, 161–162. ISBN 9781538106860.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) - ↑ Bannerji, Himani; Mojab, Shahrzad; Whitehead, Judith (2001). Of Property and Propriety: The Role of Gender and Class in Imperialism and Nationalism (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). University of Toronto Press. p. 162. ISBN 9780802081926.
- ↑ 3.0 3.1 Pillai, Swarnavel Eswaran (2015-01-27). Madras Studios: Narrative, Genre, and Ideology in Tamil Cinema (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). SAGE Publications India. p. 231. ISBN 9789351502128.
- ↑ 4.0 4.1 Orr, Leslie C. (2000-03-09). Donors, Devotees, and Daughters of God: Temple Women in Medieval Tamilnadu (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Oxford University Press. pp. 5, 52, 56. ISBN 9780195356724.
- ↑ Arunachalam, M. (1979). The Kalabhras in the Pandiya country and their impact on the life and letters there (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). University of Madras. p. 90.
- ↑ Srilata, K. (2003). The Other Half of the Coconut: Women Writing Self-respect History : an Anthology of Self-respect Literature (1928-1936) (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Kali for Women. pp. 94. ISBN 9788186706503.
- ↑ Bhattacharya, Sabyasachi (2011). Approaches to History: Essays in Indian Historiography (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Indian Council of Historical Research (ICHR). p. 206. ISBN 9789380607177.