ਦੇਵਦਾਸੀ
ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦੇਵਦਾਸੀ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤੇ ਜਾਂ ਦੇਵੀ ਦੀ ਚਾਕਰ ) ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿਸੇ ਦੇਵਤੇ ਜਾਂ ਮੰਦਰ ਦੀ ਪੂਜਾ ਅਤੇ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਂ ਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਸੌਂਪਣ ਦਾ ਇਹ ਕਾਰਜ ਪੋਟੂਕੱਟੂ ਰਸਮ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਵਿਆਹ ਨਾਲ਼ ਰਲਦਾ-ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਮੰਦਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਰਸਮਾਂ ਨਿਭਾਉਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਹ ਇਸਤਰੀਆਂ ਸਾਦਿਰ (ਭਾਰਤਨਾਟ), ਉੜੀਸੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪੁਰਾਤਨ ਨਾਚ ਰਸਮਾਂ ਵੀ ਸਿੱਖਦੀਆਂ ਹਨ।
ਦੇਵਦਾਸੀ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਔਰਤਾਂ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਰੀਤਾਂ, ਰਸਮਾਂ ਅਤੇ ਨ੍ਰਿਤ ਸਿੱਖਣ ਵਿਚ ਬਿਤਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ. ਦੇਵਦਾਸੀਸ ਤੋਂ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿ toਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਦੇ ਅਪਵਾਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. [ਹਵਾਲੇ ਦੀ ਲੋੜ]
ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ, ਰਾਜੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਸਨ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੰਦਰ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰ ਭਾਈਚਾਰੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਗੁਆ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਦੇਵਦਾਸੀ ਆਪਣੇ ਰਵਾਇਤੀ supportੰਗਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਅਤੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਗਏ. ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ ਦੇਵਦਾਸੀ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਗ਼ੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਕਰਨ ਵੱਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਦੇਵਦਾਸੀ ਬਾਰੇ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮੂਹਾਂ ਅਤੇ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਅਕਾਦਮਿਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੜੇ ਤਿੱਖੇ ਵਿਵਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਹਨ. ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਦੇਵਦਾਸੀ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਧਾਰਮਿਕ ਸਟ੍ਰੀਟ ਡਾਂਸਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ. ਇਸ ਨਾਲ ਸਮਾਜਕ-ਆਰਥਿਕ ਕਮੀ ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ ਗਿਆ. [2] []] []] []]
ਦੇਵਦਾਸੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਹੈ ਅਤੇ 1988 ਵਿਚ ਇਸ ਨੂੰ ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। []]
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ[ਸੋਧੋ]
 |
ਵਿਕੀਮੀਡੀਆ ਕਾਮਨਜ਼ ਉੱਤੇ ਦੇਵਦਾਸੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਮੀਡੀਆ ਹੈ। |