ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦਾ ਸਿਨੇਮਾ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਵਿਸ਼ਵਕੋਸ਼ ਤੋਂ

ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦਾ ਸਿਨੇਮਾ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਚਾਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਫ਼ਿਲਮ ਉਦਯੋਗਾਂ ਦੇ ਸਿਨੇਮਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ; ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੇਤਰ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ - ਤਾਮਿਲ, ਤੇਲਗੂ, ਕੰਨੜ ਅਤੇ ਮਲਿਆਲਮ ਵਿੱਚ ਫੀਚਰ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਚੇਨਈ, ਹੈਦਰਾਬਾਦ, ਬੇਂਗਲੁਰੂ ਅਤੇ ਕੋਚੀ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਬੋਲਚਾਲ ਵਿੱਚ ਕੋਲੀਵੁੱਡ, ਟਾਲੀਵੁੱਡ, ਸੈਂਡਲਵੁੱਡ, ਅਤੇ ਮਾਲੀਵੁੱਡ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਚਾਰ ਉਦਯੋਗਾਂ ਨੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ, ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਤਕਨੀਸ਼ੀਅਨਾਂ ਦੇ ਕੁੱਲ ਵਟਾਂਦਰੇ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨਵੀਂ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ।[1] 2010 ਤੱਕ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ 6320, ਜਾਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ 10,167 ਸਿਨੇਮਾ ਥੀਏਟਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲਗਭਗ 62% ਦਾ ਘਰ ਬਣ ਗਿਆ।[2]

2013 ਦੇ ਵਿੱਤੀ ਸਾਲ ਲਈ, ਤੇਲਗੂ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗਾਂ ਦੀ ਸੰਯੁਕਤ ਸ਼ੁੱਧ ਬਾਕਸ ਆਫਿਸ ਆਮਦਨ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੀ ਕੁੱਲ ਆਮਦਨ ਦਾ 36% ਸੀ।[3] 2020 ਵਿੱਚ, ਚਾਰ ਦੱਖਣ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗ ਦਾ ਸੰਯੁਕਤ ਬਾਜ਼ਾਰ, 1,040 ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਦਾ ਕੁੱਲ ਮਾਲੀਆ, ਹਿੰਦੀ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਬਾਕਸ ਆਫਿਸ ਕਲੈਕਸ਼ਨ 870 ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਸੀ।[4] 2021 ਵਿੱਚ, ਤੇਲਗੂ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗ ਬਾਕਸ ਆਫਿਸ ਦੀ ਆਮਦਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਭਰਿਆ।[5][6][7]

ਇਤਿਹਾਸ

[ਸੋਧੋ]

ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੌਰਾਨ

[ਸੋਧੋ]

1897 ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਯੂਰਪੀਅਨ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਕ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਦਰਾਸ (ਅਜੋਕੇ ਚੇਨਈ) ਦੇ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਪਬਲਿਕ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਮੂਕ ਲਘੂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਚੋਣ ਦਿਖਾਈ।[8] ਸਾਰੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਗੈਰ-ਕਾਲਪਨਿਕ ਵਿਸ਼ੇ ਸਨ; ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦਿਨ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੇ ਰਿਕਾਰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਫੋਟੋਆਂ ਸਨ। ਮਦਰਾਸ (ਅਜੋਕੇ ਚੇਨਈ) ਵਿੱਚ, ਮੂਕ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸਕ੍ਰੀਨਿੰਗ ਲਈ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਥੀਏਟਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[8] ਇਹ ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਇੱਕ ਪਸੰਦੀਦਾ ਅੱਡਾ ਸੀ। ਥੀਏਟਰ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਇਮਾਰਤ ਹੁਣ ਅੰਨਾ ਸਲਾਈ (ਮਾਊਂਟ ਰੋਡ) 'ਤੇ ਡਾਕਘਰ ਦੇ ਕੰਪਲੈਕਸ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਮਾਊਂਟ ਰੋਡ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਲਿਰਿਕ ਥੀਏਟਰ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[8] ਇਸ ਸਥਾਨ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਨਾਟਕ, ਪੱਛਮੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਸਮਾਰੋਹ ਅਤੇ ਬਾਲਰੂਮ ਡਾਂਸ ਸਮੇਤ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਕੀਤਾ। ਮੂਕ ਫਿਲਮਾਂ ਵੀ ਵਾਧੂ ਖਿੱਚ ਵਜੋਂ ਦਿਖਾਈਆਂ ਗਈਆਂ। ਸਵਾਮੀਕੰਨੂ ਵਿਨਸੈਂਟ, ਕੋਇੰਬਟੂਰ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਰੇਲਵੇ ਦੇ ਇੱਕ ਕਰਮਚਾਰੀ, ਨੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਡੂਪੋਂਟ ਤੋਂ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਰ ਅਤੇ ਮੂਕ ਫਿਲਮਾਂ ਖਰੀਦੀਆਂ ਅਤੇ ਫਿਲਮ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਕ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ।[9] ਉਸ ਨੇ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸਕਰੀਨਿੰਗ ਲਈ ਟੈਂਟ ਲਾਏ। ਉਸਦਾ ਟੈਂਟ ਸਿਨੇਮਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਯੂਨਿਟ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਿਆ।[10] ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਟਾਕੀਜ਼ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕੋਇੰਬਟੂਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਿਨੇਮਾ ਵੀ ਬਣਾਇਆ।[11]

1909 ਵਿੱਚ ਰਾਜਾ ਜਾਰਜ ਪੰਜਵੇਂ ਦੀ ਫੇਰੀ ਦੀ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ, ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਮੁੱਖ ਆਕਰਸ਼ਣ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਲਘੂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸਕ੍ਰੀਨਿੰਗ ਸੀ। ਇੱਕ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਕੰਪਨੀ ਨੇ ਇੱਕ ਕ੍ਰੋਨ ਮੈਗਾਫੋਨ ਆਯਾਤ ਕੀਤਾ, ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਰ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਡਿਸਕ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਗ੍ਰਾਮੋਫੋਨ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਤਸਵੀਰ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕਸੁਰਤਾ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕੋਈ ਸਮਕਾਲੀ ਸੰਵਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਘੁਪਤੀ ਵੈਂਕਈਆ ਨਾਇਡੂ, ਇੱਕ ਸਫਲ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ, ਨੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਜ਼ੋ-ਸਾਮਾਨ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮਦਰਾਸ ਹਾਈ ਕੋਰਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਟੈਂਟ ਸਿਨੇਮਾ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ।[8] ਆਰ. ਵੈਂਕਈਆ, ਫੰਡਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ, 1912 ਵਿੱਚ ਮਾਉਂਟ ਰੋਡ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਗੈਏਟੀ ਥੀਏਟਰ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸਥਾਈ ਸਿਨੇਮਾ ਬਣਾਇਆ। ਇਹ ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲ-ਟਾਈਮ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸਕ੍ਰੀਨਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਸੀ। ਥੀਏਟਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਵਪਾਰਕ ਵਿਕਾਸ ਲਈ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ।[12]

ਸਵਾਮੀਕੰਨੂ ਵਿਨਸੈਂਟ, ਜਿਸ ਨੇ ਕੋਇੰਬਟੂਰ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣ ਭਾਰਤ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸਿਨੇਮਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਨੇ "ਟੈਂਟ ਸਿਨੇਮਾ" ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਫਿਲਮਾਂ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਕਸਬੇ ਜਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਟੈਂਟ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ "ਐਡੀਸਨਜ਼ ਗ੍ਰੈਂਡ ਸਿਨੇਮੇਗਾਫੋਨ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਤੱਥ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੀ ਕਿ ਮੋਸ਼ਨ ਪਿਕਚਰ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਰਾਂ ਲਈ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਕਾਰਬਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[13] ਸਲੇਮ (ਆਧੁਨਿਕ ਥੀਏਟਰ ਸਟੂਡੀਓ) ਅਤੇ ਕੋਇੰਬਟੂਰ (ਸੈਂਟਰਲ ਸਟੂਡੀਓ, ਨੈਪਚਿਊਨ, ਅਤੇ ਪਕਸ਼ੀਰਾਜਾ) ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਿਲਮ ਸਟੂਡੀਓ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਚੇਨਈ ਵਿੱਚ ਬਣੇ ਦੋ ਹੋਰ ਮੂਵੀ ਸਟੂਡੀਓ, ਵਿਜਯਾ ਵੌਹਿਨੀ ਸਟੂਡੀਓਜ਼ ਅਤੇ ਜੇਮਿਨੀ ਸਟੂਡੀਓਜ਼ ਨਾਲ ਚੇਨਈ ਸਟੂਡੀਓ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਣਵੰਡੇ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਚੇਨਈ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਿਆ।

ਚੇਨਈ ਵਿੱਚ AVM ਸਟੂਡੀਓ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਬਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸਟੂਡੀਓ

ਪਹਿਲੀ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਫਿਲਮਾਂ

[ਸੋਧੋ]

ਪਹਿਲਾ ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ ਕੀਚਾਕਾ ਵਧਮ (ਕੀਚਾਕਾ ਦਾ ਵਿਨਾਸ਼) ਸੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਆਰ. ਨਟਰਾਜਾ ਮੁਦਲੀਆਰ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਇੰਡੀਆ ਫਿਲਮ ਕੰਪਨੀ ਲਿਮਿਟੇਡ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ।[14] 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ, ਚੁੱਪ ਤਾਮਿਲ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਨੂੰ ਚੇਨਈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਅਸਥਾਈ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਸ਼ੂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਲਈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁਣੇ ਜਾਂ ਕਲਕੱਤਾ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਐਮ ਕੇ ਤਿਆਗਰਾਜਾ ਭਗਵਥਰ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਤੇਲਗੂ ਕਲਾਕਾਰ 1921 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੂਕ ਫਿਲਮ ਭੀਸ਼ਮ ਪ੍ਰਤੀਘਨਾ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਨਾਲ ਸਰਗਰਮ ਹੋ ਗਏ। ਫਿਲਮ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਰਘੁਪਤੀ ਵੈਂਕਈਆ ਨਾਇਡੂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਆਰ ਐਸ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[15] ਦੋਵੇਂ, ਯਾਰਾਗੁਦੀਪਤੀ ਵਰਦਾ ਰਾਓ ਦੇ ਨਾਲ, ਪੂਰੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ ਦਰਜਨਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਕਰਨਗੇ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਥੀਏਟਰ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।[16] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਸ਼ਿਆਂ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀ; ਨੰਦਨਾਰ, ਗਜੇਂਦਰ ਮੋਕਸ਼ਮ, ਅਤੇ ਮਤਸਿਆਵਤਾਰ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਧਾਰਮਿਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹਨ।[17][18]

ਭਗਤ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦਾ, 1932 ਦੀ ਤੇਲਗੂ ਟਾਕੀ ਫਿਲਮ ਜਿਸ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਐਚ.ਐਮ. ਰੈੱਡੀ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[19]

ਪਹਿਲੀ ਤਾਮਿਲ ਮੂਕ ਫਿਲਮ, ਕੀਚਾਕਾ ਵਧਮ, 1918 ਵਿੱਚ ਆਰ. ਨਟਰਾਜ ਮੁਦਲੀਆਰ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[20] ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੋਸ਼ਨ ਪਿਕਚਰ, ਕਾਲੀਦਾਸ, ਇੱਕ ਬਹੁ-ਭਾਸ਼ਾਈ ਸੀ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੋਸ਼ਨ ਪਿਕਚਰ ਆਲਮ ਆਰਾ ਦੇ ਸੱਤ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ 31 ਅਕਤੂਬਰ 1931 ਨੂੰ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ਸੀ।[21] ਟਾਕੀਜ਼ ਵਜੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ, ਆਵਾਜ਼ ਵਾਲੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ। 1934 ਵਿੱਚ, ਉਦਯੋਗ ਨੇ ਲਵਾਕੁਸਾ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਵੱਡੀ ਵਪਾਰਕ ਸਫਲਤਾ ਦੇਖੀ। ਸੀ. ਪੁਲਈਆ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ ਅਤੇ ਪਾਰੂਪੱਲੀ ਸੁਬਾਰਾਓ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀਰੰਜਨੀ ਅਭਿਨੀਤ, ਫਿਲਮ ਨੇ ਬੇਮਿਸਾਲ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿਨੇਮਾਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ।[22]

ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਪਹਿਲੀ ਕੰਨੜ ਟਾਕੀ, ਸਤੀ ਸੁਲੋਚਨਾ, ਥੀਏਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਗਤ ਧਰੁਵ (ਉਰਫ਼ ਧਰੁਵ ਕੁਮਾਰ)। ਸਤੀ ਸੁਲੋਚਨਾ ਅਤੇ ਭਕਤਾ ਧਰੁਵ ਦੋਵੇਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸਫਲਤਾਵਾਂ ਸਨ। ਪਰ ਕਰਨਾਟਕ ਵਿੱਚ ਸੰਭਾਵੀ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ ਸਟੂਡੀਓ ਅਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਅਮਲੇ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਅਪਾਹਜ ਸਨ।[23] ਸਤੀ ਸੁਲੋਚਨਾ ਨੂੰ ਕੋਲਹਾਪੁਰ ਵਿੱਚ ਛਤਰਪਤੀ ਸਟੂਡੀਓ ਵਿੱਚ ਗੋਲੀ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ; ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਫਿਲਮਾਂਕਣ, ਆਵਾਜ਼ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ, ਅਤੇ ਪੋਸਟ-ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ ਮਦਰਾਸ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਫਿਲਮ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਾਂ ਲਈ ਵਿੱਤੀ ਸਹਾਇਤਾ ਲੱਭਣਾ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ; ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਭਾਰਤੀ ਸਾਊਂਡ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਕੰਨੜ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਮਲਿਆਲਮ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਟਾਕੀ ਬਾਲਨ ਸੀ, ਜੋ 1938 ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਐਸ. ਨੋਟਾਨੀ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਸਕ੍ਰੀਨਪਲੇਅ ਅਤੇ ਮੁਥੁਕੁਲਮ ਰਾਘਵਨ ਪਿੱਲਈ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖੇ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਲਿਆਲਮ ਫਿਲਮਾਂ 1947 ਤੱਕ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਮਿਲ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ, ਜਦੋਂ ਪਹਿਲਾ ਵੱਡਾ ਫਿਲਮ ਸਟੂਡੀਓ, ਉਦਯਾ, ਅਲੇਪੀ, ਕੇਰਲ ਵਿੱਚ ਕੁੰਚਾਕੋ ਦੁਆਰਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ।

ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਤੇ ਸੁਪਰਸਟਾਰਾਂ ਦਾ ਉਭਾਰ

[ਸੋਧੋ]

ਮਦਰਾਸ ਪ੍ਰੈਜ਼ੀਡੈਂਸੀ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਅੱਜ ਕਰਨਾਟਕ, ਕੇਰਲਾ, ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵੰਡ ਨੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਯੁੱਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਸਿਨੇਮਾ ਖੇਤਰੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਬੰਧਤ ਰਾਜ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ। 1936 ਤੱਕ, ਫਿਲਮ ਦੀ ਜਨਤਕ ਅਪੀਲ ਨੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣ ਦਿੱਤਾ।[22] ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਇੱਕ ਫਿਲਮ, ਜੀਵਿਤਾ ਨੌਕਾ (1951), ਇੱਕ ਸੰਗੀਤਕ ਡਰਾਮਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਯੁਕਤ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਦਰਜਨਾਂ 'ਸਮਾਜਿਕ ਫਿਲਮਾਂ', ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰੇਮਾ ਵਿਜਯਮ, ਵੰਦੇਮਾਤਰਮ ਅਤੇ ਮਾਲਾ ਪਿੱਲਾ, ਤੇਲਗੂ ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ। ਅਛੂਤਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਅਤੇ ਦਾਜ ਦੇਣ ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ ਵਰਗੀਆਂ ਸਮਾਜਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹਦੇ ਹੋਏ, ਤੇਲਗੂ ਫਿਲਮਾਂ ਨੇ ਸਮਕਾਲੀ ਜੀਵਨ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕੀਤਾ: 1937 ਅਤੇ 1947 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈਆਂ 96 ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 29 ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਵਿਸ਼ੇ ਸਨ।[24] ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਦੇ ਕੁਝ ਕਾਂਗਰਸੀ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਤਾਮਿਲ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਸੀਮਤ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮੀਡੀਆ ਪੇਂਡੂ ਆਬਾਦੀ, ਜੋ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਿਹਾ।[25] 1947 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਂਗਰਸ ਦੁਆਰਾ ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਸਿਆਸੀਕਰਨ ਲਗਭਗ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।[26] 1950 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਦਿਹਾਤੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਾਲ ਦ੍ਰਾਵਿੜ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਫਿਲਮਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਿਆਸੀ ਅੰਗ ਵਜੋਂ ਲਾਗੂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ।[25] ਦ੍ਰਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ (DMK) ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਮੂਵੀ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ - ਅਤੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਇਕੋ-ਇਕ ਪਾਰਟੀ ਸੀ।[25] ਗੁਰੀਲਾ ਥੀਏਟਰ ਦੇ ਅਦਾਕਾਰ ਅਤੇ ਲੇਖਕ, ਜੋ ਪੇਰੀਆਰ ਈਵੀ ਰਾਮਾਸਾਮੀ ਦੀਆਂ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਸਨ, ਨੇ ਤਮਿਲ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਫਲਸਫ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਸੈਲੂਲੋਇਡ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦਾ।[27] ਫਿਲਮਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਸੁਤੰਤਰ ਦ੍ਰਵਿੜ ਨਾਡੂ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸਦਾ ਇਸ ਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਬਲਕਿ ਫਿਲਮ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਈ ਵਾਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਵੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ।[25][25] ਜਦੋਂ ਡੀਐਮਕੇ ਨੇ ਸਿਨੇਮਾ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਵਰਤਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਐਮ.ਜੀ.ਆਰ. ਅਤੇ ਐਸ.ਐਸ. ਰਾਜੇਂਦਰਨ ਵਰਗੇ ਅਭਿਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ ਅਭਿਨੇਤਾ ਵਜੋਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰ ਹੋ ਗਏ, ਤਾਮਿਲ ਸਿਨੇਮਾ ਨੂੰ ਅਕਾਦਮਿਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਦੇਖਿਆ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਐਸਐਸ ਰਾਜੇਂਦਰਨ, ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਪਹਿਲੇ ਚੁਣੇ ਗਏ 'ਵਿਧਾਨਕ ਮੈਂਬਰ ਬਣੇ। ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਤੋਂ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ ਅਸੈਂਬਲੀ.

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਤਾਮਿਲ ਫਿਲਮ ਚੰਦਰਲੇਖਾ ਨੇ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਇਹ ਉਹ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਐਮ.ਜੀ. ਰਾਮਚੰਦਰਨ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਯਾਦ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਅਦਾਕਾਰ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਾਰਟੀ, ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਅੰਨਾ ਦ੍ਰਵਿੜ ਮੁਨੇਤਰ ਕੜਗਮ, ਜੋ ਨਿਯਮਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਮਰਨ ਉਪਰੰਤ ਭਾਰਤ ਰਤਨ ਜਿੱਤਿਆ।

ਉਸ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਮਲਿਆਲਮ ਫਿਲਮ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ "ਦਿੱਗਜਾਂ ਦਾ ਦੌਰ" ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਫਿਲਮ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਸੱਤਿਆਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਜ਼ੀਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ। ਨਜ਼ੀਰ ਫਿਲਮ ਇਰੁਤਿਨਤੇ ਅਥਮਾਵੂ (1967) ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਪਾਗਲ ਨੌਜਵਾਨ - ਵੇਲਯਾਧਨ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਨਜ਼ੀਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਤੀਬਰਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਨਾਟਕੀ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਭੂਮਿਕਾ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਉਸਦੀ ਮਾਸਟਰਪੀਸ ਵਜੋਂ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਆਨਸਕ੍ਰੀਨ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਜੋਂ। ਉਸ ਕੋਲ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਹੈ - ਲਗਭਗ 700 ਫਿਲਮਾਂ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਰਿਕਾਰਡ ਅਭਿਨੇਤਰੀ ਸ਼ੀਲਾ ਦੇ ਨਾਲ ਸਭ ਤੋਂ ਸਥਾਈ ਸਕ੍ਰੀਨ ਟੀਮ ਦਾ ਹੈ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ 130 ਫਿਲਮਾਂ 'ਚ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਸਮਾਂ ਵੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ 200 ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਫਿਲਮ ਜੀਵਨ ਚੈਤਰ ਦੇ "ਨਾਦਮਾਇਆ ਈ ਲੋਕਵੇਲਾ" ਵਰਗੇ ਗੀਤ ਗਾਉਣ ਲਈ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਵੀ ਜਿੱਤੇ। ਉਸਦੀ ਫਿਲਮ ਬੰਗਾਰਾਧਾ ਮਾਨੁਸ਼ਿਆ ਨੇ ਲਗਾਤਾਰ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਮੁੱਖ ਸਿਨੇਮਾਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਚੱਲਣ ਲਈ ਬਾਕਸ ਆਫਿਸ 'ਤੇ ਇੱਕ ਰਿਕਾਰਡ ਬਣਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੰਨੜ ਭਾਸ਼ਾ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਇਸਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸਦੇ ਲੱਖਾਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਨੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਟਾਰ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਿਹਾ।

ਗੁਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ

[ਸੋਧੋ]

ਦੱਖਣ ਭਾਰਤੀ ਫਿਲਮਾਂ, ਭਾਵੇਂ ਕੰਨੜ, ਮਲਿਆਲਮ, ਤੇਲਗੂ, ਜਾਂ ਤਾਮਿਲ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖਾਸ ਭੂਗੋਲ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ, ਬੋਲੀ, ਰਾਜਨੀਤੀ, ਸਮਾਜਿਕ ਬਣਤਰ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਪਦਮਰਾਜਨ ਜਾਂ ਭਰਥਿਰਾਜਾ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਮਲਿਆਲੀ ਜਾਂ ਤਾਮਿਲ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਸੈੱਟ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਕੇ. ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਨੇ ਕਲਾਵਾਂ - ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਵਿਜ਼ੂਅਲ, ਸੁਹਜ, ਸਮਾਜਿਕ ਬਣਤਰ ਅਤੇ ਤੇਲਗੂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। ਦੱਖਣ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਸਮੂਹਿਕ "ਭਾਰਤੀ" ਸੰਵੇਦਨਾ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਖਾਸ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਆਪਣੀ ਯੋਗਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਬਾਹਰ ਵੀ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਿੰਦੀ ਫਿਲਮਾਂ, ਇਸ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੈਰ-ਜੜ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੰਤੁਲਨ. ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ, ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਫਿਲਮਾਂ ਸ਼ਹਿਰੀ ਅਤੇ ਕੁਲੀਨ ਬਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦੱਸਣ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਬਣੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਾਂਗ ਆਨੰਦ ਲੈ ਸਕਣ।[28][29]

ਹਵਾਲੇ

[ਸੋਧੋ]
  1. ↑ ET Bureau. "Southern movies account for over 75% of film revenues". The Economic Times. The Economic Times. Archived from the original on 2011-07-20. Retrieved 1 January 2011.
  2. ↑ "STATEWISE NUMBER OF SINGLE SCREENS". filmfederation.in. Retrieved 2022-09-24.
  3. ↑ "The Digital March Media & Entertainment in South India" (PDF). Deloitte. Retrieved 21 April 2014.
  4. ↑ "South India film industry delivers a 'Master' stroke; rakes in Rs 100 crore at the box office". Financial Express. 19 January 2021.
  5. ↑ S, Srivatsan (7 January 2022). "The 'pan-Indian' strategy of Telugu cinema". The Hindu (in Indian English). ISSN 0971-751X. Retrieved 20 January 2022.
  6. ↑ Mukherjee, Nairita; Joshi, Tushar (22 December 2021). "Is South cinema the new Bollywood?". India Today. Retrieved 20 January 2022.
  7. ↑ "Tollywood | ఆ విషయంలో బాలీవుడ్‌ను వెనక్కి నెట్టేసిన టాలీవుడ్." Namasthe Telangana (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). 5 January 2022. Retrieved 20 January 2022.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Muthukumaraswamy, M. D; Kaushal, Molly (2004). Folklore, public sphere, and civil society. p. 116. ISBN 9788190148146.
  9. ↑ Pioneers In Indian Cinema – Swamikannu Vincent Archived 9 May 2013 at the Wayback Machine.. Indiaheritage.org. Retrieved on 29 July 2013.
  10. ↑ Rajmohan, Joshi (2006). Encyclopaedia of Journalism and Mass Communication: Media and mass communication. p. 68. ISBN 9788182053663.
  11. ↑ Brahmanyan (21 September 2007). "Down Memory Lane – Bioscope in Coimbatore". The Times Of India. Archived from the original on 30 June 2015.
  12. ↑ "Cinema at Round Tana". The Hindu. Chennai, India. 25 June 2003. Archived from the original on 23 October 2003. Retrieved 26 September 2011.
  13. ↑ "He brought cinema to South". The Hindu. Chennai, India. 30 April 2010. Archived from the original on 5 May 2010. Retrieved 26 September 2011.
  14. ↑ Velayutham, Selvaraj (2008). "'India' in Tamil silent era cinema". Tamil Cinema: The Cultural Politics of India's Other Film wenr Industry. Routledge. p. 156. ISBN 978-0-415-39680-6.
  15. ↑ "Telugu Cinema Biography". Totaltollywood.com. 3 May 1913. Archived from the original on 29 September 2011. Retrieved 21 September 2011.
  16. ↑ "CineGoer.com – Articles – History Of Birth And Growth Of Telugu Cinema". Archived from the original on 10 April 2007.
  17. ↑ Land Marks in Tamil Cinema Archived 10 April 2008 at the Wayback Machine.
  18. ↑ 1916–1936 Archived 21 August 2008 at the Wayback Machine.
  19. ↑ Narasimham, M. L. (10 September 2011). "Eighty glorious years of Telugu talkie". The Hindu. Chennai, India. Archived from the original on 4 November 2013. Retrieved 19 February 2015.
  20. ↑ "Metro Plus Chennai / Madras Miscellany : The pioneer'Tamil' film-maker". The Hindu. Chennai, India. 7 September 2009. Archived from the original on 12 September 2009. Retrieved 29 June 2011.
  21. ↑ Velayutham, Selvaraj (2008). Tamil cinema: the cultural politics of India's other film industry. p. 2. ISBN 978-0-415-39680-6.
  22. ↑ 22.0 22.1 "Reliving the reel and the real". The Hindu. Chennai, India. 19 January 2007. Archived from the original on 1 May 2007.
  23. ↑ ਫਰਮਾ:Usurped article in The Hindu
  24. ↑ "CineGoer.com – Articles – History Of Birth And Growth Of Telugu Cinema". Archived from the original on 18 February 2012.
  25. ↑ 25.0 25.1 25.2 25.3 25.4 Devdas, Vijay (2006). "Rethinking Transnational Cinema: The Case of Tamil Cinema". Scenes of Cinema. Archived from the original on 5 December 2008. Retrieved 13 December 2008.
  26. ↑ Sarah, Dickey (1993). "The Politics of Adulation: Cinema and the Production of Politicians in South India". The Journal of Asian Studies 52 (2): 340–372.
  27. ↑ Hardgrave, Jr, Robert L (March 1973). "Politics and the Film in Tamilnadu: The Stars and the DMK". Asian Survey (JSTOR) 13 (3): 288–305
  28. ↑ "The secret of the pan-Indian success of films from the south: Balancing the local and universal". 3 August 2022.
  29. ↑ "Explained: Why Korean, Hollywood and South Indian remakes should be a big no for Bollywood-Opinion News , Firstpost". 4 August 2022.
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਦੱਖਣੀ_ਭਾਰਤ_ਦਾ_ਸਿਨੇਮਾ&oldid=772960" ਤੋਂ ਲਿਆ