ਈਰਾਨ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਗਿਆਨਕੋਸ਼ ਤੋਂ

ਈਰਾਨ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ (FMI) ਜਾਂ ਈਰਾਨ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਲਹਿਰ (LMI; ਫ਼ਾਰਸੀ:نهضت آزادی ايران) 1961 ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਿਤ ਇੱਕ ਈਰਾਨੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਪੱਖੀ ਰਾਜਨੀਤਕ ਸੰਗਠਨ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੁਆਰਾ "ਮੁਸਲਮਾਨ, ਈਰਾਨੀ, ਸੰਵਿਧਾਨਵਾਦੀ ਅਤੇ ਮੋਸਾਦੇਗਿਸਟ"।[1]ਇਹ ਇਰਾਨ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਸਰਗਰਮ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਪਾਰਟੀ ਹੈ[2]ਅਤੇ "ਅਰਧ-ਵਿਰੋਧੀ" ਵਜੋਂ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ[3]ਜਾਂ "ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਵਿਰੋਧ"[4]ਪਾਰਟੀ।ਇਸ ਨੂੰ "ਧਾਰਮਿਕ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਪਾਰਟੀ" ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।[3]

ਸੰਗਠਨ ਨੂੰ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਨੈਸ਼ਨਲ ਫਰੰਟ (II) ਸੀ, ਇਸਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਨੂੰ ਮੁਹੰਮਦ ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੁਆਰਾ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[5]ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਰੰਟ ਦੀ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ[6]ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਦੇ ਨਾਲ, ਸਿਆਸੀ ਸਰਗਰਮੀ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ, ਇਸਲਾਮ ਅਧੀਨ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਆਂ, ਈਰਾਨ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ, ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਪੱਤਰ, ਅਤੇ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਚਾਰਟਰ।[7]ਇਹ ਧਰਮ ਅਤੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੇਧਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।[8]ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਇੱਕ ਮੱਧਮ ਵਿਆਖਿਆ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ FMI। ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਸ਼ਾਹੀ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਉਦਾਰਵਾਦ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਪਾਦਰੀ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ।[9]

ਈਰਾਨ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਗੈਰਕਾਨੂੰਨੀ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਗਰੁੱਪ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਸੰਗਠਨ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦਾ ਈਰਾਨ ਦੇ ਇਸਲਾਮੀ ਗਣਰਾਜ ਦਾ ਸੰਵਿਧਾਨ ਹੈ, ਇਸਲਾਮਿਕ ਜਿਊਰਿਸਟ ਦੀ ਗਾਰਡੀਅਨਸ਼ਿਪ ਲਈ ਇਸ ਦੇ ਅਸਵੀਕਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ।[10][11]ਇਸ ਨੂੰ 1980 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੋਣ ਲੜਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ[12](ਮੁਕਤ 2003 ਸਥਾਨਕ ਚੋਣਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਗਾਰਡੀਅਨ ਕੌਂਸਲ ਨੇ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ)।[3]ਇਸ ਨੂੰ ਈਰਾਨ ਦੇ ਹਾਊਸ ਆਫ ਪਾਰਟੀਜ਼ ਵਿਚ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਤੋਂ ਵੀ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[3]

ਸੰਗਠਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਈਰਾਨ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ-ਧਾਰਮਿਕ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਦੀ ਕੌਂਸਲ ਨਾਲ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਬੰਧ ਹਨ।[13]

1953 ਦਾ ਤਖਤਾ ਪਲਟ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਦਾ ਨਤੀਜਾ[ਸੋਧੋ]

ਮੁਹੰਮਦ ਮੋਸਾਦਗ

ਸਮੂਹ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 1950 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ, 1953 ਦੇ ਤਖਤਾਪਲਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡਾ. ਮੁਹੰਮਦ ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਖਿਲਾਫ, ਜੋ ਅਪ੍ਰੈਲ 1951 ਤੋਂ ਅਗਸਤ 1953 ਤੱਕ (ਜੁਲਾਈ 1952 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੰਖੇਪ ਰੁਕਾਵਟ ਦੇ ਨਾਲ) ਈਰਾਨ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਰਿਹਾ।ਉਸ ਤਖਤਾਪਲਟ ਨੇ ਮੋਸਾਦੇਗ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਸੱਤਾ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆਇਆ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਈਰਾਨ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸ਼ਕਤੀ ਵਜੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ। ਨਵੀਂ ਸਥਾਪਿਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਮਰਥਕਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਘੇਰ ਲਿਆ, ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਗ਼ੈਰਕਾਨੂੰਨੀ ਅਤੇ ਮੁਫ਼ਤ ਸਿਆਸੀ ਸਰਗਰਮੀ 'ਤੇ ਰੋਕ। ਖੁਦ ਮੋਸਾਦੇਗ ਨੂੰ ਫੌਜੀ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ। ਮੋਸਾਦੇਘ ਯੁੱਗ ਦੇ ਨੀਵੇਂ ਦਰਜੇ ਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਭੂਮੀਗਤ ਸੰਗਠਨ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨੈਸ਼ਨਲ ਰੈਜ਼ਿਸਟੈਂਸ ਮੂਵਮੈਂਟ (ਐਨਆਰਐਮ) ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਐਫਐਮਆਈ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਨੈਸ਼ਨਲ ਫਰੰਟ (ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੇ ਸਮਰਥਕਾਂ ਲਈ ਛਤਰੀ ਸਮੂਹ) ਦਾ ਇਹ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਖੁਦ ਮੋਸਾਦੇਗ ਸਮੇਤ। ਐਨਆਰਐਮ ਨੇ 1954 ਦੀ ਮਜਲਿਸ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਅਤੇ ਨਿਰਪੱਖ ਹੋਣ ਲਈ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ (ਉਹ ਨਹੀਂ ਸਨ) ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਰਾਜਤੰਤਰ ਨੂੰ ਬਹਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ (ਜੋ ਕਿ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ)। ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਮਨਕਾਰੀ ਸੀ।

1960 ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ: ਆਜ਼ਾਦੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ[ਸੋਧੋ]

1960 ਵਿੱਚ ਸ, ਦੂਜਾ ਨੈਸ਼ਨਲ ਫਰੰਟ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਿਆਦਾਤਰ 1950 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੇ ਦਫਤਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਅੰਕੜੇ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, 1961 ਵਿੱਚ, ਮੇਹਦੀ ਬਜ਼ਾਰਗਨ, ਮਹਿਮੂਦ ਤਲੇਗਾਨੀ, ਯਾਦੁੱਲਾ ਸਾਹਬੀ (ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਉਦਾਰਵਾਦੀ) ਨੈਸ਼ਨਲ ਫਰੰਟ ਦਾ ਵਧੇਰੇ ਧਾਰਮਿਕ (ਅਤੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ) ਹਮਰੁਤਬਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵੱਖ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਨਵੇਂ ਸਮੂਹ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਸਿਵਲ ਨਾਫਰਮਾਨੀ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ, ਸ਼ਾਹ 'ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਵਜੋਂ ਧਰਨੇ ਅਤੇ ਹੜਤਾਲਾਂ। ਪਰ, ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਅਲੀ ਅਮੀਨੀ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸੁਧਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਖੇਪ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਅਸਹਿਮਤੀ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ। ਜੂਨ 1963 ਈ, ਅਯਾਤੁੱਲਾ ਰੂਹੁੱਲਾ ਖੋਮੇਨੀ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਈਰਾਨ ਦੇ ਪੰਜ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਵਿਦਰੋਹ ਹੋਇਆ, ਇੱਕ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਮੌਲਵੀ ਜੋ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਸਲਾਮ ਵਿਰੋਧੀ ਨੀਤੀਆਂ ਬਾਰੇ ਭੜਕਾਊ ਬਿਆਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦਿਆਂ ਸ, ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਦੰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲਣ ਲਈ ਫੌਜ ਪੈਦਲ ਅਤੇ ਟੈਂਕ ਭੇਜੇ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਸੈਂਕੜੇ (ਕੁਝ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੰਨਦੇ ਹਨ) ਮੌਤਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਐਫਐਮਆਈ ਨੇ ਵਿਦਰੋਹ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੱਧ ਤੱਕ ਗਾਇਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ, 1964 ਵਿੱਚ, ਐੱਫ.ਐੱਮ.ਆਈ. (ਦੂਸਰੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ) ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ (ਮੋਸਾਦੇਗ ਦੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਨਾਲ)।

ਇਸਲਾਮੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀ (1965-1979) ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ[ਸੋਧੋ]

1960 ਅਤੇ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ, FMI ਜਿਆਦਾਤਰ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ। ਸਾਵਕ (ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਗੁਪਤ ਪੁਲਿਸ ਫੋਰਸ, (ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਗੁਪਤ ਪੁਲਿਸ ਫੋਰਸ, ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕੈਦ ਅਤੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣਾ) ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਰਾਜ ਦੇ ਤਣਾਅਪੂਰਨ ਮਾਹੌਲ ਨੇ ਈਰਾਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਵੱਡੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਕੀਤਾ। 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੱਧ ਤੱਕ, ਉਹ ਈਰਾਨੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਜਾਂ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਪਿਛੋਕੜ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਾਬਕਾ ਦਬਦਬਾ ਦੇ ਨਾਲ। ਪਰ ਉਸ ਦਹਾਕੇ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ, ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ FMI ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ, ਧਾਰਮਿਕ ਤੱਤ (ਮੁੱਲਾਂ ਸਮੇਤ) ਨੇ ਲਹਿਰ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਲਾਮੀ ਅੰਦੋਲਨ ਕੋਲ 9,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਸਜਿਦਾਂ ਦਾ ਨੈਟਵਰਕ ਸੀ, ਈਰਾਨ ਵਿੱਚ 180,000 ਮੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਲੱਖਾਂ ਪਵਿੱਤਰ ਅਨੁਯਾਈ ਅਤੇ ਇਹ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਖੱਬੇ-ਪੱਖੀ ਤੱਤਾਂ ਦੇ ਉਲਟ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਵਕ ਦੁਆਰਾ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕੁਚਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਪੁਲਿਸ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਫੌਜੀ ਉਪਕਰਣ। ਜਨਵਰੀ 1978 ਵਿਚ ਸ, ਸਰਕਾਰ-ਪੱਖੀ ਅਖਬਾਰ ਏਟੇਲਾਤ ਨੇ ਖੋਮੇਨੀ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਲੇਖ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ, ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਵਾਦੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਏਜੰਟ। ਇਸ ਨਾਲ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋਮ ਵਿੱਚ ਵਿਦਰੋਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਵਿਦਰੋਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਤਬਰੀਜ਼, ਤਹਿਰਾਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਿਆ। 1978 ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਸ, ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਸਰਕਾਰ (ਇੱਕ ਵਾਰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪੰਜਵੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਫੌਜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਕੋਲ ਹੋਣ ਵਜੋਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ) ਵੱਡੇ ਵਿਦਰੋਹ ਅਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀਆਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਸਭ ਕੁਝ ਢਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਹ ਵੱਲੋਂ ਸ਼ਾਪੁਰ ਬਖਤਿਆਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਸ, ਖੋਮੇਨੀ ਨੇ ਮਹਿਦੀ ਬਜ਼ਾਰਗਨ ਨੂੰ ਅਸਥਾਈ ਸਰਕਾਰ (ਜੋ ਅਜੇ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ) ਦਾ ਮੁਖੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸ਼ਾਸਨ ਇੱਕ ਇਸਲਾਮੀ ਧਰਮਸ਼ਾਹੀ ਦੁਆਰਾ ਬਦਲਿਆ ਗਿਆ।

ਈਰਾਨ ਦਾ ਇਸਲਾਮੀ ਗਣਰਾਜ (1979–ਮੌਜੂਦਾ)[ਸੋਧੋ]

ਮਹਿਦੀ ਬਜ਼ਾਰਗਨ ਦੀ ਕੈਬਨਿਟ ( ਇਰਾਨ ਦੀ ਅੰਤਰਿਮ ਸਰਕਾਰ )

ਇਰਾਨ ਦੇ ਇਸਲਾਮੀ ਗਣਰਾਜ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ 1 ਅਪ੍ਰੈਲ 1979 ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਨਮਤ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ 98% ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੇ ਇਸ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਲਈ ਵੋਟ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਆਰਜ਼ੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ 12 ਫਰਵਰੀ ਨੂੰ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਿਆ, ਸਾਬਕਾ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਡਿੱਗਣ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਪਰ ਇਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਸਰਕਾਰ ਕੋਲ ਅਸਲ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇਸਦੀ ਬਜਾਏ ਇਸਲਾਮਿਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਕੌਂਸਲ (ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਧਾਰਮਿਕ ਕੱਟੜਪੰਥੀਆਂ ਦਾ ਦਬਦਬਾ ਸੀ) ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਇਸਲਾਮਿਕ ਕੌਮੇਹ (ਕਮੇਟੀਆਂ) ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰਿਤ ਸੀ। PG ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ FMI (ਬਾਜ਼ਾਰਗਨ, ਤਾਲੇਘਾਨੀ, ਸਾਹਬੀ, ਯਜ਼ਦੀ, ਨਾਜ਼ੀਹ , ਸਮੇਤ) ਦੇ ਤੱਤਾਂ ਨਾਲ ਬਣਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਨੈਸ਼ਨਲ ਫਰੰਟ (ਸੰਜਾਬੀ, ਅਰਦਲਾਨ, ਫੋਰੋਹਰ) ਦੇ ਕੁਝ ਨੇਤਾ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਉਸਦੀ ਮਿਆਦ ਨੇ ਈਰਾਨੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਉੱਤੇ LMI ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਉਚਾਈ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਇਹ ਰਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਗਸਤ 1979 ਤੱਕ ਸ, ਨਵੀਂ ਸਰਕਾਰ ਅਸਹਿਮਤੀ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਲਗਭਗ ਸਾਰੀਆਂ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਾਰਟੀਆਂ ਨੂੰ ਗੈਰਕਾਨੂੰਨੀ ਠਹਿਰਾਉਣਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਆਲੋਚਕਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨਾ। ਨਵੰਬਰ 1979 ਤੱਕ ਬਜ਼ਾਰਗਨ, ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਤਰਿਮ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰਨਾ।

ਇਸਲਾਮੀ ਇਨਕਲਾਬੀ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ, ਖੱਬੇ ਤੋਂ ਸੱਜੇ: ਬਜ਼ਾਰਗਨ, ਮਹਿਦਵੀ ਕਾਨੀ, ਸਾਹਬੀ, ਖਮੇਨੇਈ, ਬਨਿਸਾਦਰ, ਹਬੀਬੀ, ਮੌਸਾਵੀ ਅਰਦੇਬੀਲੀ

ਇਸਲਾਮੀ ਸਰਕਾਰ (ਅਯਾਤੁੱਲਾ ਖੋਮੇਨੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ) ਨੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਅਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਕੁਚਲ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਵਿਰੋਧੀਆਂ, ਅਸਲ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵੀ ਦੋਵੇਂ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ ਭੱਜ ਗਏ ਜਾਂ ਕਤਲ ਜਾਂ ਕੈਦ ਹੋ ਗਏ। ਪਰ LMI ਮਜਲਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਸ਼ਕਤੀ ਵਜੋਂ ਮੌਜੂਦ ਰਹੀ, ਜਿੱਥੇ ਇਸਨੇ 1984 ਵਿੱਚ ਇਰਾਕ ਨਾਲ ਜੰਗ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ (ਜੰਗ ਸਤੰਬਰ 1980 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਇਰਾਕੀ ਫੌਜਾਂ, ਸੱਦਾਮ ਹੁਸੈਨ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਅਧੀਨ, ਈਰਾਨ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ)।

20 ਜਨਵਰੀ 1995 ਈ, ਬਜ਼ਾਰਗਨ (ਕੁਦਰਤੀ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ) ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਯਜ਼ਦੀ ਨੇ ਸੰਗਠਨ ਦੇ ਨੇਤਾ ਵਜੋਂ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ,[14] ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ 2017 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਰਹੇ। ਇਹ ਸਮੂਹ ਇੱਕ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਾਲ 2000 ਵਿੱਚ ਇਸ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, bਸਮੂਹ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਦਰਜਨਾਂ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚਲਾਉਣਾ, ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਬਣਾਉਣਾ। 2013 ਵਿੱਚ ਈਰਾਨ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਵਜੋਂ ਹਸਨ ਰੂਹਾਨੀ ਦੇ ਚੁਣੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਐਫਐਮਆਈ ਨੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਯੁੱਗ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ। 27 ਅਗਸਤ 2017 ਨੂੰ ਸ, ਮੁਹੰਮਦ ਤਵਾਸੋਲੀ ਯਜ਼ਦੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨਗੇ।

ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ[ਸੋਧੋ]

ਸਕੱਤਰ ਜਨਰਲ
# ਨਾਮ ਫਾਰਮ ਨੂੰ
1 ਮਹਿਦੀ ਬਜ਼ਾਰਗਨ 1961 1995
2 ਇਬਰਾਹਿਮ ਯਜ਼ੀਦੀ 1995 2017
3 ਮੁਹੰਮਦ ਤਵਾਸੋਲੀ 2017 ਮੌਜੂਦ

ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]

  1. ↑ Jahanbakhsh, Forough (2001). Islam, democracy and religious modernism in Iran (1953-2000): from Bãzargãn to Soroush. Social, economic, and political studies of the Middle East and Asia. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-11982-6.
  2. ↑ Obaid, Nawaf E. (2000). The oil kingdom at 100: petroleum policymaking in Saudi Arabia. Policy papers / the Washington Institute for Near East Policy. Washington, DC: Washington Institute for Near East Policy. ISBN 978-0-944029-39-8.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Fathi, Nazila; Tehran (2002-07-30). "Iran bans opposition party in crackdown on dissent". The Guardian (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਬਰਤਾਨਵੀ)). ISSN 0261-3077. Retrieved 2024-02-11.
  4. ↑ Kamrava, Mehran; Dorraj, Manochehr (2008). Iran today: an encyclopedia of life in the Islamic Republic. Westport (Conn.): Greenwood Press. ISBN 978-0-313-34161-8.
  5. ↑ Jahanbakhsh, Forough (2001). Islam, democracy and religious modernism in Iran (1953-2000): from Bãzargãn to Soroush. Social, economic, and political studies of the Middle East and Asia. Vol. 77. Leiden: Brill. pp. 91, 92. ISBN 978-90-04-11982-6. Opposition Groups
  6. ↑ Centre for Lebanese studies, Houchang Esfandiar; Rula Jurdi, Abisaab (2006). Distant relations: Iran and Lebanon in the last 500 years. Oxford (GB) London New York: Centre for Lebanese Studies in association with I. B. Tauris. p. 155. ISBN 978-1-86064-561-7.
  7. ↑ Foundation, Encyclopaedia Iranica. "Welcome to Encyclopaedia Iranica". iranicaonline.org (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). Retrieved 2024-02-25.
  8. ↑ "The Freedom Movement of Iran - Iran Data Portal - The Freedom Movement of Iran". web.archive.org. 2013-11-04. Archived from the original on 2013-11-04. Retrieved 2024-02-25. {{cite web}}: no-break space character in |title= at position 29 (help)CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  9. ↑ "Liberation Movement of Iran - Oxford Islamic Studies Online". web.archive.org. 2019-02-09. Archived from the original on 2019-02-09. Retrieved 2024-02-25.
  10. ↑ Obaid, Nawaf E.; Buchta, Wilfried (2000). The oil kingdom at 100: petroleum policymaking in Saudi Arabia. Policy papers / the Washington Institute for Near East Policy. Washington, DC: Washington Institute for Near East Policy. pp. 80–82. ISBN 978-0-944029-39-8.
  11. ↑ Kamrava, Mehran; Dorraj, Manochehr; Kazemzadeh, Masoud (2008). Iran today: an encyclopedia of life in the Islamic Republic. Vol. 1. Westport (Conn.): Greenwood Press. p. 367. ISBN 978-0-313-34161-8. Opposition Group
  12. ↑ Kadivar, Mohammad Ali (2013-12). "Alliances and Perception Profiles in the Iranian Reform Movement, 1997 to 2005". American Sociological Review (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). 78 (6): 1063–1086. doi:10.1177/0003122413508285. ISSN 0003-1224. {{cite journal}}: Check date values in: |date= (help)
  13. ↑ Kamrava, Mehran; Dorraj, Manochehr; Kazemzadeh, Masoud (2008). Iran today: an encyclopedia of life in the Islamic Republic. Vol. 1. Westport (Conn.): Greenwood Press. p. 367. ISBN 978-0-313-34161-8. Opposition Group
  14. ↑ "Interview with Ibrahim Yazdi, Iran Freedom Movement". www.ft.com. Retrieved 2024-03-01.

ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ[ਸੋਧੋ]

"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਈਰਾਨ_ਦੀ_ਆਜ਼ਾਦੀ_ਦੀ_ਲਹਿਰ&oldid=745457" ਤੋਂ ਲਿਆ