ਨਗਰਵਧੂ
.jpg)
ਨਗਰਵਧੂ ਜਾਂ ਨਗਰ Vadhu (ਦੇਵਨਗਰੀ: नगरवधू) ("ਨਗਰ ਦੀ ਲਾੜੀ") ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਰੰਪਰਾ ਵਜੋਂ ਅਪਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।
ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਨਗਰਵਧੂ ਦੇ ਖ਼ਿਤਾਬ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਮਨਾਹੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[1] ਸਭ ਤੋਂ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ (ਵੱਖ-ਵੱਖ ਨਾਚ ਫਾਰਮ) ਔਰਤ ਨੂੰ ਨਗਰਵਧੂ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚੁਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਨਗਰਵਧੂ ਨੂੰ ਰਾਣੀ ਜਾਂ ਦੇਵੀ ਵਾਂਗ ਸਤਿਕਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਵਿਰਾਸਤ ਸੀ; ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਚ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗਾਣਾ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਸਨ।[2] ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੇ ਨਾਚ ਲਈ ਇੱਕ ਨਗਰਵੱਧੂ ਦੀ ਕੀਮਤ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰਾਂ - ਰਾਜੇ, ਰਾਜਕੁਮਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ।
ਮਸ਼ਹੂਰ ਨਗਰਵਧੂ
[ਸੋਧੋ]- ਅਮਰਪਾਲੀ, ਆਚਾਰੀਆ ਚਤਰਸੇਨ ਦੁਆਰਾ ਵੈਸ਼ਾਲੀ ਕੀ ਨਗਰਵਧੂ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਰਾਜ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਅਤੇ ਬੋਧੀ ਚੇਲਾ
- ਵਸੰਤਸੇਨਾ, ਕਲਾਸਿਕ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਮ੍ਰਿੱਛਕਟਿਕਮ ਦੀ ਇੱਕ ਪਾਤਰ, ਦੂਜੀ ਸਦੀ ਬੀ.ਸੀ. 'ਚ ਸ਼ੁਦ੍ਰਕ ਦੁਆਰਾ ਰਚਿਤ
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ
[ਸੋਧੋ]- ਦੇਵਦਾਸੀ
- ਦੇਉਕੀ
- ਗੇਇਸ਼ਾ, ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ
- ਕਿਸੇਂਗ, ਕੋਰੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ
- ਤਵਾਇਫ਼, ਭਾਰਤ 'ਚ ਇੱਕ ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ
- ਯੀਜੀ, ਚੀਨ 'ਚ ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ਾ
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ Spectrum lead article, The Sunday Tribune, 24 Dec 2000
- ↑ "~viktor/wisdom/osho/marriage". phys.uni-sofia.bg. Archived from the original on 2018-03-11. Retrieved 2014-02-09.