ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ
| ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ | |
|---|---|
.jpg) ਸ਼ਾਸਨ ਕਾਲ ਦੇ ਸਿੱਕੇ | |
| 25ਵਾਂ ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਸੁਲਤਾਨ | |
| ਸ਼ਾਸਨ ਕਾਲ | 28 ਮਈ 1414 – 20 ਮਈ 1421 |
| ਪੂਰਵ-ਅਧਿਕਾਰੀ | ਨਸੀਰ ਉਦ-ਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ |
| ਵਾਰਸ | ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ |
| ਜਨਮ | ਅਗਿਆਤ ਮੁਲਤਾਨ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ |
| ਮੌਤ | 20 ਮਈ 1421 |
| ਦਫ਼ਨ | |
| ਸ਼ਾਹੀ ਘਰਾਣਾ | ਸੱਯਦ ਵੰਸ਼ |
ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ (ਸ਼ਾਸਨ 28 ਮਈ 1414 – 20 ਮਈ 1421) ਤੈਮੂਰ ਦੇ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਤੁਗਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਪਤਨ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਸੰਸਥਾਪਕ ਸੀ।[1]
ਖ਼ਾਨ ਤੁਗਲਕ ਸ਼ਾਸਕ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਅਧੀਨ ਮੁਲਤਾਨ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਯੋਗ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਅਮੀਰ ਤੈਮੂਰ (ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਟੈਮਰਲੇਨ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਕੋਈ ਸ਼ਾਹੀ ਉਪਾਧੀ ਨਹੀਂ ਲਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰਿਆਤ-ਏ-ਆਲਾ (ਉੱਚਤਾਮਈ ਬੈਨਰ) ਅਤੇ ਮਸਨਾਦ-ਏ-ਆਲੀ ਜਾਂ (ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਅਹੁਦੇ) ਦੇ ਸਿਰਲੇਖਾਂ ਨਾਲ ਲੜਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ, ਪਿਛਲੇ ਤੁਗਲਕ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੇ ਨਾਮ 'ਤੇ ਸਿੱਕੇ ਚਲਦੇ ਰਹੇ। 20 ਮਈ 1421 ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਮੁਬਾਰਕ ਖਾਨ, ਉਸ ਦਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਬਣਿਆ,[2] ਜਿਸ ਨੇ ਮੁਈਜ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਲਿਆ ਸੀ।
ਵੰਸ਼ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਜੀਵਨ
[ਸੋਧੋ]ਇੱਕ ਸਮਕਾਲੀ ਲੇਖਕ ਯਾਹੀਆ ਸਰਹਿੰਦੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਾਰੀਖ-ਏ-ਮੁਬਾਰਕਸ਼ਾਹੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਇੱਕ ਸੱਯਦ ਦਾ ਸੀ।[3][4] ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਯਾਹੀਆ ਸਰਹਿੰਦੀ ਨੇ ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਸਬੂਤਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿੱਟੇ ਕੱਢੇ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਸੱਯਦ ਵਿਰਾਸਤ ਦੇ ਉਚ ਸ਼ਰੀਫ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੰਤ ਸੱਯਦ ਜਲਾਲੂਦੀਨ ਬੁਖਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਆਮ ਮਾਨਤਾ ਸੀ,[4] ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਸੁਲਤਾਨ ਦਾ ਉੱਤਮ ਚਰਿੱਤਰ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਵਜੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕੀਤਾ।[5] ਰਿਚਰਡ ਈਟਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਖੋਖਰ ਜੱਟ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸਰਦਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ।[6] ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਮਲਿਕ ਮਰਦਾਨ ਦੌਲਤ ਨੇ ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਦੇ ਪਿਤਾ ਮਲਿਕ ਸੁਲੇਮਾਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਵਜੋਂ ਗੋਦ ਲਿਆ ਸੀ। ਸੁਲੇਮਾਨ ਨੇ ਮਲਿਕ ਮਰਦਾਨ ਦੇ ਇਕ ਹੋਰ ਪੁੱਤਰ ਮਲਿਕ ਸ਼ੇਖ ਨੂੰ ਗਵਰਨਰ ਬਣਾਇਆ। ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ ਨੇ ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਗਵਰਨਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਪਰ 1395 ਵਿਚ ਮੱਲੂ ਇਕਬਾਲ ਖ਼ਾਨ ਦੇ ਭਰਾ ਸਾਰੰਗ ਖ਼ਾਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਲਤਾਨ ਤੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਮੇਵਾਤ ਭੱਜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਤੈਮੂਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਤੈਮੂਰ ਨੇ ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਆਪਣਾ ਵਾਇਸਰਾਏ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਸੀ ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੁਲਤਾਨ, ਦੀਪਾਲਪੁਰ ਅਤੇ ਸਿੰਧ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਕੰਟਰੋਲ ਕਾਇਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।[7] ਉਸਨੇ ਮੱਲੂ ਇਕਬਾਲ ਖਾਨ ਲੋਦੀ ਨੂੰ 1405 ਵਿੱਚ ਹਰਾਇਆ।[8]
ਸ਼ਾਸਨ
[ਸੋਧੋ]ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਨੇ ਮਲਿਕ-ਉਸ-ਸ਼ਰਕ ਤੁਹਫਾ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵਜ਼ੀਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਜ-ਉਲ-ਮੁਲਕ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ 1421 ਤੱਕ ਇਸ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਰਿਹਾ। ਮੁਜ਼ੱਫਰਨਗਰ ਅਤੇ ਸਹਾਰਨਪੁਰ ਦੀ ਜਾਗੀਰ ਸੱਯਦ ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਅਬਦੁਰ ਰਹਿਮਾਨ ਨੇ ਮੁਲਤਾਨ ਅਤੇ ਫਤਿਹਪੁਰ ਦੀਆਂ ਜਾਗੀਰਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ। 1414 ਵਿੱਚ, ਤਾਜ-ਉਲ-ਮੁਲਕ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੌਜ ਕਤੇਹਾਰ ਦੇ ਰਾਜਾ ਹਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਗਾਵਤ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਲਈ ਭੇਜੀ ਗਈ ਸੀ। ਰਾਜਾ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਭੱਜ ਗਿਆ ਪਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਦੇਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਜੁਲਾਈ, 1416 ਵਿੱਚ ਤਾਜ-ਉਲ-ਮੁਲਕ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੌਜ ਨੂੰ ਬਯਾਨਾ ਅਤੇ ਗਵਾਲੀਅਰ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਇਸ ਨੇ ਅਦਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀਆਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਰਕਮ ਵਸੂਲਣ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲਿਆ।[2] 1417 ਵਿੱਚ, ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਨੇ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਲਈ।[7] 1418 ਵਿੱਚ, ਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੁੜ ਬਗ਼ਾਵਤ ਕੀਤੀ ਪਰ ਤਾਜ-ਉਲ-ਮੁਲਕ ਦੁਆਰਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਾਰ ਗਿਆ। 28 ਮਈ, 1414 ਨੂੰ, ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਨੇ ਦਿੱਲੀ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਖਾਨ ਲੋਦੀ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ।[2]
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. pp. 122–123. ISBN 978-9-38060-734-4.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Mahajan, V. D. (2007) [1991], History of Medieval India, New Delhi: S. Chand, ISBN 81-219-0364-5, pp. 237–9.
- ↑ Porter, Yves; Degeorge, Gérard (2009). The Glory of the Sultans: Islamic Architecture in India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Though Timur had since withdrawn his forces , the Sayyid Khizr Khān , the scion of a venerable Arab family who had settled in Multān , continued to pay him tribute: Flammarion. ISBN 978-2-08-030110-9.
- ↑ 4.0 4.1 The Cambridge History of India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). The claim of Khizr Khān , who founded the dynasty known as the Sayyids , to descent from the prophet of Arabia was dubious , and rested chiefly on its causal recognition by the famous saint Sayyid Jalāl - ud - dīn of Bukhārā .: S. Chand. 1958.
- ↑ Ramesh Chandra Majumdar. The History and Culture of the Indian People: The Delhi sultanate.
- ↑ Richard M. Eaton (25 July 2019). India in the Persianate Age: 1000–1765. p. 117. ISBN 978-0-520-32512-8.
- ↑ 7.0 7.1 Majumdar, R.C. (ed.) (2006). The Delhi Sultanate, Mumbai: Bharatiya Vidya Bhavan, pp. 125–8
- ↑ Joshi, Rita (1985). The Afghan nobility and the Mughals : 1526-1707. New Delhi: Vikas Pub. House. ISBN 0-7069-2752-4. OCLC 13330657.