ਵੇਲਕਲੀ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਅਜ਼ਾਦ ਗਿਆਨਕੋਸ਼ ਤੋਂ
ਚਿਰੱਕਦਾਵੁ ਸ਼੍ਰੀ ਮਹਾਦੇਵਾ ਮੰਦਿਰ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਵੇਲਕਲੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ।

ਵੇਲਕਲੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕੇਰਲਾ ਦੇ ਨਾਇਰ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਇੱਕ ਰਵਾਇਤੀ ਮਾਰਸ਼ਲ ਡਾਂਸ ਹੈ ਜੋ ਮੰਦਰ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੌਰਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਲਵਾਰਾਂ ਅਤੇ ਢਾਲਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚਮਕਦਾਰ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਾਲੇ ਨ੍ਰਿਤਕ ਡਾਂਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਪਾਂਡਵਾਂ ਅਤੇ ਕੌਰਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜਾਈ ਦੇ ਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ।[1]

ਵੇਲਕਲੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮਿੱਥ[ਸੋਧੋ]

ਵੇਲਕਲੀ ਦੇ ਮੂਲ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਕਈ ਕਥਾਵਾਂ ਹਨ। ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਇੱਕ ਕਥਾ ਨਾਰਦ ਰਿਸ਼ੀ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰਾਂ ਅਤੇ ਢਾਲਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਾਟਰ ਲਿਲੀ ਦੇ ਡੰਡਿਆਂ ਅਤੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਾਲਿੰਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਇੱਕ ਮਖੌਲੀ ਲੜਾਈ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਨਾਰਦ ਨੇ ਰਿਸ਼ੀ ਵਿਲੂਮੰਗਲਮ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਲਈ ਇੱਕ ਰਸਮੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਮਖੌਲ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੀ ਮਾਰਸ਼ਲ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ। ਵਿਲੂਮੰਗਲਮ ਨੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਅੰਬਾਲਾਪੁਝਾ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਨੂੰ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਨੱਚਣਾ ਸਿਖਾਉਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸ਼ਾਸਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੈਨਾ ਮੁਖੀ ਮਾਥੂਰ ਪਾਨੀਕਰ[2] ਅਤੇ ਵੇਲੂਰ ਕੁਰੂਪ ਨੂੰ ਵੇਲਕਲੀ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਨੱਚਣ ਵਾਲੇ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਯੋਧੇ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਨਾਚ ਕਲਾਰਿਪਯੱਟੂ ਦੇ ਮਾਰਸ਼ਲ ਆਰਟ ਰੂਪ ਨਾਲ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਮਾਨਤਾ ਰੱਖਦਾ ਸੀ।[3] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਲਕਲੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਚੈਂਪਾਕਸੇਰੀ (ਆਧੁਨਿਕ ਅੰਬਾਲਪੁਝਾ) ਦੇ ਰਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਹੋਈ। ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਹ ਅੰਬਾਲਾਪੁਝਾ ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਣਸਵਾਮੀ ਮੰਦਿਰ ਵਿੱਚ ਪੂਰਮ ਦੀ ਇੱਕ ਨਿਯਮਤ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ। ਅੰਬਾਲਾਪੁਝਾ ਨੂੰ ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਵੇਲਾਕਾਲੀ ਨੇ ਸ਼੍ਰੀ ਪਦਮਨਾਭ ਸਵਾਮੀ ਮੰਦਿਰ, ਤ੍ਰਿਵੇਂਦਰਮ ਵਿੱਚ ਸਾਲਾਨਾ ਪੇਨਕੁਨੀ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਹੈ।[4][5]

ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ[ਸੋਧੋ]

ਵੇਲਕਲੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦੌਰਾਨ ਪਦਮਨਾਭਸਵਾਮੀ ਮੰਦਰ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ 'ਤੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੌਰਾਨ ਪਾਂਡਵਾਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਪੁਤਲੇ ਲਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅੰਬਾਲਾਪੁਝਾ ਵਿੱਚ, ਨ੍ਰਿਤ ਦੀ ਕੋਰੀਓਗ੍ਰਾਫ਼ੀ ਮਾਥੁਰ ਪਾਨਿਕਰ ਇੱਕ ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ ਆਸਨ ਅਤੇ ਅੰਬਾਲਾਪੁਝਾ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।[6] ਵੇਲਕਲੀ ਨਾਚ ਕੌਰਵਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਾਚ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਯੁਧਿਸ਼ਠਿਰ ਦੇ ਪੁਤਲੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ 'ਤੇ ਡਾਂਸਰ ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪਿੱਛੇ ਹਟਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਅਧਰਮ ਉੱਤੇ ਧਰਮ ਦੀ ਜਿੱਤ ਅਤੇ ਕੌਰਵਾਂ ਉੱਤੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਦੌਰਾਨ ਭੀਮ ਦੀ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।[7] ਛੋਟੇ ਕਲਾਕਾਰ ਅੱਗੇ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਝੰਡੇ ਧਾਰਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਦੇ ਨਾਲ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਛਲੀ ਲਾਈਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਕਲਾਕਾਰ ਕਈ ਵਾਰ ਬਲਦਾਂ ਵਰਗੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਿਤੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਪੁਰਾਣੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।[6] ਅਲਫ ਹਿਲਟੇਬੀਟੇਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਮੱਧ ਤ੍ਰਾਵਣਕੋਰ ਵਿੱਚ ਵੇਲਾਕਾਲੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਯੁੱਧ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਤਿਹਾਸਕ ਲੜਾਈਆਂ ਦਾ ਪੁਨਰ-ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਪਟਯਾਨੀ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਪਦਮਨਾਭਸਵਾਮੀ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਮਹਾਭਾਰਤ ਦੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜਾਈ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।[8]

ਪੁਸ਼ਾਕ[ਸੋਧੋ]

ਵਜ਼ਪੱਲੀ ਆਰਾਟੂ ਦੌਰਾਨ ਵੇਲਕਲੀ

ਵੇਲਕਲੀ ਇੱਕ ਸਰਵ-ਪੁਰਸ਼ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੈ। ਕਲਾਕਾਰ ਮੱਧਯੁਗੀ ਨਾਇਰ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਰੰਗੀਨ ਲਾਲ ਹੈੱਡਗੇਅਰ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਨੰਗੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਵਾਲੇ ਮਣਕਿਆਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਮਾਲਾ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਰੰਗੀਨ ਢਾਲਾਂ ਅਤੇ ਲੰਬੀਆਂ ਡੰਡੀਆਂ ਜਾਂ ਰਿੱਛ ਤਲਵਾਰਾਂ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਪੰਚਵਾਦਮ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਬੀਟ 'ਤੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਤਲਵਾਰਬਾਜ਼ੀ ਦੇ ਹੁਨਰਮੰਦ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।[3][5][9]

ਸੰਗੀਤ[ਸੋਧੋ]

ਵੇਲਕਲੀ ਪੰਚਵਾਦਮ ਦੇ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਡਲਮ, ਥਵੀਲ, ਇਲਾਥਲਮ, ਕੋਂਬੂ ਅਤੇ ਕੁਜ਼ਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਬੋਲ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਲਾਕਾਰ ਪਰਕਸ਼ਨ ਯੰਤਰਾਂ ਦੀ ਤਾਲ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨਾਲ ਹੀ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨ੍ਰਿਤ ਰੂਪਾਂ ਦੇ ਉਲਟ, ਵੇਲਕਲੀ ਵਿੱਚ ਭਾਵ ਦਾ ਕੋਈ ਸਥਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਫੋਕਸ ਸਿਰਫ਼ ਤਾਲਾ 'ਤੇ ਹੈ। ਵੇਲਾਕਾਲੀ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਅੰਦੋਲਨ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਿਡਿਚਕਲੀ, ਪਦਕਾਲੀ ਅਤੇ ਵੇਲਾ ਓਤਮ[3][5]

ਹਾਲੀਆ ਰੁਝਾਨ[ਸੋਧੋ]

ਵੇਲਕਲੀ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਸਰੀਰਕ ਸਿਖਲਾਈ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।[10] ਵਿੱਦਿਆ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਕਾਰਨ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਘੱਟ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਵੇਲਕਲੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾਇਆ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਘਟ ਗਈ। ਮੋਹਨੰਕੁੰਜੂ ਪਨੀਕਰ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਸਦਕਾ ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਲਗਭਗ 40 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਵਕਫ਼ੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 2011 ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਿਵੇਂਦਰਮ ਦੇ ਸ਼੍ਰੀ ਪਦਮਨਾਭਸਵਾਮੀ ਮੰਦਿਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਨਾਚ ਦੁਬਾਰਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[3]

ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ[ਸੋਧੋ]

ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]

  1. Gupta, Shobhna (2002). Dances Of India. New Delhi: Har Anand Publications. p. 62. ISBN 9788124108666.
  2. "Mathoor Panicker". 2019-02-28. Archived from the original on 2019-02-28. Retrieved 2020-04-13.
  3. 3.0 3.1 3.2 3.3 Nagarajan, Saraswathy (27 December 2012). "In step with the times". The Hindu. Retrieved 22 December 2019. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗਲਤੀ:Invalid <ref> tag; name "thehindu" defined multiple times with different content
  4. Menon, A. Sreedhara (2007). A Survey of Kerala History (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). D C Books. p. 354. ISBN 978-81-264-1578-6.
  5. 5.0 5.1 5.2 "Reviving a temple tradition". The Hindu. 15 April 2011. Archived from the original on 19 April 2011. Retrieved 28 December 2012. ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗਲਤੀ:Invalid <ref> tag; name "hindu" defined multiple times with different content
  6. 6.0 6.1 Menon, A Sreedhara (2008). Cultural heritage of Kerala. Kottayam: D C Books. p. 120. ISBN 9788126419036.
  7. "Martial artistry". The Hindu. 31 March 2012. Retrieved 28 December 2012.
  8. Hiltebeitel, Alf (1991). The Cult of Draupadi, Volume 2: On Hindu Ritual and the Goddess. Chicago: University of Chicago Press. p. 179. ISBN 9780226340470.
  9. Devi, Ragini (1972). Dance Dialects Of India. Delhi: Motilal Banarsidass. p. 199. ISBN 9788120806740.
  10. Menon, A Sreedhara (2008). A Survey Of Kerala History. Kottayam: DC Books. p. 354. ISBN 9788126415786.