ਸ਼ੂਦਰ
|
| ਇਤਿਹਾਸ · ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤੇ |
| ਸੰਪ੍ਰਦਾਏ · ਆਗਮ |
| ਯਕੀਨ ਅਤੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ |
|---|
| ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ · ਮੁਕਤੀ |
| ਕਰਮ · ਪੂਜਾ · ਮਾਇਆ |
| ਦਰਸ਼ਨ · ਧਰਮ |
| ਵੇਦਾਂਤ ·ਯੋਗ |
| ਸ਼ਾਕਾਹਾਰ · ਆਯੁਰਵੇਦ |
| ਯੱਗ · ਸੰਸਕਾਰ |
| ਭਗਤੀ {{ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ}} |
| ਗ੍ਰੰਥ |
| ਵੇਦ ਸੰਹਿਤਾ · ਵੇਦਾਂਗ |
| ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਗ੍ਰੰਥ · ਜੰਗਲੀ |
| ਉਪਨਿਸ਼ਦ · ਭਗਵਦ ਗੀਤਾ |
| ਰਾਮਾਇਣ · ਮਹਾਂਭਾਰਤ |
| ਨਿਯਮ · ਪੁਰਾਣ |
| ਸ਼ਿਕਸ਼ਾਪਤਰੀ · ਵਚਨਾਮ੍ਰਤ |
| ਸੰਬੰਧਿਤ ਵਿਸ਼ੇ |
| ਦੈਵੀ ਧਰਮ · |
| ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ |
| ਗੁਰੂ ਅਤੇ ਸੰਤ · ਮੰਦਿਰ ਦੇਵਸਥਾਨ |
| ਯੱਗ · ਮੰਤਰ |
| ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ · ਤਿਓਹਾਰ |
| ਵਿਗ੍ਰਹ |
| ਫਾਟਕ:ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ |
|
|
| ਹਿੰਦੂ ਤੱਕੜੀ ਢਾਂਚਾ |
ਸ਼ੂਦਰ[1] (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: शूद्रः[2]) ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਜਾਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਚਾਰ ਵਰਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ।[3][4] ਕਈ ਸਰੋਤ ਇਸਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਾਤੀ ਵਜੋਂ,[4] ਜਾਂ ਵਿਕਲਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਜੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਿਧਾਂਤਕ ਤੌਰ ਤੇ, ਇਹ ਵਰਗ ਹੋਰ ਤਿੰਨ ਵਰਗਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।[5][6] ਜਾਤੀ ਸ਼ਬਦ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਸ਼ਬਦ ਕਾਸਟਾ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ।[7]
ਸ਼ੂਦਰ ਸ਼ਬਦ ਰਿਗ ਵੇਦ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਹੋਰ ਹਿੰਦੂ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਨੁਸਮ੍ਰਿਤੀ, ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ, ਧਰਮ ਸ਼ਾਸਤਰ ਅਤੇ ਜੋਤਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੇ ਰਾਜਿਆਂ ਦੀ ਤਾਜਪੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ, ਜਾਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਭਾਰਤੀ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮੰਤਰੀ ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਸਨ।
ਇਤਿਹਾਸ
[ਸੋਧੋ]ਵੇਦ
[ਸੋਧੋ]ਸ਼ੂਦਰਾ ਸ਼ਬਦ ਰਿਗਵੇਦ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।[8][9][10] ਇਹ ਜ਼ਿਕਰ ਪੁਰਸ਼ ਸੂਕਤ ("ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਬਾਣੀ" ਵਿੱਚ ਸਮੋਈ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਮਿਥਿਹਾਸਿਕ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਆਦਮੀ (ਬ੍ਰਹਮਾ) ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਚਾਰ ਵਰਣਾਂ ਦੇ ਗਠਨ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ, ਖੱਤਰੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚੋਂ, ਵੈਸ਼ ਉਸ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿਚੋਂ ਅਤੇ ਸ਼ੂਦਰ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਆਰ ਐਸ ਸ਼ਰਮਾ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਸ਼ਲੋਕ ਦਾ ਮਕਸਦ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਦਰਸਾਉਣਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਦਾ ਵੰਸ਼ ਦੂਜੇ ਵਰਣਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਵੈਦਿਕ ਸਮਾਜ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਇਹ ਵਿਭਿੰਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸਮਾਜ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਂਝਾ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਮੂਲ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੀ ਵੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।[11][12][13]
ਜਦੋਂ ਕਿ ਰਿਗਵੇਦ ਨੂੰ 1500 ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਅਤੇ 1200 ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੰਕਲਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, [14][15]ਜੌਹਨ ਮਿਊਰ ਨੇ 1868 ਵਿਚ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਿਸ ਅਧਿਆਇ ਵਿਚ ਚਾਰ ਵਰਣਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ "ਆਧੁਨਕਿਤਾ ਦਾ ਹਰ ਚਰਿੱਤਰ ਇਸ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਹੈ"।[16] ਪੁਰਖ ਸੁਕਤਾ ਬਾਣੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੈਦਿਕ ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਬਾਅਦ ਦੀ ਤਾਰੀਖ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਚਾਰਟਰ ਮਿੱਥ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।[17]
ਸਟੀਫਨ ਜੈਮਸਨ ਅਤੇ ਜੋਏਲ ਬਰੇਰਟਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, "ਰਿਗਵੇਦ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਪ-ਵੰਡੀ ਹੋਈ ਅਤੇ ਵਿਆਪਕ ਜ਼ਾਤ-ਪਾਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ ਹੈ" ਅਤੇ "ਵਰਣ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਰਿਗਵੇਦ ਵਿਚ ਭਰੂਣਵਾਦੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ, ਉਦੋਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ, ਇਕ ਸਾਮਾਜਿਕ ਹਕੀਕਤ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਕ ਸਾਮਾਜਿਕ ਆਦਰਸ਼"।[17] ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਆਰ. ਐਸ. ਸਰਮਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ "ਰਿਗ ਵੈਦਿਕ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਕੰਮ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਵੰਡ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦੌਲਤ ਦੇ ਵਖਰੇਵਿਆਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ... [ਇਹ] ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ, ਕਬੀਲੇ ਅਤੇ ਵੰਸ਼ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[18]
ਕਿੱਤਾ
[ਸੋਧੋ]
ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ੂਦਰ ਕਿਸਾਨ ਅਤੇ ਕਾਰੀਗਰ ਸਨ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗ੍ਰੰਥ ਸ਼ੂਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਵਜੋਂ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਅਨਾਜ ਦਾ ਦਾਤਾ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗ੍ਰੰਥ ਇੱਕ ਸ਼ੂਦਰ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦੀ ਵਿਧੀ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ "ਮੱਕੀ ਦੇ ਦਾਤਰੀ ਅਤੇ ਕੰਨਾਂ ਦੁਆਰਾ"। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਉਪਦੇਸ਼, "ਵੇਦ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦਾ ਵਿਨਾਸ਼ਕ ਹਨ ਅਤੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਵੇਦਾਂ ਦਾ ਵਿਨਾਸ਼ਕ ਹੈ", ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਦਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਵਜੋਂ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ੭ ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਚੀਨੀ ਯਾਤਰੀ ਜ਼ੁਆਨਜ਼ੰਗ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ, ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦੇ ਕਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਇੱਕ "ਬਾਹਰਲੀ ਜਾਤ" ਸ਼ੂਦਰ ਵਰਣ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।[19][20][21][22][23][24][25]
ਮਾਰਵਿਨ ਡੇਵਿਸ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੂਦਰ ਨੂੰ ਵੇਦਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ "ਦੋ ਵਾਰ ਪੈਦਾ ਹੋਏ" (ਦਵਿਜਾ) ਨਹੀਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਪਾਰਕ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਤਿੰਨ ਵਰਣਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ (ਸੇਵਾ) ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਦਵਿਜਾ ਸ਼ਬਦ ਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੇਦ ਅਤੇ ਉਪਨਿਸ਼ਦਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੇਦਾਂਗ ਸਾਹਿਤ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਰਾਉਤ-ਸੂਤਰ ਜਾਂ ਗ੍ਰਿਹ-ਸੂਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।[26] ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ, ਪਹਿਲੀ ਸਦੀ ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਦੀਆਂ ਆਖਰੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਚੇ ਗਏ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸਾਹਿਤ ਤੋਂ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਾਇਬ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਧਰਮਸੂਤਰ ਦੇ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਵੱਧ ਰਹੇ ਜ਼ਿਕਰ ਮੱਧ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪਹਿਲੀ ਸਦੀ ਈਸਵੀ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਦੇ ਧਰਮਸਾਸਤਰ ਦੇ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਦਵਿਜਾ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਹੈ ਕਿ ਪਾਠ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਮੱਧਕਾਲੀਨ ਯੁੱਗ ਦਾ ਭਾਰਤੀ ਪਾਠ ਹੈ।[27]
ਸ਼ੂਦਰ ਦਾ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਕਿੱਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖੇਤੀਬਾੜੀ, ਵਪਾਰ ਅਤੇ ਸ਼ਿਲਪ-ਕਲਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਵਰਗੀਕਰਨ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਡਰੇਕਮੀਅਰ ਰਾਜ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ "ਵੈਸ਼ ਅਤੇ ਸ਼ੂਦਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਿੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਇਕੱਠੇ ਸਮੂਹਬੱਧ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ"।
ਟਿੱਪਣੀ
[ਸੋਧੋ]_(14596144980).jpg)
ਡਾ. ਭੀਮ ਰਾਓ ਅੰਬੇਦਕਰ, ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ, ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਤਿੰਨ ਵਰਣ ਸਨ: ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਖੱਤਰੀ ਅਤੇ ਵੈਸ਼, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਸ਼ੂਦਰ ਉਹ ਖੱਤਰੀ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਪਨਯਨ, ਇੱਕ ਦੀਖਿਆ ਦੀ ਰਸਮ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[28] ਇਸ ਦਾਅਵੇ ਦਾ ਆਰ ਐਸ ਸ਼ਰਮਾ ਵਰਗੇ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਸਿਰਫ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਅਨੁਵਾਦਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅੰਬੇਦਕਰ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੰਬੇਦਕਰ ਨੇ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਉੱਚ ਜਾਤੀ ਮੂਲ ਦੇ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖੀ ਸੀ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਹੇਠਲੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਉੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ।[29]
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ "Sudra | Encyclopedia.com".
- ↑ Sharma 1990, pp. 60–61, 192–200, 261–267 with footnotes.
- ↑ Davis, Marvin (1983). Rank and Rivalry: The Politics of Inequality in Rural West Bengal. Cambridge University Press. p. 51. ISBN 9780521288804.
- ↑ 4.0 4.1 Varadaraja V. Raman 2006, pp. 200–204.
- ↑ Ghurye 1969, pp. 15–17, Quote: "This was only generally true, for there were groups of occupations like trading, agriculture, labouring in the field and doing military service which were looked upon as anybody's, and most castes were supposed to be eligible for any of them..
- ↑ Richard Gombrich (2012). "Chapter 8. Caste in the Monastery". Buddhist Precept & Practice. Routledge. pp. 343–357. ISBN 978-1-136-15616-8.; According to Gombrich's study of Buddhist texts, particularly relating to castes in Sri Lankan Buddhist and Tamil Hindu society, also "The terms Vaisya and Sudra did not correspond to any clear-cut social units, even in the ancient period, but various groups were subsumed under each term (...); In medieval times (say AD 500–1500) though society was still said to consist of the four classes, this classification seems to have become irrelevant (...)"
- ↑ Encyclopedia Britannica 2010.
- ↑ D. R. Bhandarkar 1989, p. 9.
- ↑ Basham 1989, pp. 25-26.
- ↑ Sharma 1990, p. 33.
- ↑ Sharma 1990, p. 32.
- ↑ Sharma, Ram Sharan (1983). Material culture and social formations in ancient India. Macmillan. p. 51. ISBN 9780333904169.
- ↑ Flood 1996, pp. 36-37.
- ↑ Flood 1996, p. 37.
- ↑ Witzel 1995, p. 4.
- ↑ Muir, John (1868). Original Sanskrit Texts on the Origin and History of the People of India: Their Religion and Institutions, Volume 1 (2nd ed.). London: Trubner and Co. p. 12.
- ↑ 17.0 17.1 Stephanie Jamison & Joel Brereton 2014, pp. 57–58.
- ↑ Sharma 1990, p. 10.
- ↑ Ronald L. Barrett (4 March 2008). Aghor Medicine: Pollution, Death, and Healing in Northern India. University of California Press. pp. 68–. ISBN 978-0-520-25218-9.
Among the most vocal of these supporters was Dr. Shastri, a professor of Ayurvedic medicine at a well-known university, who associated the Caraka Samhita use of shudra for lesser conditions with the shudra (peasant) castes, linking both
- ↑ G. Krishnan-Kutty (1986). Peasantry in India. Abhinav Publications. pp. 47–. ISBN 978-81-7017-215-4.
The ancient texts designate the sudra as a peasant. The distinction between the all-India category of varna and the local and omnipresent category of jati is well brought out by M. N. Srinivas in his famous book The Remembered Village, ...
- ↑ Richard Sisson (1971). The Congress Party in Rajasthan: Political Integration and Institution-building in an Indian State. University of California Press. pp. 33–. ISBN 978-0-520-01808-2.
The Shudra included peasants and artisans
- ↑ Jayant Gadkari (October 1996). Society and Religion: From Rugveda to Puranas. Popular Prakashan. pp. 76–. ISBN 978-81-7154-743-2.
an extract from Pali work Majjima Nikaya tell us ... shudras [live] by the sickle and ears of corn. A large number of Shudras appear to be agricultural laborers. Shudras were not entitled to learn Vedas and a precept says 'Vedas are destroyer of agriculture and agiculture is destroyer of vedas.ਫਰਮਾ:'-
- ↑ Sangeet Kumar (1 January 2005). Changing role of the caste system: a critique. Rawat Publications. p. 144. ISBN 978-81-7033-881-9.
In same texts, the pure Shudras were described as giver of grain (annada) and householder (grhastha). The reason was that the actual work of cultivation was generally done by peasants belonging to the Shudras caste.
- ↑ Grewal, J. S. (2005). The State and Society in Medieval India. Project of History of Indian Science, Philosophy, and Culture. Oxford University Press. p. 156. ISBN 978-0-19-566720-2.
At its beginning or a little before the millennium, the Manusmriti considers the pursuit of agriculture blameworthy because the 'wooden [plough] with the iron point injures the earth and the [beings] living in the earth'. Thus, by an appeal to the doctrine of ahimsa, so much promoted by Buddhism and Jainism, the plough became unclean, and the peasant who worked the plough earned opprobrium that has stuck till our own times. R. S. Sharma shows how in the legal texts peasants came generally to be regarded not as Vaishyas as earlier, but as Shudras. This is confirmed in the seventh century by Xuan Zhuang (Hsuan Tsang) who found that in India peasants were held to be Shudras. Such varna ranking of most peasant castes (now usually given the designation of 'Other Backward Castes') is thus more than 1300 years old, and was in place by the early medieval times. If certain older communities were thus reduced in status, it is possible that other communities, previously held to be outside the pale of the varna system, were absorbed as Shudra castes once they took to agriculture. We have such an example in the Kaivartas.
- ↑ Dwijendra Narayan Jha (1 January 2004). Early India: A Concise History. Manohar Publishers & Distributors. p. 196. ISBN 978-81-7304-587-5.
For the shudras now took their position as cultivators and the origin of the modern peasant castes of kurmis in Bihar and kunbis in Maharashtra may be traced back to the early medieval period
- ↑ Patric Olivelle (2012). Silvia D'Intino, Caterina Guenzi (ed.). Aux abords de la clairière: études indiennes et comparées en l'honneur de Charles Malamoud. Volume 7 of Bibliothèque de l'École des Hautes Études, Sciences Religieuses: Série Histoire et prosopographie. Brepols, Belgium. pp. 117–132. ISBN 978-2-503-54472-4.
- ↑ Patric Olivelle (2012). Silvia D'Intino, Caterina Guenzi (ed.). Aux abords de la clairière: études indiennes et comparées en l'honneur de Charles Malamoud. Volume 7 of Bibliothèque de l'École des Hautes Études, Sciences Religieuses: Série Histoire et prosopographie. Brepols, Belgium. pp. 117–132. ISBN 978-2-503-54472-4.
- ↑ Ambedkar, B.R. (1970). Who were the Shudras (PDF). Bombay: Thackers. p. xiv. Archived from the original (PDF) on 19 ਅਗਸਤ 2014. Retrieved 17 ਅਗਸਤ 2014.
- ↑ Sharma 1990, p. 5.