ਅਭਿਮਾਨ
|
| ਇਤਿਹਾਸ · ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤੇ |
| ਸੰਪ੍ਰਦਾਏ · ਆਗਮ |
| ਯਕੀਨ ਅਤੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ |
|---|
| ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ · ਮੁਕਤੀ |
| ਕਰਮ · ਪੂਜਾ · ਮਾਇਆ |
| ਦਰਸ਼ਨ · ਧਰਮ |
| ਵੇਦਾਂਤ ·ਯੋਗ |
| ਸ਼ਾਕਾਹਾਰ · ਆਯੁਰਵੇਦ |
| ਯੱਗ · ਸੰਸਕਾਰ |
| ਭਗਤੀ {{ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ}} |
| ਗ੍ਰੰਥ |
| ਵੇਦ ਸੰਹਿਤਾ · ਵੇਦਾਂਗ |
| ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਗ੍ਰੰਥ · ਜੰਗਲੀ |
| ਉਪਨਿਸ਼ਦ · ਭਗਵਦ ਗੀਤਾ |
| ਰਾਮਾਇਣ · ਮਹਾਂਭਾਰਤ |
| ਨਿਯਮ · ਪੁਰਾਣ |
| ਸ਼ਿਕਸ਼ਾਪਤਰੀ · ਵਚਨਾਮ੍ਰਤ |
| ਸੰਬੰਧਿਤ ਵਿਸ਼ੇ |
| ਦੈਵੀ ਧਰਮ · |
| ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ |
| ਗੁਰੂ ਅਤੇ ਸੰਤ · ਮੰਦਿਰ ਦੇਵਸਥਾਨ |
| ਯੱਗ · ਮੰਤਰ |
| ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ · ਤਿਓਹਾਰ |
| ਵਿਗ੍ਰਹ |
| ਫਾਟਕ:ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ |
|
|
| ਹਿੰਦੂ ਤੱਕੜੀ ਢਾਂਚਾ |
ਅਭਿਮਾਨ ( ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ :अभिमान) ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਰਥ ਹਨ - ਹੰਕਾਰ, ਝੂਠੀ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਠਾ, ਇੱਛਾ, ਇੱਕ ਪ੍ਰਭਾਵ, ਧਾਰਨਾ, ਸਵੈ-ਧਾਰਨਾ ਵੱਲੋਂ, ਗਲਤ ਧਾਰਨਾ ਤੋਂ;[1] ਹਿੰਦੂ ਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ, ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ - "ਮੈਂ-ਭਾਵ" ਦਾ ਹੰਕਾਰੀ ਲਗਾਵ ਭਾਵ ਮਨੁੱਖ (ਸੋਚਣਾ) + ਮਾਨ (ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ); ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਵੀ ਹੈ - ਪਛਾਣ ਜਾਂ ਪਛਾਣ[2] ਅਤੇ ਇਹ ਸੁਆਰਥੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਭਿਮਾਨ ਮਨ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਜੋਂ ਅਹੰਕਾਰ (ਹਉਮੈ) ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ ਜੋ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ "ਮੇਰਾ" ਵਜੋਂ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ।[3]
"ਮੈਂ" ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਭਾਵਨਾ ਅਹੰਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਅਵਿਦਿਆ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਬ੍ਰਾਹਮਣ, ਸਰਵ ਵਿਆਪਕ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਸਵੈ, ਜੀਵ, ਅਨੁਭਵੀ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਸਵੈ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੰਗ (ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੰਗਤ), ਮਮਕਾਰਾ (ਲਗਾਵ) ਅਤੇ ਮੋਹ (ਆਕਰਸ਼ਨ) ਅਭਿਮਾਨ (ਹਉਮੈ-ਚੇਤਨਾ) ਦੇ ਤਿੰਨ ਪਹਿਲੂ ਹਨ[4] ਜੋ ਨਿਸ਼ਚੈ (ਫੈਸਲੇ) ਦੀ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਤਰਤਵ (ਇੰਦਰੀ ਏਜੰਸੀ) ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਸਵੈ ਅਤੇ ਹੋਰ ਭੌਤਿਕ ਵਸਤੂਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਤਰ ਨਾ ਹੋਵੇ; ਬੁੱਧੀ (ਬੁੱਧੀ), ਜੋ ਵਾਸਨਾ (ਛਾਪ) ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਫੈਸਲਾ ਹੈ।[5]
अन्तःकरणमेतेषु चक्षुरादिषु वर्ष्मणि |
अहमित्यभिमानेन तिष्ठत्याभासतेजसा ||
"ਅੰਤਕਾਰਣ (ਅੰਦਰੂਨੀ ਅੰਗ, ਮਨ) ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਹੈ, ਅੱਖ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹੋਰ ਅੰਗ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ "ਮੈਂ" ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਤਮਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਵੱਲੋਂ ਪਛਾਣਦੇ ਹਨ।"— Vivekachudamani, 105
ਸ਼ੰਕਰਾ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨ ਜਾਂ ਮਾਨਸ ਅਭਿਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਅਹਮ (ਹਉਮੈ) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅੰਗਾਂ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦਾ ਹੈ - ਕਰਤਾ (ਕਰਤਾ) ਅਤੇ ਭੋਕਤਾ (ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਵਾਲੇ) ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਤਮਾ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਿਤ ਚਮਕ ਵਿੱਚ ਚੇਤਨਾ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨੋਂ ਅਵਸਥਾਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਆਤਮਾ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਗਵਾਹ, ਬੁੱਧੀ ਵੱਲੋਂ ਸੀਮਿਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਦਾਗੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਬੁੱਧੀ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਅशेषसाक्षी ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਦਾਗ ਸਿਰਫ ਅਭਿਨੇਤਾ ਨੂੰ ਜੋੜਦਾ ਹੈ, ਆਤਮਨ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਇਹ ਅਭਿਮਾਨ ਜਾਂ ਨਾਸ਼ਵਾਨ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰੂਪਾਂ ਨਾਲ ਪਛਾਣ, ਅਤੇ ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਖੰਡ ਅਨੰਦ (ਅਟੁੱਟ ਅਨੰਦ) ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੱਡਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।[6] ਵਾਕਸਪਤੀ ਮਿਸ਼ਰਾ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਅਹੰਕਾਰ (ਅਨੁਭਵੀ ਹਉਮੈ) ਹੈ ਜੋ ਇੰਦਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਅਨੁਭਵੀ ਵਸਤੂਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਨ ਵੱਲੋਂ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਇੰਦਰੀ-ਅੰਗ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਮਾਨਸ ਇਸ 'ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਹੰਕਾਰ ਇਸ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਬੁੱਧੀ (ਬੁੱਧੀ) ਨਿਸ਼ਚਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇੱਛਤ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।[7]
ਅਭਿਮਾਨ "ਮੈਂ" ਅਤੇ "ਮੇਰਾ" ਦਾ ਝੂਠਾ ਅਰਥ ਹੈ; ਇਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਰੀਰ ਆਦਿ ਦੇ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਪਛਾਣ ( ਅਭਿਮਾਨ ) ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪ੍ਰਮਾਤਾ (ਗਿਆਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਸ਼ਾ) ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਣਾਂ (ਜਾਣਨ, ਧਾਰਨਾ, ਅਨੁਮਾਨ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਜਾਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ) ਨਾਲ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਵਿਦਿਆ (ਅਗਿਆਨਤਾ) ਤੋਂ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਬੰਧਨ।[8] ਸਮਾਜਿਕ ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਪਰਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਹੋਂਦ ਲਈ ਆਤਮਨ ਜਾਂ ਅੰਤਰੀਵ ਚੇਤਨਾ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਪਰ ਉਪਾਧੀਆਂ (ਸੀਮਾਵਾਂ) ਇਸ ਦੇ ਦੁਰਘਟਨਾਤਮਕ ਅੰਗ ਹਨ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਵੈ-ਪਛਾਣ ਅਭਿਮਾਨ (ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਪਛਾਣ) ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਮਾਜਕ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਹੋਣਾ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਅਤੇ ਬਾਹਰਮੁਖੀ, ਦੋਵੇਂ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਅਧਿਕਾਰ (ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਸਮੀ ਯੋਗਤਾ) ਦਾ ਆਧਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[9] ਵਲਭ ਆਚਾਰੀਆ ਦੇ ਸ਼ੁਧਾ ਅਦਵੈਤ ਸਕੂਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਗੁਣ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ - ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਅਭਿਮਾਨ (ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾਉਣਾ), ਨਿਰਗੁਣ ਉਹ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਅਭਿਮਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ।[10]
ਲਕਸ਼ਮੀ ਤੰਤਰ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ " ਅਹੰਕਾਰ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਬੋਧ-ਭਾਵਨਾ ਹੈ, ਅਭਿਮਾਨ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ" ਅਤੇ "ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜਾਣਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨੂੰ ਅਭਿਮਾਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ"। [11] ਸਫ਼ਲਤਾ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਅਚਨਚੇਤ ਲਾਭ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਭਾਰੇ ਹੋਏ ਅਭਿਮਾਨ ਇੱਕ ਗੁਣ ਹੈ ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਹੰਕਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੰਕਾਰ ਹੈ। [12] ਭੋਜ, ਜਿਸਨੇ ਰਸ (ਅਨੰਦ ਦਾ ਅਨੁਭਵ) ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦੀ ਰੂਪਰੇਖਾ ਦਿੱਤੀ, ਅਭਿਮਾਨ ਜਾਂ ਅਹੰਕਾਰ (ਹਉਮੈ) ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਰਸਿਕਾ ਵਿਚ ਰਸ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ ਇਹ ਸ੍ਰਿੰਗਾਰਾ (ਸਿਖਰ), ਅਹੰਕਾਰ ਅਤੇ ਅਭਿਮਾਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਆਤਮਨ ਦੇ ਗੁਣ ਵਜੋਂ ਆਨੰਦਦਾਇਕ ਹੈ; ਉਹ ਅਭਿਮਾਨ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਚੰਗੇ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਰਦਾ ਹੈ। [13] ਅਹੰਕਾਰ ਤੋਂ ਅਭਿਮਾਨ ਉਤਪੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸ੍ਰਿੰਗਾਰ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਭਿਮਾਨ ਤੋਂ ਰਤੀ (ਪ੍ਰੇਮ, ਪ੍ਰੇਮ) ਉਤਪੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਰਤੀ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਰਸ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। [14]
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ "Meaning of the Sanskrit word – abhimana". Sanskritdictionary.org.
- ↑ Paul Bahder (28 August 2013). Be Free From "Me. Vision of Vedanta. ISBN 9781908720955.
- ↑ Encyclopaedia of the Hindu World Part 1. Concept Publishing. 1992. p. 107. ISBN 9788170223740.
- ↑ Psychology in India Vol. 4. Pearson Publications. pp. 130–131. ISBN 9788131718179.
- ↑ Surendranathh Dasgupta (1975). A History of Indian Philosophy Vol.5. Motilal Banarsidass. pp. 34–35. ISBN 9788120804166.
- ↑ Cormelissen R.M.Matthijs (2010). Foundations of Indian Psychology Vol.1. Pearson Education. p. 139. ISBN 9788131730843.
- ↑ Radha Kumud Mookerji (1989). Ancient Indian Education. Motilal Banarsidass. p. 294. ISBN 9788120804234.
- ↑ Shyama Kumar Chattopadhyaya (2000). The Philosophy of Sankar's Advaita Vedanta. Sarup & Sons. pp. 41, 366. ISBN 9788176252225.
- ↑ Govind Chandra Pande (1990). Foundations of Indian Culture Vol.1. Motilal Banarsidass. p. 3. ISBN 9788120807129.
- ↑ Kalatattvakosa. Motilal Banarsidass. 1988. p. 18. ISBN 9788120815476.
- ↑ Lakshmi Tantra. Motilal Banarsidass. 2000. p. 33. ISBN 9788120817357.
- ↑ Design and Rhetoric in Sanskrit Court Epic. SUNY Press. 27 March 2003. p. 81. ISBN 9780791456149.
- ↑ Gupteshwar Prasad (1994). I.A.Richards and Indian Theory of Rasa. Sarup & Sons. pp. 16–25. ISBN 9788185431376.
- ↑ Satya Dev Chaudhari (2002). Glimpses of Indian Poetics. Sahitya Akademi. p. 106. ISBN 9788126014088.