ਜੰਗ ਤੇ ਅਮਨ
 ਜੰਗ ਅਤੇ ਅਮਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਰੂਸੀ ਐਡੀਸ਼ਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸਫ਼ਾ, 1869 | |
| ਲੇਖਕ | ਲਿਉ ਤਾਲਸਤਾਏ |
|---|---|
| ਅਨੁਵਾਦਕ | 'ਵਾਰ ਐਂਡ ਪੀਸ' ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾ ਅਨੁਵਾਦ 1899 ਵਿੱਚ ਨਾਥਨ ਹਾਸਕੇਲ ਡੋਲ (ਅਮਰੀਕੀ) ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। |
| ਦੇਸ਼ | ਰੂਸ |
| ਭਾਸ਼ਾ | ਰੂਸੀ (ਮਾਮੂਲੀ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਨਾਲ) |
| ਵਿਧਾ | ਨਾਵਲ (ਇਤਿਹਾਸਕ ਨਾਵਲ) |
| ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ | ਦ ਰਸ਼ੀਅਨ ਮੈਸੇਂਜਰ |
ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਦੀ ਮਿਤੀ | ਲੜੀਵਾਰ 1865–1867; ਕਿਤਾਬ 1869 |
| ਮੀਡੀਆ ਕਿਸਮ | ਪ੍ਰਿੰਟ |
| ਸਫ਼ੇ | 1,225 (ਪਹਿਲਾ ਐਡੀਸ਼ਨ) |
ਜੰਗ ਤੇ ਅਮਨ ਰੂਸੀ ਲੇਖਕ ਲਿਉ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖਿਆ ਇੱਕ ਨਾਵਲ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 1869 ਵਿੱਚ ਛਪਿਆ। ਇਸਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਸਾਹਿਤ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[1][2][3]ਇਸ ਵਿੱਚ 500 ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਿਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਪਾਤਰ ਹਨ।[4] ਲੈਨਿਨ ਨੇ ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੂੰ 'ਰੂਸੀ ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ' ਕਿਹਾ ਸੀ।[5] ਇਸਨੂੰ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੀ ਦੂਜੀ ਰਚਨਾ ਅੰਨਾ ਕਾਰੇਨੀਨਾ (1873–1877) ਸਮੇਤ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜੰਗ ਤੇ ਅਮਨ ਵਿੱਚ ਰੂਸ ਉੱਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਹਮਲੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ, ਅਤੇ ਜਾਰਸ਼ਾਹੀ ਸਮਾਜ ਉੱਤੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਦੇ ਦੌਰ ਦੇ ਅਸਰਾਂ ਨੂੰ, ਪੰਜ ਰੂਸੀ ਕੁਲੀਨ ਘਰਾਣਿਆਂ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਵੇਰਵਿਆਂ ਤੱਕ ਚਿਤਰਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਵਲ ਦੇ ਇੱਕ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਐਡੀਸ਼ਨ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਉਦੋਂ ਦ ਯੀਅਰ 1805 ਸੀ,[6]ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸੇ 1865 ਅਤੇ 1867 ਦੇ ਦਰਮਿਆਨ ਰੂਸੀ ਮੈਗਜ਼ੀਨ, ਦ ਰਸੀਅਨ ਮੈਸੰਜਰ ਵਿੱਚ ਲੜੀਵਾਰ ਛਪੇ ਸਨ। ਪੂਰਾ ਨਾਵਲ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 1869 ਵਿੱਚ ਛਪਿਆ ਸੀ।[7] 2003 ਵਿੱਚ, ਬੀ ਬੀ ਸੀ ਦੇ ਸਰਵੇ ਦ ਬਿੱਗ ਰੀਡ ਨੇ ਇਸ ਨਾਵਲ ਨੂੰ 20ਵੇਂ ਨੰਬਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਕੀਤਾ।[8][9]
ਰਚਨਾ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ[ਸੋਧੋ]
ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ 1863 ਵਿੱਚ ਜੰਗ ਅਤੇ ਅਮਨ ਲਿਖਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਸਾਲ ਉਸਨੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਾਲ ਦੇ ਸਤੰਬਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਭਾਬੀ ਐਲਿਜ਼ਾਬੈਥ ਬਰਸ ਨੂੰ ਲਿਖਿਆ, ਕੀ ਉਸਨੂੰ ਰੂਸ ਵਿੱਚ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਕਾਲ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੋਈ ਇਤਿਹਾਸ, ਡਾਇਰੀਆਂ ਜਾਂ ਰਿਕਾਰਡ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਲਿਖਤੀ ਰਿਕਾਰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰੂਸੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਘਰੇਲੂ ਪਹਿਲੂਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਨਾਵਲ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਡਰਾਫਟ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਭੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਅੱਧ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ "1805" ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[10] ਦੂਜੇ ਅੱਧ ਦੀ ਲਿਖਤ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ੋਪੇਨਹਾਊਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁੱਖ ਪ੍ਰੇਰਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਅਫਨਾਸੀ ਫੇਟ ਨੂੰ ਲਿਖੇ ਇੱਕ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਜੰਗ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੋਪੇਨਹਾਊਰ ਨੇ ਦ ਵਰਲਡ ਵਿੱਚ ਵਿਲ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਵਜੋਂ ਵੀ ਕਿਹਾ ਹੈ।[11]
ਨਾਵਲ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਖਰੜਾ 1863 ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। 1865 ਵਿੱਚ, ਰਸ਼ਕੀ ਵੈਸਟਨਿਕ (ਰਸ਼ੀਅਨ ਮੈਸੇਂਜਰ) ਨੇ ਇਸ ਡਰਾਫਟ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ 1805 ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਹੋਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਇਸ ਸੰਸਕਰਣ ਤੋਂ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੇ ਇਸਦੇ ਕਈ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ 1867 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਅੰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ 1866 ਅਤੇ 1869 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪੂਰੇ ਨਾਵਲ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖਿਆ।[12] ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੀ ਪਤਨੀ ਸੋਫੀਆ ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸੱਤ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੰਪੂਰਨ ਹੱਥ-ਲਿਖਤਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ।[13] ਰੂਸੀ ਵੈਸਟਨਿਕ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸੰਸਕਰਣ ਦਾ ਅੰਤ 1869 ਵਿੱਚ ਜੰਗ ਅਤੇ ਅਮਨ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਸੰਸਕਰਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਰੂਸੀ ਨੇ ਲੜੀਬੱਧ ਸੰਸਕਰਣ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਪੂਰਾ ਨਾਵਲ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਉਤਸੁਕ ਸਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਲਗਭਗ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਵਿਕ ਗਿਆ। ਨਾਵਲ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਰੰਤ ਕਈ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
1805 ਦੀ ਖਰੜੇ ਨੂੰ 1893 ਵਿੱਚ ਰੂਸ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਸੰਪਾਦਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ, ਜਰਮਨ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ, ਸਪੈਨਿਸ਼, ਡੱਚ, ਸਵੀਡਿਸ਼, ਫਿਨਿਸ਼, ਅਲਬਾਨੀਅਨ, ਕੋਰੀਅਨ ਅਤੇ ਚੈੱਕ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਕਿਸਮ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਲਿਆਉਣ ਵਿੱਚ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ। ਉਸ ਦੀ ਬਿਰਤਾਂਤਕ ਬਣਤਰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਲਈ ਨੋਟ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵੀ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪਾਤਰ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਅਤੇ ਸਹਿਜ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਵੇਰਵਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਕਸਰ ਸਿਨੇਮਾ ਨਾਲ ਤੁਲਨਾਯੋਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਾਹਿਤਕ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਜੋ ਪੈਨਿੰਗ, ਵਾਈਡ ਸ਼ਾਟਸ ਅਤੇ ਕਲੋਜ਼-ਅੱਪ ਵਰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਯੰਤਰ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਤਾਲਸਤਾਏ ਲਈ ਨਿਵੇਕਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਨਾਵਲ ਦੀ ਨਵੀਂ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ ਜੋ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਾਹਿਰ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।[14]
ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਮਿਆਰੀ ਰੂਸੀ ਪਾਠ ਨੂੰ ਚਾਰ ਕਿਤਾਬਾਂ (ਪੰਦਰਾਂ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ) ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੰਤਿਕਾ ਹੈ। ਮੋਟੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਹਿਲਾ ਅੱਧ ਕਾਲਪਨਿਕ ਪਾਤਰਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅੰਤਿਕਾ ਦੇ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਜੰਗ, ਸ਼ਕਤੀ, ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰੀ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਬਾਰੇ ਲੇਖ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਸੰਖੇਪ ਸੰਸਕਰਣਾਂ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਜੇ, ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੌਰਾਨ ਵੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਏ, ਇਹਨਾਂ ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਅੰਤਿਕਾ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।[15]
ਯਥਾਰਥਵਾਦ[ਸੋਧੋ]
ਇਹ ਨਾਵਲ ਤਾਲਸਤਾਏ ਤੋਂ 60 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜੋ 1812 ਦੇ ਰੂਸ ਉੱਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਹਮਲੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਬਚ ਗਏ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਯੁੱਧਾਂ ਬਾਰੇ ਰੂਸੀ ਅਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਵਿੱਚ ਉਪਲਬਧ ਸਾਰੇ ਮਿਆਰੀ ਇਤਿਹਾਸ ਪੜ੍ਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਅਤੇ ਉਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਚਿੱਠੀਆਂ, ਰਸਾਲਿਆਂ, ਸਵੈ-ਜੀਵਨੀਆਂ ਅਤੇ ਜੀਵਨੀਆਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ। ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 160 ਅਸਲੀ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਾਂ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਰੋਤ ਸਮੱਗਰੀ (ਇੰਟਰਵਿਊ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ) ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ, ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਪਾਠਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਨਾਵਲਾਂ ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।[16] ਤਾਲਸਤਾਏ ਮਿਆਰੀ ਇਤਿਹਾਸ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਫੌਜੀ ਇਤਿਹਾਸ, ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਾਵਲ ਦੀ ਤੀਸਰੀ ਜਿਲਦ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਕਿਵੇਂ ਲਿਖਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਪਿਛੋਕੜ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪ੍ਰਸੰਗ[ਸੋਧੋ]
ਇਹ ਨਾਵਲ 1805 ਤੋਂ 1820 ਤੱਕ ਦੇ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਕੈਥਰੀਨ ਮਹਾਨ ਦਾ ਯੁੱਗ ਅਜੇ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ਾ ਸੀ। ਕੈਥਰੀਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਹੀ ਦਰਬਾਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਅਗਲੇ 100 ਸਾਲਾਂ ਲਈ, ਰੂਸੀ ਰਈਸ ਲਈ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਬੋਲਣਾ ਅਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਲੋੜ ਬਣ ਗਈ।[17]
ਨਾਵਲ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸੰਦਰਭ 1805 ਵਿੱਚ ਲੁਈਸ ਐਂਟੋਇਨ, ਡਿਊਕ ਆਫ ਐਂਗੀਅਨ ਦੀ ਫਾਂਸੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਯੁੱਧਾਂ ਦੌਰਾਨ ਰੂਸ ਉੱਤੇ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰ ਪਹਿਲੇ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਾਸਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਬੁਣੀਆਂ ਗਈਆਂ ਮੁੱਖ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਮ ਮੁਹਿੰਮ, ਔਸਟਰਲਿਟਜ਼ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਟਿਲਸਿਟ ਦੀਆਂ ਸੰਧੀਆਂ, ਅਤੇ ਏਰਫਰਟ ਦੀ ਕਾਂਗਰਸ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਰੂਸ 'ਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਠੀਕ ਪਹਿਲਾਂ 1811 ਦੇ ਧੂਮਕੇਤੂ ਦਾ ਵੀ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।[18] ਤਾਲਸਤਾਏ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਓਸਟ੍ਰੋਵਨੋ ਦੀ ਲੜਾਈ ਅਤੇ ਸ਼ੇਵਰਡੀਨੋ ਰੀਡਾਊਟ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਮਾਸਕੋ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦੀ ਅੱਗ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਾਵਲ ਟਾਰੂਟਿਨੋ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਮਲੋਯਾਰੋਸਲਾਵਟਸ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਵਿਆਜ਼ਮਾ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਅਤੇ ਕ੍ਰਾਸਨੋਈ ਦੀ ਲੜਾਈ ਨਾਲ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਅੰਤਮ ਲੜਾਈ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਬੇਰੇਜ਼ੀਨਾ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਤਰ ਮਾਸਕੋ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦੇ ਪੁਨਰ ਨਿਰਮਾਣ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਨ।[18]
ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ[ਸੋਧੋ]
ਇਹ ਨਾਵਲ ਪੰਜ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ- ਬੇਜ਼ੂਖੋਵਜ਼, ਬੋਲਕੋਨਸਕੀਜ਼, ਰੋਸਟੋਵਜ਼, ਕੁਰਾਗਿਨਸ ਅਤੇ ਡਰੂਬੇਟਸਕੋਇਸ।
ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਹਨ:
ਬੇਜ਼ੂਖੋਵਸ
- ਕਾਉਂਟ ਕਿਰਿਲ ਵਲਾਦੀਮੀਰੋਵਿਚ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ: ਪੀਅਰੇ ਦਾ ਪਿਤਾ
- ਕਾਉਂਟ ਪਿਓਟਰ ਕਿਰੀਲੋਵਿਚ ("ਪੀਅਰੇ") ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ: ਕੇਂਦਰੀ ਪਾਤਰ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਜਾਂ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼। ਪਿਅਰੇ ਕਾਉਂਟ ਕਿਰਿਲ ਵਲਾਦੀਮੀਰੋਵਿਚ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ ਦਾ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਦਰਜਨਾਂ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ-ਲਿਖਿਆ, ਪਿਅਰੇ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰੂਸ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ। ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਉਸਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਉਸਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫਾਇਦੇਮੰਦ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਬੋਲਕੋਨਸਕੀਜ਼
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਨਿਕੋਲਾਈ ਐਂਡਰੀਚ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ: ਆਂਦਰੇਈ ਅਤੇ ਮਾਰੀਆ ਦੇ ਪਿਤਾ, ਸਨਕੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਬਾਹਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੰਧਲੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਬਹੁਤ ਅਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਸਦੀ ਕਠੋਰਤਾ ਅਕਸਰ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਲੁਕਵੀਂ ਡੂੰਘਾਈ ਨੂੰ ਝੁਠਲਾਉਂਦੀ ਹੈ।
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਨਿਕੋਲੇਵਿਚ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ: ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਯੁੱਧਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਪਰ ਸੰਦੇਹਵਾਦੀ, ਵਿਚਾਰਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਸਹਿਯੋਗੀ-ਡੀ-ਕੈਂਪ।
- ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਏਲੀਸਾਬੇਟਾ "ਲੀਸਾ" ਕਾਰਲੋਵਨਾ ਬੋਲਕੋਨਸਕਾਯਾ (ਲੀਜ਼ ਵੀ) - ਨੀ ਮੀਨੇਨਾ। ਆਂਦਰੇਈ ਦੀ ਪਤਨੀ, ਛੋਟੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
- ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਨਿਕੋਲਾਯੇਵਨਾ ਬੋਲਕੋਨਸਕਾਇਆ: ਪ੍ਰਿੰਸ ਐਂਡਰੀ ਦੀ ਭੈਣ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਔਰਤ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸਦੇ ਸਾਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ, ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਅਕਸਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਅਕਸਰ ਨੋਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ (ਨਾਵਲ ਦੇ ਹੋਰ ਕਈ ਔਰਤ ਪਾਤਰ ਵਾਂਗ) ਪਰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਨੈਤਿਕ ਮੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਉੱਚ ਬੁੱਧੀ ਵਾਲੀ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ।
ਰੋਸਟੋਵਜ਼
- ਕਾਉਂਟ ਇਲਿਆ ਐਂਡਰੀਏਵਿਚ ਰੋਸਟੋਵ: ਰੋਸਟੋਵ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਪਿਤਾ-ਪਰਿਵਾਰ; ਵਿੱਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਨਿਰਾਸ਼, ਰੋਸਟੋਵ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਕਦੇ ਵੀ ਲੋੜੀਂਦੀ ਨਕਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
- ਕਾਉਂਟੇਸ ਨਤਾਲਿਆ ਰੋਸਟੋਵਾ: ਕਾਉਂਟ ਇਲਿਆ ਰੋਸਟੋਵ ਦੀ ਪਤਨੀ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੈ, ਪਰ ਦ੍ਰਿੜ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫਲ ਹੋਣਗੇ।
- ਕਾਉਂਟੇਸ ਨਤਾਲਿਆ ਇਲੀਨਿਚਨਾ "ਨਤਾਸ਼ਾ" ਰੋਸਟੋਵਾ: ਇੱਕ ਕੇਂਦਰੀ ਪਾਤਰ, ਸੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ, ਰੋਮਾਂਟਿਕ, ਆਵੇਗਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਜ਼ਬੂਤ। ਉਹ ਇੱਕ ਨਿਪੁੰਨ ਗਾਇਕਾ ਅਤੇ ਡਾਂਸਰ ਹੈ।
- ਕਾਉਂਟ ਨਿਕੋਲਾਈ ਇਲੀਚ "ਨਿਕੋਲੇਂਕਾ" ਰੋਸਟੋਵ: ਇੱਕ ਹੁਸਾਰ, ਰੋਸਟੋਵ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਪੁੱਤਰ।
- ਸੋਫੀਆ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰੋਵਨਾ "ਸੋਨੀਆ" ਰੋਸਟੋਵਾ: ਵੇਰਾ, ਨਿਕੋਲਾਈ, ਨਤਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਪੇਟੀਆ ਰੋਸਟੋਵ ਦੀ ਅਨਾਥ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ ਅਤੇ ਨਿਕੋਲਾਈ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ।
- ਕਾਉਂਟੇਸ ਵੇਰਾ ਇਲੀਨਿਚਨਾ ਰੋਸਟੋਵਾ: ਰੋਸਟੋਵ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ, ਉਸਨੇ ਜਰਮਨ ਸਿਪਾਹੀ, ਬਰਗ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ।
- ਪਯੋਟਰ ਇਲੀਚ "ਪੇਟੀਆ" ਰੋਸਟੋਵ: ਰੋਸਟੋਵ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ।
ਕੁਰਗਿਨਸ
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਵੈਸੀਲੀ ਸਰਗੇਏਵਿਚ ਕੁਰਗਿਨ: ਇੱਕ ਬੇਰਹਿਮ ਆਦਮੀ ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਦੌਲਤ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਲਈ ਦ੍ਰਿੜ ਹੈ।
- ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਏਲੇਨਾ ਵੈਸੀਲੀਏਵਨਾ "ਹੇਲੇਨ" ਕੁਰਗਿਨ: ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਕਰਸ਼ਕ ਔਰਤ ਜਿਸ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਨੈਤਿਕ ਸੰਬੰਧ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਅਨਾਟੋਲ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।(ਅਫਵਾਹ)
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਐਨਾਟੋਲ ਵਸੀਲੀਵਿਚ ਕੁਰਗਿਨ: ਹੇਲੇਨ ਦਾ ਭਰਾ, ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਅਨੈਤਿਕ ਅਨੰਦ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਜੋ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਨਤਾਸ਼ਾ ਰੋਸਟੋਵਾ ਨਾਲ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਇਪੋਲਿਟ ਵਸੀਲੀਵਿਚ (ਹਿਪੋਲੀਟ) ਕੁਰਗਿਨ: ਅਨਾਟੋਲ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਕੁਰਾਗਿਨ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਬੁੱਧੀ ਵਾਲਾ।
ਡਰੂਬੇਟਸਕੋਇਸ
- ਪ੍ਰਿੰਸ ਬੋਰਿਸ ਡਰੂਬੇਟਸਕੋਏ: ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਪਰ ਕੁਲੀਨ ਨੌਜਵਾਨ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਜਾਣ ਵਾਲਾ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਦਾਨੀ ਸੱਜਣਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ, ਜੋ ਪੈਸੇ ਲਈ ਜੂਲੀ ਕਾਰਾਗਿਨਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਫਵਾਹ ਸੀ ਕਿ ਹੇਲੇਨ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵਾ ਨਾਲ ਅਫੇਅਰ ਸੀ।
- ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅੰਨਾ ਮਿਹਾਲੋਵਨਾ ਡਰੁਬੇਟਸਕਾਯਾ: ਬੋਰਿਸ ਦੀ ਗਰੀਬ ਮਾਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਕਰੀਅਰ ਦੀ ਪੌੜੀ ਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਹੋਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਪਾਤਰ
- ਫਿਓਡੋਰ ਇਵਾਨੋਵਿਚ ਡੋਲੋਖੋਵ: ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ, ਲਗਭਗ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਅਧਿਕਾਰੀ, ਉਸਨੇ ਸੋਨੀਆ ਰੋਸਟੋਵਾ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਿਕੋਲਾਈ ਰੋਸਟੋਵ ਨੂੰ ਜੂਏ ਦੇ ਕਰਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਡੋਬ ਕੇ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਅਫਵਾਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਹੇਲੇਨ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵਾ ਨਾਲ ਅਫੇਅਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਗਰੀਬ ਮਾਂ ਅਤੇ ਕੁੱਕੜ ਵਾਲੀ ਭੈਣ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
- ਅਡੌਲਫ ਕਾਰਲੋਵਿਚ ਬਰਗ: ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਜਰਮਨ ਅਫਸਰ, ਜੋ ਹਰ ਕਿਸੇ ਵਾਂਗ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਵੇਰਾ ਰੋਸਟੋਵਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ।
- ਅੰਨਾ ਪਾਵਲੋਵਨਾ ਸ਼ੈਰਰ: ਐਨੇਟ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਉਸ ਸੈਲੂਨ ਦੀ ਹੋਸਟੈਸ ਹੈ ਜੋ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਵਿੱਚ ਨਾਵਲ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਾਰਵਾਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਵੈਸੀਲੀ ਕੁਰਗਿਨ ਨਾਲ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸਥਾਨ ਹੈ।
- ਮਾਰੀਆ ਦਿਮਿਤਰੀਵਨਾ ਅਖਰੋਸਿਮੋਵਾ: ਮਾਸਕੋ ਸਮਾਜ ਦੀ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ, ਮਜ਼ਾਕੀਆ, ਬਹੁਤ ਇਮਾਨਦਾਰ।
- ਅਮਾਲੀਆ ਇਵਗੇਨੀਏਵਨਾ ਬੌਰੀਏਨ: ਇੱਕ ਫ੍ਰੈਂਚ ਔਰਤ ਜੋ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਦੀ ਸਾਥੀ ਵਜੋਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮਾਰੀਆ ਦੇ ਖਰਚੇ 'ਤੇ।
- ਵੈਸੀਲੀ ਦਮਿਤਰਿਚ ਡੇਨੀਸੋਵ: ਨਿਕੋਲਾਈ ਰੋਸਟੋਵ ਦਾ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਭਰਾ ਅਫਸਰ, ਜੋ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
- ਪਲੈਟਨ ਕਰਾਤੇਵ: ਪੁਰਾਣਾ ਰੂਸੀ ਕਿਸਾਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿਅਰੇ ਜੰਗ ਦੇ ਕੈਦੀ ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
- ਓਸਿਪ ਬਾਜ਼ਦੇਯੇਵ: ਇੱਕ ਫ੍ਰੀਮੇਸਨ ਜੋ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਹੱਸਮਈ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਮਨਾਉਂਦਾ ਹੈ।
- ਬਿਲੀਬਿਨ: ਚਤੁਰਾਈ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਡਿਪਲੋਮੈਟ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਐਂਡਰੀ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ ਦਾ ਜਾਣਕਾਰ।
ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਕਈ ਅਸਲ-ਜੀਵਨ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪਾਤਰ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਮਿਖਾਇਲ ਕੁਤੁਜ਼ੋਵ) ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਨਾਵਲ ਦਾ ਸਾਰ[ਸੋਧੋ]
ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ[ਸੋਧੋ]
ਇਹ ਨਾਵਲ ਜੁਲਾਈ 1805 ਵਿੱਚ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਵਿੱਚ, ਅੰਨਾ ਪਾਵਲੋਵਨਾ ਸ਼ੈਰਰ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੀ ਗਏ ਇੱਕ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਮਹਾਰਾਣੀ ਮਾਰੀਆ ਫੀਓਡੋਰੋਵਨਾ ਦੀ ਨੌਕਰਾਣੀ ਸੀ। ਸੈਲੂਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਕਈ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪੀਅਰੇ (ਪਿਓਟਰ ਕਿਰੀਲੋਵਿਚ) ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਜੋ ਦਿਲ ਦੇ ਦੌਰਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਰਨ ਕਿਨਾਰੇ ਹੈ। ਪਿਅਰੇ ਆਪਣੀ ਵਿਰਾਸਤ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਲਝਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਖਰਚੇ 'ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਪੀਅਰੇ ਦਿਆਲੂ ਹੈ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜੀਬ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਹੋਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਇਹ ਪਾਰਟੀ 'ਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਅਰੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਭ ਪੁਰਾਣੀ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਔਲਾਦ ਦਾ ਪਸੰਦੀਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਪੀਅਰੇ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ, ਕਾਉਂਟ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ, ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਹਨ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪੀਅਰੇ ਉਸਦਾ ਪਸੰਦੀਦਾ ਹੈ, ਬਹੁਤੇ ਕੁਲੀਨ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਉਸਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਹੈ।
ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਪੀਅਰੇ ਦਾ ਦੋਸਤ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਨਿਕੋਲਾਏਵਿਚ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ, ਲੀਜ਼ ਦਾ ਪਤੀ, ਇੱਕ ਮਨਮੋਹਕ ਸਮਾਜ ਦਾ ਮਨਪਸੰਦ ਹੈ। ਉਹ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੈ; ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਖਾਲੀ ਅਤੇ ਸਤਹੀ ਹੈ, ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਵਿਆਹੁਤਾ ਝਗੜੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇੱਕ ਕੈਰੀਅਰ ਚੁਣਨ ਲਈ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਭੇਜਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਕਾਫ਼ੀ ਬੇਚੈਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਆਂਦਰੇਈ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਯੁੱਧ (ਆਸਟਰਲਿਟਜ਼ ਦੀ ਲੜਾਈ) ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿੰਸ ਮਿਖਾਇਲ ਇਲਾਰੀਓਨੋਵਿਚ ਕੁਤੁਜ਼ੋਵ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗੀ-ਡੀ-ਕੈਂਪ ਬਣਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਚ ਸਕੇ।
ਇਹ ਪਲਾਟ ਰੂਸ ਦੀ ਸਾਬਕਾ ਰਾਜਧਾਨੀ ਮਾਸਕੋ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੇ ਪ੍ਰਾਂਤਕ, ਵਧੇਰੇ ਰੂਸੀ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਯੂਰਪੀਅਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਉਲਟ ਰੋਸਟੋਵ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਾਉਂਟ ਇਲਿਆ ਐਂਡਰੀਏਵਿਚ ਰੋਸਟੋਵ ਅਤੇ ਕਾਉਂਟੇਸ ਨਤਾਲਿਆ ਰੋਸਟੋਵਾ ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜੋੜੇ ਹਨ ਪਰ ਆਪਣੇ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਵਿੱਤ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਹਨ। ਤੇਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨਤਾਸ਼ਾ (ਨਤਾਲੀਆ ਇਲੀਨਿਚਨਾ) ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੋਰਿਸ ਡ੍ਰੁਬੇਟਸਕੋਏ, ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ, ਜੋ ਇੱਕ ਅਫਸਰ ਵਜੋਂ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਬੋਰਿਸ ਦੀ ਮਾਂ ਅੰਨਾ ਮਿਖਾਇਲੋਵਨਾ ਡ੍ਰੁਬੇਟਸਕਾਯਾ ਹੈ ਜੋ ਕਾਉਂਟੇਸ ਨਤਾਲਿਆ ਰੋਸਟੋਵਾ ਦੀ ਬਚਪਨ ਦੀ ਦੋਸਤ ਹੈ। ਵੀਹ ਸਾਲਾ ਨਿਕੋਲਾਈ ਇਲਿਚ ਸੋਨੀਆ (ਸੋਫੀਆ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰੋਵਨਾ), ਉਸ ਦੀ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ, ਇੱਕ ਅਨਾਥ, ਜਿਸਨੂੰ ਰੋਸਟੋਵਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਪਾਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਬੱਚਾ, ਵੇਰਾ ਇਲੀਨਿਚਨਾ, ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਹੰਕਾਰੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਰੂਸੀ-ਜਰਮਨ ਅਫਸਰ, ਅਡੋਲਫ ਕਾਰਲੋਵਿਚ ਬਰਗ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਸੰਭਾਵੀ ਵਿਆਹ ਹੈ। ਪੇਟੀਆ (ਪਿਓਟਰ ਇਲੀਚ) ਨੌਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਹੈ; ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਵਾਂਗ, ਉਹ ਉਮਰ ਹੋਣ 'ਤੇ ਫੌਜ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹੀ ਅਤੇ ਉਤਸੁਕ ਹੈ।
ਬਾਲਡ ਹਿਲਜ਼ ਵਿਖੇ, ਬੋਲਕੋਨਸਕੀਜ਼ ਦੀ ਕੰਟਰੀ ਅਸਟੇਟ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਯੁੱਧ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਡਰੀ ਹੋਈ, ਗਰਭਵਤੀ ਪਤਨੀ ਲੀਜ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਨਕੀ ਪਿਤਾ ਪ੍ਰਿੰਸ ਨਿਕੋਲਾਈ ਐਂਡਰੀਏਵਿਚ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾਪੂਰਵਕ ਧਾਰਮਿਕ ਭੈਣ ਮਾਰੀਆ ਨਿਕੋਲਾਯੇਵਨਾ ਬੋਲਕੋਨਸਕਾਯਾ ਨਾਲ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਕੁਲੀਨ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸਦੀ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਬੇਵਫ਼ਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਦੂਜਾ ਭਾਗ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਰੂਸੀ-ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਯੁੱਧ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਦੇ ਵਰਣਨ ਨਾਲ ਖੁੱਲ੍ਹਦਾ ਹੈ। ਸ਼ੋਂਗਰਾਬਰਨ ਦੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ 'ਤੇ, ਨਿਕੋਲਾਈ ਰੋਸਟੋਵ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਲੜਾਈ ਦਾ ਸਵਾਦ ਲਿਆ ਹੈ। ਬੋਰਿਸ ਡ੍ਰੁਬੇਟਸਕੋਏ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਾਈ, ਜਿਸਦੀ ਰੋਸਟੋਵ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜ਼ਾਰ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰ ਦੇ ਕਰਿਸ਼ਮੇ ਦੁਆਰਾ ਬਹੁਤ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਹੈ। ਨਿਕੋਲਾਈ ਜੂਆ ਖੇਡਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਫਸਰ, ਵੈਸੀਲੀ ਦਮਿਤਰਿਚ ਡੇਨੀਸੋਵ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮ ਫਿਓਡੋਰ ਇਵਾਨੋਵਿਚ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ, ਰੋਸਟੋਵ ਅਤੇ ਡੇਨੀਸੋਵ ਆਸਟਰਲਿਟਜ਼ ਦੀ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਰੂਸੀ ਮਿਆਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਔਸਟਰਲਿਟਜ਼ ਦੀ ਲੜਾਈ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਘਟਨਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੜਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਦਿਨ ਉਸਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਲੜਾਈ ਵਿਚ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਂਦਰੇਈ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਇਕ, ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।[19] ਪਰ ਉਸਦਾ ਪਿਛਲਾ ਜੋਸ਼ ਚਕਨਾਚੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ; ਉਹ ਹੁਣ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ, ਉਸ ਉੱਚੇ, ਧਰਮੀ ਅਤੇ ਦਿਆਲੂ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਆਸਟਰਲਿਟਜ਼ ਨੂੰ ਰੂਸ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪਰੀਖਿਆ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ, ਜੋ ਕਿ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਤਮ ਹੋਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਸਿਪਾਹੀ ਉੱਚ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਮਹਿਮਾ ਜਾਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਰਗੀਆਂ ਅਪ੍ਰਸੰਗਿਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਲੜਦੇ ਸਨ ਜੋ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, 1812 ਦੇ ਹਮਲੇ ਦੌਰਾਨ ਬੋਰੋਡੀਨੋ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਗੀਆਂ।
ਦੂਜੀ ਕਿਤਾਬ[ਸੋਧੋ]
ਦੂਜੀ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਿਕੋਲਾਈ ਰੋਸਟੋਵ ਦੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਡੇਨੀਸੋਵ ਦੇ ਨਾਲ ਛੁੱਟੀ 'ਤੇ ਮਾਸਕੋ ਵਾਪਸ ਪਰਤਣ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਦੀ ਪਾਵਲੋਗਰਾਡ ਰੈਜੀਮੈਂਟ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਰਦੀਆਂ ਬਿਤਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਮੁਟਿਆਰ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ। ਡੇਨੀਸੋਵ ਉਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਿਕੋਲਾਈ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਡੋਲੋਖੋਵ ਨੂੰ ਸੋਨੀਆ, ਨਿਕੋਲਾਈ ਦੀ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਨਿਕੋਲਾਈ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਡੋਲੋਖੋਵ ਦੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨੂੰ ਠੁਕਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਨਿਕੋਲਾਈ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਨਾਰਾਜ਼ ਡੋਲੋਖੋਵ ਤਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਿਕੋਲਾਈ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਿਕੋਲਾਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਹਰ ਹੱਥ ਗੁਆ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ 43,000 ਰੂਬਲ ਦੇ ਕਰਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਗੰਭੀਰ ਆਰਥਿਕ ਤੰਗੀ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਨਿਕੋਲਾਈ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਵਾਰਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, ਉਸਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਕੁਚਲੇ ਅਤੇ ਅਨਾਥ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ, ਦਾਜ-ਰਹਿਤ ਸੋਨੀਆ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਪਿਏਰੇ ਬੇਜ਼ੂਖੋਵ, ਆਖਰਕਾਰ ਆਪਣੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਵਿਰਾਸਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ 'ਤੇ, ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਭੜਕਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਤੋਂ ਰੂਸੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਯੋਗ ਕੁਆਰੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿ ਇਹ ਗਲਤ ਹੈ, ਉਹ ਪ੍ਰਿੰਸ ਕੁਰਾਗਿਨ ਦੀ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਅਨੈਤਿਕ ਧੀ ਹੇਲੇਨ (ਏਲੇਨਾ ਵੈਸੀਲੀਏਵਨਾ ਕੁਰਾਗਿਨਾ) ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੈ। ਹੇਲੇਨ, ਜਿਸਦੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਐਨਾਟੋਲ ਨਾਲ ਅਸ਼ਲੀਲ ਸਬੰਧਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੀ ਅਫਵਾਹ ਹੈ, ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਵੀ ਬੱਚੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ। ਹੇਲੇਨ ਦਾ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਹੋਣ ਦੀ ਅਫਵਾਹ ਵੀ ਹੈ, ਜੋ ਜਨਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੀਅਰੇ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਪੀਅਰੇ ਆਪਣਾ ਗੁੱਸਾ ਗੁਆ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨੂੰ ਇੱਕ ਲੜਾਈ ਲਈ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਪੀਅਰੇ ਨੇ ਡੋਲੋਖੋਵ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੇਲੇਨ ਆਪਣੇ ਸਬੰਧਾਂ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਦੋਸ਼ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਨੈਤਿਕ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ, ਪੀਅਰੇ ਫ੍ਰੀਮੇਸਨਜ਼ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਤਾਬ ਦੋ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੱਸਾ ਉਸਦੇ ਜਨੂੰਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਟਕਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਲਾਪਰਵਾਹ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤਾਲਸਤਾਏ ਲਈ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ: ਇੱਕ ਨੈਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਪੂਰਣ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨੈਤਿਕ ਜੀਵਨ ਕਿਵੇਂ ਜੀਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਇਹ ਸਵਾਲ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਲਾਮਾਂ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਖਰਕਾਰ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਪਿਅਰੇ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ ਤੋਂ ਉਲਟ ਹੈ। ਆਂਦਰੇਈ ਇੱਕ ਮਿਲਟਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਘਾਤਕ ਜ਼ਖ਼ਮ ਤੋਂ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ, ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਲੀਜ਼ ਨੂੰ ਜਣੇਪੇ ਵਿੱਚ ਮਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨਾਲ ਬਿਹਤਰ ਵਿਵਹਾਰ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਦੋਸ਼ੀ ਜ਼ਮੀਰ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਬੱਚਾ, ਨਿਕੋਲਾਈ, ਬਚ ਗਿਆ। ਨਿਰਾਸ਼ਾਵਾਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਬੋਝ ਨਾਲ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਪਰ ਆਪਣੀ ਜਾਇਦਾਦ 'ਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਰੂਸੀ ਪਾਸੇ ਦੇ ਜਾਨੀ ਨੁਕਸਾਨ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਅਸੰਗਠਨ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਫੌਜੀ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਕੋਡਬੱਧ ਕਰੇਗਾ। ਪਿਅਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ: ਇਸ ਅਨੈਤਿਕ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ? ਪਿਅਰੇ ਸਰਬ ਧਰਮ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਪੀਅਰੇ ਦੀ ਪਤਨੀ, ਹੇਲੇਨ, ਉਸਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਫ੍ਰੀਮੇਸਨ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੇਲੇਨ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੋਸਟੇਸ ਵਜੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਲਿਖੇ ਫੌਜੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਭੋਲੇਪਣ ਨਾਲ ਜਾਂ ਤਾਂ ਸਮਰਾਟ ਨੂੰ ਜਾਂ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਵਾਨ ਨਤਾਸ਼ਾ, ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਸਬਰਗ ਵਿੱਚ ਉਤਸ਼ਾਹ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਈ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਪ੍ਰਿੰਸ ਐਂਡਰੀ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਸੁਹਜ ਨਾਲ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਂਦਰੇਈ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਕਸਦ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ, ਰੋਸਟੋਵਜ਼ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਂਦਰੇਈ ਦੇ ਪਿਤਾ ਰੋਸਟੋਵਸ ਨੂੰ ਨਾਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੋੜਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਸਾਲ ਉਡੀਕ ਕਰੇ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਛੱਡ ਕੇ, ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਤੋਂ ਠੀਕ ਹੋਣ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਇਆ। ਕਾਉਂਟ ਰੋਸਟੋਵ ਉਸ ਨੂੰ ਅਤੇ ਸੋਨਿਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਟਰੌਸੋ ਲਈ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਾਸਕੋ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਨਤਾਸ਼ਾ ਮਾਸਕੋ ਓਪੇਰਾ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਹੇਲੇਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਐਨਾਟੋਲ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਐਨਾਟੋਲੇ ਨੇ ਉਦੋਂ ਇੱਕ ਪੋਲਿਸ਼ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਪੋਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਤਾਸ਼ਾ ਵੱਲ ਬਹੁਤ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਭਰਮਾਉਣ ਲਈ ਦ੍ਰਿੜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨਾਲ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਰਚਦਾ ਹੈ। ਐਨਾਟੋਲ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਖਰਕਾਰ ਭੱਜਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੇ ਆਂਦਰੇਈ ਦੀ ਭੈਣ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੰਗਣੀ ਤੋੜਦਿਆਂ ਲਿਖਿਆ। ਆਖਰੀ ਪਲਾਂ 'ਤੇ, ਸੋਨੀਆ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਕਾਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਐਨਾਟੋਲ ਦੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਪੀਅਰੇ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ, ਨਤਾਸ਼ਾ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਗੰਭੀਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬੀਮਾਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਪੀਅਰੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਨਤਾਸ਼ਾ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਤੋਂ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ 1811-12 ਦਾ ਧੂਮਕੇਤੂ ਆਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਫੈਲਦਾ ਹੈ, ਪਿਅਰੇ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨਵੇਂ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਡਰੇਈ ਨੇ ਨਤਾਸ਼ਾ ਦੀ ਮੰਗਣੀ ਤੋੜਨ ਨੂੰ ਠੰਡੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਹੰਕਾਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨੂੰ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ।
ਤੀਜੀ ਕਿਤਾਬ[ਸੋਧੋ]
ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਉਭਾਰ ਨਾਲ, ਨਤਾਸ਼ਾ ਇਸ ਹਨੇਰੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚੋਂ ਮਾਸਕੋ ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਿੜ ਰਹਿਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਦੀ ਫੌਜ ਅਤੇ ਰੂਸੀ ਫੌਜ ਵਿਚਕਾਰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਟਕਰਾਅ ਤੋਂ ਪੂਰਾ ਰੂਸ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੈ। ਪੀਅਰੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਿਮੇਟ੍ਰੀਆ ਦੁਆਰਾ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਪਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਪੋਥੀ ਦਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ। ਬੁੱਢੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ ਦੀ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਮੌਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਲੁਟੇਰੇ ਉਸਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਲਈ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੋਲਕੋਨਸਕੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੂਸੀ ਫੌਜ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸੰਗਠਿਤ ਮਦਦ ਉਪਲਬਧ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ, ਪਰ ਨਿਕੋਲਾਈ ਰੋਸਟੋਵ ਇੱਕ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਕਿਸਾਨ ਬਗ਼ਾਵਤ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਵੱਲ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਾਪਸ ਮਾਸਕੋ ਵਿੱਚ, ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਪੇਟੀਆ ਜ਼ਾਰ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰ ਦੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜ਼ਾਰ ਦੁਆਰਾ ਧਾਰਨਾ ਦੇ ਗਿਰਜਾਘਰ ਦੀ ਬਾਲਕੋਨੀ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚੋਂ ਸੁੱਟੇ ਗਏ ਇੱਕ ਬਿਸਕੁਟ ਨੂੰ ਖੋਹਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਭੀੜ ਦੁਆਰਾ ਲਗਭਗ ਕੁਚਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸੇ ਦੇਸ਼ਭਗਤੀ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਧੀਨ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੱਤੀ।
ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਖੁਦ ਇਸ ਭਾਗ ਦਾ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਾਵਲ ਉਸਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚਿੰਤਕ ਅਤੇ ਰਣਨੀਤੀਕਾਰ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਿਸਥਾਰ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਗ੍ਰਾਂਡੇ ਆਰਮੀ ਦੇ ਚਾਰ ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਗਠਿਤ ਫੋਰਸ (ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਲੱਖ ਚਾਲੀ ਹਜ਼ਾਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ) ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਰੂਸੀ ਦੇਸੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਰੂਸੀ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੇ ਅਮਲੇ ਦੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਵੈਨਟੇਜ ਪੁਆਇੰਟ ਤੋਂ ਬੋਰੋਡਿਨੋ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਤੱਕ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਅਸਲਾ ਚੁੱਕਣ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਜੰਗ ਦੀ ਮੌਤ ਅਤੇ ਤਬਾਹੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਯੂਜੀਨ ਦੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਨੇ ਰੂਸੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਾਲਮਾਂ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਮਾਰਿਆ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮਾਰਸ਼ਲ ਨੇ ਅਤੇ ਡੇਵੌਟ ਨੇ ਸੇਮਯੋਨੋਵਸਕਾਇਆ ਉਚਾਈਆਂ 'ਤੇ ਤਾਇਨਾਤ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਰਾਸਫਾਇਰ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਲੜਾਈ ਦੋਵਾਂ ਫੌਜਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਘਿਣਾਉਣੀ ਹੱਤਿਆ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰੂਸੀਆਂ ਨੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਦੀ ਨਾਮਵਰ ਅਜਿੱਤ ਫੌਜ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਕੇ ਨੈਤਿਕ ਜਿੱਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਰੂਸੀ ਫ਼ੌਜ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਨੂੰ ਮਾਸਕੋ ਵੱਲ ਵਧਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਮਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਅਨਾਤੋਲੇ ਕੁਰਗਿਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਐਨਾਟੋਲ ਇੱਕ ਲੱਤ ਗੁਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਂਦਰੇਈ ਨੂੰ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗ੍ਰੇਨੇਡ ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੱਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਰੋਸਟੋਵਜ਼ ਨੇ ਮਾਸਕੋ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਆਖਰੀ ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀਤਾ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਕੁਤੁਜ਼ੋਵ ਮਾਸਕੋ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਸਕੋਵਾਈਟਸ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਰੋਧੀ ਹਦਾਇਤਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਭੱਜਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਲੜਨਾ ਹੈ। ਮਾਸਕੋ ਦਾ ਕਮਾਂਡਰ ਇਨ ਚੀਫ ਕਾਉਂਟ ਫਿਓਡੋਰ ਰੋਸਟੋਪਚਿਨ, ਪੋਸਟਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋੜ ਪੈਣ 'ਤੇ ਪਿੱਚਫੋਰਕਸ ਨਾਲ ਲੜਨ ਦੀ ਅਪੀਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਭੱਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਸਾੜਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਤਾਲਸਤਾਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੱਕੜ ਦੇ ਬਣੇ ਇੱਕ ਛੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਸਾੜਨਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਕਿ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਰੂਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਫਰਾਂਸੀਸੀਆਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਰੋਸਟੋਵਜ਼ ਨੂੰ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੋਰੋਡੀਨੋ ਦੀ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਅਤੇ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਜ਼ਖਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਦੀ ਫੌਜ ਆਖਰਕਾਰ ਇੱਕ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਸੜ ਰਹੇ ਮਾਸਕੋ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਪੀਅਰੇ ਨੇਪੋਲੀਅਨ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਨ 'ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮਨਾਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਸਾਨੀ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਨਤਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਾਸਕੋ ਤੋਂ ਰਵਾਨਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਦਲੇ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪੀਅਰੇ ਨੇ ਇੱਕ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਅਫਸਰ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ, ਜੋ ਪਨਾਹ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ, ਪੀਅਰੇ ਦੇ ਇੱਕ ਮਰੇ ਹੋਏ ਦੋਸਤ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੀਅਰੇ ਆਪਣਾ ਘਰ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਲੰਬੀ, ਦੋਸਤਾਨਾ ਗੱਲਬਾਤ ਹੋਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪੀਅਰੇ ਆਪਣੀ ਹੱਤਿਆ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੋ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਰਮੀਨੀਆਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਲੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਅਰਮੀਨੀਆਈ ਔਰਤ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਹਾਰ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਪਿਅਰੇ ਨੇ ਸੈਨਿਕਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਕੇ ਦਖਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਫੌਜ ਦੁਆਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਬੰਦੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਗਿਆ।
ਚੌਥੀ ਕਿਤਾਬ[ਸੋਧੋ]
ਫੜੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੀਅਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਹ ਬਚ ਗਿਆ, ਪਿਅਰੇ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਕੈਦੀ, ਪਲਾਟਨ ਕਰਾਟੇਵ, ਇੱਕ ਸੰਤ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਰੂਸੀ ਕਿਸਾਨ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਰਾਤੇਵ ਵਿੱਚ, ਪਿਅਰੇ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਉਹ ਲੱਭਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਉਹ ਭਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ: ਇੱਕ ਇਮਾਨਦਾਰ ਵਿਅਕਤੀ, ਜੋ ਬਿਲਕੁਲ ਦਿਖਾਵਾ ਰਹਿਤ ਹੈ। ਪਿਅਰੇ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅਰਥ ਲੱਭ ਲਿਆ। ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਸਕੋ ਨੂੰ ਬਰਖਾਸਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਰੂਸੀ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਮਨਮਾਨੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਗੋਲੀ ਮਾਰਨ ਦੇ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਕਠੋਰ ਰੂਸੀ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਾਸਕੋ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਾਪਸੀ ਦੌਰਾਨ ਗ੍ਰੈਂਡ ਆਰਮੀ ਨਾਲ ਮਾਰਚ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਬਿਪਤਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ-ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਬੁਖਾਰ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਕਰਾਤੇਵ ਨੂੰ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਦੁਆਰਾ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ-ਪਿਏਰੇ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਡੋਲੋਖੋਵ ਅਤੇ ਡੇਨੀਸੋਵ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਰੂਸੀ ਛਾਪੇਮਾਰੀ ਪਾਰਟੀ ਦੁਆਰਾ ਛੁਡਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਫਰਾਂਸ ਨਾਲ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਝੜਪ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੌਜਵਾਨ ਪੇਟੀਆ ਰੋਸਟੋਵ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਮਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ, ਆਂਦਰੇਈ ਨੂੰ ਮਾਸਕੋ ਤੋਂ ਯਾਰੋਸਲਾਵਲ ਵੱਲ ਭੱਜਦੇ ਹੋਏ, ਰੋਸਟੋਵ ਦੁਆਰਾ ਲੱਭ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਯੁੱਧ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਨਤਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਮਾਰੀਆ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਪਰਿਵਰਤਨ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਮੌਤ ਦਾ ਡਰ ਗੁਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਆਖਰੀ ਕੰਮ ਵਜੋਂ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਨਿਕੋਲਾਈ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਵਿੱਤ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੇਟੀਆ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣ ਕੇ ਫੌਜ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਠੀਕ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੈ। ਰੋਸਟੋਵਜ਼ ਦੇ ਵਿਨਾਸ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਅਮੀਰ ਮਾਰੀਆ ਬੋਲਕੋਨਸਕਾਯਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਤੋਂ ਸਹਿਜ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਪਿਆਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਨਾਵਲ ਬੰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਿਅਰੇ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹੇਲੇਨ ਦੀ ਗਰਭਪਾਤ ਦੀ ਓਵਰਡੋਜ਼ ਨਾਲ ਮੌਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਤਾਲਸਤਾਏ ਇਸ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਪਰ ਜੋ ਸੁਹਜਮ ਉਹ ਵਰਤਦਾ ਹੈ ਉਹ ਅਸਪਸ਼ਟ ਹੈ)। ਪੀਅਰੇ ਨੂੰ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਜੇਤੂ ਰੂਸੀ ਮਾਸਕੋ ਦਾ ਪੁਨਰ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਨਤਾਸ਼ਾ ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਂਦਰੇਈ ਦੀ ਮੌਤ ਅਤੇ ਕਰਾਟੇਵ ਦੇ ਪੀਅਰੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਸੋਗ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਵਧ ਰਹੇ ਬੰਧਨ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਨ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ, ਪਿਏਰੇ ਨੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਨਤਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲਿਆ।
ਅੰਤਿਕਾ ਪਹਿਲੀ[ਸੋਧੋ]
ਅੰਤਿਕਾ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ 1813 ਵਿੱਚ ਪੀਅਰੇ ਅਤੇ ਨਤਾਸ਼ਾ ਦੇ ਵਿਆਹ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਾਉਂਟ ਰੋਸਟੋਵ ਦੀ ਮੌਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਵੱਡੇ ਪੁੱਤਰ ਨਿਕੋਲਾਈ ਨੂੰ ਕਰਜ਼ੇ ਦੀ ਮਾਰ ਹੇਠ ਆਈ ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੌਂਪੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਿਕੋਲਾਈ ਤੇ ਦੀਵਾਲੀਆਪਨ ਦੀ ਕਗਾਰ 'ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਪੈਸੇ ਲਈ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਘਿਣਾਉਣਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਿਕੋਲਾਈ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਮਾਰੀਆ ਲਈ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਿਕੋਲਾਈ ਅਤੇ ਮਾਰੀਆ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਸੋਨੀਆ ਨਾਲ ਬਾਲਡ ਹਿੱਲਜ਼ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤੀ ਜਾਇਦਾਦ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਪਿਅਰੇ ਅਤੇ ਨਤਾਸ਼ਾ 1820 ਵਿੱਚ ਬਾਲਡ ਹਿਲਜ਼ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਪਤੀ ਅਧਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਕੇਤ ਹੈ ਕਿ ਆਦਰਸ਼ਵਾਦੀ, ਲੜਕੇ ਵਰਗਾ ਨਿਕੋਲੇਨਕਾ ਅਤੇ ਪਿਅਰੇ ਦੋਵੇਂ ਦਸੰਬਰ ਦੇ ਵਿਦਰੋਹ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਜਾਣਗੇ। ਪਹਿਲਾ ਐਪੀਲੋਗ ਨਿਕੋਲੇਂਕਾ ਦੇ ਨਾਲ ਇਹ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਸਮਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਕਰੇਗਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਮਰਹੂਮ ਪਿਤਾ ਵੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਣਗੇ।
ਅੰਤਿਕਾ ਦੂਜੀ[ਸੋਧੋ]
ਅੰਤਿਕਾ ਦੇ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੌਜੂਦਾ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਤਾਲਸਤਾਏ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਮਹਾਨ ਮਨੁੱਖ ਸਿਧਾਂਤ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨਾਇਕਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਮਹਾਨ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ। ਉਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਮਹਾਨ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ। ਉਹ ਫਿਰ ਇਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਛੋਟੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਲੋੜ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਇੱਛਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਉਲਟ ਸਬੰਧ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ, ਜ਼ਰੂਰਤ ਕਾਰਨ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਦੁਆਰਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਇੱਛਾ ਚੇਤਨਾ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਲਈ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ। ਤਾਲਸਤਾਏ ਨੇ ਨਵੇਂ ਉਭਰ ਰਹੇ ਡਾਰਵਿਨਵਾਦ ਦਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਰਲਤਾਵਾਦੀ ਕਹਿ ਕੇ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਇਆ, ਇਸਦੀ ਤੁਲਨਾ ਖਿੜਕੀਆਂ, ਆਈਕਾਨਾਂ, ਅਤੇ ਪਲਾਸਟਰ ਨਾਲ ਢੱਕਣ ਵਾਲੇ ਪਲਾਸਟਰਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਸਾਡੀ ਚੇਤਨਾ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਲੋੜ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਤਣਾਅ ਨਾਲ ਲੜਦਾ ਹੈ, ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾ ਦੂਜੇ ਜਿੰਨਾ ਅਸਲੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਕਿ ਇਸਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਉਹ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਗੋਲ-ਵਿਗਿਆਨ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਗਤੀ ਦੀ ਕੋਪਰਨੀਕਨ ਪਰਿਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣਾ ਪਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀਆਂ ਤਤਕਾਲੀ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਫਿੱਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਬੇਹੂਦਾ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵਿਗਿਆਨ ਨੂੰ ਵੀ ਮਨੁੱਖੀ ਕਾਰਵਾਈ ਦੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਅੰਤਿਕਾ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇਸ ਸੁਝਾਅ ਦੇ ਨਾਲ ਤਣਾਅ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਮਨਮਾਨੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਜ਼ਾਦ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਜ਼ਾਦ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਆਜ਼ਾਦ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਨੈਤਿਕ ਜਾਂ ਹੋਰ ਸਿਧਾਂਤ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਅਨੁਵਾਦ[ਸੋਧੋ]
ਜੰਗ ਅਤੇ ਅਮਨ ਹੁਣ ਤੱਕ 10 ਤੋਂ ਵੱਧ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਕੱਲੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਸਦੇ 10 ਦੇ ਕਰੀਬ ਅਨੁਵਾਦ ਕਾਰਜ ਮਿਲਦੇ ਹਨ।
ਹਵਾਲੇ[ਸੋਧੋ]
- ↑ Moser, Charles. 1992. Encyclopedia of Russian Literature. Cambridge University Press. pp. 298–300.
- ↑ Thirlwell, Adam "A masterpiece in miniature." The Guardian (London, UK) October 8, 2005
- ↑ Briggs, Anthony. 2005. "Introduction" to War and Peace. Penguin Classics.
- ↑ ਪਵਿੱਤਰ ਪਾਪੀ ਟਾਲਸਟਾਏ - ਪੰਜਾਬੀ ਟ੍ਰਿਬਿਊਨ,28ਅਗਸਤ 2011
- ↑ Tolstoy as the Mirror of the Russian Revolution
- ↑ Internet Archive (2008). War and peace. Vintage Classics. ISBN 978-1-4000-7998-8.
- ↑ Knowles, A.V. Leo Tolstoy, Routledge 1997.
- ↑ "BBC - The Big Read". BBC. April 2003, Retrieved October 27, 2012
- ↑ Newsweek's Top 100 Books: The Meta-List,
- ↑ Hare, Richard (1956). "Tolstoy's Motives for Writing "War and Peace"". The Russian Review. 15 (2): 110–121.
- ↑ Thompson, Caleb (2009). "Quietism from the Side of Happiness: Tolstoy, Schopenhauer, War and Peace". Common Knowledge. 15 (3): 395–411.
- ↑ Knowles, A. V. Leo Tolstoy, Routledge 1997.
- ↑ Kathryn B. Feuer; Robin Feuer Miller; Donna Tussing Orwin (2008). Tolstoy and the Genesis of War and Peace. Cornell University Press.
- ↑ Emerson, Caryl (1985). "The Tolstoy Connection in Bakhtin". PMLA. 100 (1): 68–80 (68–71).
- ↑ "BBC Radio 4 - War and Peace - Ten Things You Need to Know About War And Peace". BBC (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਬਰਤਾਨਵੀ)). Retrieved 2023-06-04.
- ↑ Kathryn B. Feuer; Robin Feuer Miller; Donna Tussing Orwin (2008). Tolstoy and the Genesis of War and Peace. Cornell University Press.
- ↑ Inna, Gorbatov (2006). Catherine the Great and the French philosophers of the Enlightenment: Montesquieu, Voltaire, Rousseau, Diderot and Grim. Academica Press.
- ↑ 18.0 18.1 Tolstoy, Leo (1949). War and Peace. Garden City: International Collectors Library.
- ↑ Leo Tolstoy, War and Peace. p. 317.