ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾ

ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਕਈ ਰੂਪ ਹਨ। ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਬੰਗਾਲ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ, ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਤਿੰਨ ਲਗਾਤਾਰ ਪੜਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਿਆ: ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਯੁੱਗ ਦੀ ਕਵਿਤਾ (ਜਿਵੇਂ ਚਰਿਆਪਦ ), ਮੱਧਕਾਲੀ ਦੌਰ ਅਤੇ ਆਧੁਨਿਕ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਯੁੱਗ । ਸਾਰੇ ਯੁੱਗਾਂ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਕਾਵਿ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੂਪ ਦੇਖੇ ਹਨ। ਇਹ ਬੰਗਾਲੀ ਪੁਨਰਜਾਗਰਣ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸਦੀ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਅੰਦੋਲਨ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀ ਚੰਡੀਦਾਸ, ਅਲੌਲ, ਰਾਮਪ੍ਰਸਾਦ ਸੇਨ, ਮਾਈਕਲ ਮਧੂਸੂਦਨ ਦੱਤ, ਨਬੀਨਚੰਦਰ ਸੇਨ, ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ, ਦਵਿਜੇਂਦਰਲਾਲ ਰੇ, ਸਤੇਂਦਰਨਾਥ ਦੱਤਾ, ਕਾਜ਼ੀ ਨਜ਼ਰੁਲ ਇਸਲਾਮ, ਜੀਵਨਾਨੰਦ ਦਾਸ, ਜਸੀਮੁਦੀਨ, ਸੁਕਾਂਤਾ ਅਲਮਮੁਦਰਿਆ , ਜੈਸੀਮੂਦੀਨ ਹਨ।

ਜਾਣ-ਪਛਾਣ

ਬੰਕਿਮ ਚੰਦਰ ਚੈਟਰਜੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵੰਦੇ ਮਾਤਰਮ ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਗੀਤ ਹੈ ਅਤੇ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦਾ ਜਨ ਗਣ ਮਨ ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਗੀਤ ਹੈ, ਦੋਵੇਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ।

ਬੰਗਾਲ ਦੀ ਬੋਲਚਾਲ ਦੀ ਉਪਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਿਤ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ, ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਸਮਾਜਿਕ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਵੈਦਿਕ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਤੇ ਕਨੂੰਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਰੋਧੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਵੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਹਿਜਯਾ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੇ ਉਲਟ - ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬੋਧੀ ਰਿਸ਼ੀ ਸਨ।

ਮੱਧਕਾਲੀ ਦੌਰ ਨੇ puthis ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੁਸਲਿਮ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਅਤੇ ਕਾਵਿ-ਕੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫ਼ਾਰਸੀ ਅਤੇ ਅਰਬੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਲਿਆਇਆ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਹ ਗ਼ਰੀਬੁੱਲਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਹਾਂਕਾਵਿ "ਅਮੀਰ ਹਮਜ਼ਾ" ਨਾਲ ਇਸ puthi ਰੁਝਾਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਲੜਾਈਆਂ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ puthis, ਲਿਖੇ ਗਏ ਸਨ। ਜੋਂਗੋਨਾਮੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਧੁਨ ਵਿਚ ਸੁਹਜਮਈ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕਰਬਲਾ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੂੰ marsiya ( ਅਰਬੀ ਵਿੱਚ 'ਦੁੱਖ' ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ) ਸਾਹਿਤ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜੰਗਨਾਮਾ ਅਤੇ ਮਾਰਸੀਆ ਸਾਹਿਤ ਦੋਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਰਬ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਰਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਏ। ਮੁਸਲਿਮ ਸੂਫ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਇਸ ਰੂਪ ਨੂੰ ਬੰਗਾਲ ਅਤੇ ਅਰਾਕਾਨ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਦੀਆਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੇਖ ਫੈਜ਼ੁੱਲਾ ਦੁਆਰਾ ਜ਼ੈਨਬ ਦੀ ਚੌਤਿਸ਼ਾ, ਮੁਹੰਮਦ ਖਾਨ ਦੁਆਰਾ ਮਕਤੁਲ ਹੁਸੈਨ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰਬਾਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਕਾਸਿਮ-ਏਰ ਲੋਦਾਈ ਓ ਫਾਤਿਮਾ-ਆਰ ਸੁਰਤਨਾਮਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੇ ਬੰਗਾਲੀ ਲੋਕ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਪਰਸੋ-ਅਰਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਮੁਸਲਿਮ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਅਤੇ ਮੱਧਕਾਲੀ ਯੁੱਗ

ਚਰਿਆਪਦ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਕਾਵਿ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਨਮੂਨਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਵ-ਭਾਰਤੀ ਆਰੀਆ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਰਚਨਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਭਜਨਾਂ ਦੇ ਰਚੇਤਾ, ਦਸਵੀਂ ਅਤੇ ਬਾਰ੍ਹਵੀਂ ਸਦੀ ਈਸਵੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਬੋਧੀ ਸਿੱਧਚਾਰੀਆ ਸਨ। ਲੁਈ ਪਾ, ਕੁੱਕੁਰੀਪਾ, ਬਿਰੁਪਾ, ਗੁੰਡਰੀਪਾ, ਚਤਿਲਪਾ, ਭੁਸੁਕ ਪਾ, ਕਾਹਨਪਾ, ਕੰਬਲੰਬਰਪਾ, ਡੋਂਬੀਪਾ, ਸ਼ਾਂਤੀਪਾ, ਮਹਿਤਪਾ, ਵੀਨਾਪਾ, ਸਰਹਪਾ, ਸ਼ਬਰ ਪਾ, ਅਜ਼ਦੇਬਪਾ, ਧੇਨਪਾਨਾ, ਡੰਕਾਪਾ, ਦਾਰਿਕਪਾ ਧੰਪਾ, ਤੰਤਰੀਪਾ, ਤੰਤਰੀਪਾ ਦੁਆਰਾ 24 ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਚਾਰਿਆਪਦ ਸਨ। ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ 1200-1350 ਈਸਵੀ ਨੂੰ "ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਕਾਲਾ ਯੁੱਗ" ਵਜੋਂ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਬਦੁਚੰਡੀਦਾਸ ਦੁਆਰਾ ਸ਼੍ਰੀਕ੍ਰਿਸ਼ਨਕੀਰਤਨ ਦੀ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਵੈਸ਼ਨਵ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਹੋਰ ਕਮਾਲ ਦੇ ਕਵੀ ਵਿਦਿਆਪਤੀ, ਗਿਆਨਦਾਸ, ਗੋਵਿੰਦਦਾਸ, ਯਸ਼ੋਰਾਜ ਖਾਨ, ਚਾਂਦਕਾਜੀ, ਰਾਮਚੰਦਰ ਬਾਸੂ, ਬਲਰਾਮ ਦਾਸ, ਨਰਹਰੀ ਦਾਸ, ਵ੍ਰਿੰਦਾਵਨ ਦਾਸ, ਬਾਸੁਦਾਵਾਸ, ਬੰਸੀਬਾਦ ਸਨ। ਸਈਅਦ ਸੁਲਤਾਨ, ਹਰਹਰੀ ਸਰਕਾਰ, ਫਤਿਹ ਪਰਮਾਨੰਦ, ਘਨਸ਼ਿਆਮ ਦਾਸ, ਗਯਾਸ ਖਾਨ, ਅਲੌਲ, ਦੀਨ ਚੰਡੀਦਾਸ, ਚੰਦਰਸ਼ੇਖਰ, ਹਰੀਦਾਸ, ਸ਼ਿਵਰਾਮ, ਕਰਮ ਅਲੀ, ਪੀਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਹੀਰਾਮਣੀ, ਭਵਨੰਦ। ਮੰਗਲ ਕਾਵਿ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਵੀ ਹਨ ਕਨਹਰੀ ਦੱਤ, ਨਰਾਇਣ ਦੇਵ, ਵਿਜੇਗੁਪਤਾ, ਬਿਪ੍ਰਦਾਸ ਪਿਪਲਾਈ, ਮਾਧਵ ਆਚਾਰੀਆ, ਮੁਕੁੰਦਰਾਮ ਚੱਕਰਵਰਤੀ, ਘਨਰਾਮ ਚੱਕਰਵਰਤੀ, ਸ਼੍ਰੀਸ਼ਿਆਮ ਪੰਡਿਤ, ਭਾਰਤ ਚੰਦਰ ਰਾਏ ਗੁਣਾਕਰ, ਖੇਮਾਨੰਦ, ਕੇਤਕਾ ਦਾਸ ਖੇਮਾਨੰਦ, ਦਵਿਜ ਰਾਮ ਮਾਧਵ, ਰੁਦਿਕ ਮਾਧਵ, ਰੁਦਿਕ ਏ. ਭੱਟ, ਖੇਲਾਰਾਮ, ਰੂਪਰਾਮ, ਸੀਤਾਰਾਮ ਦਾਸ, ਸ਼ਿਆਮਜ।

18ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੋ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸ਼ਾਕਤ ਭਗਤੀ ਦਰਬਾਰੀ ਕਵੀ ਭਰਤਚੰਦਰ ਰੇਅ ਅਤੇ ਰਾਮਪ੍ਰਸਾਦ ਸੇਨ ਸਨ।

ਆਧੁਨਿਕ ਕਵੀ (1800-ਮੌਜੂਦਾ)

ਮੱਧ ਅਤੇ ਆਧੁਨਿਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪੁਲ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਵੀਆਂ ਯੁੱਗਾਂ ਦਾ ਕਵੀ ਹੈ: ਈਸ਼ਵਰ ਚੰਦਰ ਗੁਪਤਾ (1812-1859), ਉਸਨੂੰ ਆਧੁਨਿਕ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਪਿਤਾਮਾ ਵੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਈਕਲ ਮਧੂਸੂਦਨ ਦੱਤ (1824-1873) ਨੇ ਮੱਧਕਾਲੀ ਪੈਰਾਡਾਈਮ ਨੂੰ ਤੋੜਿਆ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਮੁਕਤ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ - ਉਹ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੰਗਾਲੀ ਗੀਤਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਬਿਹਾਰੀਲਾਲ ਚੱਕਰਵਰਤੀ (1835-1894) ਜੋ ਯੂਰਪੀਅਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਅਤੇ ਗੀਤਕਾਰੀ ਕਵੀ ਸਨ, ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਤਬਦੀਲੀ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ।

ਕਬੀਗੁਰੂ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ (1861-1941) ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਕਵੀ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਕਵਿਤਾ ਸਮੇਤ ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਹਰ ਸ਼ਾਖਾ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ "ਸਾਧੂ" ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖਣ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਰੀਤ ਨੂੰ ਤੋੜਿਆ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪਹਿਲੂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਵੀ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ - ਜੋ "ਰਬਿੰਦਰ ਸੰਗੀਤ" ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਅਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ। ਉਸਦੇ ਗੀਤ "ਜਨ ਗਣ ਮਨ" ਅਤੇ "ਅਮਰ ਸੋਨਾਰ ਬੰਗਲਾ" ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਗੀਤ ਹਨ। ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ 'ਤੇ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਇੰਨਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਸਾਰੇ ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ "ਰਾਬਿੰਦਰਿਕ ਯੁੱਗ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਬਿੰਦਰਿਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤੇਂਦਰਨਾਥ ਦੱਤਾ, ਕਾਮਿਨੀ ਰੇ, ਉਪੇਂਦਰਕਿਸ਼ੋਰ ਰਾਏਚੌਧਰੀ, ਸੁਕੁਮਾਰ ਰੇ, ਜਤਿੰਦਰ ਮੋਹਨ ਬਾਗਚੀ ਆਦਿ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਰਾਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਦੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਲਾਸੀਕਲ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਅੰਤ ਅਤੇ ਆਧੁਨਿਕ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਬੰਗਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਤਬਦੀਲੀ ਆਈ, ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਵੀ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਸ਼ੈਲੀ ਅਪਣਾਈ, ਬੰਗਾਲੀ ਰੋਮਾਂਸਵਾਦ ਦਾ ਅੰਤ ਕੀਤਾ। ਮੋਹਿਤਲਾਲ ਮਜੂਮਦਾਰ, ਕਾਜ਼ੀ ਨਜ਼ਰੁਲ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਜਤਿੰਦਰਨਾਥ ਸੇਨਗੁਪਤਾ ਵਰਗੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ। "ਬਿਦਰੋਹੀ ਕਵੀ" ਕਾਜ਼ੀ ਨਜ਼ਰੁਲ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਵਿਰੋਧੀ ਦੌਰ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਆਧੁਨਿਕ ਦੌਰ ਵਿਚਕਾਰ ਪੁਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ - ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ "ਨਜ਼ਰੂਲ ਗੀਤੀ" ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅੱਜ ਵੀ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨਜ਼ਰੁਲ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਵੀ ਵੀ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ " ਬਿਦਰੋਹੀ " ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਅੰਦੋਲਨ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ।

ਟੈਗੋਰ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ ਆਧੁਨਿਕ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਯੁੱਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ, ਜੋ 1940 ਤੋਂ 60 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ ਚੱਲੀ। ਇਸ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਅਮਿਆ ਚੱਕਰਵਰਤੀ (1901–1966), ਜੀਵਨਾਨੰਦ ਦਾਸ (1899–1954), ਬੁੱਧਦੇਵ ਬਾਸੂ (1906–1964), ਬਿਸ਼ਨੂ ਡੇ (1909–1962), ਸੁਧੀੰਦਰਨਾਥ ਦੱਤਾ (1909–1962) ਵਰਗੇ ਕਈ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਗਹਿਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਛੱਡਿਆ। 1901–1960), ਸਬਲੂ ਸ਼ਹਾਬੂਦੀਨ (1957–1999)। ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਕਤੀ ਚਟੋਪਾਧਿਆਏ (1933–1995), ਸਾਂਖ ਘੋਸ਼ (1932–2021), ਤਰਪਦਾ ਰੇ (1936–2007) ਸੁਨੀਲ ਗੰਗੋਪਾਧਿਆਏ (1935–2012) - ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਕ੍ਰਿਤਿਬਾਸ ਸਮੂਹ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਜਸੀਮੁਦੀਨ ਦੇ ਪੇਸਟੋਰਲ ਮੂਡ ਦੇ ਕੰਮ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪੱਲੀ ਕਬੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।

"ਭੁੱਖੀਵਾਦੀ ਲਹਿਰ" ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਭਰੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਨਵੇਂ ਸਮੂਹ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਲਯ ਰਾਏ ਚੌਧਰੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।

ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਅਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਕਵੀ

1947 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵੰਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀਆਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਲਾਈਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਸਾਹਿਤਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਸੀ। ਸ਼ਕਤੀ ਚਟੋਪਾਧਿਆਏ, ਬਿਨਯ ਮਜੂਮਦਾਰ, ਸਮੀਰ ਰਾਏਚੌਧਰੀ, ਮਲਯ ਰਾਏ ਚੌਧਰੀ, ਸੁਬਿਮਲ ਬਾਸਕ, ਪ੍ਰਣਬਕੁਮਾਰ ਚਟੋਪਾਧਿਆਏ, ਸੁਬੋਧ ਸਰਕਾਰ ਵਰਗੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ।

ਪੂਰਬੀ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰਾ ਪਰ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਰਸਤਾ ਅਪਣਾਇਆ, ਕਈਆਂ ਨੇ ਕਾਜ਼ੀ ਨਜ਼ਰੁਲ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਵੀਆਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਲਈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਕੁਝ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਬੰਗਾਲੀ ਮੁਸਲਿਮ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫਾਰੂਖ ਅਹਿਮਦ, ਤਾਲੀਮ ਹੁਸੈਨ, ਗੁਲਾਮ ਮੁਸਤਫਾ ਅਤੇ ਰੌਸ਼ਨ ਯਜ਼ਦਾਨੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਅਗਲੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਅਲ ਮਹਿਮੂਦ ਨੂੰ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਉਭਰਨ ਵਾਲੇ ਮਹਾਨ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ

• ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੂਚੀ
• ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ
• ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੂਚੀ