ਕਾਰਤਿਕ

ਕਾਰਤਿਕ
ਜਿੱਤ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਦਾ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ; ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਕਮਾਂਡਰ
ਬਤੂ ਗੁਫਾਵਾਂ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਮੁਰੂਗਨ ਦੀ ਵੱਡੀ ਮੂਰਤੀ
ਹੋਰ ਨਾਮ	ਮੁਰੂਗਨ, ਮਹਾਸੇਨ, ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ, ਕੁਮਾਰ, ਸਕੰਦ, ਸਰਾਵਣ, ਅਰੁਮੁਗਨ, ਦੇਵਸੇਨਾਪਤੀ, ਸ਼ਨਮੁਖ, ਗੁਹਾ, ਸਵਾਮੀਨਾਥ, ਵੇਲਾਯੁਦਾ, ਵē
ਮਾਨਤਾ	ਬ੍ਰਹਮਣ (ਕਾਮਾਰਾਮ), Deva
ਨਿਵਾਸ	Āṟupadai veedu (Six Abodes of Murugan), Palani Hills, Mount Kailash
ਗ੍ਰਹਿ	ਮੰਗਲ,
ਮੰਤਰ	Om Saravana Bhava Vetrivel Muruganukku Arohara
ਹਥਿਆਰ	Vel
ਚਿੰਨ੍ਹ	ਮੁਰਗਾ
ਦਿਨ	ਮੰਗਲਵਾਰ
ਵਾਹਨ	ਮੋਰ
ਤਿਉਹਾਰ	Skanda Sashti or Shashthi Thaipusam Karthikai Deepam Kartik Purnima Mahashivarathri
ਨਿੱਜੀ ਜਾਣਕਾਰੀ
ਭੈਣ-ਭਰਾ	ਦਨੇਸ਼
Consort	Devasena ( Shashthi Or kaumari ) and Valli

 

ਕਾਰਤਿਕੇਯ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: कार्त्तिकेय, ਰੋਮਨਕ੍ਰਿਤ: Krttikeya), ਜਿਸਨੂੰ ਸਕੰਦ, ਮੁਰੂਗਨ (ਤਮਿਲ਼: முருகன்), ਸ਼ਾਨਮੁਗਾ ਅਤੇ ਸੁਬ੍ਰਹਮਾਨਿਆ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਯੁੱਧ ਦਾ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਾਰਵਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ, ਗਣੇਸ਼ ਦਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇਵਤੇ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੰਸਕਰਣ ਹਨ। ਕਰਿਤਿਕੇਯ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਉਪਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਦੇਵਤਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਹਾਸੈਨਾ ਅਤੇ ਕੁਮਾਰਾ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪੂਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਰਾਜ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹੋਰ ਹਿੱਸਿਆਂ, ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ, ਸਿੰਗਾਪੁਰ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮੁਰੂਗਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੂਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਮੁਰੂਗਨ ਨੂੰ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ "ਤਾਮਿਲ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਰੱਬ" ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੁਰੂਗਨ ਦੇ ਤਾਮਿਲ ਦੇਵਤੇ ਨੂੰ ਸੰਗਮ ਯੁੱਗ ਦੇ ਬਾਅਦ ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ ਦੇ ਵੈਦਿਕ ਦੇਵਤੇ ਨਾਲ ਸਮਕਾਲੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੁਰੂਗਾ ਅਤੇ ਸੁਬ੍ਰਹਮਣਯ ਦੋਵੇਂ ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਦੇਵਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਵੈਦਿਕ ਕਾਲ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ-ਜੁਲਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ 'ਪਲਾਨੀਅੱਪਾ' (ਪਲਾਨੀ ਦਾ ਪਿਤਾ) ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਕੁਰਿੰਜੀ ਖੇਤਰ ਦਾ ਸਹਾਇਕ ਦੇਵਤਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਪੰਥ ਨੇ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਸੰਗਮ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਭਗਵਾਨ ਮੁਰੂਗਨ ਬਾਰੇ ਕਈ ਰਚਨਾਵਾਂ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਕੀਰਾਰ ਦੁਆਰਾ ਤਿਰੂਮੁਗਰਤੁਰਪਦਾਈ ਅਤੇ ਕਵੀ-ਸੰਤ ਅਰੁਣਾਗਿਰੀਨਾਥਰ ਦੁਆਰਾ ਤਿਰੂਪੁਗਲ। ਪਹਿਲੀ ਸਦੀ ਈਸਵੀ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਪੁਰਾਤੱਤਵ ਸਬੂਤ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤਾ ਅਗਨੀ (ਅੱਗ) ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਸੁਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਦੇਵਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੱਧਕਾਲੀਨ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਐਲੋਰਾ ਗੁਫਾਵਾਂ ਅਤੇ ਐਲੀਫੈਂਟਾ ਗੁਫਾਵਾਂ।

ਸ਼ਬਦ-ਨਿਰੁਕਤੀ ਅਤੇ ਨਾਮਜ਼ਦ

ਲਗਭਗ 8 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਲਗ-ਭਗਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕੰਨੌਜ ਵਿਚ ਸਕੰਦ ਦੇਵਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤੀ।

ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਅਤੇ ਮੱਧਕਾਲੀਨ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਮ ਮੁਰੂਗਨ, ਕੁਮਾਰ, ਸਕੰਦ ਅਤੇ ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ ਹਨ। ਹੋਰਨਾਂ ਨਾਂ ਅਯਯਾਨ, ਚੇਯੋਨ, ਸੇਂਥਿਲ, ਵਲਾਸੀਲ, ਸਵਾਮੀਨਾਥ ("ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਾਸਕ", ਨਾਥ ਰਾਜੇ ਤੋਂ), ਅਰੁਮੁਗਮ ("ਛੇ-ਮੂੰਹਾ"), ਦਾਂਡਾਪਾਨੀ ("ਘੜਾਕੇ ਦਾ ਚਾਲਕ"), -ਪਾਨੀ ਹੱਥ ਤੋਂ), ਗੁਹਾ (ਗੁਫਾ, ਗੁਪਤ) ਜਾਂ ਗੁਰੂਗੁਹਾ (ਗੁਫਾ-ਅਧਿਆਪਕ), ਕਾਦਿਰਾਵਲਨ, ਕਥੀਰੇਸਨ, ਕੰਧਨ, ਵਿਸ਼ਾਖ, ਅਤੇ ਮਹਾਸੇਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।

ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿਚ ਹਵਾਲੇ

ਪ੍ਰਾਚੀਨ

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਹਵਾਲੇ ਦੀ ਪੜਤਾਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਵੈਦਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਰਤਿਕੇਯ, ਪਸੀਨੀ (~500 ਈਸਾ ਪੂਰਵ) ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ, ਪਤੰਜਲੀ ਦੇ ਮਹਾਭਾਸਯ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਕੌਟੱਲਯ ਦੇ ਅਰਥਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਕੁਮਾਰ ਸ਼ਬਦ ਰਿਗਵੇਦ ਦੇ ਭਜਨ 5,2 ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹੈ। ਆਇਤ 5.2.1 ਦੇ ਕੁਮਾਰ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਸਕੰਦ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ "ਲੜਕੇ" ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਆਇਤਾਂ ਵਿੱਚ "ਲੜਕੇ" ਨੂੰ ਚਮਕੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਹਥਿਆਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਰੂਪ-ਰੇਖਾਵਾਂ ਦੇ ਜੁੜੇ ਹਨ ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਕੰਦ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ।

ਇੱਕ ਕੁਸ਼ਾਨ ਭਗਤ ਦੇ ਨਾਲ ਕਾਰਤਿਕੇਯ, ਦੂਜੀ ਸਦੀ ਈਸਵੀ।

ਰਿਗਵੇਦ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਕੰਦ ਵਰਗੇ ਰੂਪ-ਰੇਖਾਵਾਂ ਹੋਰ ਵੈਦਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਤਾਪਥ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੀ ਧਾਰਾ 6.1-3। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ, ਕਥਾਵਾਂ ਕੁਮਾਰ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੀਆਂ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਗਨੀ ਨੂੰ ਕੁਮਾਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸ਼ਾਸ (ਦੇਵੀ ਡਾਇਨ) ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸਦਾ ਪਿਤਾ ਪੁਰਸ਼ ਹੈ। ਤੈਤੀਰੀਆ ਆਰਣਯਕ ਦੀ ਧਾਰਾ 10.1 ਵਿੱਚ ਸਨਮੁਖਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਬੌਧਇਨ ਧਰਮਸੂਤਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘਰ-ਬਾਰ ਦੀ ਰਸਮ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਗਣਪਤੀ (ਗਣੇਸ਼) ਨਾਲ ਸਕੰਦ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।

ਪੁਰਾਣ

ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਸ਼ੈਵ ਪੁਰਾਣਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਕੰਦ ਪੁਰਾਣ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮਹਾਪੁਰਾਣ ਹੈ, ਜੋ ਅਠਾਰਾਂ ਹਿੰਦੂ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੀ ਇਕ ਵਿਧਾ ਹੈ। ਇਸ ਪਾਠ ਵਿੱਚ 81,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਇਤਾਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਸ਼ੈਵ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਸ਼ਿਵ ਅਤੇ ਪਾਰਵਤੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸਕੰਦ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਅਤੇ ਮੁਰੂਗਨ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਪਾਠ ਦਾ ਨਾਮ ਸਕੰਦ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਹੋਰ ਸ਼ਿਵ-ਸੰਬੰਧਿਤ ਪੁਰਾਣਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਇਸ ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਜਾਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਬੁੱਧ ਧਰਮ

ਸਕੰਦ ਬੋਧੀਸਤਵ ਮਹਾਯਾਨ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਰੱਖਿਅਕ ਹੈ। ਉੱਪਰ: ਚੀਨ ਦੇ ਅਨਹੁਈ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਸਕੰਦ ਦੀ ਮੂਰਤੀ।

ਬੋਧੀ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜ਼ਿਕਰ ਪਾਲੀ ਕੈਨਨ ਦੇ ਜਨਵਾਸਭ ਸੁਤਾ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਨਨਕੁਮੇਰਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਾਬ੍ਰਹਮ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਦੇ ਦੇਵਾ ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੇ ਚੇਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਦ੍ਰਘਾ ਦੇ ਚੀਨੀ ਅਨੁਵਾਦ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਦੇਵਤੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਬ੍ਰਹਮ/ਸਨਾਨ/ਕੁਮਾਰਾ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਵਰਣਨ ਮਹਾਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਵਜੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

ਦੰਦ ਕਥਾਵਾਂ

ਸਕੰਦ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉੱਪਰ: ਕੰਬੋਡੀਆ ਦੇ ਪ੍ਰੀ ਵੇਂਗ ਪ੍ਰਾਂਤ ਤੋਂ 6ਵੀਂ-8ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸਕੰਦ।

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਦਾ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਯੁੱਗ ਦਾ ਸਾਹਿਤ ਕਾਰਤਿਕੇਯ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਕਸਰ ਉਸ ਦੇ ਹੋਰ ਨਾਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਕੰਦ ਨਾਲ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦਾ ਵਾਨਾ ਪਰਵ ਅਧਿਆਇ 223 ਤੋਂ 232 ਤੱਕ ਸਕੰਦ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅਗਨੀ ਅਤੇ ਸਵਾਹਾ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਵਾਲਮੀਕੀ ਦੀ ਰਾਮਾਇਣ ਨੇ ਅਧਿਆਇ 36 ਅਤੇ 37 ਨੂੰ ਸਕੰਦ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਵਤਿਆਂ ਰੁਦਰ (ਸ਼ਿਵ) ਅਤੇ ਪਾਰਵਤੀ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਨੂੰ ਅਗਨੀ ਅਤੇ ਗੰਗਾ ਦੁਆਰਾ ਸਹਾਇਤਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ।

ਮੋਰ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਕਾਰਤਿਕ, 12ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੌਰਾਨ, ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼