ਲੋਧੀ ਵੰਸ਼
ਲੋਧੀ ਵੰਸ਼ | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1451–1526 | |||||||||
![ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਅਧੀਨ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਨਕਸ਼ਾ, 'ਅਫਗਾਨ ਸਾਮਰਾਜ' ਵਜੋਂ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ।[1]](/wiki/%E0%A8%A4%E0%A8%B8%E0%A8%B5%E0%A9%80%E0%A8%B0:India_in_1525_Joppen.jpg) ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਅਧੀਨ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਨਕਸ਼ਾ, 'ਅਫਗਾਨ ਸਾਮਰਾਜ' ਵਜੋਂ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ।[1] | |||||||||
| ਰਾਜਧਾਨੀ | ਦਿੱਲੀ | ||||||||
| ਆਮ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ | ਹਿੰਦਵੀ ਪਸ਼ਤੋ[2] ਫ਼ਾਰਸੀ[2] | ||||||||
| ਧਰਮ | ਸੁੰਨੀ ਇਸਲਾਮ | ||||||||
| ਸਰਕਾਰ | ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ | ||||||||
| ਇਤਿਹਾਸ | |||||||||
• Established | 1451 | ||||||||
• Disestablished | 1526 | ||||||||
| |||||||||
| ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ |
|---|
| ਸ਼ਾਸਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ |
ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ (ਫ਼ਾਰਸੀ: سلسله لودی) ਇੱਕ ਅਫ਼ਗਾਨ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਸੀ ਜਿਸਨੇ 1451 ਤੋਂ 1526 ਤੱਕ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।[3][lower-alpha 1] ਇਹ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਪੰਜਵਾਂ ਅਤੇ ਅੰਤਮ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਬਹਿਲੋਲ ਖਾਨ ਲੋਧੀ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਸੱਯਦ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ ਸੀ।[5]
ਬਹਿਲੋਲ ਲੋਧੀ
[ਸੋਧੋ]ਬਹਿਲੋਲ ਖਾਨ ਲੋਧੀ ਭਾਰਤ (ਪੰਜਾਬ) ਵਿੱਚ ਸਰਹਿੰਦ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਮਲਿਕ ਸੁਲਤਾਨ ਸ਼ਾਹ ਲੋਧੀ ਦਾ ਭਤੀਜਾ ਅਤੇ ਜਵਾਈ ਸੀ ਅਤੇ ਸੱਯਦ ਵੰਸ਼ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਸਰਹਿੰਦ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਬਣਿਆ। ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਰੁਣ-ਬਿਨ-ਸੁਲਤਾਨ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਜੋਸ਼ਦਾਰ ਨੇਤਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਨਾਲ ਅਫਗਾਨ ਅਤੇ ਤੁਰਕੀ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਢਿੱਲੀ ਸੰਘੀ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਾਂਤਾਂ ਦੇ ਗੜਬੜ ਵਾਲੇ ਮੁਖੀਆਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਕਰਨ ਲਈ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਜੋਸ਼ ਭਰਿਆ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸੱਯਦ ਸ਼ਾਸਕ ਅਲਾਉਦੀਨ ਆਲਮ ਸ਼ਾਹ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਤਿਆਗ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਹਿਲੋਲ ਖ਼ਾਨ ਲੋਧੀ 19 ਅਪ੍ਰੈਲ 1451 ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਤਖ਼ਤ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ। ਉਸ ਦੇ ਰਾਜ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਘਟਨਾ ਜੌਨਪੁਰ ਦੀ ਜਿੱਤ ਸੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਬਹਿਲੋਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮਾਂ ਸ਼ਰਕੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਇਆ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ 1486 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਪੁੱਤਰ ਬਾਰਬਕ ਨੂੰ ਜੌਨਪੁਰ ਦੀ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬਿਠਾਇਆ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਸਿਕੰਦਰ ਖਾਨ ਲੋਧੀ
[ਸੋਧੋ]
ਬਹਿਲੋਲ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪੁੱਤਰ ਸਿਕੰਦਰ ਖਾਨ ਲੋਧੀ (ਜਨਮ ਨਿਜ਼ਾਮ ਖਾਨ), 17 ਜੁਲਾਈ 1489 ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਬਣਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਸਿਕੰਦਰ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਧਾਰਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਲਈ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ 15 ਜੁਲਾਈ 1489 ਨੂੰ ਸੁਲਤਾਨ ਦਾ ਤਾਜ ਪਹਿਨਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ 1504 ਵਿੱਚ ਆਗਰਾ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮਸਜਿਦਾਂ ਬਣਾਈਆਂ। ਉਸ ਨੇ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਆਗਰਾ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।[6] ਉਹ ਵਪਾਰ ਅਤੇ ਵਣਜ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਕਲਮ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਰਚਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਵੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਿੱਖਣ ਦਾ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਵੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦਵਾਈ ਵਿੱਚ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਫਾਰਸੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ।[7] ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਸ਼ਤੂਨ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖਾਤੇ ਇੱਕ ਰਾਜ ਆਡਿਟ ਵਿੱਚ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵਿਚ ਜੋਸ਼ ਅਤੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਬਿਹਾਰ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣਾ ਅਤੇ ਮਿਲਾਉਣਾ ਸੀ।[8]
ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ
[ਸੋਧੋ]ਸਿਕੰਦਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪੁੱਤਰ ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਆਖਰੀ ਲੋਧੀ ਸੁਲਤਾਨ ਸੀ।[9] ਉਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਯੋਧੇ ਦੇ ਗੁਣ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਅਤੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਹਲੀ ਅਤੇ ਅਨੈਤਿਕ ਸੀ। ਸ਼ਾਹੀ ਨਿਰੰਕੁਸ਼ਤਾ 'ਤੇ ਉਸਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਫੌਜੀ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਦੇ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਿਰਪੱਖ ਦਮਨ ਦੀ ਉਸਦੀ ਨੀਤੀ ਅਸਫਲ ਸਾਬਤ ਹੋਣੀ ਯਕੀਨੀ ਸੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੇ ਕਈ ਬਗਾਵਤਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ ਵਿਰੋਧ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮੇਂ ਲਈ ਅਫਗਾਨਾਂ ਅਤੇ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਨੂੰ ਵਿਨਾਸ਼ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਮਰ ਗਿਆ। ਇਬਰਾਹਿਮ 1526 ਵਿਚ ਪਾਣੀਪਤ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਹਾਰ ਗਿਆ ਸੀ।[9] ਇਸ ਨਾਲ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਅੰਤ ਅਤੇ ਬਾਬਰ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਉਭਾਰ ਹੋਇਆ।[10]
ਪਤਨ
[ਸੋਧੋ]ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਬਰਾਹਿਮ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਢਾਂਚਾ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਵਪਾਰਕ ਰੂਟਾਂ ਅਤੇ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋਏ ਖਜ਼ਾਨੇ ਕਾਰਨ ਭੰਗ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਡੇਕਨ ਇੱਕ ਤੱਟਵਰਤੀ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗ ਸੀ, ਪਰ ਪੰਦਰਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਸਪਲਾਈ ਲਾਈਨਾਂ ਢਹਿ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਇਸ ਖਾਸ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗ ਦੀ ਗਿਰਾਵਟ ਅਤੇ ਅੰਤਮ ਅਸਫਲਤਾ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਤੱਟ ਤੋਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਹਿੱਸੇ ਤੱਕ ਸਪਲਾਈ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਲੋਧੀ ਸਾਮਰਾਜ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੇਕਰ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਜੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ; ਇਸ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਵਪਾਰਕ ਰੂਟਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ ਘਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਲਈ ਕਮਜ਼ੋਰ ਛੱਡ ਗਿਆ।[11] ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਦੌਲਤ ਖਾਨ ਲੋਧੀ ਨੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਪਮਾਨ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕਾਬਲ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਰਾਜ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਬਰ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਵੀ ਅੰਤ ਹੋ ਗਿਆ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਅਫਗਾਨ ਧੜੇਬੰਦੀ
[ਸੋਧੋ]1517 ਵਿਚ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਵੇਲੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਪਸ਼ਤੂਨ ਰਿਆਸਤ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਨੇ ਜੌਨਪੁਰ ਦੇ ਪੂਰਬ ਵਿਚਲੇ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ, ਜਲਾਲੁਦੀਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਵਿਰੁੱਧ ਹਥਿਆਰ ਚੁੱਕਣ ਵਿਚ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੇ ਫੌਜੀ ਸਹਾਇਤਾ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ। ਇਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਸ਼ਤੂਨ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਹੋਰ ਪਸ਼ਤੂਨ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਦਰੀਆ ਖਾਨ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ।[11]
ਇਕ ਹੋਰ ਕਾਰਕ ਜਿਸ ਨੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵਿਦਰੋਹ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਦੀ ਘਾਟ। ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਚਾਚਾ ਆਲਮ ਖਾਨ ਨੇ ਮੁਗਲ ਹਮਲਾਵਰ ਬਾਬਰ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਕੇ ਇਬਰਾਹੀਮ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ।[9]
ਰਾਜਪੂਤ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਬਗਾਵਤ
[ਸੋਧੋ]ਮੇਵਾੜ ਦੇ ਰਾਜਪੂਤ ਨੇਤਾ ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ, ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਲੋਧੀ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਰਾਜਪੂਤ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਰਾਜਪੂਤਾਨੇ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਦੌਲਤ ਖਾਨ ਨੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਲੋਧੀ ਰਾਜ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ ਨੇ ਵੀ ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਨੂੰ ਹਰਾਉਣ ਲਈ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਮਾਇਤ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ।[11]
ਪਾਣੀਪਤ ਦੀ ਲੜਾਈ, 1526
[ਸੋਧੋ]
ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਆਲਮ ਖਾਨ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਖਾਨ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਦਿਵਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਬਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਫੌਜ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ 'ਤੇ, ਬਾਬਰ ਦੇ ਮੁੱਖ ਸਹਿਯੋਗੀ, ਅਰਥਾਤ ਲੰਗਰ ਖਾਨ ਨਿਆਜ਼ੀ ਨੇ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਜਿੱਤ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਜੰਜੂਆ ਰਾਜਪੂਤਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰੇ। ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਤਖਤ ਪ੍ਰਤੀ ਕਬੀਲੇ ਦਾ ਵਿਦਰੋਹੀ ਰੁਖ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਮੁਖੀਆਂ, ਮਲਿਕ ਹਸਤ (ਅਸਦ) ਅਤੇ ਰਾਜਾ ਸੰਘਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਬਰ ਨੇ ਜੰਜੂਆ ਦੀ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਅਤੇ ਹਿੰਦ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੇ ਪੁਰਖੇ ਅਮੀਰ ਤੈਮੂਰ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ। ਬਾਬਰ ਨੇ 1521 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ, ਗਖਰਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾਉਣ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੱਠਜੋੜ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਲਈ ਆਪਣੀ ਮੁਹਿੰਮ, ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ ਦੀ ਜਿੱਤ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਜਿੱਤ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਨਰਲਾਂ ਵਜੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਬੰਦੂਕਾਂ ਦੀ ਨਵੀਂ ਵਰਤੋਂ ਨੇ ਛੋਟੀਆਂ ਫ਼ੌਜਾਂ ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਇਲਾਕੇ 'ਤੇ ਵੱਡਾ ਲਾਭ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ। ਝੜਪ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਅਤੇ ਚਾਲਾਂ ਦੀ ਪਰਖ ਕਰਨ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਾਬਰ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਦੋ ਬਗ਼ਾਵਤਾਂ ਤੋਂ ਬਚ ਗਿਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਕੰਧਾਰ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਕਾਬੁਲ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਜਿੱਤਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਥਾਨਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਧਵਾਵਾਂ ਅਤੇ ਅਨਾਥਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਥਾਨਕ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਵਧਾਨ ਸੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਦੋਵੇਂ ਸੁੰਨੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਬਾਬਰ ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਇਲਾਕਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।[10] ਬਾਬਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ 24,000 ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਫੌਜ ਨੇ ਮਸਕਟ ਅਤੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਨਾਲ ਲੈਸ ਪਾਣੀਪਤ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਕੂਚ ਕੀਤਾ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੇ 100,000 ਆਦਮੀ (ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਬੰਦੂਕਾਂ ਵਾਲੇ) ਅਤੇ 1,000 ਹਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਲੜਾਈ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਣੀ ਪੈਦਲ ਫ਼ੌਜ ਅਤੇ ਆਪਸੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਨੁਕਸਾਨ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਆਦਮੀ ਸਨ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਬਾਰੂਦ ਦੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ ਨਹੀਂ ਲੜੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਣਨੀਤਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਇਆ ਅਤੇ ਇਬਰਾਹਿਮ ਆਪਣੇ 20,000 ਜਵਾਨਾਂ ਸਮੇਤ ਅਪ੍ਰੈਲ 1526 ਵਿਚ ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ।[9]
ਬਾਬਰ ਅਤੇ ਮੁਗਲਾਂ ਦਾ ਰਲੇਵਾਂ
[ਸੋਧੋ]ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬਾਬਰ ਨੇ ਆਲਮ ਖ਼ਾਨ (ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੇ ਚਾਚਾ) ਨੂੰ ਗੱਦੀ 'ਤੇ ਬਿਠਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਦੀ ਮੌਤ ਨੇ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਅੰਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਬਾਕੀ ਦੇ ਲੋਧੀ ਇਲਾਕੇ ਨਵੇਂ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਗਏ ਸਨ। ਬਾਬਰ ਹੋਰ ਫੌਜੀ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ।[12]
ਮਹਿਮੂਦ ਲੋਧੀ
[ਸੋਧੋ]ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਦੇ ਭਰਾ ਮਹਿਮੂਦ ਲੋਧੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੁਲਤਾਨ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੁਗਲ ਫੌਜਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਖਾਨਵਾ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ ਨੂੰ ਲਗਭਗ 4,000 ਅਫਗਾਨ ਸੈਨਿਕ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੇ।[13] ਹਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਹਿਮੂਦ ਲੋਧੀ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਭੱਜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਘਾਘਰਾ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ।
ਧਰਮ ਅਤੇ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ
[ਸੋਧੋ]
ਆਪਣੇ ਪੂਰਵਜਾਂ ਵਾਂਗ, ਲੋਧੀ ਸੁਲਤਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅੱਬਾਸੀ ਖਲੀਫਾ ਦੇ ਉਪ-ਨਿਯੁਕਤਾਂ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਸਲਿਮ ਸੰਸਾਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਸੰਯੁਕਤ ਖਲੀਫਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੁਸਲਿਮ ਉਲਾਮਾ, ਸੂਫੀ ਸ਼ੇਖਾਂ, ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਦਾਅਵੇਦਾਰ ਵੰਸ਼ਜਾਂ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੁਰੈਸ਼ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਨਕਦ ਵਜ਼ੀਫ਼ਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮਾਲੀਆ ਮੁਕਤ ਜ਼ਮੀਨਾਂ (ਸਾਰੇ ਪਿੰਡਾਂ ਸਮੇਤ) ਦਿੱਤੀਆਂ।[14]
ਲੋਧੀਆਂ ਦੇ ਮੁਸਲਿਮ ਪਰਜਾ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਯੋਗਤਾ ਲਈ ਜ਼ਕਾਤ ਟੈਕਸ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਜ ਸੁਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਜ਼ੀਆ ਟੈਕਸ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਟੈਕਸ ਅਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ, ਕਈ ਹਿੰਦੂ ਅਫਸਰਾਂ ਨੇ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਮਾਲ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾਇਆ।[14]
ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ, ਜਿਸਦੀ ਮਾਂ ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਸੀ, ਨੇ ਆਪਣੀ ਇਸਲਾਮਿਕ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਲਾਭ ਵਜੋਂ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸੁੰਨੀ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਹਿੰਦੂ ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਉਲੇਮਾ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ, ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਵਾਂਗ ਹੀ ਨਿਰਦਈ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਮੁਸਲਿਮ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਮਜ਼ਾਰਾਂ (ਮਜ਼ਾਰਾਂ) 'ਤੇ ਜਾਣ 'ਤੇ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਅਤੇ ਮਹਾਨ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸ਼ਹੀਦ ਸਲਾਰ ਮਸੂਦ ਦੇ ਬਰਛੇ ਦੇ ਸਾਲਾਨਾ ਜਲੂਸ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਨੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੁਸਲਿਮ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲੇ ਕਈ ਕਸਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰੀਆ ਅਦਾਲਤਾਂ ਵੀ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀਆਂ, ਕਾਜ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਿਮ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮੀ ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ।[14]
-
ਸ਼ੀਸ਼ ਗੁੰਬਦ, ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਇੱਕ ਮਕਬਰਾ ਜੋ 1489 ਅਤੇ 1517 ਈਸਵੀ ਵਿਚਕਾਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[15] -
![ਰਾਜੋਂ ਕੀ ਬਾਉਲੀ 1516 ਵਿੱਚ ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[16]](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Rajon_ki_Baoli%27s_baoli.jpg/200px-Rajon_ki_Baoli%27s_baoli.jpg)
ਰਾਜੋਂ ਕੀ ਬਾਉਲੀ 1516 ਵਿੱਚ ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[16]
![ਰਾਜੋਂ ਕੀ ਬਾਉਲੀ 1516 ਵਿੱਚ ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ।[16]](/wiki/%E0%A8%A4%E0%A8%B8%E0%A8%B5%E0%A9%80%E0%A8%B0:Rajon_ki_Baoli%27s_baoli.jpg)
ਨੋਟ
[ਸੋਧੋ]ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਲਈ ਵੇਖੋ: Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 147, map XIV.4 (d). ISBN 0226742210.
- ↑ 2.0 2.1 Owen & Pollock 2018, p. 174.
- ↑ Bosworth 1996, p. 304.
- ↑ Hartel 1997, p. 261.
- ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. pp. 122–125. ISBN 978-9-38060-734-4.
- ↑ Mahajan, V.D. (1991, reprint 2007). History of Medieval India, Part I, New Delhi: S. Chand, ISBN 81-219-0364-5, p.256
- ↑ Prof K.Ali (1950, reprint 2006)"A new history of Indo-Pakistan" Part 1, p.311
- ↑ Srivastava, A.L (1966). The Sultanate of Delhi (711 - 1526 A.D), Agra: Shiva Lal Agarwala and Company, p. 245
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 SarDesai, D. R. (2008). India The Definitive History. Westview Press. p. 146. ISBN 978-0-81334-352-5.
- ↑ 10.0 10.1 SarDesai, D. R. (2008). India The Definitive History. Westview Press. p. 162. ISBN 978-0-81334-352-5.
- ↑ 11.0 11.1 11.2 Richards, John F. (August 1965). "The Economic History of the Lodi Period: 1451-1526". Journal of the Economic and Social History of the Orient. 8 (1): 47–67. doi:10.1163/156852065X00020. JSTOR 3596342.
- ↑ SarDesai, D. R. (2008). India The Definitive History. Westview Press. p. 163. ISBN 978-0-81334-352-5.
- ↑ Sharma 1954, pp. 34.
- ↑ 14.0 14.1 14.2 J. S. Grewal (1998). The Sikhs of the Punjab. The New Cambridge History of India (Revised ed.). Cambridge University Press. pp. 9-11. ISBN 978-0-521-63764-0.
- ↑ "Unknown Tomb". competentauthoritydelhi.co.in. Archived from the original on 25 ਮਾਰਚ 2016. Retrieved 15 October 2015.
{{cite news}}: Unknown parameter|dead-url=ignored (|url-status=suggested) (help) - ↑ Sahai, Surendra (2004). Indian Architecture: Islamic Period, 1192-1857 (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Prakash Books, India. p. 37. ISBN 978-81-7234-057-5.
Rajon ki baoli ( 1516 ) is one of the major public welfare projects of Sikandar Lodi .
ਸਰੋਤ
[ਸੋਧੋ]- Bosworth, Clifford Edmund (1996). The New Islamic Dynasties. Columbia University Press.
- Desoulieres, Alain (1988). "Mughal Diplomacy in Gujarat (1533–1534) in Correia's 'Lendas da India'". Modern Asian Studies. 22 (3): 454. doi:10.1017/s0026749x00009616. JSTOR 312590.
- Haider, Najaf (1996). "Precious Metal Flows and Currency Circulation in the Mughal Empire". Journal of the Economic and Social History of the Orient. 39 (3): 298–364. doi:10.1163/1568520962601180. JSTOR 3632649.
- Hartel, Herbert (1997). "India under the Moghol Empire". In Kissling, H. J.; Barbour, N.; Spuler, Bertold; Trimingham, J. S.; Bagley, F. R. C. (eds.). The Last Great Muslim Empires. BRILL. pp. 262–263. ISBN 90-04-02104-3. Retrieved 20 July 2011.
- Sharma, Gopinath (1954). Mewar & the Mughal Emperors (1526-1707 A.D.) (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). S.L. Agarwala.
- Subrahmanyam, Sanjay (2000). "A Note on the Rise of Surat in the Sixteenth Century". Journal of the Economic and Social History of the Orient. 43 (1): 23–33. doi:10.1163/156852000511222. JSTOR 3632771.
- Ud-Din, Hameed (January–March 1962). "Historians of Afghan Rule in India". Journal of the American Oriental Society. 82 (1): 44–51. doi:10.2307/595978. JSTOR 595978.
- Owen, Stephen; Pollock, Sheldon (2018). "Sorting out Babel: Literature and Its Changing Language". In Elman, Benjamin; Pollock, Sheldon (eds.). What China and India Once Were: The Pasts That May Shape the Global Future. Columbia University Press.
In the case of the Lodi dynasty that preceded the Mughals, the semi-official language was called Hindavi, an early form of today's Hindi. Persian too was in many ways an elite idiom in its Indian embodiment. Despite pervading much of everyday language in north India at the level of vocabulary (by a process still unclear to scholars; the penetration of the bureaucracy has been suggested), its use was essentially literary, as a code of courtiers and religious professionals; Persian was hardly more of an everyday language than Sanskrit.
ਬਾਹਰੀ ਲਿੰਕ
[ਸੋਧੋ]