ਸੇਹ (ਪਿੰਡ)
ਸੇਹ | |
|---|---|
ਪਿੰਡ | |
| ਦੇਸ਼ |  India |
| ਰਾਜ | ਪੰਜਾਬ |
| ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ | ਲੁਧਿਆਣਾ |
| ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ | |
| • ਸਰਕਾਰੀ | ਪੰਜਾਬੀ (ਗੁਰਮੁਖੀ) |
| • Regional | ਪੰਜਾਬੀ |
| ਸਮਾਂ ਖੇਤਰ | ਯੂਟੀਸੀ+5:30 (IST) |
| ਨੇੜੇ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ | ਖੰਨਾ |
| ਵੈੱਬਸਾਈਟ | www |
ਸੇਹ ਖੰਨਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇੜਲੇ ਹੈ ਸੇਹ-ਸਰਵਰਪੁਰ ਅਤੇ ਗੋਹ, ਮਾਨੂੰਪੁਰ ਦੇ ਜੁੜਵੇਂ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਿਚਾਲੇ ਹੀ ਅਹਿਮਦ ਸ਼ਾਹ ਅਬਦਾਲੀ ਅਤੇ ਮੀਰ ਮੰਨੂ ਵਿਚਕਾਰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਜੰਗ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਸਥਾਨ ਨੂੰ ‘ਘੇਹ ਦਾ ਥੇਹ’ ਆਖਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਦਰਿਆ ਸਤਿਲੁਜ ਦੀ ਵਗਦੀ ਇੱਕ ਧਾਰਾ ਵਿੱਚ ਕਿਸ਼ਤੀ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ‘ਦਾਦੂ ਖਾਂ ਦੀ ਸੇਹ' ਆਖਦੇ ਸਨ। ਨਾਵਲਕਾਰ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਬਿਲਿੰਗ ਇਸੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਜੰਮਪਲ ਹੈ।
ਪੁਰਾਤਨ ਨਿਸ਼ਾਨੀ[ਸੋਧੋ]
ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਤਨ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵੱਡੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਵਿਚਲਾ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣਾ ਭਾਰੀ ਬਰੋਟਾ ਹੈ ਜੋ ਸਮੂਹ ਨਗਰ ਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਸਿਆਣਪ ਤੇ ਦੂਰਅੰਦੇਸ਼ੀ ਸਦਕਾ ਅਜੇ ਵੀ ਹਰਿਆ ਭਰਿਆ ਅਤੇ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਹੈ। ਖੋਖਰ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਤਨ ਖੂਹੀ ਅਤੇ ਜੱਟ ਬਰਾਦਰੀ ਨੇ ਵੀ ‘ਵਿਹੜੇ’ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਖੂਹ ਨੂੰ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਵਜੋਂ ਪੂਰੀ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਸਜਾਵਟ ਨਾਲ ਅੱਜ ਵੀ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਪਰ 1962 ਦੀ ਭਾਰਤ-ਚੀਨ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਇਸ ਨਗਰ ਦੇ ਫ਼ੌਜੀ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਸਪੁੱਤਰ ਨਰੰਜਨ ਸਿੰਘ ‘ਰਾਗੀ’ ਦੀ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਯਾਦਗਾਰ ਨਹੀਂ। ਮਾਸਟਰ ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ, ਮੇਹਰ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ‘ਜਗਦੇਵ’ ਆਜ਼ਾਦ ਹਿੰਦ ਫੌਜ ਦੇ ਸੰਗਰਾਮੀਏਂ ਵੀ ਇਸ ਨਗਰ ਦੇ ਜੰਮਪਲ ਸਨ। ਪੱਛਮ ਵੱਲ ‘ਕਿਆਰੀਆਂ ਵਾਲਾ ਰੂੜ ਸਿੰਘ ਸ਼ਹੀਦ’ ਹੈ ਜੋ ਨਾਮਧਾਰੀ ਲਹਿਰ ਅਧੀਨ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਪਿੰਡ ਬਗਲੀ ਵਿਖੇ ਗਊ-ਬੱਧ ਰੋਕੂ ਮੋਰਚੇ ਵਿਚ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੁਲੀਸ ਹੱਥੋਂ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ‘ਵਿਚਾਲੇ ਵਾਲਾ’ ਸ਼ਾਮ ਸਿੰਘ ਸ਼ਹੀਦ ਹੈ।
ਵਿੱਦਿਆ[ਸੋਧੋ]
ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰ ਜੁਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਕਸ਼ਮੀਰਾ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਲਛਮਣ ਦਾਸ ਦੀ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਦੇਣ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਇੱਥੇ ਸੇਵਾ-ਕਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੱਖੋਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਕਾਲ ਮੰਨਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਾਬੂ ਮਿੱਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਮਾਸਟਰ ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਸਦਕਾ 1953 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਸਹਿਕਾਰੀ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆਂਗਣਵਾੜੀ, ਪੰਚਾਇਤ ਘਰ, ਬਿਜਲੀ ਗਰਿੱਡ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ ਪਾਣੀ-ਟੈਂਕੀ, ਲਾਇਬਰੇਰੀ, ਹਸਪਤਾਲ ਅਤੇ ਖੇਡ ਮੈਦਾਨ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ।