ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ
ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਕਾਰਨ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਵਿਵਿਧ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਵਿਸ਼ਾਲ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਚੌੜਾਈ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਪ-ਬੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਰਵਾਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰਯਾਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਤਮੰਗ ਸੇਲੋ
[ਸੋਧੋ]ਤਮਾਂਗ ਸੇਲੋ ਤਮੰਗ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤਕ ਸ਼ੈਲੀ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਵਿੱਚ ਨੇਪਾਲੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ। ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਮੰਗ ਯੰਤਰਾਂ, ਦੰਫੂ, ਮਡਲ ਅਤੇ ਤੁੰਗਨਾ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਆਧੁਨਿਕ ਯੰਤਰਾਂ ਨੇ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਰਸਤਾ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ[1] ਇੱਕ ਸੇਲੋ ਬਹੁਤ ਆਕਰਸ਼ਕ, ਆਕਰਸ਼ਕ ਅਤੇ ਜੀਵੰਤ ਜਾਂ ਹੌਲੀ ਅਤੇ ਸੁਰੀਲੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਿਆਰ, ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹੀਰਾ ਦੇਵੀ ਵਾਈਬਾ ਨੂੰ ਨੇਪਾਲੀ ਲੋਕ ਗੀਤਾਂ ਅਤੇ ਤਮੰਗ ਸੇਲੋ ਦੀ ਮੋਢੀ ਵਜੋਂ ਸਲਾਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਗੀਤ ' ਚੁਰਾ ਤਾ ਹੋਇਨਾ ਅਸਤੂਰਾ ' (ਚੁਰਾ ਤ ਪਨ ਅਸਟੁਰਾ) ਨੂੰ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਪਹਿਲਾ ਤਮੰਗ ਸੇਲੋ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਾਈਬਾ ਨੇ 40 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਕਰੀਅਰ ਵਿੱਚ ਕਰੀਬ 300 ਗੀਤ ਗਾਏ ਹਨ।[2][3] 2011 ਵਿੱਚ ਵਾਈਬਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਸੱਤਿਆ ਆਦਿਤਿਆ ਵਾਈਬਾ (ਨਿਰਮਾਤਾ) ਅਤੇ ਨਵਨੀਤ ਆਦਿਤਿਆ ਵਾਈਬਾ (ਗਾਇਕ) ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਮਾ ਲਾਈ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ (आमालाई श्रद्धांजली-ਮਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ) ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਐਲਬਮ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ।[4][5][6]
ਭਵਗੀਤੇ
[ਸੋਧੋ]ਭਾਵਗੀਤੇ (ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ 'ਭਾਵਨਾ ਵਾਲੀ ਕਵਿਤਾ') ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਵਾਲੀ ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਹਲਕੇ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਕਵਿਤਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕਾਵਿਕ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਗੀਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ "ਭਵਗੀਠ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਧਾ ਵਿੱਚ ਗਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪਿਆਰ, ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਅਤੇ ਵਿਧਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਗ਼ਜ਼ਲ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਮੀਟਰ ਨਾਲ ਬੱਝੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਹ ਵਿਧਾ ਭਾਰਤ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਰਨਾਟਕ ਅਤੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ। ਭਾਵਗੀਤੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਕੰਨੜ ਭਵਗੀਤੇ ਕੁਵੇਮਪੂ, ਡੀ ਆਰ ਬੇਂਦਰੇ, ਗੋਪਾਲਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਡਿਗਾ, ਕੇ ਐਸ ਨਰਸਿਮਹਾਸਵਾਮੀ, ਜੀ ਐਸ ਸ਼ਿਵਰੁਦਰੱਪਾ, ਕੇ ਐਸ ਨਿਸਾਰ ਅਹਿਮਦ, ਅਤੇ ਐਨ ਐਸ ਲਕਸ਼ਮੀਨਾਰਾਇਣ ਭੱਟਾ ਸਮੇਤ ਆਧੁਨਿਕ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਤੋਂ ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ। ਭਵਗੀਤੇ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪੀ. ਕਲਿੰਗਾ ਰਾਓ, ਮੈਸੂਰ ਅਨੰਤਸਵਾਮੀ, ਸੀ. ਅਸਵਥ, ਸ਼ਿਮੋਗਾ ਸੁਬੰਨਾ, ਅਰਚਨਾ ਉਡੁਪਾ ਅਤੇ ਰਾਜੂ ਅਨੰਤਸਵਾਮੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।
ਸੀ.ਐਨ. ਜੋਸ਼ੀ ਮਰਾਠੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਭਵਗੀਤ ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਗਜਾਨਨ ਵਾਟਾਵੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਭਵਗੀਤ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਵਧਣ-ਫੁੱਲਣ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਰਾਠੀ ਵਿੱਚ ਭਾਵਗੀਤੇ ਸ਼ਾਂਤਾ ਸ਼ੇਲਕੇ, ਵਿੰਦਾ ਕਰੰਦੀਕਰ, ਜਗਦੀਸ਼ ਖੇਬੂਡਕਰ, ਗਾਡੀ ਮਡਗੁਲਕਰ, ਰਾਜਾ ਬਧੇ ਅਤੇ ਮੰਗੇਸ਼ ਪਡਗਾਓਂਕਰ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ। ਭਵਗੀਤੇ ਦੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਧੀਰ ਫਡਕੇ, ਸ਼੍ਰੀਨਿਵਾਸ ਖਲੇ ਅਤੇ ਯਸ਼ਵੰਤ ਦੇਵ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਰੇਸ਼ ਵਾਡਕਰ, ਅਰੁਣ ਦਾਤੇ, ਸੁਮਨ ਕਲਿਆਣਪੁਰ, ਲਤਾ ਮੰਗੇਸ਼ਕਰ, ਆਸ਼ਾ ਭੌਂਸਲੇ ਅਤੇ ਭੀਮਸੇਨ ਜੋਸ਼ੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਮਰਾਠੀ ਵਿੱਚ ਭਾਵਗੀਤੇ ਦੇ ਸੰਕਲਨ ਵਾਲੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਉਪਲਬਧ ਹਨ।[7]
ਭੰਗੜਾ ਅਤੇ ਗਿੱਧਾ
[ਸੋਧੋ]ਭੰਗੜਾ (ਪੰਜਾਬੀ : ਭੰਗੜਾ) ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਨਾਚ -ਮੁਖੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਅਜੋਕੀ ਸੰਗੀਤਕ ਸ਼ੈਲੀ ਗੈਰ-ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਸੰਗੀਤਕ ਸੰਗਰਾਮ ਤੋਂ ਇਸੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਬੁਲਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਰਿਫ਼ਾਂ ਤੋਂ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਖੇਤਰ ਦਾ ਔਰਤ ਨਾਚ ਗਿੱਧਾ (ਪੰਜਾਬੀ : ਗਿੱਧਾ) ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਲਾਵਾਨੀ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਗਾਣੇ ਔਰਤ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਪੁਰਸ਼ ਕਲਾਕਾਰ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਲਾਵਾਂ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਲਾਵਾਨੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਡਾਂਸ ਫਾਰਮੈਟ ਨੂੰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਡਾਂਸ ਫਾਰਮੈਟ ਵਿੱਚ ਡਾਂਸਰ (ਤਮਾਸ਼ਾ ਬਾਈ), ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਡਾਂਸਰ - ਮਾਵਸ਼ੀ, ਢੋਲਕੀ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਬੰਸਰੀ ਵਾਲਾ ਲੜਕਾ - ਬਾਸੂਰੀ ਵਾਲਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।
ਸੂਫ਼ੀ ਲੋਕ ਰੌਕ
[ਸੋਧੋ]ਸੂਫੀ ਲੋਕ ਰਾਕ ਵਿੱਚ ਆਧੁਨਿਕ ਹਾਰਡ ਰਾਕ ਅਤੇ ਸੂਫੀ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਤੱਤ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਜੂਨੂਨ ਵਰਗੇ ਬੈਂਡਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇਸਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਇਹ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। 2005 ਵਿੱਚ, ਰੱਬੀ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ ਨੇ "ਬੁੱਲਾ ਕੀ ਜਾਨਾ" ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਸੂਫੀ ਰੌਕ ਗੀਤ ਰਿਲੀਜ਼ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਚਾਰਟ-ਟੌਪਰ ਬਣਿਆ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, 2016 ਦੀ ਫਿਲਮ ਏ ਦਿਲ ਹੈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦਾ ਸੂਫੀ ਲੋਕ ਰਾਕ ਗੀਤ "ਬੁੱਲਿਆ" ਬਹੁਤ ਹਿੱਟ ਹੋਇਆ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]
ਡਾਂਡੀਆ
[ਸੋਧੋ]ਡਾਂਡੀਆ ਇੱਕ ਡਾਂਸ-ਅਧਾਰਿਤ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਭਰ ਵਿੱਚ ਪੌਪ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਵੀ ਅਨੁਕੂਲਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨਵਰਾਤਰੀ ਦੌਰਾਨ। ਅਜੋਕੀ ਸੰਗੀਤ ਸ਼ੈਲੀ ਰਵਾਇਤੀ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਸੰਗਤ ਤੋਂ ਡਾਂਡੀਆ ਦੇ ਲੋਕ ਨਾਚ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਇਸੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਝੁਮੈਰ ਅਤੇ ਦੋਮਕਚ
[ਸੋਧੋ]ਝੁਮੈਰ ਅਤੇ ਦੋਮਕਚ ਨਾਗਪੁਰੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਹਨ। ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਨਾਚ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਾਜ਼ ਹਨ ਢੋਲ, ਮੰਡੇਰ, ਬੰਸੀ, ਨਗਾਰਾ, ਢੱਕ, ਸ਼ਹਿਣਾਈ, ਖਰਤਾਲ, ਨਰਸਿੰਗਾ ਆਦਿ।[8][9]
ਪਾਂਡਵਾਣੀ
[ਸੋਧੋ]ਪਾਂਡਵਾਨੀ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਸੰਗੀਤਕ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦੀ ਇੱਕ ਲੋਕ ਗਾਇਨ ਸ਼ੈਲੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤਕ ਸੰਗਤ ਅਤੇ ਭੀਮ ਨੂੰ ਨਾਇਕ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕ ਨਾਟਕ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਛੱਤੀਸਗੜ੍ਹ ਰਾਜ ਅਤੇ ਉੜੀਸਾ ਅਤੇ ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਨੇੜਲੇ ਕਬਾਇਲੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ।
ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਜਾਤੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਭਿੰਨ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲੰਗਾਂ, ਸਪੇਰਾ, ਭੋਪਾ, ਜੋਗੀ ਅਤੇ ਮੰਗਨਿਆਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।[10]
ਬਾਉਲਾਂ
[ਸੋਧੋ]
ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਬਾਉਲ 18ਵੀਂ, 19ਵੀਂ ਅਤੇ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤਕਾਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਕ੍ਰਮ ਸੀ ਜੋ ਖਮਕ, ਇਕਤਾਰਾ ਅਤੇ ਦੋਤਾਰਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਵਜਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਬਾਉਲ ਸ਼ਬਦ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਬਟੂਲ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਬ੍ਰਹਮ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਪਾਗਲਪਨ । ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਰਹੱਸਵਾਦੀ ਟਕਸਾਲਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਹਨ। ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਰਤਾਭਜਾਂ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਤਾਂਤਰਿਕ ਸੰਪਰਦਾ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸੂਫੀ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ ਸਨ। ਬੌਲ ਅੰਦਰੂਨੀ ਆਦਰਸ਼, ਮਨੇਰ ਮਾਨੁਸ਼ ( ਦਿਲ ਦਾ ਮਨੁੱਖ) ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਭਟਿਆਲੀ
[ਸੋਧੋ]ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਮਛੇਰਿਆਂ ਅਤੇ ਮਛੇਰਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। "ਭਟਿਆਲੀ" ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਬਾਰੇ ਕਈ ਵਿਚਾਰ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ:
- ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਐਬ (ਭਾਟਾ) ਵਿੱਚ ਗਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ ਰੋਇੰਗ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
- ਇਹ ਭਾਟੀ ਖੇਤਰ (ਹੁਣ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ) ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਘੇ ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨਿਰਮਲੇਦੂ ਚੌਧਰੀ ਹੈ।
ਬਿਹੂ
[ਸੋਧੋ]ਬੀਹੂ ਗਾਣੇ ਅਸਾਮ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਨ ਅਤੇ ਅਸਾਮੀ ਨਵੇਂ ਸਾਲ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹਨ। ਬੀਹੂ ਸੰਗੀਤ ਢੋਲ, ਮੋਹਰ ਗਾਇਕ ਪੇਪੇ, ਝਾਂਜਰ, ਗੋਗੋਨਾ ਨਾਮਕ ਬਾਂਸ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਅਤੇ ਟੋਕਾ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਬਾਂਸ ਤੋਂ ਬਣੇ ਤਾਲੇ ਵਰਗੇ ਸਾਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਵਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੀਹੂ ਸੰਗੀਤ ਅਸਾਮ ਦੇ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ 'ਤੇ ਪੂਰਬੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਬਿਹੂ ਤਿਉਹਾਰ ਦੌਰਾਨ ਜਦੋਂ ਪੂਰਾ ਰਾਜ ਜਸ਼ਨ ਦੇ ਮੂਡ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬੈਠ ਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਵਾਲੇ ਬੀਹੂ ਗੀਤ ਸੁਣਨਾ ਇੱਕ ਪੂਰਨ ਅਨੰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਾਜ ਦੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਇਸ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਰੂਪ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਗਾਉਂਦੇ ਸੁਣਨਾ ਹਰ ਸੈਲਾਨੀ ਲਈ ਇੱਕ ਬੇਮਿਸਾਲ ਅਨੁਭਵ ਹੈ।
ਗਰਬਾ
[ਸੋਧੋ]ਗਰਬਾ ("ਗੀਤ") ਨਵਰਾਤਰੀ ਦੌਰਾਨ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਤੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ, ਹਨੂੰਮਾਨ, ਰਾਮ ਆਦਿ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਡੋਲੂ ਕੁਨੀਤਾ
[ਸੋਧੋ]ਇਹ ਇੱਕ ਸਮੂਹਿਕ ਨਾਚ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਡੋਲੂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ — ਡਾਂਸ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪਰਕਸ਼ਨ ਯੰਤਰ। ਇਹ ਉੱਤਰੀ ਕਰਨਾਟਕ ਖੇਤਰ ਦੇ ਕੁਰੂਬਾ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗਰੁੱਪ ਵਿੱਚ 16 ਡਾਂਸਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜੋ ਢੋਲ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨੱਚਦੇ ਹੋਏ ਇਸ ਨੂੰ ਤਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬੀਟ ਨੂੰ ਝਾਂਜਰਾਂ ਵਾਲੇ ਨੇਤਾ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੌਲੀ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ ਤਾਲਾਂ ਵਿਕਲਪਿਕ ਅਤੇ ਸਮੂਹ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਪੈਟਰਨਾਂ ਨੂੰ ਬੁਣਦੀਆਂ ਹਨ।
ਕੋਲਾਟਾ/ਕੋਲੱਟਮ
[ਸੋਧੋ]ਕੋਲਾਟਾ/ਕੋਲੱਟਮ ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼, ਕਰਨਾਟਕ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਰਾਜਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਰਵਾਇਤੀ ਲੋਕ ਨਾਚ ਹੈ।[11] ਇਸਦੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਹਮਰੁਤਬਾ ਡਾਂਡੀਆ ਰਾਸ ਵਾਂਗ, ਇਹ ਰੰਗਦਾਰ ਸਟਿਕਸ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਨੱਚਦੇ ਹਨ।
ਉੱਤਰਾਖੰਡੀ ਸੰਗੀਤ
[ਸੋਧੋ]ਉੱਤਰਾਖੰਡੀ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਸ਼ੁੱਧ ਅਤੇ ਮੁਬਾਰਕ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅਤੇ ਛੋਹ ਹੈ। ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ, ਧਾਰਮਿਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ, ਲੋਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਉੱਤਰਾਖੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਧਾਰਨ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਤਰਾਖੰਡ ਦੇ ਗੀਤ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਰਾਸਤ ਅਤੇ ਹਿਮਾਲਿਆ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਦਾ ਸੱਚਾ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਹਨ। ਉੱਤਰਾਖੰਡ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸੰਗੀਤ ਯੰਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਢੋਲ, ਤੁਰੀ ਆਦਿ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਤਬਲਾ ਅਤੇ ਹਰਮੋਨੀਅਮ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ। ਮੁੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਕੁਮਾਓਨੀ ਅਤੇ ਗੜ੍ਹਵਾਲੀ ਹਨ।
ਵੀਰਾਗਸੇ
[ਸੋਧੋ]ਵੀਰਗਾਸੇ ਕਰਨਾਟਕ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਇੱਕ ਨਾਚ ਲੋਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਹਿੰਦੂ ਮਿਥਿਹਾਸ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਇੱਕ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਨਾਚ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਤੀਬਰ ਊਰਜਾ-ਸੌਪਿੰਗ ਡਾਂਸ ਅੰਦੋਲਨ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਵੀਰਗਾਸੇ ਮੈਸੂਰ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਦਾਸਰਾ ਜਲੂਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ[12] ਨਾਚਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ।
ਨਾਤੁਪੁਰਾ ਪਾਤੁ
[ਸੋਧੋ]ਨਾਟੁਪੁਰਾ ਪਾਟੂ ਤਾਮਿਲ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਾਮਾਥੀਸਾਈ (ਪਿੰਡ ਦਾ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ) ਅਤੇ ਗਾਨਾ (ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਲੋਕ ਸੰਗੀਤ) ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਲੋਕ ਗੀਤ ਹੈ।
ਵੰਡ
[ਸੋਧੋ]- ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ : ਮਦੀਗਾ ਦਾਪੂ, ਮਾਲਾ ਜਾਮੀਦਿਕਾ
- ਅਸਾਮ : ਬਿਹੁਗੀਤ, ਟੋਕਰੀਗੀਤ, ਕਾਮਰੂਪੀ ਲੋਕਗੀਤ, ਗੋਲਪਾਰੀਆ ਲੋਕਗੀਤ, ਬੋਰਗੀਤ
- ਛੱਤੀਸਗੜ੍ਹ : ਪਾਂਡਵਾਨੀ
- ਗੁਜਰਾਤ : ਗਰਬਾ, ਦੋਹਾ
- ਝਾਰਖੰਡ : ਝੁਮੈਰ, ਦੋਮਕਚ
- ਕਰਨਾਟਕ : ਭਵਗੀਤੇ
- ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ : ਭਵਗੀਤੇ, ਲਾਵਣੀ, ਪੋਵਾੜਾ, ਭਜਨ, ਪ੍ਰਵਚਨ, ਭਕਤੀਗੀਤੇ, ਨਾਟਿਆ ਸੰਗੀਤ, ਭਾਰੂਡ, ਗੋਂਡਲ, ਲਲਿਤਾ, ਅਭੰਗ ਅਤੇ ਤੁੰਬੜੀ
- ਓਡੀਸ਼ਾ : ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਅਤੇ ਲਲਿਤਾ
- ਪੰਜਾਬ : ਮਾਹੀਆਂ
- ਉੱਤਰ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤ : ਸੂਫੀ ਫੋਕ ਰੌਕ
- ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ : ਬਿਰਹਾ
- ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ : ਨੱਟੂਪੁਰਾ ਪਦਲਗਲ
- ਤੇਲੰਗਾਨਾ : ਜਨਪਧਾ ਗਿਆਲੂ
- ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ : ਤਮੰਗ ਸੇਲੋ, ਬਹੁਲਾ, ਭਟਿਆਲੀ, ਕੀਰਤਨ
ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]- ↑ (ACCU), Asia⁄Pacific Cultural Centre for UNESCO. "Asia-Pacific Database on Intangible Cultural Heritage(ICH)". www.accu.or.jp. Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "The Telegraph - Calcutta (Kolkata) | North Bengal & Sikkim | Hira Devi dies of burn injuries". www.telegraphindia.com. Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "चुरा त होइन अस्तुरा - पहिलो तामाङ सेलो गीत ? - Tamang Online". Tamang Online (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). 2016-12-07. Archived from the original on 2018-03-04. Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "Daughter revives mother's songs". The Telegraph. Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "Songs of Tribute". The Himalayan Times (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ (ਅਮਰੀਕੀ)). 2017-01-10. Archived from the original on 2018-02-16. Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "छोराछोरीले दिए हीरादेवीलाई श्रद्धाञ्जली" (in ਨੇਪਾਲੀ). Retrieved 2018-07-21.
- ↑ "Marathi Bhaavageete". www.aathavanitli-gani.com (in ਮਰਾਠੀ).
- ↑ "Out of the Dark". democratic world.in.
- ↑ "talk on nagpuri folk music at ignca". daily Pioneer.com.
- ↑ manganiyar
- ↑ "Kolattam Definition & Meaning - Merriam-Webster".
- ↑ "Google". www.google.com. Retrieved 2016-09-18.