ਸੋਰਠ (ਰਾਗਾ)
 | |
| ਥਾਟ | ਖਮਾਜ |
|---|---|
| ਆਰੋਹ | ਸਾ ਰੇ ਮਾ ਪਾ ਨੀ ਸਾ |
| ਅਵਰੋਹ | ਸਾ ਰੇ ਨੀ ਧਾ, ਮਾ ਪਾ ਧਾ ਮਾ [ਗਾ]ਰੇ ਨੀ ਸਾ |
| ਵੱਡੀ | ਰੇ |
| ਸਾਮਵੱਡੀ | ਧਾ |
| ਇਸ ਨਾਲ਼ ਦਾ | ਦੇਸ਼ |
ਸੋਰਠ ਇੱਕ ਭਾਰਤ ਸੰਗੀਤਕ ਰਾਗ ਹੈ ਜੋ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਰੇਕ ਰਾਗ ਵਿੱਚ ਨਿਯਮਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਖਤ ਸਮੂਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਸੁਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ-ਕਿਹੜੇ ਸੁਰ ਵਰਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਕ੍ਰਿਯਾ ਜਿਸ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਇੱਕ ਧੁਨ ਦੀ ਰਚਨਾ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ, ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਗ੍ਰੰਥ ਵਿੱਚ ਕੁੱਲ 60 ਰਾਗ ਰਚਨਾਵਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਰਾਗ ਲਡ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਵਾਲਾ 25ਵਾਂ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਸ ਰਾਗ ਦੀ ਰਚਨਾ ਸਫ਼ਾ ਨੰਬਰ 595 ਤੋਂ 660 ਤੱਕ ਕੁੱਲ 65 ਪੰਨਿਆਂ ਉੱਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਰਾਗਾ ਸੋਰਠ ਖਮਾਜ ਥਾਟ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਗੁਰੂ ਅਮਰ ਦਾਸ, ਗੁਰੂ ਰਾਮ ਦਾਸ, ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਕੁੱਲ 150 ਭਜਨਾਂ ਅਤੇ ਕਈ ਸਲੋਕ ਲਈ ਸੋਰਠ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਰਾਗ ਸੋਰਠ (ਸੋਰਠਿ) ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਿਤਤਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਇੰਨੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦੇ ਹੋ। ਸੋਰਠ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਇੰਨਾ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੈ ਕਿ ਆਖਰਕਾਰ ਸਭ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਵੀ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਹੋਣਗੇ।
ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਸੁਰਾਂ ਦੇ ਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਰਚਨਾ ਦੇ ਚਡ਼੍ਹਨ ਅਤੇ ਉਤਰਨ ਦੇ ਪਡ਼ਾਅ ਅਤੇ ਪਹਿਲੇ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਸੁਰਾਂ ਤੇ ਵਰਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨਃ
- ਅਰੋਹ - ਸ ਰੇ ਮ ਪ ਨੀ ਸੰ
- ਅਵਰੋਹ - ਸੰ ਰੇੰ ਨੀ ਧ, ਮ ਪ ਧ ਮ ਗ ਰੇ ਨੀ(ਮੰਦਰ) ਸਾ
- ਵਾਦੀ - ਰੇ
- ਸੰਵਾਦੀ - ਧ
ਧੁਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਢੁਕਵੇਂ ਵਾਕਾਂਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਸਾਰੇਆਂ ਉਤਾਰਨ ਚੜਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਦੀ ਹੈ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਛੋਟੇ ਉਤਾਰ ਚੜਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ। ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਦਰਮਿਆਨੀ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰਾਗ ਸੋਰਠ ਦਾ ਨਾਮ ਸੌਰਾਸ਼ਟਰ, ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਨਾਮ ਉੱਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਹ ਵੀ ਦੇਖੋ
[ਸੋਧੋ]ਹਵਾਲੇ
[ਸੋਧੋ]