ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ

ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ, ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਵਿਸ਼ਵਕੋਸ਼ ਤੋਂ
ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ
1206–1526
Flag of ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ
ਲਗਭਗ 1375 ਦੇ ਕਾਤਾਲਾਨ ਐਟਲਸ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਤੁਗ਼ਲਕ ਵੰਸ਼ ਦਾ ਝੰਡਾ
ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਅਧੀਨ ਖੇਤਰੀ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ, ਲਗਭਗ 1330-1335 ਈ.[1]
ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਅਧੀਨ ਖੇਤਰੀ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ, ਲਗਭਗ 1330-1335 ਈ.[1]
ਰਾਜਧਾਨੀ
ਆਮ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂਫ਼ਾਰਸੀ (ਅਧਿਕਾਰਿਤ)[2]
ਹਿੰਦਵੀ (ਅਰਧ-ਅਧਿਕਾਰਿਤ 1451 ਤੋਂ 1526 ਤੱਕ)[3]
ਤੁਰਕੀ (ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਹਾਕਮ ਜਮਾਤ ਦੁਆਰਾ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ)[4]
ਧਰਮ
ਸੁੰਨੀ ਇਸਲਾਮ
ਸਰਕਾਰਸਲਤਨਤ
ਸੁਲਤਾਨ 
• 1206–1210
ਕੁਤੁਬੁੱਦੀਨ ਐਬਕ (ਪਹਿਲਾ)
• 1517–1526
ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ (ਅਖੀਰਲਾ)
ਇਤਿਹਾਸ 
• Established
1206
• Disestablished
1526
ਮੁਦਰਾਟਕਾ
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ		 ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਗ਼ੋਰੀ ਰਾਜਵੰਸ਼
ਗਹਿੜਵਾਲ
ਚੰਦੇਲਾ ਵੰਸ਼
ਪਰਮਾਰ ਵੰਸ਼
ਦੇਵ ਵੰਸ਼
ਸੇਨ ਵੰਸ਼
ਸਿਉਨਾ (ਯਾਦਵ) ਵੰਸ਼
ਕਾਕਤੀਆ ਵੰਸ਼
ਵਾਘੇਲਾ ਵੰਸ਼
ਯਜਵਪਾਲ ਵੰਸ਼
ਰਣਸਤੰਭਪੁਰਾ ਦੇ ਚਾਮਾਨਸ
ਬੋਧ ਗਯਾ ਦੇ ਪਿਥੀਪਤੀ
ਮੁਗ਼ਲ ਸਲਤਨਤ
ਬੰਗਾਲ ਸਲਤਨਤ
ਬਹਿਮਨੀ ਸਲਤਨਤ
ਗੁਜਰਾਤ ਸਲਤਨਤ
ਮਾਲਵਾ ਸਲਤਨਤ
ਖਾਂਦੇਸ਼ ਸਲਤਨਤ
ਵਿਜੈਨਗਰ ਸਾਮਰਾਜ
ਅੱਜ ਹਿੱਸਾ ਹੈ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼
 ਪਾਕਿਸਤਾਨ
 ਭਾਰਤ
 ਨੇਪਾਲ

ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਇੱਕ ਇਸਲਾਮੀ ਸਾਮਰਾਜ ਸੀ ਜੋ 320 ਸਾਲਾਂ (1206-1526) ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।[5][6] ਘੁਰਿਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੁਆਰਾ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਉੱਤੇ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੰਜ ਰਾਜਵੰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਉੱਤੇ ਕ੍ਰਮਵਾਰ ਰਾਜ ਕੀਤਾ: ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ (1206-1290), ਖ਼ਿਲਜੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ (1290-1320), ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ (1320-1414),[7] ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ (1414–1451), ਅਤੇ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ (1451–1526)। ਇਸ ਨੇ ਆਧੁਨਿਕ ਭਾਰਤ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦੱਖਣੀ ਨੇਪਾਲ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕੀਤਾ।[8]

ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਨੀਂਹ ਘੁਰਿਦ ਦੇ ਵਿਜੇਤਾ ਮੁਹੰਮਦ ਗ਼ੌਰੀ ਦੁਆਰਾ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸਨੇ 1192 ਵਿੱਚ ਤਰਾਇਨ ਨੇੜੇ ਅਜਮੇਰ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਚੌਹਾਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਰਾਜਪੂਤ ਸੰਘ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉਲਟਾ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ। ਘੁਰਿਦ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਵਜੋਂ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਗੌਰੀ ਦੇ ਤੁਰਕੀ ਗੁਲਾਮ-ਜਨਰਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਾਸਿਤ ਕਈ ਰਿਆਸਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਯਿਲਦੀਜ਼, ਐਬਕ ਅਤੇ ਕੁਬਾਚਾ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਘੁਰੀਦ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਸੀ।[9] ਲੜਾਈ ਦੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਖ਼ਿਲਜੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਮਾਮਲੂਕਾਂ ਦਾ ਤਖਤਾ ਪਲਟ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਤੁਰਕਾਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਿਭਿੰਨ ਹਿੰਦ-ਮੁਸਲਿਮ ਰਈਸ ਨੂੰ ਸੱਤਾ ਦਾ ਤਬਾਦਲਾ ਕੀਤਾ।[10][11] ਖ਼ਿਲਜੀ ਅਤੇ ਤੁਗ਼ਲਕ ਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ ਮੁਸਲਿਮ ਜਿੱਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਲਹਿਰ ਦੇਖੀ।[12][13] ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਅਧੀਨ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੱਸੇ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਸਲਤਨਤ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਭੂਗੋਲਿਕ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।[14] ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਿੰਦੂ ਮੁੜ ਜਿੱਤਾਂ, ਹਿੰਦੂ ਰਾਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਿਜੇਨਗਰ ਸਾਮਰਾਜ ਅਤੇ ਮੇਵਾੜ ਦੇ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ, ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਸਲਤਨਤ ਵਰਗੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਮੁਸਲਿਮ ਸਲਤਨਤਾਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਕਾਰਨ ਗਿਰਾਵਟ ਆਈ।[15][16] 1526 ਵਿੱਚ, ਸਲਤਨਤ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਸਫਲਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਗਈ।

ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਅਤੇ ਬਹੁ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਇਸਲਾਮੀ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਨੈਟਵਰਕਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨੇੜਿਓਂ ਖਿੱਚਿਆ।[17](ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਠੋਸ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ[18] ਅਤੇ ਇੰਡੋ-ਇਸਲਾਮਿਕ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ),[19][20] ਮੰਗੋਲਾਂ ਦੇ ਹਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁਝ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ (ਚਗਤਾਈ ਖਾਨਤੇ ਤੋਂ)[21] ਅਤੇ ਇਸਲਾਮੀ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਮਹਿਲਾ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਰਜ਼ੀਆ ਸੁਲਤਾਨਾ, ਜਿਸ ਨੇ 1236 ਤੋਂ 1240 ਤੱਕ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਨੂੰ ਗੱਦੀ ਦੇਣ ਲਈ।[22] ਬਖਤਿਆਰ ਖ਼ਿਲਜੀ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿਚ ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਬੋਧੀ ਮੰਦਰਾਂ ਦੀ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਬੇਅਦਬੀ ਹੋਈ[23] (ਪੂਰਬੀ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਦੇ ਪਤਨ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਣਾ),[24][25] ਅਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਅਤੇ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਆਂ ਦੀ ਤਬਾਹੀ।[26][27] ਪੱਛਮੀ ਅਤੇ ਮੱਧ ਏਸ਼ੀਆ 'ਤੇ ਮੰਗੋਲੀਆਈ ਛਾਪੇਮਾਰੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਤੋਂ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਭੱਜਣ ਵਾਲੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ, ਰਹੱਸਵਾਦੀਆਂ, ਵਪਾਰੀਆਂ, ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਦੇ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਥੇ ਇਸਲਾਮੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ।[28][29]

ਇਤਿਹਾਸ

[ਸੋਧੋ]

ਪਿਛੋਕੜ

[ਸੋਧੋ]

962 ਈਸਵੀ ਤੱਕ, ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਬੋਧੀ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਮੱਧ ਏਸ਼ੀਆ ਦੀਆਂ ਮੁਸਲਿਮ ਫ਼ੌਜਾਂ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ।[30] ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗਜ਼ਨੀ ਦਾ ਮਹਿਮੂਦ ਸੀ, ਜੋ ਇੱਕ ਤੁਰਕੀ ਮਾਮਲੂਕ ਫੌਜੀ ਗ਼ੁਲਾਮ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ।[31] ਜਿਸ ਨੇ 997 ਅਤੇ 1030 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ 17 ਵਾਰ ਸਿੰਧ ਨਦੀ ਦੇ ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਯਮੁਨਾ ਨਦੀ ਦੇ ਪੱਛਮ ਤੱਕ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਲੁੱਟਿਆ।[32] ਗਜ਼ਨੀ ਦੇ ਮਹਿਮੂਦ ਨੇ ਖਜ਼ਾਨਿਆਂ 'ਤੇ ਛਾਪਾ ਮਾਰਿਆ ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਿਆ, ਸਿਰਫ ਪੱਛਮੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਇਸਲਾਮੀ ਰਾਜ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ।[33][34]

ਗਜ਼ਨੀ ਦੇ ਮਹਿਮੂਦ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਸਲਿਮ ਸੂਰਬੀਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜਾਂ ਉੱਤੇ ਛਾਪੇਮਾਰੀ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ।[35] ਛਾਪਿਆਂ ਨੇ ਇਸਲਾਮੀ ਰਾਜਾਂ ਦੀਆਂ ਸਥਾਈ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਜਾਂ ਵਿਸਤਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇਸਦੇ ਉਲਟ, ਘੁਰਿਦ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਈਜ਼ ਅਦ-ਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਗ਼ੌਰੀ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਘੋਰ ਦੇ ਮੁਹੰਮਦ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਨੇ 1173 ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵਿਸਥਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਜੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।[36] ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇੱਕ ਰਿਆਸਤ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮੀ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।[32][37] ਘੋਰ ਦੇ ਮੁਹੰਮਦ ਨੇ ਸਿੰਧੂ ਨਦੀ ਦੇ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਫੈਲੇ ਹੋਏ ਸੁੰਨੀ ਇਸਲਾਮੀ ਰਾਜ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਨਾਮਕ ਮੁਸਲਿਮ ਰਾਜ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ।[32] ਕੁਝ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਗੋਰੀ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਅਤੇ ਭੂਗੋਲਿਕ ਦਾਅਵਿਆਂ ਕਾਰਨ 1192 ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਦੱਸਦੇ ਹਨ।[38]

ਗ਼ੌਰੀ ਦੀ ਹੱਤਿਆ 1206 ਵਿਚ ਇਸਮਾਈਲੀ ਸ਼ੀਆ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਜਾਂ ਕੁਝ ਖਾਤਿਆਂ ਵਿਚ ਖੋਖਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।[39] ਕਤਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਗ਼ੌਰੀ ਦੇ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ (ਜਾਂ ਮਮਲੂਕ, ਅਰਬੀ: مملوك), ਤੁਰਕੀ ਕੁਤਬ ਅਲ-ਦੀਨ ਐਬਕ, ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸੁਲਤਾਨ ਬਣ ਕੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲਿਆ।[32]

ਰਾਜਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ
ਸ਼ਾਸਕ ਰਾਜਵੰਸ਼
ਗ਼ੁਲਾਮ ਖ਼ਾਨਦਾਨ
ਕੁਤੁਬੁੱਦੀਨ ਐਬਕ 1206–1210
ਆਰਾਮਸ਼ਾਹ 1210–1211
ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ 1211–1236
ਰੁਕਨ-ਉਦ-ਦੀਨ ਫਿਰੋਜ਼ਸ਼ਾਹ 1236
ਰਜ਼ੀਆ ਸੁਲਤਾਨ 1236-1240
ਮੁਈਜੁੱਦੀਨ ਬਹਿਰਾਮਸ਼ਾਹ 1240–1242
ਅਲਾਉ ਦੀਨ ਮਸੂਦ 1242–1246
ਨਸੀਰੂਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ 1246–1266
ਗ਼ਿਆਸੁੱਦੀਨ ਬਲਬਨ 1266–1287
ਮੁਈਜ਼ ਉਦ-ਦੀਨ ਕਾਇਕਾਬਾਦ 1287–1290
ਸ਼ਮਸੁਦੀਨ ਕਯੂਮਰਸ 1290
ਖ਼ਿਲਜੀ ਵੰਸ਼
ਜਲਾਲ ਉੱਦ-ਦੀਨ ਖਿਲਜੀ 1290–1296
ਅਲਾਉੱਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ 1296–1316
ਸ਼ਿਹਾਬੁਦੀਨ ਓਮਾਰ ਖ਼ਿਲਜੀ 1316
ਕੁਤੁਬ ਉੱਦ-ਦੀਨ ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ਿਲਜੀ 1316–1320
ਖੁਸਰੋ ਖਾਨ 1320
ਤੁਗ਼ਲਕ ਵੰਸ਼
ਗ਼ਿਆਸੁੱਦੀਨ ਤੁਗ਼ਲਕ 1320–1325
ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ 1325–1351
ਫ਼ਿਰੋਜ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ 1351–1388
ਤੁਗ਼ਲਕ ਖਾਨ 1388–1389
ਅਬੂ ਬਕਰ ਸ਼ਾਹ 1389–1390
ਨਸੀਰ ਉਦ ਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ ਤੀਜਾ 1390–1393
ਅਲਾ ਉਦ-ਦੀਨ ਸਿਕੰਦਰ ਸ਼ਾਹ 1393
ਨਸੀਰ-ਉਦ-ਦੀਨ ਨੁਸਰਤ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ 1394–1398
ਨਸੀਰ ਉਦ-ਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ 1394–1413
ਸੱਯਦ ਵੰਸ਼
ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ 1414–1421
ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ 1421–1434
ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ 1434–1445
ਆਲਮ ਸ਼ਾਹ 1445–1451
ਲੋਧੀ ਵੰਸ਼
ਬਹਿਲੋਲ ਲੋਧੀ 1451–1489
ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ 1489–1517
ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ 1517–1526


ਮਮਲੂਕ ਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਮੁੱਖ ਲੇਖ: ਗੁਲਾਮ ਵੰਸ਼
ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ 1206 ਤੋਂ 1290 ਈਸਵੀ ਤੱਕ ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਅਧੀਨ ਸੀ।

ਕੁਤੁਬ ਅਲ-ਦੀਨ ਐਬਕ, ਮੁਈਜ਼ ਅਦ-ਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਗ਼ੌਰੀ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਘੋਰ ਦੇ ਮੁਹੰਮਦ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਬਕਾ ਗੁਲਾਮ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਾਸਕ ਸੀ। ਐਬਕ ਕੁਮਨ-ਕਿਪਚਕ (ਤੁਰਕ) ਮੂਲ ਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਵੰਸ਼ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਸਦੇ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਨੂੰ ਮਾਮਲੂਕ (ਗੁਲਾਮ ਮੂਲ) ਰਾਜਵੰਸ਼ (ਇਰਾਕ ਦੇ ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਜਾਂ ਮਿਸਰ ਦੇ ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ) ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[40] ਐਬਕ ਨੇ 1206 ਤੋਂ 1210 ਤੱਕ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸੁਲਤਾਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਸਮਕਾਲੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਐਬਕ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਲਈ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਕਾਰਨ ਉਸਨੂੰ ਲਖਬਖਸ਼ (ਲੱਖਾਂ ਦਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ) ਦੇ ਸੁਲਤਾਨ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।[41]

ਐਬਕ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਆਰਾਮਸ਼ਾਹ ਨੇ 1210 ਵਿੱਚ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ 1211 ਵਿੱਚ ਐਬਕ ਦੇ ਜਵਾਈ, ਸ਼ਮਸ ਉਦ-ਦੀਨ ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।[42] ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੀ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੁਸਲਿਮ ਅਮੀਰਾਂ (ਰਈਸ) ਨੇ ਉਸਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕੁਤੁਬ ਅਲ-ਦੀਨ ਐਬਕ ਦੇ ਸਮਰਥਕ ਸਨ। ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜਿੱਤਾਂ ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਫਾਂਸੀ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ।[43] ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੁਬਾਚਾ ਦੁਆਰਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਕਈ ਵਾਰ ਲੜਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ।[44] ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਨੇ ਮੁਲਤਾਨ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲ ਨੂੰ ਮੁਸਲਿਮ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਹਿੰਦੂ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਤੋਂ ਰਣਥੰਬੋਰ ਅਤੇ ਸਿਵਾਲਿਕ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਤਾਜ ਅਲ-ਦੀਨ ਯਿਲਦੀਜ਼ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਹਰਾਇਆ ਅਤੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੁਈਜ਼ ਅਦ-ਦੀਨ ਮੁਹੰਮਦ ਗ਼ੌਰੀ ਦੇ ਵਾਰਸ ਵਜੋਂ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ।[45] ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਦਾ ਸ਼ਾਸਨ 1236 ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ। ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਨੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੇ ਉਤਰਾਧਿਕਾਰ, ਮੁਸਲਿਮ ਕੁਲੀਨਤਾ, ਕਤਲੇਆਮ, ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਕਾਰਜਕਾਲ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਸੱਤਾ ਰੁਕਨ-ਉਦ-ਦੀਨ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਤੋਂ ਰਜ਼ੀਆ ਸੁਲਤਾਨ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਕੋਲ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਗਿਆਸ-ਉਦ-ਦੀਨ ਬਲਬਨ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਜਿਸਨੇ 1266 ਤੋਂ 1287 ਤੱਕ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।[45] ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 17 ਸਾਲਾ ਮੁਈਜ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਕਾਇਕਾਬਾਦ, ਜਿਸ ਨੇ ਜਲਾਲ-ਉਦ-ਦੀਨ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਖ਼ਿਲਜੀ ਨੂੰ ਫ਼ੌਜ ਦਾ ਕਮਾਂਡਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਖ਼ਿਲਜੀ ਨੇ ਕਾਇਕਾਬਾਦ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਖ਼ਿਲਜੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ।

ਕੁਤੁਬ-ਉਲ-ਦੀਨ ਐਬਕ ਨੇ ਕੁਤੁਬ ਮੀਨਾਰ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਇਸਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਜਵਾਈ ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਨੇ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ।[46] ਕੁਵਤ-ਉਲ-ਇਸਲਾਮ (ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਤਾਕਤ) ਮਸਜਿਦ ਐਬਕ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਹੁਣ ਯੂਨੈਸਕੋ ਦੀ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਰਾਸਤ ਸਥਾਨ ਹੈ।[47] ਕੁਤੁਬ ਮੀਨਾਰ ਕੰਪਲੈਕਸ ਜਾਂ ਕੁਤੁਬ ਕੰਪਲੈਕਸ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਇਲਤੁਤਮਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ 14ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਅਲਾ-ਉਦ-ਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ (ਖ਼ਿਲਜੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਦੂਜਾ ਸ਼ਾਸਕ) ਦੁਆਰਾ।[47] ਮਾਮਲੂਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਪਰਸ਼ੀਆ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਰਈਸ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਵੱਸ ਗਏ, ਕਿਉਂਕਿ ਪੱਛਮੀ ਏਸ਼ੀਆ ਮੰਗੋਲ ਦੀ ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ।[48]

ਖ਼ਿਲਜੀ ਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਮੁੱਖ ਲੇਖ: ਖ਼ਿਲਜੀ ਵੰਸ਼
ਅਲਾਈ ਦਰਵਾਜਾ ਅਤੇ ਕੁਤੁਬ ਮੀਨਾਰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਮਾਮਲੂਕ ਅਤੇ ਖ਼ਿਲਜੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ਾਂ ਦੌਰਾਨ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ।[47]

ਖ਼ਿਲਜੀ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਤੁਰਕੋ-ਅਫ਼ਗਾਨ ਵਿਰਾਸਤ ਦਾ ਸੀ।[49][50][51][52] ਉਹ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੁਰਕੀ ਮੂਲ ਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੌਜੂਦਾ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸੈਟਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। "ਖ਼ਿਲਜੀ" ਨਾਮ ਇੱਕ ਅਫਗਾਨ ਕਸਬੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਕਲਾਤੀ ਖ਼ਿਲਜੀ ("ਗਿਲਜੀ ਦਾ ਕਿਲਾ") ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[53] ਕੁਝ ਅਫਗਾਨ ਆਦਤਾਂ ਅਤੇ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਅਫਗਾਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[54][55] ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਰਾਜਵੰਸ਼ ਨੂੰ "ਤੁਰਕੋ-ਅਫ਼ਗਾਨ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[50][51][52] ਇਸ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦਾ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਵੰਸ਼ ਵੀ ਸੀ, ਝਟਿਆਪਾਲੀ (ਦੇਵਗਿਰੀ ਦੇ ਰਾਮਚੰਦਰ ਦੀ ਧੀ), ਅਲਾਉਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਹਾਬੁਦੀਨ ਉਮਰ ਦੀ ਮਾਂ।[56]

ਖ਼ਿਲਜੀ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਾਸਕ ਜਲਾਲ ਉਦ-ਦੀਨ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਖ਼ਿਲਜੀ ਸੀ। ਉਹ ਖ਼ਿਲਜੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਜਿਸ ਨੇ ਤੁਰਕੀ ਦੇ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਦੀ ਅਜਾਰੇਦਾਰੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਿਭਿੰਨ ਭਾਰਤੀ-ਮੁਸਲਿਮ ਰਈਸ ਨੂੰ ਸੱਤਾ ਦੇ ਤਬਾਦਲੇ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕੀਤੀ। ਖ਼ਿਲਜੀ ਅਤੇ ਇੰਡੋ-ਮੁਸਲਿਮ ਧੜੇ ਨੂੰ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਧਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦੁਆਰਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਤਲਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜੀ ਰਾਹੀਂ ਸੱਤਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਸੀ।[57] ਮੁਈਜ਼-ਉਦ-ਦੀਨ ਕਾਇਕਾਬਾਦ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਜਲਾਲ-ਅਦ-ਦੀਨ ਨੇ ਫੌਜੀ ਤਖ਼ਤਾ ਪਲਟ ਕੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਵਰਗ ਦੇ ਸਮੇਂ ਲਗਭਗ 70 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਨਰਮ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੇ, ਨਿਮਰ ਅਤੇ ਦਿਆਲੂ ਰਾਜੇ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[58][59] ਜਲਾਲ ਉਦ-ਦੀਨ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਤੀਜੇ ਅਤੇ ਜਵਾਈ ਜੂਨਾ ਮੁਹੰਮਦ ਖ਼ਿਲਜੀ ਦੁਆਰਾ 1296 ਵਿੱਚ ਕਤਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 6 ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ,[60] ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਅਲਾਉਦ-ਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ।

ਅਲਾ-ਉਦ-ਦੀਨ ਨੇ ਕਾਰਾ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਵਜੋਂ ਆਪਣੇ ਫੌਜੀ ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਜਿੱਥੋਂ ਉਸਨੇ ਲੁੱਟ ਅਤੇ ਲੁੱਟ ਲਈ ਮਾਲਵਾ (1292) ਅਤੇ ਦੇਵਗਿਰੀ (1294) ਉੱਤੇ ਦੋ ਛਾਪੇ ਮਾਰੇ। ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਫੌਜੀ ਮੁਹਿੰਮ ਇਹਨਾਂ ਧਰਤੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਹੋਰ ਦੱਖਣ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ, ਰਣਥੰਬੌਰ, ਚਿਤੌੜ ਅਤੇ ਮਾਲਵਾ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ।[61] ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਜਿੱਤਾਂ ਉੱਤਰ-ਪੱਛਮ ਤੋਂ ਮੰਗੋਲ ਦੇ ਹਮਲਿਆਂ ਅਤੇ ਲੁੱਟ ਦੇ ਛਾਪਿਆਂ ਕਾਰਨ ਘਟੀਆਂ ਸਨ। ਮੰਗੋਲ ਲੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਗਏ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਉੱਤਰ-ਪੱਛਮੀ ਹਿੱਸਿਆਂ 'ਤੇ ਛਾਪੇਮਾਰੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।[62]

ਮੰਗੋਲਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਲਾਉਦ-ਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ ਨੇ ਮਲਿਕ ਕਾਫੂਰ ਅਤੇ ਖੁਸਰੋ ਖਾਨ ਵਰਗੇ ਜਰਨੈਲਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਜੰਗੀ ਲੁੱਟ (ਅਨਵਾਤਨ) ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਹਰਾਇਆ।[63] ਉਸਦੇ ਕਮਾਂਡਰਾਂ ਨੇ ਜੰਗੀ ਲੁੱਟ ਦਾ ਮਾਲ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਘਨੀਮਾ (ਅਰਬੀ: الْغَنيمَة, ਜੰਗ ਦੀ ਲੁੱਟ 'ਤੇ ਟੈਕਸ) ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਖ਼ਿਲਜੀ ਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਲੁੱਟਾਂ-ਖੋਹਾਂ ਵਿਚ ਵਾਰੰਗਲ ਦੀ ਲੁੱਟ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੋਹ-ਏ-ਨੂਰ ਹੀਰਾ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ।[64]

ਅਲਾ-ਉਦ-ਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ ਨੇ ਟੈਕਸ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਬਦਲਿਆ, ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਟੈਕਸ 20% ਤੋਂ ਵਧਾ ਕੇ 50% (ਅਨਾਜ ਅਤੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਉਤਪਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਭੁਗਤਾਨਯੋਗ), ਸਥਾਨਕ ਮੁਖੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਟੈਕਸਾਂ 'ਤੇ ਅਦਾਇਗੀਆਂ ਅਤੇ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕੀਤਾ, ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕਤਾ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅੰਤਰ-ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਰੋਧ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਨੇਕ ਪਰਿਵਾਰ, ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ, ਕਵੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਤਨਖਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਟੌਤੀ ਕੀਤੀ।[60] ਇਹਨਾਂ ਟੈਕਸ ਨੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਖਰਚਿਆਂ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਨੇ ਉਸਦੀ ਵਧ ਰਹੀ ਫੌਜ ਦੇ ਰੱਖ-ਰਖਾਅ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ; ਉਸਨੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਉਪਜਾਂ ਅਤੇ ਵਸਤਾਂ 'ਤੇ ਕੀਮਤ ਨਿਯੰਤਰਣ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ, ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਨਿਯੰਤਰਣ ਕਿੱਥੇ, ਕਿਵੇਂ ਅਤੇ ਕਿਸ ਦੁਆਰਾ ਵੇਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। "ਸ਼ਹਾਣਾ-ਇ-ਮੰਡੀ" ਨਾਂ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬਣਾਏ ਗਏ।[65] ਮੁਸਲਿਮ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਅਧਿਕਾਰਤ ਕੀਮਤਾਂ 'ਤੇ ਖਰੀਦਣ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਵੇਚਣ ਲਈ ਇਹਨਾਂ "ਮੰਡੀਆਂ" ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪਰਮਿਟ ਅਤੇ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਪਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੋਂ ਖਰੀਦ ਜਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਇਹਨਾਂ "ਮੰਡੀ" ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦੇ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਵਿਗਾੜ ਕੇ ਸਖ਼ਤ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਅਨਾਜ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਟੈਕਸ ਨੂੰ ਰਾਜ ਦੇ ਭੰਡਾਰ ਵਿੱਚ ਸਟੋਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਏ ਅਕਾਲ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਇਹਨਾਂ ਅਨਾਜ ਭੰਡਾਰਾਂ ਨੇ ਫੌਜ ਲਈ ਕਾਫੀ ਭੋਜਨ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ।[60]

ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਅਲਾਉਦ-ਦੀਨ ਖ਼ਿਲਜੀ ਨੂੰ ਜ਼ਾਲਮ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਅਲਾ-ਉਦ-ਦੀਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ਸ਼ਕਤੀ ਲਈ ਖ਼ਤਰਾ ਹੋਣ ਦਾ ਸ਼ੱਕ ਸੀ, ਉਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਆਖਰਕਾਰ ਆਪਣੇ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ 'ਤੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਨੌਕਰਾਂ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਿਆ। 1298 ਵਿੱਚ, ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨੇੜੇ 15,000 ਤੋਂ 30,000 ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਮੰਗੋਲ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਇੱਕ ਹਮਲੇ ਦੌਰਾਨ ਇੱਕ ਬਗਾਵਤ ਕਾਰਨ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[66] ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਆਪਣੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਲਈ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਹਰਾਇਆ ਸੀ।

1316 ਵਿੱਚ ਅਲਾ-ਉਦ-ਦੀਨ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਦਾ ਖੁਸਰਾ ਜਰਨੈਲ ਮਲਿਕ ਕਾਫੂਰ, ਜੋ ਇੱਕ ਹਿੰਦੂ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪਰ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੱਤਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪਸ਼ਤੂਨਾਂ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਮਾਲ ਅਲ-ਦੀਨ ਗੁਰਗ ਵਰਗੇ ਗੈਰ-ਖਾਲਾਜ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਮਰਥਤ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤੇ ਖਾਲਜ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਲਈ ਸੱਤਾ ਲੈਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ।[60] ਹਾਲਾਂਕਿ ਨਵੇਂ ਸ਼ਾਸਕ ਨੇ ਕਾਫੂਰ ਦੇ ਕਾਤਲਾਂ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।

ਕੁਤੁਬ-ਉਦ-ਦੀਨ ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ਿਲਜੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਮੂਲ ਦੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗ਼ੁਲਾਮ-ਜਨਰਲ ਖੁਸਰੋ ਖ਼ਾਨ ਦੁਆਰਾ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚਾਰ ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਜੋ ਇਸਲਾਮ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਰਈਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਹਿੰਦੂ ਬਾਰਾਦੂ ਫੌਜੀ ਕਬੀਲੇ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਿਆ। ਖੁਸਰੋ ਖਾਨ ਦਾ ਰਾਜ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਚੱਲਿਆ, ਜਦੋਂ ਗਾਜ਼ੀ ਮਲਿਕ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗਿਆਥ ਅਲ-ਦੀਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਖੋਖਰ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਅਤੇ 1320 ਵਿੱਚ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖ਼ਿਲਜੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ।[48][66]

ਤੁਗ਼ਲਕ ਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਮੁੱਖ ਲੇਖ: ਤੁਗ਼ਲਕ ਵੰਸ਼
ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਅਧੀਨ 1321 ਤੋਂ 1330 ਈਸਵੀ ਤੱਕ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ। 1330 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖੇਤਰਾਂ ਨੇ ਸਲਤਨਤ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗਾਵਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਰਾਜ ਸੁੰਗੜ ਗਿਆ।

ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ 1320 ਤੋਂ 14ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਲਗਭਗ ਅੰਤ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ। ਪਹਿਲੇ ਸ਼ਾਸਕ ਗਾਜ਼ੀ ਮਲਿਕ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਬਦਲ ਕੇ ਗ਼ਿਆਸੁੱਦੀਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਵਿਦਵਤਾ ਭਰਪੂਰ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਤੁਗ਼ਲਕ ਸ਼ਾਹ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ "ਨਿਮਰ ਮੂਲ" ਦਾ ਸੀ ਪਰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮਿਸ਼ਰਤ ਤੁਰਕੋ-ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[1] ਗ਼ਿਆਸੁੱਦੀਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਨੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੁਗ਼ਲਕਾਬਾਦ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਨਗਰ ਵਸਾਇਆ।[67] ਕੁਝ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਿਨਸੈਂਟ ਸਮਿਥ,[68] ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਜੌਨਾ ਖਾਨ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸਨੇ ਫਿਰ 1325 ਵਿੱਚ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ। ਜੌਨਾ ਖਾਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ 26 ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।[69] ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ, ਭੂਗੋਲਿਕ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।[70]

ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਇੱਕ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਕੁਰਾਨ, ਫਿਕਹ, ਕਵਿਤਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰਾਂ ਦਾ ਵਿਆਪਕ ਗਿਆਨ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਵਜ਼ੀਰਾਂ (ਮੰਤਰੀਆਂ) 'ਤੇ ਵੀ ਡੂੰਘਾ ਸ਼ੱਕੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣੇ ਫੈਸਲੇ ਲਏ ਸਨ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਸਿੱਕਿਆਂ ਦੇ ਫੇਸ ਵੈਲਯੂ ਦੇ ਨਾਲ ਬੇਸ ਧਾਤੂਆਂ ਤੋਂ ਸਿੱਕੇ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ - ਇੱਕ ਫੈਸਲਾ ਜੋ ਅਸਫਲ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਆਮ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਸ ਧਾਤੂ ਤੋਂ ਨਕਲੀ ਸਿੱਕੇ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਟੈਕਸ ਅਤੇ ਜਜ਼ੀਆ ਅਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤਦੇ ਸਨ।[70][68]

1800 ਵਿੱਚ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਕਿਲ੍ਹਾ
ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦਾ ਅਧਾਰ ਧਾਤ ਦਾ ਸਿੱਕਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਆਰਥਿਕ ਪਤਨ ਹੋਇਆ।

ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਨੇ ਅਜੋਕੇ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ (ਇਸਦਾ ਨਾਂ ਬਦਲ ਕੇ ਦੌਲਤਾਬਾਦ) ਦੇ ਦੇਵਗਿਰੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਦੂਜੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵਜੋਂ ਚੁਣਿਆ।[71] ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰਿਵਾਰ, ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ, ਸਈਅਦ, ਸ਼ੇਖਾਂ ਅਤੇ 'ਉਲੇਮਾ' ਸਮੇਤ ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਮੁਸਲਿਮ ਆਬਾਦੀ ਨੂੰ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਵਸਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ। ਸਮੁੱਚੀ ਮੁਸਲਿਮ ਕੁਲੀਨ ਨੂੰ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਜਿੱਤ ਦੇ ਆਪਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਚਾਰਕਾਂ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਇਸਲਾਮੀ ਧਾਰਮਿਕ ਪ੍ਰਤੀਕਵਾਦ ਨੂੰ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀ ਬਿਆਨਬਾਜ਼ੀ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣਗੇ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਸੂਫ਼ੀ ਦੱਖਣ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰ ਸਕਦੇ ਸਨ।[72] ਤੁਗ਼ਲਕ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜੋ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਨਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬਗਾਵਤ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ। ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਦੋਂ ਮੰਗੋਲ ਪੰਜਾਬ ਪਹੁੰਚੇ, ਸੁਲਤਾਨ ਨੇ ਕੁਲੀਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਵਾਪਸ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਕੀ ਕੇਂਦਰ ਵਜੋਂ ਰਿਹਾ।[73] ਕੁਲੀਨਾਂ ਨੂੰ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਨਤੀਜਾ ਸੁਲਤਾਨ ਪ੍ਰਤੀ ਅਹਿਲਕਾਰਾਂ ਦੀ ਨਫ਼ਰਤ ਸੀ, ਜੋ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ।[74] ਦੂਸਰਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਮੁਸਲਿਮ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਦੀ ਮੁਸਲਿਮ ਆਬਾਦੀ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਜੋ ਦਿੱਲੀ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਪਰਤੀ।[70] ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵਿਜੇਨਗਰ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਲਈ ਬਾਹਮਣੀ ਰਾਜ ਦਾ ਉਭਾਰ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ।[75] ਡੇਕਨ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਸਾਹਸ ਨੇ ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਵੈੰਭੂ ਸ਼ਿਵ ਮੰਦਰ ਅਤੇ ਹਜ਼ਾਰ ਥਾਊਜ਼ੈਂਡ ਪਿਲਰ ਮੰਦਿਰ।[76]

ਮਹਿਮੂਦ ਗਵਾਨ ਮਦਰੱਸਾ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਬਾਹਮਣੀ ਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ

ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗ਼ਾਵਤ 1327 ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਉਸਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਜਾਰੀ ਰਹੀ, ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਭੂਗੋਲਿਕ ਪਹੁੰਚ ਸੁੰਗੜ ਗਈ। ਵਿਜੇਨਗਰ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਹਮਲਿਆਂ ਦੇ ਸਿੱਧੇ ਜਵਾਬ ਵਜੋਂ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ।[77] ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਰਾਜ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਇਆ।[78] 1330 ਵਿੱਚ, ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਨੇ ਚੀਨ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ,[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਹਿਮਾਲਿਆ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਫ਼ੌਜਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਭੇਜਣਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਕਾਂਗੜਾ ਰਾਜ ਦੁਆਰਾ ਹਾਰ ਗਏ ਸਨ।[79] ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਸਨਕਾਲ ਦੌਰਾਨ, 1329 ਤੋਂ 1332 ਤੱਕ ਬੇਸ ਧਾਤੂ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਵਰਗੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਤੋਂ ਰਾਜ ਦਾ ਮਾਲੀਆ ਢਹਿ ਗਿਆ। ਪੂਰੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਕਾਲ, ਵਿਆਪਕ ਗਰੀਬੀ, ਅਤੇ ਬਗਾਵਤ ਵਧ ਗਈ। 1338 ਵਿੱਚ ਮਾਲਵੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਭਤੀਜੇ ਨੇ ਬਗਾਵਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਜਿਉਂਦਾ ਭਜਾ ਦਿੱਤਾ।[ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] 1339 ਤੱਕ, ਸਥਾਨਕ ਮੁਸਲਿਮ ਗਵਰਨਰਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਪੂਰਬੀ ਖੇਤਰਾਂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਰਾਜਿਆਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੇ ਦੱਖਣੀ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੇ ਬਗ਼ਾਵਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਕੋਲ ਸੁੰਗੜਦੇ ਰਾਜ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲਈ ਸਰੋਤ ਜਾਂ ਸਹਾਇਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।[80] ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਵਾਲਫੋਰਡ ਨੇ ਬੇਸ ਮੈਟਲ ਸਿੱਕੇ ਦੇ ਪ੍ਰਯੋਗ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ ਦਿੱਲੀ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰ ਕਾਲ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ।[81][82] 1347 ਤੱਕ, ਬਾਹਮਣੀ ਸਲਤਨਤ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਦੱਖਣ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁਤੰਤਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਰਾਜ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।[30]

ਤੁਗਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰਲ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਲਈ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਨੇ ਤੀਸਰੀ ਸਦੀ ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਵਿੱਚ ਅਸ਼ੋਕ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਪੁਰਾਣੇ ਬੋਧੀ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁੜ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦਿੱਲੀ-ਟੋਪਰਾ ਥੰਮ੍ਹ। ਸਲਤਨਤ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਮਸਜਿਦ, ਮੀਨਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਫਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗਲਕ ਨੇ ਹੋਰ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਸਜਿਦਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।[83] ਫ਼ਿਰੋਜ਼ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਥੰਮ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮੀ ਲਿਪੀ ਦਾ ਅਰਥ (ਅਸ਼ੋਕ ਦੇ ਫ਼ਰਮਾਨ) ਅਣਜਾਣ ਸੀ।[84][85]

ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੀ ਮੌਤ 1351 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਗਾਵਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।[80] ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ (1351-1388), ਜਿਸਨੇ 1359 ਵਿੱਚ ਬੰਗਾਲ ਨਾਲ 11 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਯੁੱਧ ਕਰਕੇ ਪੁਰਾਣੀ ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਹੱਦ ਮੁੜ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਬੰਗਾਲ ਡਿੱਗਿਆ ਨਹੀਂ। ਫਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਨੇ 37 ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਯਮੁਨਾ ਨਦੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਿੰਚਾਈ ਨਹਿਰ ਚਾਲੂ ਕਰਕੇ ਭੋਜਨ ਸਪਲਾਈ ਨੂੰ ਸਥਿਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਕਾਲ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇੱਕ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਸੁਲਤਾਨ, ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਨੇ ਇੱਕ ਯਾਦ ਛੱਡੀ ਹੈ।[86] ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੰਗ ਕੱਟਣਾ, ਅੱਖਾਂ ਪਾੜਨੀਆਂ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਵੇਖਣਾ, ਸਜ਼ਾ ਵਜੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲਣਾ, ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਪਿਘਲਾ ਹੋਇਆ ਸੀਸਾ ਪਾਉਣਾ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾਉਣਾ, ਹੱਥਾਂ ਅਤੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਖਾਂ ਮਾਰਨਾ ਆਦਿ। ਹੋਰ।[87] ਉਸਨੇ ਇਹ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਰਫਾਵਿਜ਼ ਸ਼ੀਆ ਮੁਸਲਿਮ ਅਤੇ ਮਾਹਦੀ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਬਦਲਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਨੇ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।[88] ਫਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਨੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਸੁੰਨੀ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਟੈਕਸਾਂ ਅਤੇ ਜਜ਼ੀਆ ਤੋਂ ਛੋਟ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਧਰਮ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤੋਹਫ਼ਿਆਂ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਤਿੰਨ ਪੱਧਰਾਂ 'ਤੇ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੂਰਵਜਾਂ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੂੰ ਜਜ਼ੀਆ ਤੋਂ ਛੋਟ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।[87][89] ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ। ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਤਸ਼ੱਦਦ ਦੇ ਅਤਿਅੰਤ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਕਮੀ, ਸਮਾਜ ਦੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਪੱਖਪਾਤ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਅਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਸਮੂਹਾਂ ਦੇ ਅਤਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ,[87] ਜਿਸਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਿੱਸੇ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ।[90]

ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦੀ ਮੌਤ ਨੇ ਅਰਾਜਕਤਾ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਰਾਜ ਦਾ ਵਿਘਨ ਪਿਆ। ਇਸ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸ਼ਾਸਕ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ 1394 ਤੋਂ 1397 ਤੱਕ ਸੁਲਤਾਨ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ: ਨਸੀਰ ਉਦ-ਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ, ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦਾ ਪੋਤਾ, ਜਿਸਨੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਸੀਰ-ਉਦ-ਦੀਨ ਨੁਸਰਤ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ ਸੀ। ਫਿਰੋਜ਼ਾਬਾਦ ਤੋਂ ਰਾਜ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਕੁਝ ਮੀਲ ਦੂਰ ਸੀ।[91] ਦੋ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜਾਈ 1398 ਵਿੱਚ ਤੈਮੂਰ ਦੇ ਹਮਲੇ ਤੱਕ ਜਾਰੀ ਰਹੀ। ਤੈਮੂਰ, ਜਿਸਨੂੰ ਪੱਛਮੀ ਵਿਦਵਾਨ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਟੇਮਰਲੇਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਿਮੂਰਦ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਤੁਰਕੀਕ੍ਰਿਤ ਮੰਗੋਲ ਸ਼ਾਸਕ ਸੀ। ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਅਤੇ ਝਗੜੇ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਫੌਜ ਨਾਲ ਦਿੱਲੀ ਵੱਲ ਕੂਚ ਕੀਤਾ, ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਲੁੱਟਦੇ ਅਤੇ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ।[92][93] ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਤੈਮੂਰ ਦੁਆਰਾ ਕਤਲੇਆਮ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ 100,000 ਤੋਂ 200,000 ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ ਸੀ।[94][95] ਤੈਮੂਰ ਦਾ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਜਾਂ ਰਾਜ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਾਰ ਕੀਤੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ, ਫਿਰ ਲੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਤੈਮੂਰ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਫੌਜ ਨੇ ਇੱਕ ਕਤਲੇਆਮ ਕੀਤਾ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਦੌਲਤ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ, ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦੀ ਬਣਾ ਲਿਆ, ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ (ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਹੁਨਰਮੰਦ ਕਾਰੀਗਰਾਂ) ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਇਆ, ਅਤੇ ਇਸ ਲੁੱਟ ਦੇ ਨਾਲ ਸਮਰਕੰਦ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ। ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਲੋਕ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਅਰਾਜਕਤਾ, ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਅਤੇ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਸਨ।[91] ਨਾਸਿਰ ਉਦ-ਦੀਨ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਤੁਗ਼ਲਕ, ਜੋ ਤੈਮੂਰ ਦੇ ਹਮਲੇ ਦੌਰਾਨ ਗੁਜਰਾਤ ਭੱਜ ਗਿਆ ਸੀ, ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ ਅਤੇ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਧੜਿਆਂ ਦੀ ਕਠਪੁਤਲੀ ਵਜੋਂ ਤੁਗ਼ਲਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਆਖਰੀ ਸ਼ਾਸਕ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਸਨ ਕੀਤਾ।[96]

ਸੱਯਦ ਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਮੁੱਖ ਲੇਖ: ਸੱਯਦ ਵੰਸ਼

ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਨੇ 1415 ਤੋਂ 1451 ਤੱਕ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।[30] ਇੱਕ ਸਮਕਾਲੀ ਲੇਖਕ ਯਾਹੀਆ ਸਰਹਿੰਦੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਖ਼ਰੀਖ਼-ਏ-ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦਾ ਮੋਢੀ ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵੰਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਸੀ।[97] ਵੰਸ਼ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦਾਅਵੇ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਧੀ ਫਾਤਿਮਾ ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੇ ਵੰਸ਼ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ, ਸੱਯਦ, ਜਾਂ ਇਸਲਾਮੀ ਪੈਗੰਬਰ, ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਤੋਂ ਲਿਆ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਯਾਹੀਆ ਸਰਹਿੰਦੀ ਨੇ ਬੇਬੁਨਿਆਦ ਸਬੂਤਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿੱਟੇ ਕੱਢੇ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਸੱਯਦ ਵਿਰਾਸਤ ਦੇ ਉਚ ਸ਼ਰੀਫ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੰਤ ਸੱਯਦ ਜਲਾਲੂਦੀਨ ਬੁਖਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਆਮ ਮਾਨਤਾ ਸੀ,[98] ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਸੁਲਤਾਨ ਦਾ ਉੱਤਮ ਚਰਿੱਤਰ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਪੈਗੰਬਰ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਵਜੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕੀਤਾ।[99] ਰਿਚਰਡ ਐਮ. ਈਟਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਖਿਜ਼ਰ ਖਾਨ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸਰਦਾਰ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ।[100] ਉਹ ਇੱਕ ਖੋਖਰ ਸਰਦਾਰ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਸਮਰਕੰਦ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਤਿਮੂਰਦ ਸਮਾਜ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸੰਪਰਕਾਂ ਤੋਂ ਲਾਭ ਉਠਾਇਆ।[101] ਤਿਮੂਰੀਆਂ ਦੇ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਲੁੱਟ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਸੱਯਦ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਾਸਨ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਐਨੇਮੇਰੀ ਸ਼ਿਮਲ ਨੇ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਖ਼ਾਨ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸ਼ਾਸਕ ਨੂੰ ਨੋਟ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਤੈਮੂਰ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਕੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ। ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ 'ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਏ ਸਨ। ਉਸਦਾ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਮੁਬਾਰਕ ਖਾਨ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਮੁਬਾਰਕ ਸ਼ਾਹ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਖੋਖਰ ਸੂਰਬੀਰਾਂ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਇਲਾਕਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਅਸਫਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।[96]

ਸ਼ਿਮਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣ ਨਾਲ, ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਤਬਦੀਲੀ ਆਈ।[96] ਇਸਲਾਮ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵੀ ਸੁੰਨੀ ਸੰਪਰਦਾ ਪਤਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਬਦਲਵੇਂ ਮੁਸਲਿਮ ਸੰਪਰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ੀਆ ਉੱਠਿਆ, ਅਤੇ ਇਸਲਾਮੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਨਵੇਂ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਾਲੇ ਕੇਂਦਰਾਂ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜੜ੍ਹਾਂ ਫੜ ਲਈਆਂ।

ਮਰਹੂਮ ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸੁੰਗੜ ਗਈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਗਈ। ਆਖ਼ਰੀ ਸੱਯਦ ਸ਼ਾਸਕ, ਆਲਮ ਸ਼ਾਹ (ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਮ "ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜਾ" ਵਜੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ) ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ, ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਆਮ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਵਿਵੇਕਵਾਦ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ "ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦਾ ਰਾਜ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਪਾਲਮ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ", ਭਾਵ ਸਿਰਫ਼ 13 ਕਿਲੋਮੀਟਰ (8.1 ਮੀਲ)। ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਰਿਚਰਡ ਐਮ. ਈਟਨ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਕਹਾਵਤ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ "ਇੱਕ ਵਾਰ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸਾਮਰਾਜ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮਜ਼ਾਕ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ"।[102] ਸੱਯਦ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਨੂੰ 1451 ਵਿੱਚ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੁਆਰਾ ਉਜਾੜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਪੁਨਰ-ਉਭਾਰ ਹੋਇਆ।[102]

ਲੋਧੀ ਵੰਸ਼

[ਸੋਧੋ]
ਮੁੱਖ ਲੇਖ: ਲੋਧੀ ਵੰਸ਼
ਬਾਬਰ ਦੇ ਹਮਲੇ ਸਮੇਂ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ।

ਲੋਧੀ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਪਸ਼ਤੂਨ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ[103] (ਅਫਗਾਨ)[104]ਲੋਧੀ ਗੋਤ। ਬਹਿਲੋਲ ਖਾਨ ਲੋਧੀ ਨੇ ਲੋਧੀ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਪਸ਼ਤੂਨ ਸੀ।[105] ਬਹਿਲੋਲ ਲੋਧੀ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਮੁਸਲਿਮ ਜੌਨਪੁਰ ਸਲਤਨਤ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਰਾਜ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੰਧੀ ਦੁਆਰਾ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਫਲ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਵਾਰਾਣਸੀ (ਉਸ ਸਮੇਂ ਬੰਗਾਲ ਸੂਬੇ ਦੀ ਸਰਹੱਦ 'ਤੇ) ਤੱਕ ਦਾ ਖੇਤਰ ਵਾਪਸ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਆ ਗਿਆ।

ਬਹਿਲੋਲ ਲੋਧੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨਿਜ਼ਾਮ ਖਾਨ ਨੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ, ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ 1489 ਤੋਂ 1517 ਤੱਕ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।[106] ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੇ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਸ਼ਾਸਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ, ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਬਾਰਬਕ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਜੌਨਪੁਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ, ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਜਲਾਲ ਖਾਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਸਕ ਬਣਾਇਆ, ਫਿਰ ਬਿਹਾਰ ਉੱਤੇ ਦਾਅਵੇ ਕਰਨ ਲਈ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਵਧਿਆ। ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਮੁਸਲਿਮ ਗਵਰਨਰ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਅਤੇ ਟੈਕਸ ਦੇਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ, ਪਰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਨੇ ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਦੀ ਮੁਹਿੰਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮਥੁਰਾ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਅਤੇ ਅਦਾਲਤ ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਆਗਰਾ ਵੀ ਚਲਾਇਆ,[107] ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਹਿੰਦੂ ਸ਼ਹਿਰ ਜੋ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਅਰੰਭਕ ਦੌਰ ਦੇ ਲੁੱਟ ਅਤੇ ਹਮਲਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ ਆਗਰਾ ਵਿੱਚ ਇੰਡੋ-ਇਸਲਾਮਿਕ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਨਾਲ ਇਮਾਰਤਾਂ ਬਣਾਈਆਂ, ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਆਗਰਾ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ।[105][108]

1517 ਵਿੱਚ ਸਿਕੰਦਰ ਲੋਧੀ ਦੀ ਕੁਦਰਤੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਦੂਜੇ ਪੁੱਤਰ ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਨੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲੀ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੂੰ ਅਫ਼ਗਾਨ ਅਤੇ ਫ਼ਾਰਸੀ ਰਿਆਸਤਾਂ ਜਾਂ ਖੇਤਰੀ ਮੁਖੀਆਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ।[109] ਇਬਰਾਹਿਮ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਜਲਾਲ ਖਾਨ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ ਜੌਨਪੁਰ ਦਾ ਗਵਰਨਰ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅਮੀਰਾਂ ਅਤੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸੀ।[105] ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਲਾਲ ਖਾਨ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਗਵਰਨਰ, ਦੌਲਤ ਖਾਨ ਲੋਧੀ ਅਤੇ ਰਾਣਾ ਸਾਂਗਾ, ਮੁਗਲ ਬਾਬਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ।[110] ਬਾਬਰ ਨੇ 1526 ਵਿੱਚ ਪਾਣੀਪਤ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਅਤੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਧੀ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ ਦਿੱਲੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਮੁਗਲ ਸਾਮਰਾਜ ਨੇ ਇਸਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ।



ਹਵਾਲੇ

[ਸੋਧੋ]
  1. ↑ 1.0 1.1 Jamal Malik (2008). Islam in South Asia: A Short History. Brill Publishers. p. 104. ISBN 978-9004168596.
  2. ↑ "Arabic and Persian Epigraphical Studies - Archaeological Survey of India". Asi.nic.in. Archived from the original on 29 ਸਤੰਬਰ 2011. Retrieved 29 ਜਨਵਰੀ 2018.
  3. ↑ Alam, Muzaffar (1998). "The pursuit of Persian: Language in Mughal Politics". Modern Asian Studies. 32 (2). Cambridge University Press: 317–349. doi:10.1017/s0026749x98002947. S2CID 146630389. Hindavi was recognized as a semi-official language by the Sor Sultans (1540–1555) and their chancellery rescripts bore transcriptions in the Devanagari script of the Persian contents. The practice is said to have been introduced by the Lodis (1451–1526).
  4. ↑ Peter. Jackson, "Turkish Slaves on Islam’s Indian Frontier," in Slavery & South Asian History, ed. Indrani Chatterjee and Richard M. Eaton (Bloomington: Indiana University Press, 2006)65
  5. ↑ Delhi Sultanate, Encyclopædia Britannica
  6. ↑ A. Schimmel, Islam in the Indian Subcontinent, Leiden, 1980
  7. ↑ Sen, Sailendra (2013). A Textbook of Medieval Indian History. Primus Books. pp. 68–102. ISBN 978-9-38060-734-4.
  8. ↑ Chapman, Graham. "Religious vs. regional determinism: India, Pakistan and Bangladesh as inheritors of empire." Shared space: Divided space. Essays on conflict and territorial organization (1990): 106-134.
  9. ↑ K. A. Nizami (1992). A Comprehensive History of India: The Delhi Sultanat (A.D. 1206-1526). Vol. 5 (2nd ed.). The Indian History Congress / People's Publishing House. p. 198.
  10. ↑ Mohammad Aziz Ahmad (1939). "The Foundation of Muslim Rule in India. (1206-1290 A.d.)". Proceedings of the Indian History Congress. 3. Indian History Congress: 832–841. JSTOR 44252438.
  11. ↑ Satish Chandra (2004). Medieval India: From Sultanat to the Mughals-Delhi Sultanat (1206-1526) - Part One. Har-Anand Publications. ISBN 9788124110645.
  12. ↑ Sugata Bose, Ayesha Jalal (1998). Modern South Asia: History, Culture, Political Economy. p. 28.
  13. ↑ Krishna Gopal Sharma (1999). History and Culture of Rajasthan: From Earliest Times Upto 1956 A.D. Centre for Rajasthan Studies, University of Rajasthan.
  14. ↑ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named ebmit
  15. ↑ Hermann Kulke and Dietmar Rothermund, A History of India, 3rd Edition, Routledge, 1998, ISBN 0-415-15482-0, pp. 187-190.
  16. ↑ Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, Oxford University Press
  17. ↑ Asher & Talbot 2008, pp. 50–52.
  18. ↑ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named brown2008
  19. ↑ A. Welch, "Architectural Patronage and the Past: The Tughluq Sultans of India", Muqarnas 10, 1993, Brill Publishers, pp. 311-322.
  20. ↑ J. A. Page, Guide to the Qutb, Delhi, Calcutta, 1927, pp. 2-7.
  21. ↑ Pradeep Barua The State at War in South Asia, ISBN 978-0803213449, pp. 29–30.
  22. ↑ Bowering et al., The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought, ISBN 978-0691134840, Princeton University Press
  23. ↑ Richard Eaton (September 2000). "Temple Desecration and Indo-Muslim States". Journal of Islamic Studies. 11 (3): 283–319. doi:10.1093/jis/11.3.283.
  24. ↑ Randall Collins, The Sociology of Philosophies: A Global Theory of Intellectual Change. Harvard University Press, 2000, pages 184–185
  25. ↑ Craig Lockard (2007). Societies, Networks, and Transitions: Volume I: A Global History. University of Wisconsin Press. p. 364. ISBN 978-0-618-38612-3.
  26. ↑ Gul and Khan (2008)"Growth and Development of Oriental Libraries in India", Library Philosophy and Practice, University of Nebraska–Lincoln
  27. ↑ Richard Eaton, Temple Desecration and Muslim States in Medieval India ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, (2004)
  28. ↑ Ludden 2002, p. 67.
  29. ↑ Asher & Talbot 2008, pp. 50–51.
  30. ↑ 30.0 30.1 30.2 See:
    • M. Reza Pirbha, Reconsidering Islam in a South Asian Context, ISBN 978-9004177581, Brill
    • The Islamic frontier in the east: Expansion into South Asia, Journal of South Asian Studies, 4(1), pp. 91-109
    • Sookoohy M., Bhadreswar - Oldest Islamic Monuments in India, ISBN 978-9004083417, Brill Academic; see discussion of earliest raids in Gujarat
  31. ↑ Asher & Talbot 2008, p. 19.
  32. ↑ 32.0 32.1 32.2 32.3 Jackson 2003, pp. 3-30.
  33. ↑ T. A. Heathcote, The Military in British India: The Development of British Forces in South Asia:1600-1947, (Manchester University Press, 1995), pp 5-7
  34. ↑ Barnett, Lionel (1999), Antiquities of India: An Account of the History and Culture of Ancient Hindustan, p. 1, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Atlantic pp. 73–79
  35. ↑ Richard Davis (1994), Three styles in looting India, History and Anthropology, 6(4), pp 293-317, doi:10.1080/02757206.1994.9960832
  36. ↑ MUHAMMAD B. SAM Mu'izz AL-DIN, T.W. Haig, Encyclopaedia of Islam, Vol. VII, ed. C.E.Bosworth, E.van Donzel, W.P. Heinrichs and C. Pellat, (Brill, 1993)
  37. ↑ C.E. Bosworth, Tidge History of Iran, Vol. 5, ed. J. A. Boyle, John Andrew Boyle, (Cambridge University Press, 1968), pp 161-170
  38. ↑ History of South Asia: A Chronological Outline Archived 2013-12-11 at the Wayback Machine. Columbia University (2010)
  39. ↑ Muʿizz al-Dīn Muḥammad ibn Sām Encyclopædia Britannica (2011)
  40. ↑ Jackson P. (1990), The Mamlūk institution in early Muslim India, Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland (New Series), 122(02), pp. 340-358.
  41. ↑ K. A. Nizami (1992). "FOUNDATION OF THE DELHI SULTANAT". In Mohammad Habib; K. A. Nizami (eds.). A Comprehensive History of India: The Delhi Sultanat (A.D. 1206-1526). The Indian History Congress / People's Publishing House. pp. 205–206. All contemporary and later chroniclers praise the qualities of lovalty, generosity, courage and justice in his character. His generosity won for him the sobriquet of lakhbaksh (giver of lakhs
  42. ↑ C.E. Bosworth, The New Islamic Dynasties, Columbia University Press (1996)
  43. ↑ Barnett & Haig (1926), A review of History of Mediaeval India, from ad 647 to the Mughal Conquest - Ishwari Prasad, Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland (New Series), 58(04), pp 780-783
  44. ↑ Jackson 2003, pp. 29-48.
  45. ↑ 45.0 45.1 Anzalone, Christopher (2008), "Delhi Sultanate", in Ackermann, M. E. etc. (Editors), Encyclopedia of World History 2, ISBN 978-0-8160-6386-4
  46. ↑ "Qutub Minar". Archived from the original on 23 ਜੁਲਾਈ 2015. Retrieved 5 ਅਗਸਤ 2015.
  47. ↑ 47.0 47.1 47.2 Qutb Minar and its Monuments, Delhi UNESCO
  48. ↑ 48.0 48.1 Welch, Anthony; Crane, Howard (1983). "The Tughluqs: Master Builders of the Delhi Sultanate" (PDF). Muqarnas. 1. Brill: 123–166. doi:10.2307/1523075. JSTOR 1523075. Archived from the original (PDF) on 13 August 2016. Retrieved 13 August 2016.
  49. ↑ Khan, Hussain Ahmad (2014). Artisans, Sufis, Shrines: Colonial Architecture in Nineteenth-Century Punjab (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). I.B.Tauris. p. 15. ISBN 9781784530143.
  50. ↑ 50.0 50.1 Yunus, Mohammad; Aradhana Parmar (2003). South Asia: a historical narrative. Oxford University Press. p. 97. ISBN 978-0-1957-9711-4. Retrieved 2010-08-23.
  51. ↑ 51.0 51.1 Kumar Mandal, Asim (2003). The Sundarbans of India: A Development Analysis. India: Indus Publishing. p. 43. ISBN 978-81-738-7143-6. Retrieved 2012-11-19.
  52. ↑ 52.0 52.1 Singh, D. (1998). The Sundarbans of India: A Development Analysis. India: APH Publishing. p. 141. ISBN 978-81-702-4992-4. Retrieved 2012-11-19.
  53. ↑ Thorpe, Showick Thorpe Edgar (2009). The Pearson General Studies Manual 2009, 1/e. Pearson Education India. p. 1900. ISBN 978-81-317-2133-9. Retrieved 2010-08-23. The Khalji dynasty was named after a village in Afghanistan. Some historians believe that they were Afghans, but Bharani and Wolse Haig explain in their accounts that the rulers from this dynasty who came to India, though they had temporarily settled in Afghanistan, were originally Turkic.
  54. ↑ Chaurasia, Radhey Shyam (2002). History of medieval India: from 1000 A.D. to 1707 A.D. Atlantic Publishers & Distributors. p. 28. ISBN 978-81-269-0123-4. Retrieved 2010-08-23. The Khaljis were a Turkish tribe but having been long domiciled in Afghanistan, and adopted some Afghan habits and customs. They were treated as Afghans in Delhi Court.
  55. ↑ Cavendish, Marshall (2006). World and Its Peoples: The Middle East, Western Asia, and Northern Africa. Marshall Cavendish. p. 320. ISBN 978-0-7614-7571-2. Retrieved 2010-08-23. The members of the new dynasty, although they were also Turkic, had settled in Afghanistan and brought a new set of customs and culture to Delhi.
  56. ↑ Lal 1950, pp. 56–57.
  57. ↑ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named aziz19392
  58. ↑ A. L. Srivastava (1966). The Sultanate of Delhi, 711-1526 A.D. (Second ed.). Shiva Lal Agarwala. p. 141. OCLC 607636383.
  59. ↑ A. B. M. Habibullah (1992) [1970]. "The Khaljis: Jalaluddin Khalji". In Mohammad Habib; Khaliq Ahmad Nizami (eds.). A Comprehensive History of India. Vol. 5: The Delhi Sultanat (A.D. 1206-1526). The Indian History Congress / People's Publishing House. p. 312. OCLC 31870180.
  60. ↑ 60.0 60.1 60.2 60.3 Holt et al., The Cambridge History of Islam - The Indian sub-continent, south-east Asia, Africa and the Muslim west, ISBN 978-0521291378, pp 9-13
  61. ↑ Alexander Mikaberidze, Conflict and Conquest in the Islamic World: A Historical Encyclopedia, ISBN 978-1598843361, pp 62-63
  62. ↑ Rene Grousset - Empire of steppes, Chagatai Khanate; Rutgers Univ Press, New Jersey, U.S.A, 1988 ISBN 0-8135-1304-9
  63. ↑ Frank Fanselow (1989), Muslim society in Tamil Nadu (India): an historical perspective, Journal Institute of Muslim Minority Affairs, 10(1), pp 264-289
  64. ↑ Hermann Kulke and Dietmar Rothermund, A History of India, 3rd Edition, Routledge, 1998, ISBN 0-415-15482-0
  65. ↑ AL Srivastava, Delhi Sultanate 5th Edition, ਫਰਮਾ:ASIN, pp 156-158
  66. ↑ 66.0 66.1 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 231-235, Oxford University Press
  67. ↑ "Eight Cities of Delhi: Tughlakabad". Delhi Tourism.
  68. ↑ 68.0 68.1 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 236-242, Oxford University Press
  69. ↑ Elliot and Dowson, Táríkh-i Fíroz Sháhí of Ziauddin Barani, The History of India as Told by Its Own Historians. The Muhammadan Period (Vol 3), London, Trübner & Co
  70. ↑ 70.0 70.1 70.2 Muḥammad ibn Tughluq Encyclopædia Britannica
  71. ↑ Aniruddha Ray (March 4, 2019). The Sultanate of Delhi (1206-1526): Polity, Economy, Society and Culture. Routledge. ISBN 9781000007299. The Sultan created Daulatabad as the second administrative centre. A contemporary writer has written that the Empire had two capitals - Delhi and Daulatabad.
  72. ↑ Carl W. Ernst (1992). Eternal Garden: Mysticism, History, and Politics at a South Asian Sufi Center. SUNY Press. ISBN 9781438402123.
  73. ↑ Aniruddha Ray (March 4, 2019). The Sultanate of Delhi (1206-1526): Polity, Economy, Society and Culture. Routledge. ISBN 9781000007299.
  74. ↑ Aniruddha Ray (4 March 2019). The Sultanate of Delhi (1206-1526): Polity, Economy, Society and Culture. ISBN 9781000007299. The primary result of the transfer of the capital to Daulatabad was the hatred of the people towards the Sultan.
  75. ↑ P.M. Holt, Ann K.S. Lambton, Bernard Lewis (22 May 1977). The Cambridge History of Islam" Volume 2A. Cambridge University Press. p. 15.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  76. ↑ ਹਵਾਲੇ ਵਿੱਚ ਗ਼ਲਤੀ:Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named regbook2
  77. ↑ Hermann Kulke and Dietmar Rothermund, A History of India, (Routledge, 1986), 188.
  78. ↑ Advanced Study in the History of Medieval India by Jl Mehta p.97
  79. ↑ Chandra, Satish (1997). Medieval India: From Sultanate to the Mughals. New Delhi, India: Har-Anand Publications. pp. 101–102. ISBN 978-8124105221.
  80. ↑ 80.0 80.1 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 242-248, Oxford University Press
  81. ↑ Cornelius Walford (1878), The Famines of the World: Past and Present, p. 3, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, pp 9-10
  82. ↑ Judith Walsh, A Brief History of India, ISBN 978-0816083626, pp 70-72; Quote: "In 1335-42, during a severe famine and death in the Delhi region, the Sultanate offered no help to the starving residents."
  83. ↑ McKibben, William Jeffrey (1994). "The Monumental Pillars of Fīrūz Shāh Tughluq". Ars Orientalis. 24: 105–118. JSTOR 4629462.
  84. ↑ HM Elliot & John Dawson (1871), Tarikh I Firozi Shahi - Records of Court Historian Sams-i-Siraj The History of India as told by its own historians, Volume 3, Cornell University Archives, pp 352-353
  85. ↑ Prinsep, J (1837). "Interpretation of the most ancient of inscriptions on the pillar called lat of Feroz Shah, near Delhi, and of the Allahabad, Radhia and Mattiah pillar, or lat inscriptions which agree therewith". Journal of the Asiatic Society. 6 (2): 600–609.
  86. ↑ Firoz Shah Tughlak, Futuhat-i Firoz Shahi - Memoirs of Firoz Shah Tughlak, Translated in 1871 by Elliot and Dawson, Volume 3 - The History of India, Cornell University Archives
  87. ↑ 87.0 87.1 87.2 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 249-251, Oxford University Press
  88. ↑ Firoz Shah Tughlak, Futuhat-i Firoz Shahi - Autobiographical memoirs, Translated in 1871 by Elliot and Dawson, Volume 3 - The History of India, Cornell University Archives, pp 377-381.
  89. ↑ Annemarie Schimmel, Islam in the Indian Subcontinent, ISBN 978-9004061170, Brill Academic, pp 20-23
  90. ↑ Debajyoti Burman (1947). Indo-Muslim Relations: A Study in Historical Background. Jugabani Sahitya Chakra. p. 36.
  91. ↑ 91.0 91.1 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 248-254, Oxford University Press
  92. ↑ Peter Jackson (1999), The Delhi Sultanate: A Political and Military History, Cambridge University Press, pp 312–317
  93. ↑ Beatrice F. Manz (2000). "Tīmūr Lang". Encyclopaedia of Islam. 10 (2 ed.). Brill. 
  94. ↑ Lionel Trotter (1906), History of India: From the Earliest Times to the Present Day, Gorham Publishers London/New York, pp 74
  95. ↑ Annemarie Schimmel (1997), Islam in the Indian Subcontinent, Brill Academic, ISBN 978-9004061170, pp 36-37; Also see: Elliot, Studies in Indian History, 2nd Edition, pp 98-101
  96. ↑ 96.0 96.1 96.2 Annemarie Schimmel, Islam in the Indian Subcontinent, ISBN 978-9004061170, Brill Academic, Chapter 2
  97. ↑ Porter, Yves; Degeorge, Gérard (2009). The Glory of the Sultans: Islamic Architecture in India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). Though Timur had since withdrawn his forces , the Sayyid Khizr Khān , the scion of a venerable Arab family who had settled in Multān , continued to pay him tribute: Flammarion. ISBN 978-2-08-030110-9.
  98. ↑ The Cambridge History of India (in ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ). The claim of Khizr Khān , who founded the dynasty known as the Sayyids , to descent from the prophet of Arabia was dubious , and rested chiefly on its causal recognition by the famous saint Sayyid Jalāl - ud - dīn of Bukhārā .: S. Chand. 1958.
  99. ↑ Ramesh Chandra Majumdar (1951). The History and Culture of the Indian People: The Delhi sultanate. Bharatiya Vidya Bhavan.
  100. ↑ Richard M. Eaton (2019). India in the Persianate Age: 1000–1765. p. 117. ISBN 978-0520325128.
  101. ↑ Orsini, Francesca (2015). After Timur left : culture and circulation in fifteenth-century North India. Oxford Univ. Press. p. 49. ISBN 978-0-19-945066-4. OCLC 913785752.
  102. ↑ 102.0 102.1 Eaton 2020, p. 108.
  103. ↑ Ramananda Chatterjee (1961). The Modern Review. Vol. 109. Indiana University. p. 84.
  104. ↑ Judith Walsh, A Brief History of India, ISBN 978-0816083626, p 81; Quote: "The last dynasty was founded by a Sayyid provincial governor, Buhlul Lodi (r. 1451–89). The Lodis were descended from Afghans, and under their rule Afghans eclipsed Turks in court patronage."
  105. ↑ 105.0 105.1 105.2 Vincent A Smith, The Oxford History of India: From the Earliest Times to the End of 1911, p. 217, ਗੂਗਲ ਬੁਕਸ 'ਤੇ, Chapter 2, pp 253-257, Oxford University Press
  106. ↑ Digby, S. (1975), The Tomb of Buhlūl Lōdī, Bulletin of the School of Oriental and African Studies, 38(03), pp 550-561
  107. ↑ "Delhi Sultanate under Lodhi Dynasty: A Complete Overview". Jagranjosh.com. 2017-03-31. Retrieved 2020-08-01.
  108. ↑ Andrew Petersen, Dictionary of Islamic Architecture, Routledge, ISBN 978-0415060844, pp 7
  109. ↑ Richards, John (1965), The Economic History of the Lodi Period: 1451-1526, Journal de l'histoire economique et sociale de l'Orient, Vol. 8, No. 1, pp 47-67
  110. ↑ Lodi Dynasty Encyclopædia Britannica (2009)
"https://pa.wikipedia.org/w/index.php?title=ਦਿੱਲੀ_ਸਲਤਨਤ&oldid=729967" ਤੋਂ ਲਿਆ